سرور مجازی

۲۷ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «سرور مجازی» ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

نحوه نصب و مدیریت Supervisor

ورود به سایت

معرفی

در بسیاری از محیط‌های VPS، معمولاً تعدادی برنامه کوچک خواهید داشت که می‌خواهید دائماً اجرا کنید، چه اسکریپت‌های پوسته کوچک، برنامه‌های Node.js یا هر بسته‌ای با اندازه بزرگ.

معمولاً بسته‌های خارجی با یک فایل واحد عرضه می‌شوند که به آنها اجازه می‌دهد توسط یک سیستم init مانند systemd مدیریت شوند یا به‌عنوان تصاویر docker بسته‌بندی شوند که می‌توانند توسط یک موتور کانتینر مدیریت شوند. با این حال، برای نرم افزارهایی که به خوبی بسته بندی نشده اند، یا برای کاربرانی که ترجیح می دهند با سیستم init سطح پایین روی سرور خود تعامل نداشته باشند، داشتن یک جایگزین سبک مفید است.

Supervisor یک مدیر فرآیند است که یک رابط منحصر به فرد برای مدیریت و نظارت بر تعدادی از برنامه های طولانی مدت ارائه می دهد. در این آموزش، Supervisor را بر روی یک سرور لینوکس نصب می‌کنید و یاد می‌گیرید که چگونه تنظیمات Supervisor را برای چندین برنامه مدیریت کنید.

پیش نیازها

برای تکمیل این راهنما، شما نیاز دارید:

  • یک سرور لینوکس و یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo.

مرحله 1 – نصب

با نصب Supervisor شروع کنید:

sudo apt install supervisor

سرویس سرپرست پس از نصب به طور خودکار اجرا می شود. می توانید وضعیت آن را بررسی کنید:

sudo systemctl status supervisor

شما باید خروجی زیر را دریافت کنید:

 

Output

● supervisor.service - Supervisor process control system for UNIX
     Loaded: loaded (/lib/systemd/system/supervisor.service; enabled; vendor preset: enabled)
     Active: active (running) since Wed 2021-11-17 22:56:48 UTC; 5min ago

اکنون که Supervisor را نصب کرده ایم، می توانیم اولین برنامه های خود را اضافه کنیم.

مرحله 2 – اضافه کردن یک برنامه

بهترین روش برای کار با Supervisor نوشتن یک فایل پیکربندی برای هر برنامه ای است که مدیریت می کند.

به منظور نشان دادن عملکرد Supervisor، ما یک اسکریپت پوسته ایجاد می کنیم که کاری جز تولید یک خروجی قابل پیش بینی در ثانیه انجام نمی دهد، اما به طور مداوم در پس زمینه اجرا می شود تا زمانی که به صورت دستی متوقف شود. با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود، فایلی به نام idle.sh را در فهرست اصلی خود باز کنید:

nano ~/idle.sh

مطالب زیر را اضافه کنید:

~/idle.sh

#!/bin/bash
while true
do
    # Echo current date to stdout
    echo `date`
    # Echo 'error!' to stderr
    echo 'error!' >&2
    sleep 1
done

ذخیره کنید و فایل را ببندید. اگر از nano استفاده می کنید، Ctrl+X را فشار دهید، سپس وقتی از شما خواسته شد، Y و Enter را فشار دهید.

بعد، اسکریپت خود را قابل اجرا کنید:

chmod +x ~/idle.sh

فایل های پیکربندی هر برنامه برای برنامه های Supervisor در دایرکتوری /etc/supervisor/conf.d قرار دارند، معمولاً یک برنامه در هر فایل اجرا می شود و به .conf ختم می شود. ما یک فایل پیکربندی برای این اسکریپت به عنوان`/etc/supervisor/conf.d/idle.conf ایجاد می کنیم:

sudo nano /etc/supervisor/conf.d/idle.conf

این مطالب را اضافه کنید:

/etc/supervisor/conf.d/idle.conf

command=/home/ubuntu/idle.sh
autostart=true
autorestart=true
stderr_logfile=/var/log/idle.err.log
stdout_logfile=/var/log/idle.out.log

این را خط به خط مرور می کنیم:

command=/home/ubuntu/idle.sh

پیکربندی با تعریف برنامه ای با نام بیکار و مسیر کامل برنامه شروع می شود:

autostart=true
autorestart=true

دو خط بعدی رفتار خودکار اسکریپت را تحت شرایط خاصی تعریف می کند.

گزینه autostart به Supervisor می گوید که این برنامه باید هنگام بوت شدن سیستم راه اندازی شود. تنظیم این مورد روی false به شروع دستی پس از خاموش شدن سیستم نیاز دارد.

autorestart تعریف می کند که چگونه Supervisor باید برنامه را در صورت خروج از آن مدیریت کند:

false به Supervisor می‌گوید که پس از خروج برنامه هرگز آن را مجددا راه‌اندازی نکند.
true به Supervisor می گوید که همیشه برنامه را پس از خروج مجدداً راه اندازی کند.
unexpected به Supervisor می گوید که فقط در صورتی برنامه را مجدداً راه اندازی کند که با یک کد خطای غیرمنتظره (به طور پیش فرض هر چیزی غیر از کدهای 0 یا 2) خارج شود. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کدهای خطا، به دستور errno نگاه کنید.

stderr_logfile=/var/log/idle.err.log
stdout_logfile=/var/log/idle.out.log

دو خط پایانی مکان دو فایل لاگ اصلی را برای برنامه مشخص می کند. همانطور که توسط نام گزینه پیشنهاد می شود، stdout و stderr به ترتیب به مکان های stdout_logfile و stderr_logfile هدایت می شوند. دایرکتوری های مشخص شده باید از قبل وجود داشته باشند، زیرا Supervisor سعی نخواهد کرد هیچ دایرکتوری گمشده ای ایجاد کند.

پیکربندی که ما در اینجا ایجاد کرده ایم یک الگوی حداقلی برای یک برنامه Supervisor است. اسناد Supervisor بسیاری از گزینه های پیکربندی اختیاری دیگر را فهرست می کند که برای تنظیم نحوه اجرای برنامه ها در دسترس هستند.

هنگامی که فایل پیکربندی ما ایجاد و ذخیره شد، می توانیم از طریق دستور supervisorctl برنامه جدید خود را به Supervisor اطلاع دهیم. ابتدا به Supervisor می‌گوییم که به دنبال تنظیمات برنامه جدید یا تغییر یافته در فهرست /etc/supervisor/conf.d با استفاده از:

sudo supervisorctl reread

 

Output

idle: available

هر زمان که تغییری در هر فایل پیکربندی برنامه ایجاد می کنید، اجرای دو دستور قبلی تغییرات را اعمال می کند.

در این مرحله برنامه ما اکنون باید در حال اجرا باشد. ما می توانیم خروجی آن را با مشاهده فایل گزارش خروجی بررسی کنیم:

sudo tail /var/log/idle.out.log

 

Output

Sat Nov 20 22:21:22 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:23 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:24 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:25 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:26 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:27 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:28 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:29 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:30 UTC 2021
Sat Nov 20 22:21:31 UTC 2021

در مرحله بعد، برخی دیگر از کاربردهای Supervisor را پوشش خواهیم داد.

مرحله 3 – مدیریت برنامه ها

فراتر از اجرای برنامه‌ها، می‌خواهید توقف، راه‌اندازی مجدد یا وضعیت آنها را ببینید. برنامه supervisorctl که در مرحله 2 از آن استفاده کردیم، یک حالت تعاملی نیز دارد که می توانیم از آن برای کنترل برنامه های خود استفاده کنیم.

برای وارد شدن به حالت تعاملی، supervisorctl را بدون آرگومان اجرا کنید:

sudo supervisorctl

supervisorctl در ابتدا وضعیت و زمان آپدیت تمام برنامه های پیکربندی شده را چاپ می کند و سپس خط فرمان آن را چاپ می کند. با وارد کردن راهنما، تمام دستورات موجود آن آشکار می‌شود:

supervisor> help

 

Output

default commands (type help <topic>):
=====================================
add    clear  fg        open  quit    remove  restart   start   stop  update
avail  exit   maintail  pid   reload  reread  shutdown  status  tail  version

شما می توانید یک برنامه را با دستورات مرتبط به دنبال نام برنامه شروع یا متوقف کنید:

supervisor> stop idle

 

Output

idle: stopped

supervisor> start idle

 

Output

idle: started

با استفاده از دستور tail، می‌توانید آخرین ورودی‌های فهرست‌های stdout و stderr را برای برنامه خود مشاهده کنید:

supervisor> tail idle

 

Output

Sun Nov 21 00:36:10 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:11 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:12 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:13 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:14 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:15 UTC 2021
Sun Nov 21 00:36:17 UTC 2021

supervisor> tail idle stderr

 

Output

error!
error!
error!
error!
error!
error!
error!

با استفاده از وضعیت می توانید پس از ایجاد هر گونه تغییر، وضعیت اجرای فعلی هر برنامه را دوباره مشاهده کنید:

supervisor> status

 

Output

idle                      STOPPED    Nov 21 01:07 AM

در نهایت، می‌توانید با Ctrl+C یا با وارد کردن quit در فرمان از supervisorctl خارج شوید:

supervisor> quit

نتیجه

در این آموزش نحوه نصب و مدیریت Supervisor را یاد گرفتید. همانطور که گفته شد، Supervisor با استانداردهای مدرن بسیار سبک وزن است، اما همچنان به خوبی نگهداری می شود و می تواند ابزار مفیدی برای استقرارهای کوچکتر باشد. همچنین روشی کم‌معنا و خودکفایی برای تولید لاگ‌ها به‌عنوان بخشی از یک استقرار بزرگ‌تر است.

اگر چندین برنامه کوچک را اجرا می کنید که نیاز به دسترسی به وب دارند، ممکن است بخواهید درباره پیکربندی Nginx به عنوان یک پروکسی معکوس نیز مطالعه کنید، که یکی دیگر از اجزای اساسی استقرارهای کوچک و قابل استفاده مجدد است.

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

برچسب‌ها:Supervisorبرنامه supervisorctlپیکربندی Nginxخرید vpsخرید سرور مجازیراه اندازی سرور مجازیسرور مجازیسرور مجازی آمریکا

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه وارد کردن و گرفتن خروجی پایگاه داده در MySQL یا MariaDB

ورود به سایت

معرفی

واردات و صادرات پایگاه داده یک کار رایج در توسعه نرم افزار است. می توانید از داده های dump برای پشتیبان گیری و بازیابی اطلاعات خود استفاده کنید. شما همچنین می توانید از آنها برای انتقال داده ها به یک سرور جدید یا محیط توسعه استفاده کنید.

در این آموزش، شما با داده های پایگاه داده در MySQL یا MariaDB کار خواهید کرد (دستورات قابل تعویض هستند). به طور خاص، شما یک پایگاه داده را صادر می کنید و سپس آن پایگاه داده را از فایل dump وارد می کنید.

پیش نیازها

برای وارد کردن یا صادر کردن پایگاه داده MySQL یا MariaDB، به موارد زیر نیاز دارید:

  • یک ماشین مجازی با کاربر sudo غیر روت.
  • MySQL یا MariaDB نصب شده است.
  • یک پایگاه داده نمونه ایجاد شده در سرور پایگاه داده شما.

مرحله 1 – گرفتن خروجی یک پایگاه داده MySQL یا MariaDB

ابزار کنسول mysqldump پایگاه داده را به فایل های متنی SQL صادر می کند. این امر انتقال و جابجایی پایگاه های داده را آسان تر می کند. برای حسابی که امتیازات آن حداقل دسترسی کامل فقط خواندنی به پایگاه داده را می دهد، به نام پایگاه داده و اعتبارنامه خود نیاز دارید.

از mysqldump برای صادرات پایگاه داده خود استفاده کنید:

mysqldump -u username -p database_name > data-dump.sql

  • نام کاربری نام کاربری است که می توانید با آن وارد پایگاه داده شوید
  • database_name نام پایگاه داده برای صادرات است
  • data-dump.sql فایلی در دایرکتوری فعلی است که خروجی را ذخیره می کند.

این دستور هیچ خروجی بصری تولید نمی کند، اما می توانید محتویات data-dump.sql را بررسی کنید تا بررسی کنید که آیا یک فایل dump قانونی SQL است یا خیر.

دستور زیر را اجرا کنید:

head -n 5 data-dump.sql

بالای فایل باید شبیه به این به نظر برسد، و یک داپ MySQL را برای پایگاه داده ای به نام database_name نشان می دهد.

مرحله 2 – وارد کردن یک پایگاه داده MySQL یا MariaDB

برای وارد کردن یک فایل dump موجود به MySQL یا MariaDB، باید یک پایگاه داده جدید ایجاد کنید. این پایگاه داده ها را ذخیره می کند.

ابتدا به عنوان root یا کاربر دیگری با امتیازات کافی برای ایجاد پایگاه داده جدید وارد MySQL شوید:

mysql -u root -p

این دستور شما را وارد اعلان پوسته MySQL می کند. سپس با دستور زیر یک پایگاه داده جدید ایجاد کنید. در این مثال، پایگاه داده جدید new_database نامیده می شود:

CREATE DATABASE new_database;

این خروجی را خواهید دید که ایجاد پایگاه داده را تأیید می کند..

 

Output

Query OK, 1 row affected (0.00 sec)

سپس با فشار دادن CTRL+D از پوسته MySQL خارج شوید. از خط فرمان معمولی، می توانید فایل dump را با دستور زیر وارد کنید:

mysql -u username -p new_database < data-dump.sql

  • نام کاربری نام کاربری است که می توانید با آن وارد پایگاه داده شوید
  • newdatabase نام پایگاه داده تازه ایجاد شده است
  • data-dump.sql فایل تخلیه داده ای است که باید وارد شود و در فهرست فعلی قرار دارد

اگر دستور با موفقیت اجرا شود، هیچ خروجی تولید نمی کند. اگر در طول فرآیند خطایی رخ دهد، mysql آنها را در ترمینال چاپ می کند. برای بررسی موفقیت آمیز بودن وارد کردن، وارد پوسته MySQL شوید و داده ها را بررسی کنید. انتخاب پایگاه داده جدید با USE new_database و سپس استفاده از SHOW TABLES. یا یک دستور مشابه برای مشاهده برخی از داده ها.

نتیجه

در این آموزش شما یک پایگاه داده از پایگاه داده MySQL یا MariaDB ایجاد کردید. سپس آن داده‌ها را به یک پایگاه داده جدید وارد کردید. mysqldump دارای تنظیمات اضافی است که می توانید از آنها برای تغییر نحوه ایجاد تخلیه اطلاعات توسط سیستم استفاده کنید.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

MySQL or MariaDBایجاد پایگاه دادهخرید سرور مجازیسرور مجازیگرفتن خروجی از mysqlوارد کردن اطلاعات در پایگاه داده

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

چگونه با Angular 11 و Scully یک Jamstack Portfolio بسازیم

ورود به سایت

معرفی

به عنوان یک توسعه دهنده، راه های زیادی وجود دارد که می توانید مهارت ها، دستاوردها و کار خود را نشان دهید. اینها شامل مشارکت‌های منبع باز، پروژه‌های شخصی، مشارکت‌های گفتاری، پست‌های وبلاگ، و غیره می‌شوند. با این حال، انجام همه این کارها ممکن است بیهوده باشد، اگر کار شما در چندین پلتفرم پراکنده باشد و وقتی مردم شما را جستجو می‌کنند، پیدا کردن آن دشوار باشد. نداشتن مکانی مرکزی برای نمایش دستاوردهای شما می تواند بر علیه شما کار کند و ممکن است باعث شود مشتریان، استخدام کنندگان و کارفرمایان بالقوه ارزش شما را دست کم بگیرند. پورتفولیو به شما این امکان را می دهد که بهترین کار خود را به جلو بفرستید، دستاوردهای شما را آسان می کند، به شما کمک می کند خود را برندسازی کنید، و ارتباطاتی را که منجر به فرصت های بالقوه پرسود می شود، تسهیل می کند. جفت کردن نمونه کارها با یک وبلاگ به شما ابزاری می دهد تا افکار خود را به اشتراک بگذارید، آنچه را که یاد می گیرید مستند کنید و اعتبار خود را بیشتر بسازید.

با استفاده از طیف گسترده ای از ویژگی های قوی آنها، می توانید یک نمونه کار جذاب و سریع با استفاده از Angular و Scully بسازید. Angular یک پلت فرم همه کاره است که به شما امکان می دهد همه چیز را از وب گرفته تا برنامه های بومی و تلفن همراه ایجاد کنید. ابزارهای مفید مختلفی را ارائه می‌کند که توسعه برنامه را ساده می‌کند و در نتیجه برنامه‌های سریع‌تری با عملکرد عالی ایجاد می‌کند.

برنامه های زاویه ای می توانند حتی با ثابت کردن آنها سریعتر شوند. با استفاده از Scully، می‌توانید برنامه‌های Angular را به برنامه‌های Jamstack با ارائه سریع‌تر تبدیل کنید. Scully یک مولد سایت استاتیک است که یک صفحه HTML ثابت برای هر مسیر در برنامه Angular شما ایجاد می کند. این صفحات سریعتر ارائه می شوند و برای سئو موثر هستند. همچنین ابزارهایی مانند مولد وبلاگ را ارائه می دهد که می توانید با آن وبلاگ نمونه کار خود را بسازید.

در این آموزش با استفاده از Angular 11 و Scully یک نمونه کار و یک وبلاگ می سازید. شما یک برنامه Angular ایجاد می کنید، صفحاتی را برای نمایش پروژه ها و نمایه خود اضافه می کنید و خدماتی را برای پر کردن این صفحات اضافه می کنید. علاوه بر این، شما یک وبلاگ ایجاد می کنید و برای آن پست ایجاد می کنید. در نهایت، شما برنامه را با استفاده از Scully به یک سایت ثابت تبدیل خواهید کرد.

پیش نیازها

برای تکمیل این آموزش شما نیاز دارید:

  • یک محیط توسعه که Node.js نسخه ۱۲ یا بالاتر را اجرا می کند.
  • Angular CLI نصب شده است، که می توانید با دنبال کردن مرحله 1 آموزش شروع با Angular با استفاده از Angular CLI انجام دهید. این آموزش با استفاده از Angular CLI v11.2.14 ساخته شده است. با اجرای دستور: می توانید این نسخه را نصب کنید
    npm -g نصب @angular/cli@11.2.14
  • Chromium نصب شده است (فقط کاربران ویندوز). Scully به Chromium نیاز دارد. اگر از macOS، اوبونتو یا سیستم عامل دیگری استفاده می‌کنید، به‌طور پیش‌فرض، Scully یک نسخه محلی را دانلود می‌کند که اگر قبلاً نصب نشده باشد، از آن برای ارائه یک سایت ثابت استفاده می‌کند. با این حال، اگر از ویندوز استفاده می کنید، باید Chrome را روی WSL نصب کنید، که می توانید با دنبال کردن این راهنما در مورد پیش نیازهای WSL برای Scully این کار را انجام دهید.
  • درک درستی از HTML، CSS، و TypeScript .
  • آشنایی با RxJS که می توانید در مستندات محصول RxJS بیابید.
  • درک درستی از Angular که می توانید در آموزش شروع با Angular CLI بیابید.

مرحله 1 – راه اندازی برنامه Angular

در این مرحله، اپلیکیشن نمونه کارها را با استفاده از Angular CLI تولید خواهید کرد. CLI برنامه را داربست می کند و تمام وابستگی های لازم برای اجرای آن را نصب می کند. سپس وابستگی هایی مانند Bootstrap، Font Awesome و Scully را اضافه خواهید کرد. اسکالی برنامه را ثابت می کند. بوت استرپ اجزا و یک ظاهر طراحی را ارائه می دهد. Font Awesome آیکون ها را عرضه می کند. پس از نصب این وابستگی‌ها، دارایی‌هایی مانند فونت‌ها و فایل‌های JSON را اضافه می‌کنید که حاوی داده‌های نمونه کار شما هستند.

برای شروع، دستور زیر را اجرا کنید تا برنامه تولید شود. به آن پورتفولیو می گویند. این آموزش شامل تست هایی برای برنامه نیست، بنابراین می توانید از پرچم -S برای رد شدن از تولید فایل آزمایشی استفاده کنید. اگر می‌خواهید بعداً آزمایش‌هایی اضافه کنید، می‌توانید این پرچم را حذف کنید.

ng new portfolio -S

وقتی از شما پرسیده شد که آیا می‌خواهید مسیریابی Angular را اضافه کنید، با بله پاسخ دهید. این به ابزار CLI می‌گوید که یک ماژول جداگانه برای مدیریت مسیریابی برنامه ایجاد کند. این در src/app/app-routing.module.ts در دسترس خواهد بود.

همچنین از شما خواسته می شود که یک قالب شیوه نامه را انتخاب کنید. CSS را انتخاب کنید. Angular گزینه های سبک دیگری مانند SCSS، Sass، Less و Stylus را ارائه می دهد. CSS ساده تر است و به همین دلیل است که می خواهید از آن در اینجا استفاده کنید

 

Output

? Would you like to add Angular routing? Yes
? Which stylesheet format would you like to use? (Use arrow keys)
❯ CSS 

 

نصب Dependencies

برای این برنامه به سه وابستگی نیاز دارید: Scully، ng-bootstrap و Font Awesome. اسکالی برنامه Angular را به یک برنامه ثابت تبدیل می کند. وابستگی های دیگر، Bootstrap و Font Awesome، ظاهر و احساس نمونه کارها را سفارشی می کنند. ng-bootstrap کامپوننت‌های Angular را با استفاده از Bootstrap ارائه می‌کند. این به ویژه مفید است زیرا همه اجزای وانیلی Bootstrap با Angular کار نمی کنند. بوت استرپ همچنین میزان استایلی را که باید به برنامه اضافه کنید کاهش می دهد زیرا قبلاً آن را برای شما فراهم کرده است. Font Awesome آیکون ها را عرضه می کند.

هنگامی که Scully را به عنوان یک وابستگی اضافه می کنید، شماتیک اولیه خود را اجرا می کند که تغییراتی را به برنامه شما اضافه می کند تا برای تولید سایت استاتیک آماده شود. از دایرکتوری پروژه خود، از این دستور برای اضافه کردن Scully به پروژه خود استفاده کنید:

ng add @scullyio/init@2.0.0

سپس با استفاده از این دستور ng-bootstrap را اضافه کنید.

ng add @ng-bootstrap/ng-bootstrap@9.1.3

آخرین وابستگی برای اضافه کردن Font Awesome است.

npm install –save @fortawesome/fontawesome-free@5.15.4

اکنون که وابستگی ها اضافه شده اند، آماده اضافه کردن پیکربندی هستید.

اضافه کردن پیکربندی

برای در دسترس قرار دادن Font Awesome برای برنامه، باید یک مرجع به CSS کوچک شده آن در فایل angular.json اضافه کنید. این فایل را می توان در پایه پروژه یافت. با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود، این فایل را باز کنید:

nano angular.json

در فایل به دنبال بخش architect/build بگردید. این بخش پیکربندی دستور ng build را ارائه می دهد. شما مرجع کوچک شده Font Awesome CSS، node_modules/@fortawesome/fontawesome-free/css/all.min.css را به آرایه سبک ها اضافه می کنید. آرایه سبک ها تحت پروژه ها / نمونه کارها / معمار / ساخت / گزینه ها قرار دارد. خط هایلایت شده را به فایل خود اضافه کنید:

angular.json

{
  ...
  "projects": {
    "portfolio": {
      ...
      "architect": {
        "build": {
          ...
          "options": {
              ...
              "styles": [
                  "node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
                  "node_modules/@fortawesome/fontawesome-free/css/all.min.css",
                  "src/styles.css"
              ],
          }
        },
        ...
      }
    }
  }
}

اکنون Font Awesome در دسترس خواهد بود.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، یک فونت جدید به پروژه اضافه خواهید کرد که می تواند به شخصی سازی ظاهر و احساس نمونه کارها شما کمک کند. می‌توانید با استفاده از فونت‌های Google که طیف وسیعی از فونت‌های موجود را ارائه می‌کند، فونت‌هایی را به پروژه Angular خود اضافه کنید. می توانید با استفاده از تگ پیوند به فونت های انتخاب شده در تگ head پیوند دهید.

در این آموزش از فونت Nunito استفاده خواهید کرد. src/index.html را باز کنید و خطوط مشخص شده در زیر را اضافه کنید:

src/index.html

...
<head>
  <meta charset="utf-8">
  <title>Portfolio</title>
  <base href="/">
  <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1">
  <link rel="icon" type="image/x-icon" href="favicon.ico">
  <link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
  <link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin>
  <link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Nunito:wght@200;400;800&display=swap" rel="stylesheet">
</head>
...

خطوط برجسته شده به فونت Nunito در فونت های گوگل پیوند دارند. شما آن را در سه وزن دریافت خواهید کرد: بسیار سبک، معمولی و بسیار پررنگ.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

افزودن بیو و داده های پروژه

کاری که انجام می دهید این است که فایل های JSON را ایجاد کنید که تمام داده هایی را که می خواهید در نمونه کار خود قرار دهید در خود نگه می دارد. جداسازی الگوها از داده ها، ایجاد تغییرات و افزودن چیزهای بیشتری را در آینده بدون دستکاری در برنامه آسان تر می کند.

با ایجاد یک پوشه json در src/assets شروع کنید.

mkdir src/assets/json

در پوشه json، دو فایل JSON ایجاد خواهید کرد: bio.json و فایل projects.json. bio.json نمایه ای را که می خواهید در سایت نمایش دهید نگه می دارد. projects.json لیستی از پروژه هایی است که می خواهید به نمایش بگذارید.

ساختار فایل bio.json شبیه به این خواهد بود:

src/assets/json/bio.json

{
    "firstName": "Jane",
    "lastName": "Doe",
    "intro": [ "paragraph 1", "paragraph 2" ],
    "about": [ "paragraph 1", "paragraph 2" ]
}

مقدمه یک مقدمه کوتاه است که در صفحه اصلی نمایش داده می شود. درباره نمایه گسترده تری است که در صفحه «درباره» نشان داده شده است.

برای این آموزش، می توانید از یک نمونه بیو استفاده کنید یا خودتان آن را سفارشی کنید. برای استفاده از نمونه بیو، bio.json را باز کنید و موارد زیر را اضافه کنید:

src/assets/json/bio.json

{
    "firstName": "Jane",
    "lastName": "Doe",
    "intro": [
        "I'm a software developer with a passion for web development. I am currently based somewhere in the world. My main focus is building fast, accessible, and beautiful websites that users enjoy.",
        "You can have a look at some of my work here."
    ],
    "about": [
        "Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Etiam aliquam auctor fringilla. Proin scelerisque lacinia nisl vel ultrices. Ut gravida finibus velit sit amet pulvinar. Nunc nisi arcu, pretium quis ultrices nec, volutpat sit amet nulla. Mauris semper elementum placerat. Aenean velit risus, aliquet quis lectus id, laoreet accumsan erat. Curabitur varius facilisis velit, et rutrum ligula mollis et. Sed imperdiet sit amet urna ut eleifend. Suspendisse consectetur velit nunc, at fermentum eros volutpat nec. Vivamus scelerisque nec turpis volutpat sagittis. Aenean eu sem et diam consequat euismod.",
        "Mauris dolor tellus, sagittis vel pellentesque sit amet, viverra in enim. Maecenas non lectus eget augue convallis iaculis mattis malesuada nisl. Suspendisse malesuada purus et luctus scelerisque. Cras hendrerit, eros malesuada blandit scelerisque, nulla dui gravida arcu, nec maximus nunc felis sit amet mauris. Donec lorem elit, feugiat sit amet condimentum quis, consequat id diam. Pellentesque habitant morbi tristique senectus et netus et malesuada fames ac turpis egestas. Cras rutrum sodales condimentum. Aenean ultrices mi vel augue dapibus mattis. Donec ut ornare nisl. Curabitur feugiat pharetra dictum."
    ]
}

پس از اتمام ویرایش فایل را ذخیره کرده و ببندید.

فایل JSON دیگر، projects.json، ساختاری مشابه این خواهد داشت:

src/assets/json/projects.json

[
    {
        "name": "",
        "stack": {
            "name": "Vue.js",
            "iconClasses": "fab fa-vuejs"
        },
        "description": "",
        "sourceUrl": "",
        "previewUrl": "",
        "featured": false
    }
]

هر پروژه دارای یک نام، توضیحات، یک URL برای جایی که کد منبع آن میزبانی می شود، و یک URL پیش نمایش اگر در جایی مستقر شده باشد. اگر پروژه URL پیش‌نمایش ندارد، می‌توانید آن را حذف کنید.

آبجکت پشته برای نشان دادن زبان یا چارچوبی که پروژه از آن ساخته شده است استفاده می شود. بنابراین نام، نام زبان/فریم ورک خواهد بود و iconClasses کلاس‌های Font Awesome CSS برای نماد زبان/فریم‌ورک هستند. ویژگی برجسته نشان می دهد که آیا پروژه باید در صفحه اصلی نمایش داده شود یا خیر. اگر ویژگی روی false تنظیم شود، به جای نمایش در صفحه اصلی و «پروژه ها» فقط در صفحه «پروژه ها» نمایش داده می شود.

برای این آموزش، می توانید از چند پروژه نمونه استفاده کنید یا پروژه خود را اضافه کنید. برای استفاده از پروژه های نمونه، projects.json را باز کرده و موارد زیر را اضافه کنید:

src/assets/json/projects.json

[
    {
        "name": "Soduko",
        "stack": {
            "name": "Angular",
            "iconClasses": "fab fa-angular"
        },
        "description": "Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.",
        "sourceUrl": "https://github.com",
        "previewUrl": "https://github.com",
        "featured": true
    },
    {
        "name": "E-commerce Store",
        "stack": {
            "name": "React",
            "iconClasses": "fab fa-react"
        },
        "description": "Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.",
        "sourceUrl": "https://github.com",
        "previewUrl": "https://github.com",
        "featured": true
    },
    {
        "name": "Algorithm Visualization App",
        "stack": {
            "name": "Angular",
            "iconClasses": "fab fa-angular"
        },
        "description": "Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.",
        "sourceUrl": "https://github.com",
        "previewUrl": "https://github.com",
        "featured": true
    },
    {
        "name": "Time Tracking CLI App",
        "stack": {
            "name": "Node.js",
            "iconClasses": "fab fa-node-js"
        },
        "description": "Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.",
        "sourceUrl": "https://github.com",
        "previewUrl": "https://github.com",
        "featured": true
    }
]

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

راه اندازی سرور

برای بررسی اینکه برنامه شما مطابق انتظار کار می کند، سرور ارائه شده توسط Angular CLI را با استفاده از این دستور اجرا کنید:

ng serve

این دستور برنامه را می سازد و به آن سرویس می دهد. اگر تغییری ایجاد کنید، آن را بازسازی می کند. پس از تکمیل، برنامه در http://localhost:4200/ ارائه خواهد شد.

مرورگر خود را باز کنید و به http://localhost:4200 بروید. شما باید یک صفحه نگهدارنده را ببینید که به شکل زیر است:

هر بار که تغییری را ذخیره می کنید باید خروجی مشابه این را ببینید:

✔ Browser application bundle generation complete.

Initial Chunk Files           | Names                      |      Size
vendor.js                     | vendor                     |   3.83 MB
styles.css                    | styles                     | 202.25 kB
polyfills.js                  | polyfills                  | 141.85 kB
main.js                       | main                       |  26.08 kB
runtime.js                    | runtime                    |   9.06 kB

                              | Initial Total              |   4.20 MB

Build at:  - Hash:  - Time: 13312ms

** Angular Live Development Server is listening on localhost:4200, open your browser on http://localhost:4200/ **

✔ Compiled successfully.

پس از تکمیل یک مرحله، بررسی کنید که ✔ با موفقیت کامپایل شده است. پیام موجود است اگر مشکلی وجود داشته باشد، دستور ng serve یک خطا را خروجی می دهد. وقتی این اتفاق افتاد، مرحله را طی کنید تا مطمئن شوید چیزی را از دست نداده اید یا اشتباهی مرتکب نشده اید. پس از تکمیل آموزش، صفحه اصلی نمونه کارها باید چیزی شبیه به این باشد:

در این مرحله، برنامه را تولید کرده و تمام وابستگی ها، دارایی ها و تنظیمات لازم را اضافه کرده اید. شما همچنین سرور ارائه شده توسط Angular CLI را راه اندازی کرده اید. در مرحله بعد ماژول هسته را ایجاد می کنید.

مرحله 2 – ایجاد ماژول هسته

در این آموزش، اپلیکیشنی که در حال ساخت آن هستید شامل سه ماژول است: هسته، وبلاگ و نمونه کارها. ساختار برنامه به صورت زیر خواهد بود:

src/app

src/app
├── blog
├── core
└── portfolio

ماژول وبلاگ برای صفحات فرود وبلاگ و صفحات پست وبلاگ است. ماژول اصلی شامل همه چیزهای اصلی برنامه است. اینها شامل مولفه هدر، خدمات داده و مدل های داده می شود. ماژول نمونه کارها همه صفحات نمونه کار شما را نگه می دارد: “درباره”، “پروژه ها” و صفحه اصلی.

در این مرحله ماژول هسته را تولید خواهید کرد. همچنین مؤلفه هدر، سرویس ها و مدل های داده را تولید و پر می کنید. هدر در بالای هر صفحه نمایش داده می شود و حاوی نام و منوی سایت است. مدل ها داده های پورتفولیو را ساختار می دهند. خدمات داده های نمونه کارها را واکشی می کنند.

ماژول اصلی باید به این صورت باشد:

src/app/core/

src/app/core
├── header
├── models
└── services

برای تولید ماژول هسته، دستور زیر را از ریشه پروژه اجرا کنید:

ng generate module core

این دستور ماژول هسته را در پوشه src / app / core اضافه می کند و فایل ماژول را در src / app / core / core.module.ts اضافه می کند.

فایل ماژول هسته ماژول اصلی و واردات آن را تعریف می کند. در فایل ماژول جدید ایجاد شده، باید چند import اضافه کنید تا از هدر و سرویس ها پشتیبانی کنید.

core.module.ts را باز کنید و خطوط برجسته شده را اضافه کنید (حتما کاما را بعد از وارد کردن CommonModule وارد کنید):

src/app/core/core.module.ts

...
import { RouterModule } from '@angular/router';
import { NgbModule } from '@ng-bootstrap/ng-bootstrap';
import { HttpClientModule } from '@angular/common/http';

@NgModule({
  declarations: [],
  imports: [
    CommonModule,
    RouterModule,
    NgbModule,
    HttpClientModule
  ]
})
...

این ماژول از HttpClientModule برای واکشی داده ها از فایل های JSON که قبلا ایجاد کرده اید استفاده می کند. همچنین از چند جزء ng-bootstrap از NgbModule و RouterModule برای مسیریابی استفاده خواهد کرد. همچنین باید آنها را به واردات CoreModule اضافه کنید.

پس از اتمام کار فایل را ذخیره کرده و ببندید.

تولید مدل های داده

در این بخش مدل های داده تولید می کنید. مدل‌های داده رابط‌هایی هستند که برای تعریف ساختار داده‌ها از فایل‌های JSON استفاده می‌کنید. آنها در سرویس ها و در بقیه اجزاء به عنوان انواع بازگشت و پارامتر استفاده خواهند شد. شما به دو مدل نیاز دارید: bio که ساختار داده های زیستی شما را تعریف می کند و پروژه که ساختار داده های پروژه شما را مشخص می کند.

src/app/core/models

src/app/core/models
├── bio.ts
└── project.ts

مدل Bio نمایانگر یک نمایه است در حالی که مدل پروژه پروژه ای برای نمایش است. شما هر دو مدل را با اجرای دستور زیر در ریشه پروژه تولید خواهید کرد:

for model in bio project ; do ng generate interface “core/models/${model}”; done

این دستور از طریق مسیرهای فایل حلقه می زند و آنها را به رابط تولید ng ارسال می کند که آنها را در پوشه src / app / core / models ایجاد می کند.

فایل مدل بیو اطلاعاتی را که می‌خواهید بیو شما حاوی آن باشد، مشخص می‌کند. در فایل src / app / core / models / bio.ts که ایجاد شده است، فیلدهایی را که در زیر برجسته شده اند اضافه کنید.

src/app/core/models/bio.ts

export interface Bio {
    firstName: string;
    lastName: string;
    about: string[];
    intro: string[];
}

در این بلوک کد، فیلدهای نام، نام خانوادگی، درباره و مقدمه را به مدل بیو اضافه کردید. دو فیلد اول از انواع رشته‌ها و دو فیلد آخر آرایه‌هایی از رشته‌ها هستند، زیرا ممکن است حاوی چند پاراگراف باشند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

فایل پروژه ساختار یک پروژه را تعریف می کند. در اینجا، فیلدهایی را که می خواهید برای هر پروژه استفاده کنید فهرست می کنید. در فایل src / app / core / models / project.ts، خطوط برجسته شده را اضافه کنید.

src/app/core/models/project.ts

export interface Project {
    name: string;
    stack: { iconClasses: string, name: string };
    description: string;
    sourceUrl: string;
    previewUrl: string;
    featured?: boolean;
}

شما فیلدهایی را برای مدل پروژه اضافه کرده اید. هر پروژه دارای یک نام، توضیحات، یک URL برای کد منبع خود و یک URL پیش نمایش است اگر در جایی مستقر شده باشد. آبجکت پشته برای نشان دادن زبان یا چارچوب پروژه استفاده می شود. (نام نام زبان / فریمورک خواهد بود و iconClasses کلاس‌های Font Awesome CSS برای نماد زبان / فریمورک هستند.) ویژگی برجسته نشان می‌دهد که آیا پروژه باید در صفحه اصلی نمایش داده شود یا خیر. اگر ویژگی روی false تنظیم شده باشد، به جای صفحه اصلی و «پروژه‌ها» فقط در صفحه «پروژه‌ها» نمایش داده می‌شود.

پس از اتمام کار فایل را ذخیره کرده و ببندید.

در این قسمت مدل هایی را برای داده ها ایجاد کردید. در مرحله بعد، خدماتی را ایجاد خواهید کرد که داده های نمونه کارها را دریافت کرده و از این مدل ها استفاده می کنند.

تولید خدمات

سرویس‌هایی که در این بخش ایجاد می‌کنید، داده‌های فایل‌های JSON را که قبلاً ساخته‌اید واکشی می‌کنند. هنگامی که آنها این داده ها را واکشی کردند، اجزا می توانند این سرویس ها را فراخوانی کرده و داده ها را مصرف کنند. مدل ها به عنوان انواع برگشتی در این سرویس ها استفاده خواهند شد. مدل bio در سرویس bio و مدل پروژه در سرویس پروژه استفاده می شود. شما یک سرویس هدر اضافی اضافه خواهید کرد که به تصمیم گیری در مورد مسیرهایی که برای موارد موجود در هدر و سایر مؤلفه ها استفاده کنید کمک می کند. ماژول اصلی دارای سه سرویس است: BioService، HeaderService و ProjectsService.

src/app/core/services

src/app/core/services
├── bio.service.ts
├── header.service.ts
└── projects.service.ts

برای تولید این خدمات، این دستور را از دایرکتوری ریشه پروژه اجرا کنید:

for service in bio projects header; do ng generate service “core/services/${service}”; done

این دستور از طریق مسیرهای فایل حلقه می زند و آنها را به سرویس ng generate می دهد که آنها را در پوشه src / app / core / services ایجاد می کند.

سرویس بیو داده‌های زیستی شما را از فایل JSON بیو واکشی می‌کند. برای این کار، روشی برای واکشی این داده ها اضافه می کنید. فایل src / app / core / services / bio.service.ts را باز کنید و خطوط برجسته زیر را اضافه کنید:

src/app/core/services/bio.service.ts

import { HttpClient } from '@angular/common/http';
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Bio } from '../models/bio';

@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class BioService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  getBio() {
   return this.http.get<Bio>('assets/json/bio.json');
  }
}

روش getBio در BioService بیوگرافی شما را از فایل assets / json / bio.json واکشی می کند. شما سرویس HttpClient را به سازنده آن تزریق می‌کنید و از آن در متد getBio () برای درخواست GET به فایل استفاده می‌کنید.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، HeaderService را تغییر خواهید داد. از سرویس هدر برای بررسی اینکه آیا مسیر فعلی صفحه اصلی است یا خیر استفاده می شود. روشی اضافه خواهید کرد که تعیین می کند صفحه فعلی صفحه اصلی است یا خیر. فایل src / app / core / services / header.service.ts را باز کنید و خطوط برجسته شده را اضافه کنید:

src/app/core/services/header.service.ts

import { Injectable } from '@angular/core';
import { NavigationEnd, Router } from '@angular/router';
import { filter, map, startWith } from 'rxjs/operators';

@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class HeaderService {

  constructor(private router: Router) { }

  isHome() {
    return this.router.events.pipe(
      filter(event => event instanceof NavigationEnd),
      map(event => {
        if (event instanceof NavigationEnd) {
          if (this.checkForHomeUrl(event.url)) {
            return true;
          }
        }

        return false;
      }),
      startWith(this.checkForHomeUrl(this.router.url))
    );
  }

  private checkForHomeUrl(url: string): boolean {
    return url.startsWith('/#') || url == '/';
  }
}

در HeaderService، روش isHome بررسی می کند که آیا صفحه فعلی که در آن هستید، صفحه اصلی است یا خیر. این برای پیمایش به یک لنگر و نمایش پروژه های برجسته در صفحه اصلی مفید است.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در نهایت شما ProjectsService را تغییر خواهید داد. سرویس پروژه ها داده های پروژه را از فایل JSON پروژه ها واکشی می کند. روشی برای واکشی داده های پروژه اضافه خواهید کرد. فایل src / app / core / services / projects.service.ts را باز کنید و محتویات را به موارد زیر تغییر دهید:

src/app/core/services/projects.service.ts

import { HttpClient } from '@angular/common/http';
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Observable } from 'rxjs';
import { filter, mergeAll, toArray } from 'rxjs/operators';
import { Project } from '../models/project';

@Injectable({
  providedIn: 'root'
})
export class ProjectsService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  getProjects(featured?: boolean): Observable<Project[]> {
    let projects$ = this.http.get<Project[]>('assets/json/projects.json');

    if (featured) {
      return projects$.pipe(
        mergeAll(),
        filter(project => project.featured || false),
        toArray()
      );
    }

    return projects$;
  }
}

ProjectsService یک متد getProjects دارد که پروژه ها را دریافت و فیلتر می کند. پروژه ها را از فایل assets / json / projects.json دریافت می کند. شما سرویس HttpClient را به سازنده آن تزریق خواهید کرد و از آن در متد getProjects () برای درخواست GET به فایل استفاده خواهید کرد. با استفاده از پارامتر featured، می توانید انتخاب کنید که فقط پروژه های برجسته را برای اختصار برگردانید. زمانی که می خواهید پروژه های مهم را نشان دهید، در صفحه اصلی مفید است.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در این بخش، سرویس‌های داده‌های زیستی و پروژه را اضافه کرده‌اید که داده‌های بیو و پروژه را از فایل‌های JSON و پروژه‌ها واکشی می‌کنند. شما همچنین یک سرویس هدر ایجاد کردید که بررسی می کند آیا صفحه فعلی صفحه اصلی است یا خیر. در قسمت بعدی یک هدر ایجاد می کنید که در بالای هر صفحه از نمونه کار شما نمایش داده می شود. از خدمات بیو و هدر استفاده خواهد کرد.

تولید هدر

جزء هدر در بالای همه صفحات نمایش داده می شود. این شامل نام شما و پیوندهایی به صفحات “درباره” و “پروژه ها” و همچنین وبلاگ است. از سرویس بیو و هدر در هدر استفاده خواهد شد. سرویس بیو داده های زیستی را به هدر ارائه می دهد. از سرویس هدر برای بررسی اینکه آیا صفحه فعلی صفحه اصلی است استفاده می شود و پیوندهایی را به بخش ها یا صفحات “درباره” و “پروژه ها” تنظیم می کند. با اجرای این دستور از ریشه پروژه آن را تولید خواهید کرد:

ng generate component core/header

جزء هدر در بالای هر صفحه نمایش داده می شود. از سرویس بیو برای دریافت نام و نام خانوادگی شما استفاده خواهد کرد. همچنین از سرویس هدر برای تعیین اینکه آیا صفحه فعلی صفحه اصلی است یا خیر استفاده می کند. با استفاده از این اطلاعات، پیوندهایی را به بخش‌ها یا صفحات «درباره» و «پروژه‌ها» تنظیم می‌کند.

در فایل header.component.ts، خدمات بیو و هدر را تزریق می‌کنید و یک ویژگی استایلی اضافه می‌کنید تا پاسخگویی مؤلفه در اندازه‌های مختلف صفحه نمایش را کنترل کند.

header.component.ts را باز کنید و خطوط هایلایت شده را اضافه کنید:

src/app/core/header/header.component.ts

import { Component } from '@angular/core';
import { BioService } from '../services/bio.service';
import { HeaderService } from '../services/header.service';

@Component({
  selector: 'app-header',
  templateUrl: './header.component.html',
  styleUrls: ['./header.component.css']
})
export class HeaderComponent {
  bio$ = this.bioService.getBio();
  isHome$ = this.headerService.isHome();

  menuItems = [
    { title: 'About Me', homePath: '/', fragment: 'about', pagePath: '/about' },
    { title: 'My Projects', homePath: '/', fragment: 'projects', pagePath: '/projects' },
    { title: 'My Blog', homePath: '/blog', fragment: '', pagePath: '/blog' }
  ];

  constructor(private bioService: BioService, private headerService: HeaderService) { }
}

در این فایل کامپوننت، دو سرویس را تزریق خواهید کرد: bioService برای دریافت نام شما از فایل bio JSON و headerService برای اینکه بفهمید صفحه نمایش داده شده در حال حاضر صفحه اصلی است یا خیر. دومی به شما امکان می دهد تصمیم بگیرید که آیا دکمه ها باید به یک صفحه جداگانه مانند / پروژه ها بروند یا لنگر اسکرول را مانند پروژه / # انجام دهند. menuItems شامل تمام موارد منو برای نمایش است. ویژگی‌های bio $ و isHome $ قابل مشاهده‌هایی از سرویس‌های فوق‌الذکر هستند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی کامپوننت هدر را تغییر خواهید داد. اینجا جایی است که داده های واکشی شده از سرویس bio نمایش داده می شود. پیوندهایی به بخش‌ها یا صفحات «درباره» و «پروژه‌ها» نیز در اینجا اضافه می‌شوند. در فایل قالب src / app / core / header / header.component.html کد زیر را اضافه کنید.

src/app/core/header/header.component.html

<div class="d-flex min-vh-10 w-100 justify-content-center pb-3 pt-3 pr-4 pl-4">
    <div class="d-flex justify-content-start" *ngIf="bio$ | async as bio" routerLink="/">
        <h2 class="font-weight-bold">{{bio.firstName}}</h2>
        <h2 class="font-weight-light">{{bio.lastName}}</h2>
    </div>
    <div class="d-none d-md-flex flex-grow-1 justify-content-end align-items-start">
        <button type="button" class="ml-2 mr-2 btn btn-outline-dark border-0 font-weight-bold"
            *ngFor="let item of menuItems" [routerLink]="(isHome$ | async) ? item.homePath : item.pagePath"
            [fragment]="(isHome$ | async) ? item.fragment : ''">{{item.title}}</button>
    </div>
    <div class="d-flex d-md-none justify-content-end flex-grow-1">
        <div ngbDropdown class="d-inline-block" display="dynamic" container="body">
            <button class="btn btn-outline-dark border-0" ngbDropdownToggle>
                <i class="fas fa-lg fa-bars"></i>
            </button>
            <div ngbDropdownMenu class="dropdown-menu dropdown-menu-right">
                <button ngbDropdownItem *ngFor="let item of menuItems"
                    [routerLink]="(isHome$ | async) ? item.homePath : item.pagePath"
                    [fragment]="(isHome$ | async) ? item.fragment : ''">{{item.title}}</button>
            </div>
        </div>
    </div>
</div>

در قالب، نام های شما (bio.firstName و bio.lastName) با استفاده از داده های ویژگی bio نمایش داده می شود. بسته به اندازه صفحه، یک منوی کشویی یا فهرستی از دکمه‌ها از menuItems نشان داده می‌شود. لوله مستعار در الگو لغو اشتراک از موارد مشاهده‌پذیر را کنترل می‌کند. این الگو در طول این آموزش رعایت خواهد شد.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

هدر باید در تمام صفحات قابل مشاهده باشد. برای تحقق این امر، باید چند قدم بردارید. ابتدا، CoreModule باید HeaderComponent را صادر کند تا در دسترس باشد. برای صادر کردن آن، خطوط برجسته شده را به src / app / core / core.module.ts اضافه کنید. فراموش نکنید که کاما را بعد از آرایه واردات اضافه کنید.

src/app/core/core.module.ts

...
@NgModule({
  ...

  imports: [
    ...
  ],
  exports: [ HeaderComponent ]
})
...

برای اینکه هدر قابل مشاهده باشد، باید آن را به قالب AppComponent که در AppModule است نیز اضافه کنید. AppModule همچنین باید CoreModule را وارد کند تا به هدر دسترسی داشته باشد. این وظایف اضافی را در مرحله بعد تکمیل خواهید کرد.

در این مرحله، مدل هایی ایجاد کردید که داده های پورتفولیوی شما را سازماندهی می کند. شما همچنین خدماتی را برای واکشی داده های نمونه کارها با استفاده از مدل ها ایجاد کردید. علاوه بر این، یک سرویس هدر ساخته اید که به تصمیم گیری در مورد مسیرهایی که برای موارد سرصفحه استفاده کنید کمک می کند. در نهایت، شما یک جزء هدر ایجاد کردید تا در تمام صفحات نمونه کارها نمایش داده شود. در مرحله بعد، ماژول نمونه کارها را تولید می کنید که شامل تمام صفحات اولیه نمونه کار شما است. صفحات موجود در ماژول نمونه کارها از خدمات و مدل هایی که در این بخش ایجاد کرده اید، بیو و پروژه ها استفاده می کنند.

مرحله 3 – تولید ماژول نمونه کارها

در مرحله قبل، ماژول اصلی را ایجاد کردید که هدر را نگه می دارد و شامل تمام سرویس ها و مدل هایی است که برای واکشی داده های نمونه کارها استفاده خواهید کرد. در این مرحله ماژول نمونه کارها را تولید می کنید که شامل تمام صفحات ضروری نمونه کارها است. اینها شامل صفحه اصلی، “درباره” و “پروژه ها” است. در این مرحله از خدمات و مدل هایی که در ماژول اصلی ساخته اید برای ایجاد این صفحات استفاده خواهید کرد. همچنین مسیرهایی را برای هر یک از صفحات اضافه خواهید کرد.

صفحه اصلی خلاصه ای از نمایه شما را با استفاده از هدر و خدمات بیو نمایش می دهد. صفحه “درباره” یک نمایه عمیق تر است و از خدمات و مدل بیو استفاده می کند. صفحه “پروژه ها” پروژه های شما را با استفاده از خدمات و مدل پروژه ها برای نمایش پروژه های شما به نمایش می گذارد. در پایان این مرحله، ماژول نمونه کارها شما به صورت زیر ساختار می یابد:

src/app/portfolio

src/app/portfolio
├── about
├── home
└── projects

ابتدا دو ماژول تولید خواهید کرد: یک ماژول نمونه کارها و یک ماژول مسیریابی نمونه کارها. ماژول نمونه کارها شامل تمام صفحات اولیه نمونه کار شما است. ماژول مسیریابی پورتفولیو مسئول مسیریابی به این صفحات است.

برای تولید هر دو ماژول، این دستور را از ریشه پروژه اجرا کنید:

ng generate module portfolio –module app –routing –route portfolio

این دستور پوشه app / portfolio را ایجاد می کند و یک فایل ماژول در app / portfolio / portfolio.module.ts اضافه می کند. این مسیر را در app / src / app-routing.module.ts خواهید دید. پرچم مسیریابی — مشخص می کند که ماژول مسیریابی پورتفولیو تولید شود. این ماژول مسیریابی در app / portfolio / portfolio-routing.module.ts قرار خواهد گرفت.

پرچم –route یک مسیر با بارگذاری تنبل در ماژول برنامه ایجاد می کند، همانطور که توسط پرچم –module مشخص شده است. این مسیر را در app / src / app-routing.module.ts خواهید دید. همچنین یک مولفه نگهدارنده مکان را برای اهداف مسیریابی اضافه می کند که در بخش بعدی مورد بحث قرار می گیرد.

این ماژول نمونه کارها باید در مسیر / موجود باشد. این مستلزم آن است که پرچم –route را با یک رشته خالی، مانند –route = “. با این حال، ماژول تولید ng به رشته های خالی برای پرچم –route اجازه نمی دهد. بنابراین شما مجبور خواهید بود از یک مکان نگهدار، نمونه کار استفاده کنید. سپس این مکان‌نما را با یک رشته خالی در src/app/app-routing.module.ts جایگزین می‌کنید، که مسیریابی کل برنامه را انجام می‌دهد.

src / app / app-routing.module.ts را باز کنید و خطوط هایلایت شده را جایگزین کنید:

src/app/app-routing.module.ts

...
const routes: Routes = [
  {
    path: '',
    loadChildren: () => import('./portfolio/portfolio.module').then(m => m.PortfolioModule)
  }
];
...

این تضمین می کند که تمام صفحات در ماژول نمونه کارها با شروع از مسیر / در دسترس هستند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

ایجاد صفحه اصلی

دستوری که ماژول پورتفولیو را ایجاد می کند یک PortfolioComponent نیز ایجاد می کند. این یک جزء نگهدارنده مکان است که هنگام تنظیم مسیریابی برای ماژول استفاده می شود. با این حال، نام مناسب‌تر برای این مؤلفه HomeComponent است. صفحه اصلی صفحه فرود نمونه کارها شما است. خلاصه ای از کل مجموعه شما خواهد داشت. این کار باعث می‌شود تا کاربران بدون نیاز به پیمایش به چندین صفحه، دیدی کلی از کار شما داشته باشند و خطر از دست دادن علاقه را کاهش می‌دهد.

برای تغییر نام این کامپوننت، ابتدا یک پوشه جدید برای قرار دادن آن ایجاد خواهید کرد. از ریشه پروژه، دستور زیر را اجرا کنید:

mkdir -p src/app/portfolio/home

در مرحله بعد، تمام فایل های PortfolioComponent را به این پوشه جدید منتقل می کنید.

mv src/app/portfolio/portfolio.component.* src/app/portfolio/home/

این دستور همه فایل‌ها را با نام‌هایی که با portfolio.component شروع می‌شوند، به داخل src/app/portfolio/home/folder منتقل می‌کند.

سپس نام portfolio.component * فایل ها را به home.component تغییر می دهید *.

find src/app/portfolio/home -name ‘portfolio*’ -exec bash -c ‘ mv $0 ${0/\portfolio./home.}’ {} \;

پس از اجرای دستورات بالا، به دلیل تغییر نام و مسیر کامپوننت، با خطاهایی مواجه خواهید شد. برای رفع این مشکل باید در چند فایل تغییراتی ایجاد کنید: ماژول مسیریابی نمونه کارها، ماژول نمونه کارها و فایل های مؤلفه خانگی. در این فایل ها، تمام نمونه های PortfolioComponent را به HomeComponent تغییر خواهید داد. همچنین مسیرها را از ./portfolio.component به ./home/home.component به روز خواهید کرد.

با باز کردن src / app / portfolio / portfolio-routing.module، که مسیریابی ماژول نمونه کارها را انجام می دهد، شروع کنید. تغییرات برجسته شده را انجام دهید:

src/app/portfolio/portfolio-routing.module

...
import { HomeComponent } from './home/home.component';

const routes: Routes = [{ path: '', component: HomeComponent }];
...

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

سپس src / app / portfolio / portfolio.module.ts، فایل ماژول نمونه کارها را باز کنید. تغییرات برجسته شده را انجام دهید:

src/app/portfolio/portfolio.module.ts

...
import { HomeComponent } from './home/home.component';


@NgModule({
  declarations: [
    HomeComponent
  ],
  ...
})
...

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در نهایت، src / app / portfolio / home / home.component.ts، فایل کامپوننت خانه را باز کنید. تغییرات برجسته شده را انجام دهید:

src/app/portfolio/home/home.component.ts

...
@Component({
  selector: 'app-home',
  templateUrl: './home.component.html',
  styleUrls: ['./home.component.css']
})
export class HomeComponent implements OnInit {
...
}

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در این فایل‌ها، تمام نمونه‌های PortfolioComponent را به HomeComponent تغییر داده‌اید و مسیرها را برای اشاره به HomeComponent به‌روزرسانی کرده‌اید. پس از انجام همه این کارها، ماژول نمونه کارها باید به این شکل باشد.

src/app/portfolio

src/app/portfolio
├── home
│   ├── home.component.css
│   ├── home.component.html
│   └── home.component.ts
├── portfolio-routing.module.ts
└── portfolio.module.ts

اکنون نام ها و مسیرهای فایل های مؤلفه اصلی را به روز کرده اید.

در مرحله بعد، قالب کامپوننت خانه را با محتوا پر می کنید و به آن استایل می دهید. مولفه خانه صفحه اصلی نمونه کارها است و خلاصه مشخصات را نمایش می دهد. (این مؤلفه ای است که در بالا از جزء نمونه کارها به مؤلفه اصلی تغییر نام داده شد.) در این مؤلفه، باید داده های زیستی را برای نمایش واکشی کنید و برای اینکه صفحه در اندازه های مختلف صفحه نمایش پاسخگو باشد، استایلی به آن اضافه کنید.

src/app/portfolio/home/home.component.ts را باز کنید و کد را برای مطابقت با موارد زیر به روز کنید:

src/app/portfolio/home/home.component.ts

import { Component } from '@angular/core';
import { BioService } from '../../core/services/bio.service';

@Component({
  selector: 'app-home',
  templateUrl: './home.component.html',
  styleUrls: ['./home.component.css']
})
export class HomeComponent {
  bio$ = this.bioService.getBio();

  respOptions = [
    { viewClasses: 'd-none d-md-flex', headingClass: 'display-3', useSmallerHeadings: false },
    { viewClasses: 'd-flex d-md-none', headingClass: '', useSmallerHeadings: true }
  ];

  constructor(private bioService: BioService) { }
}

صفحه اصلی نام شما و یک بیوگرافی کوتاه را نشان می دهد که از BioService که در اینجا تزریق می کنید بازیابی شده است. هنگامی که متد getBio آن را فراخوانی کردید، مشاهده پذیر حاصل در ویژگی bio$ ذخیره می شود. ویژگی respOptions پیکربندی را ذخیره می‌کند که به اطمینان از پاسخگو بودن نما کمک می‌کند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی کامپوننت خانه را تغییر خواهید داد. این مسئول نمایش اطلاعات از سرویس bio در اندازه های مختلف صفحه نمایش پاسخگو است. نام خود، معرفی مختصری، و اجزای درباره و پروژه‌ها را اضافه می‌کنید که بعداً پوشش داده خواهد شد.

src/app/portfolio/home/home.component.html را باز کرده و کد زیر را اضافه کنید:

src/app/portfolio/home/home.component.html

<div class="d-flex flex-column justify-content-center align-items-center w-100" *ngIf="bio$ | async as bio">
    <div class="d-flex flex-column min-vh-95 justify-content-center align-items-center w-100">
        <div *ngFor="let options of respOptions" [ngClass]="options.viewClasses"
            class="flex-column justify-content-center align-items-start w-75">
            <h1 [ngClass]="options.headingClass" class="text-left">Hello, 👋. My name is <span
                    class="font-weight-bold">{{bio.firstName+'
                    '+bio.lastName}}.</span></h1>
            <div *ngFor="let par of bio.intro">
                <h2 class="text-left" *ngIf="!options.useSmallerHeadings">{{par}}</h2>
                <h5 class="text-left" *ngIf="options.useSmallerHeadings">{{par}}</h5>
            </div>
            <button class="mt-3 mb-5 btn btn-outline-dark" routerLink="/" fragment="projects">
                See My Work
                <i class="ml-1 fas fa-angle-right"></i>
            </button>
        </div>
    </div>

    <div class="d-none d-md-block mt-5"></div>
    <app-about id="about" class="mb-3"></app-about>

    <div class="d-none d-md-block mt-5"></div>
    <app-projects id="projects" class="mb-5"></app-projects>
</div>

در این الگو، نام‌های bio.firstName+ و +bio.lastName و همچنین یک مقدمه، bio.intro از بیو را نمایش می‌دهید. شما همچنین در مورد مؤلفه app-about و پروژه جزء برنامه-پروژه ها را نشان می دهید که در مرحله بعد تولید خواهید کرد.

src/app/portfolio/home/home.component.html

...
<app-about id="about" class="mb-3"></app-about>

...

<app-projects id="projects" class="mb-5"></app-projects>
...

در مرحله بعد، می توانید یک ظاهر طراحی برای مولفه خانه اضافه کنید. src/app/portfolio/home/home.component.css را باز کنید و این خطوط را اضافه کنید:

src/app/portfolio/home/home.component.css

.min-vh-95 {
    height: 95vh;
}

در اینجا شما یک استایل را به مؤلفه خانه اضافه می کنید تا بین محتوای اصلی صفحه اصلی و لبه های پنجره مرورگر فاصله وجود داشته باشد.

پس از تکمیل، صفحه اصلی به این شکل خواهد بود (در مرحله آخر می توانید پیش نمایش سایت را مشاهده کنید):

 

در این مرحله صفحه اصلی را ایجاد کردید که خلاصه ای از نمونه کارها را نمایش می دهد. در بخش بعدی، اجزای «درباره» و «پروژه» را تولید خواهید کرد. اینها در صفحه اصلی نمایش داده می شوند و به عنوان صفحات مستقل نیز استفاده می شوند.

ایجاد صفحات درباره و پروژه

به جای اینکه هر صفحه را به صورت جداگانه تولید کنید، می توانید یک فرمان را اجرا کنید تا صفحات باقی مانده «پروژه ها» و «درباره» را به یکباره بسازید. این کار را با اجرای دستور زیر از ریشه پروژه انجام می دهید:

for page in about projects; do ng generate component “portfolio/${page}”; done

این دستور از طریق نام هر صفحه حلقه زده و آنها را تولید می کند.

پر کردن صفحه درباره

صفحه “درباره” نمایه عمیق تری از شما نمایش می دهد. اطلاعات این صفحه از سرویس بیو بازیابی شده و از مدل بیو نیز استفاده می کند. این جزء در صفحه اصلی نمایش داده می شود. همچنین یک صفحه مستقل با مسیر خاص خود خواهد بود.

برای پر کردن صفحه «درباره» با بیو خود، فایل مؤلفه «درباره» را برای استفاده از سرویس بیو تغییر دهید. همچنین گزینه هایی را برای پاسخگویی صفحه در نمایشگرهای مختلف تنظیم خواهید کرد. src/app/portfolio/about/about.component.ts را باز کرده و خطوط هایلایت شده را اضافه کنید:

src/app/portfolio/about/about.component.ts

import { Component } from '@angular/core';
import { BioService } from '../../core/services/bio.service';

@Component({
  selector: 'app-about',
  templateUrl: './about.component.html',
  styleUrls: ['./about.component.css']
})
export class AboutComponent {
  bio$ = this.bioService.getBio();

  respOptions = [
    { viewClasses: 'd-none d-md-flex', headingClass: 'display-3', useSmallerHeadings: false },
    { viewClasses: 'd-flex d-md-none', headingClass: '', useSmallerHeadings: true }
  ];

  constructor(private bioService: BioService) { }
}

اطلاعات “درباره” از BioService می آید و پس از فراخوانی متد getBio آن، قابل مشاهده در ویژگی bio$ ذخیره می شود. respOptions با ارائه کلاس های CSS اختیاری برای اندازه های مختلف نمایش به پاسخگویی کمک می کند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی صفحه “درباره” را تغییر می دهید تا بتوانید اطلاعات بازیابی شده از سرویس بیو را نمایش دهید. src/app/portfolio/about/about.component.html را باز کنید و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/app/portfolio/about/about.component.html

<div class="d-flex justify-content-center vw-90 mx-auto" *ngIf="bio$ | async as bio">
    <div *ngFor="let options of respOptions" [ngClass]="options.viewClasses"
        class="flex-column align-items-center text-center w-75">
        <h1 [ngClass]="options.headingClass" class="mb-5"><span class="font-weight-bold">About</span> Me</h1>
        <div *ngFor="let par of bio.about">
            <h4 *ngIf="!options.useSmallerHeadings" class="mb-4">{{par}}</h4>
            <h5 *ngIf="options.useSmallerHeadings" class="mb-4">{{par}}</h5>
        </div>
    </div>
</div>

در این قالب، داده های موجود در bio$ observable را نمایش می دهید. بخش «درباره» اطلاعات را مرور می‌کنید و آن را به عنوان پاراگراف به صفحه «درباره» اضافه می‌کنید.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

پس از تکمیل، صفحه «درباره» به این شکل خواهد بود (در مرحله آخر می توانید پیش نمایش سایت را مشاهده کنید):

پر کردن صفحه پروژه ها

صفحه “پروژه ها” تمام پروژه های شما را که از سرویس پروژه ها بازیابی شده اند نشان می دهد. این کامپوننت در صفحه اصلی استفاده خواهد شد و همچنین یک صفحه مستقل خواهد بود. در صفحه اصلی همراه با مولفه “درباره” نمایش داده می شود. هنگامی که این مؤلفه در صفحه اصلی استفاده می شود، فقط پروژه های برجسته باید قابل مشاهده باشند. یک دکمه See More Projects وجود دارد که فقط در صفحه اصلی ظاهر می شود. وقتی روی آن کلیک کردید، به صفحه پروژه‌های فهرست کامل هدایت می‌شود.

برای پر کردن صفحه «پروژه‌ها»، فایل مؤلفه آن را برای دریافت پروژه‌ها از سرویس پروژه‌ها تغییر می‌دهید. همچنین از سرویس هدر برای تعیین اینکه آیا همه پروژه ها نمایش داده می شوند یا برجسته شده استفاده خواهید کرد. همچنین گزینه هایی را اضافه می کنید تا صفحه را در اندازه های مختلف صفحه نمایش پاسخگو کنید. src/app/portfolio/projects/projects.component.ts را باز کنید و خطوط هایلایت شده را اضافه کنید:

src/app/portfolio/projects/projects.component.ts

import { Component } from '@angular/core';
import { mergeMap } from 'rxjs/operators';
import { HeaderService } from '../../core/services/header.service';
import { ProjectsService } from '../../core/services/projects.service';

@Component({
  selector: 'app-projects',
  templateUrl: './projects.component.html',
  styleUrls: ['./projects.component.css']
})
export class ProjectsComponent {
  isHome$ = this.headerService.isHome();
  projects$ = this.isHome$.pipe(
    mergeMap(atHome => this.projectsService.getProjects(atHome))
  );

  respOptions = [
    { viewClasses: 'd-none d-md-flex', displayInColumn: false, useSmallerHeadings: false, titleClasses: 'display-3' },
    { viewClasses: 'd-flex d-md-none', displayInColumn: true, useSmallerHeadings: true, titleClasses: '' }
  ];

  constructor(private projectsService: ProjectsService, private headerService: HeaderService) { }
}

پروژه ها از ProjectsService می آیند. برای تعیین اینکه آیا صفحه فعلی صفحه اصلی است یا خیر از HeaderService استفاده خواهید کرد. شما از مقدار isHome$ برای تعیین اینکه آیا لیست کامل پروژه ها را واکشی کنید یا فقط پروژه های برجسته را تعیین کنید، استفاده خواهید کرد.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی اجزای پروژه را تغییر خواهید داد. با استفاده از پروژه‌هایی که از سرویس پروژه‌ها دریافت کرده‌اید، آنها را حلقه زده و در اینجا اضافه می‌کنید. شما اطلاعات اولیه در مورد هر پروژه را در یک کارت نمایش خواهید داد و پیوندهایی را به جایی که کد آنها میزبانی می شود و جایی که می توانید آنها را پیش نمایش کنید اضافه کنید.

src/app/portfolio/projects/projects.component.html را باز کرده و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/app/portfolio/projects/projects.component.html

<div *ngFor="let options of respOptions" [ngClass]="options.viewClasses"
    class="flex-column align-items-center text-center vw-90 mx-auto">
    <h1 [ngClass]="options.titleClasses" class="mb-5"><span class="font-weight-bold">My</span> Projects</h1>
    <div class="d-flex vw-90"
        [ngClass]="{'justify-content-center flex-wrap': !options.displayInColumn, 'flex-column  align-items-center': options.displayInColumn}"
        *ngIf="projects$ | async as projects">
        <div *ngFor="let project of projects" class="card project-card m-3"
            [ngClass]="{'m-3': !options.displayInColumn, 'mb-3': options.displayInColumn}">
            <div class="card-body d-flex flex-column">
                <h5 class="card-title font-weight-bold text-left project-title" [title]="project.name">
                    {{project.name}}
                </h5>
                <h6 class="card-subtitle mb-2 font-weight-lighter text-left">
                    <i [ngClass]="project.stack.iconClasses"></i>
                    {{project.stack.name}}
                </h6>
                <p class="card-text text-left">
                    {{project.description}}
                </p>
                <div class="d-flex flex-row justify-content-start">
                    <a [href]="project.previewUrl" *ngIf="project.previewUrl" class="btn btn-dark mr-2">
                        <i class="fa-lg mr-1 far fa-eye"></i>
                        Preview
                    </a>
                    <a [href]="project.sourceUrl" *ngIf="project.sourceUrl" class="btn btn-dark">
                        <i class="fa-lg mr-1 fab fa-github-alt"></i>
                        Source
                    </a>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
    <button *ngIf="isHome$ | async" routerLink="/projects" class="mt-3 btn btn-dark">
        See More Projects
        <i class="ml-1 fas fa-angle-right"></i>
    </button>
</div>

در اینجا شما هر پروژه را از پروژه $ به یک کارت اضافه می کنید. در کارت، نام پروژه (project.name)، پشته فناوری استفاده شده در آن (project.stack) و توضیح مختصری (project.description) از کارهایی که انجام می دهد را نمایش می دهید. همچنین پیوندهایی را به جایی که کد پروژه میزبانی شده است اضافه خواهید کرد. علاوه بر این، پیوندی به جایی که پروژه در صورت استقرار آن قابل اجرا باشد، اضافه می‌کنید. در نهایت، دکمه See More Projects وجود دارد که فقط در صفحه اصلی نمایش داده می شود. در صفحه اصلی، فقط پروژه های برجسته نمایش داده می شوند. هنگامی که این دکمه کلیک می شود، کاربر به لیست کاملی از پروژه ها هدایت می شود.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، با تغییر الگوی پروژه ها، به کارت های پروژه استایل می دهید. src/app/portfolio/projects/projects.component.css را باز کنید و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/app/portfolio/projects/projects.component.css

.vw-20 {
    width: 20vw;
}

.project-card {
    width: 290px;
    height: 250px;
}

.project-title {
    white-space: nowrap;
    overflow: hidden;
    text-overflow: ellipsis;
    max-width: 20ch;
}

در اینجا، اندازه کارت پروژه و عناوین پروژه را تنظیم می کنید که کمی طولانی تر هستند.

پس از تکمیل، فهرست کامل صفحه «پروژه» به این شکل خواهد بود (در مرحله آخر می‌توانید پیش‌نمایش سایت را مشاهده کنید):

اضافه کردن بقیه مسیرهای نمونه کارها

برای دسترسی به هر صفحه، باید یک مسیر برای هر یک ایجاد کنید. شما اینها را در PortfolioRoutingModule اضافه خواهید کرد که مسیریابی PortfolioModule را انجام می دهد. صفحه “درباره” باید در /about و صفحه “پروژه ها” در /projects موجود باشد.

برای ایجاد مسیرها برای صفحات ماژول نمونه کارها، فایل ماژول مسیریابی پورتفولیو را که مسئول مسیریابی است، تغییر می دهید. src/app/portfolio/portfolio-routing.module.ts را باز کنید و خطوط هایلایت شده را اضافه کنید:

src/app/portfolio/portfolio-routing.module.ts

import { NgModule } from '@angular/core';
import { RouterModule, Routes } from '@angular/router';
import { HomeComponent } from './home/home.component';
import { ProjectsComponent } from './projects/projects.component';
import { AboutComponent } from './about/about.component';

const routes: Routes = [
  { path: '', component: HomeComponent },
  { path: 'about', component: AboutComponent },
  { path: 'projects', component: ProjectsComponent }
];

@NgModule({
  imports: [RouterModule.forChild(routes)],
  exports: [RouterModule]
})
export class PortfolioRoutingModule { }

در اینجا، با مشخص کردن مسیرهای اجزا و اضافه کردن آنها به آرایه مسیرها، مسیرها را به صفحات «درباره» و «پروژه‌ها» اضافه می‌کنید.

در این مرحله ماژول نمونه کارها را با ایجاد هر یک از سه صفحه آن و اضافه کردن مسیرها برای آنها تکمیل کردید. در مرحله بعد کامپوننت وبلاگ را تولید خواهید کرد.

مرحله 4 – ایجاد ماژول وبلاگ

در این مرحله، ماژول وبلاگ را که حاوی صفحات فرود و پست وبلاگ شما است، تولید می کنید. به جای اینکه وبلاگ را از ابتدا بسازید، از شماتیک اسکالی برای تنظیم تمام موارد مورد نیاز برای یک وبلاگ کارآمد استفاده خواهید کرد. شماتیک اسکالی ماژول را تولید می کند، یک ماژول مسیریابی برای مدیریت مسیریابی به وبلاگ اضافه می کند و یک جزء وبلاگ ایجاد می کند که یک پست وبلاگ را نمایش می دهد. مؤلفه وبلاگ پست هایی را که در فایل های علامت گذاری می نویسید نمایش می دهد. در مرحله بعد با ایجاد پست های وبلاگ جدید، محل این فایل های علامت گذاری را خواهید دید. هنگام رندر کردن وبلاگ، اسکالی نسخه‌های علامت‌گذاری شده پست‌های وبلاگی را که ایجاد کرده‌اید می‌گیرد و آنها را به صفحات HTML ثابت تبدیل می‌کند، که سریع‌تر به خوانندگان ارائه می‌شوند.

می‌توانید پشتیبانی وبلاگ را برای برنامه فعال کنید و با اجرای دستور زیر از ریشه پروژه، ماژول را ایجاد کنید:

ng generate @scullyio/init:blog

دستور بالا ماژول وبلاگ را در src/app/blog ایجاد می‌کند، یک پوشه وبلاگ در پایه پروژه می‌سازد، جایی که فایل‌های علامت‌گذاری وبلاگ در آن قرار می‌گیرند، یک مسیر تنبل برای ماژول در AppRoutingModule اضافه می‌کند و یک جزء وبلاگ در پایه آن ایجاد می‌کند. ماژول

در مرحله بعد، یک پوشه در ماژول ایجاد کنید که مؤلفه وبلاگ در آن قرار دارد.

mkdir src/app/blog/blog

برای انتقال کامپوننت وبلاگ به این پوشه، اجرا کنید:

mv src/app/blog/blog.component.* src/app/blog/blog/

این منجر به ساختار این ماژول وبلاگ می شود:

src/app/blog

src/app/blog
├── blog
│   ├── blog.component.css
│   ├── blog.component.html
│   ├── blog.component.spec.ts
│   └── blog.component.ts
├── blog-routing.module.ts
└── blog.module.ts

از آنجایی که این ماژول بازسازی شده است، برخی از مسیرها شکسته شده و نیاز به به روز رسانی دارند. دو فایل، blog-routing.module.ts و blog.module.ts، باید با مسیرهای جدید به BlogComponent به روز شوند.

blog-routing.module.ts را باز کنید و وارد کردن را مطابق شکل به روز کنید:

src/app/blog/blog-routing.module.ts

...
import { BlogComponent } from './blog/blog.component';
...

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

بعد، blog.module.ts را باز کنید و وارد کردن را مطابق شکل به روز کنید:

src/app/blog/blog.module.ts

...
import { BlogComponent } from './blog/blog.component';
...

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی مولفه وبلاگ را اصلاح خواهید کرد. نقش مؤلفه وبلاگ نمایش یک پست وبلاگ است. این مؤلفه به حداقل ویرایش نیاز دارد زیرا شماتیک وبلاگ اسکالی قبلاً آن را پر کرده است. به ظرفی که محتوای پست وبلاگ را در خود جای می دهد، یک ظاهر طراحی می کنید. src/app/blog/blog/blog.component.html را باز کنید و محتوای boilerplate را با خطوط زیر جایگزین کنید:

src/app/blog/blog/blog.component.html

<div class="vw-70">
    <scully-content></scully-content>
</div>

استایلی که به الگو اضافه شده است باعث می‌شود که مولفه وبلاگ با فاصله بهتری در صفحه قرار گیرد. <scully-content></scully-content> محتوای وبلاگ علامت گذاری شده را ارائه می کند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، با قرار دادن سرفصل‌ها در مرکز، استایل را تغییر می‌دهید، که ظاهر و احساس بهتری را برای مؤلفه وبلاگ ایجاد می‌کند. src/app/blog/blog/blog.component.css را باز کنید و محتوا را با این خطوط جایگزین کنید:

src/app/blog/blog/blog.component.css

h1, h2, h3, h4, h5, h6 {
  text-align: center;
  padding: 1rem;
}

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

پس از تکمیل، وبلاگ به این شکل خواهد بود (در مرحله آخر می توانید پیش نمایش سایت را مشاهده کنید):

ایجاد صفحه فرود وبلاگ

اکنون که ماژول وبلاگ را ایجاد کرده اید و استایلی را به پست های وبلاگ اضافه کرده اید، صفحه فرود وبلاگ را ایجاد می کنید و یک استایل به صفحه فرود اضافه می کنید.

صفحه فرود وبلاگ همه پست های وبلاگ شما را فهرست می کند. با اجرای دستور زیر در ریشه پروژه می توانید آن را ایجاد کنید:

ng generate component blog/blog-landing

این به این ساختار منجر می شود:

src/app/blog

src/app/blog
├── blog
│   ├── blog.component.css
│   ├── blog.component.html
│   ├── blog.component.spec.ts
│   └── blog.component.ts
├── blog-landing
│   ├── blog-landing.component.css
│   ├── blog-landing.component.html
│   └── blog-landing.component.ts
├── blog-routing.module.ts
└── blog.module.ts

در مرحله بعد، فایل کامپوننت را برای صفحه فرود وبلاگ تغییر می‌دهید تا همه پست‌های وبلاگ فهرست شود. در اینجا تمام صفحاتی که دارای /blog/ در مسیر خود هستند را دریافت کرده و آنها را در یک لیست نمایش می دهید. همچنین گزینه هایی برای پاسخگو کردن صفحه در اندازه های مختلف صفحه اضافه خواهید کرد.

src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.ts را باز کنید و تغییرات زیر را اعمال کنید:

src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.ts

import { Component } from '@angular/core';
import { ScullyRoute, ScullyRoutesService } from '@scullyio/ng-lib';
import { map } from 'rxjs/operators';

@Component({
  selector: 'app-blog-landing',
  templateUrl: './blog-landing.component.html',
  styleUrls: ['./blog-landing.component.css']
})
export class BlogLandingComponent {
  links$ = this.scully.available$.pipe(
    map(routes => routes.filter((route: ScullyRoute) => route.route.startsWith('/blog/')))
  );

  respOptions = [
    { viewClasses: 'd-none d-md-flex', displayInColumn: false, titleClasses: 'display-3' },
    { viewClasses: 'd-flex d-md-none', displayInColumn: true, titleClasses: '' }
  ];

  constructor(private scully: ScullyRoutesService) { }
}

برای دریافت لیستی از تمام مسیرهای وبلاگ، از ScullyRoutesService استفاده خواهید کرد. قابل مشاهده $ موجود، تمام مسیرهایی را که توسط Scully ارائه شده و به عنوان منتشر شده علامت گذاری شده است، برمی گرداند. شما می توانید مشخص کنید که آیا یک پست وبلاگ منتشر شده است یا نه در فایل نشانه گذاری آن. (در مرحله بعدی به این موضوع پرداخته خواهد شد.) این قابل مشاهده همه مسیرها، از جمله مسیرهای موجود در نمونه کارها را برمی گرداند. بنابراین شما فقط مسیرهای حاوی پیشوند /blog/ را فیلتر خواهید کرد. مسیرهای وبلاگ توسط ویژگی links$ نگهداری می شود. ویژگی respOptions به پاسخگویی کمک می کند.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در مرحله بعد، الگوی صفحه فرود وبلاگ را تغییر می دهید تا همه پست های وبلاگ موجود را در کارت لیست کرده و به آنها پیوند دهید. عنوان وبلاگ را نیز در خود دارد. src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.html را باز کنید و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.html

<div *ngFor="let options of respOptions" [ngClass]="options.viewClasses"
    class="flex-column align-items-center text-center vw-90 mx-auto">
    <h1 [ngClass]="options.titleClasses" class="mb-5"><span class="font-weight-bold">Jane's</span> Blog</h1>
    <div [ngClass]="{'justify-content-center flex-wrap': !options.displayInColumn,  'flex-column align-items-center': options.displayInColumn}"
        class="d-flex vw-90">
        <div *ngFor="let page of links$ | async" class="card post-card m-3">
            <div class="card-img-top bg-dark">
                <i class="far fa-newspaper fa-4x m-5 text-white"></i>
            </div>
            <div class="card-body d-flex flex-column">
                <h5 class="card-title post-title" [title]="page.title">{{page.title}}</h5>
                <p class="card-text post-description flex-grow-1">{{page.description}}</p>
                <a [routerLink]="page.route" class="btn btn-outline-dark align-self-center">
                    <i class="fa-lg mr-1 far fa-eye"></i>
                    Read
                </a>
            </div>
        </div>
    </div>
</div>

در این الگو، تمام پست‌های وبلاگی را که توسط سرویس روتر اسکالی برگردانده شده است، مرور خواهید کرد. برای هر پست وبلاگ، یک کارت اضافه می کنید. در هر کارت عنوان پست وبلاگ و توضیحات نمایش داده می شود. همچنین یک لینک اضافه شده است که می توانید روی آن کلیک کنید تا به پست وبلاگ بروید.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در نهایت، یک استایل به قالب فرود وبلاگ اضافه خواهید کرد. به کارت های پروژه ای که به صفحه اضافه می شوند استایل می دهد. src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.css را باز کنید و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/app/blog/blog-landing/blog-landing.component.css

.post-card {
    width: 290px;
    height: 360px;
}

.post-title {
    white-space: nowrap;
    overflow: hidden;
    text-overflow: ellipsis;
    max-width: 20ch;
}

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

پس از تکمیل (و پس از افزودن پست های وبلاگ)، صفحه فرود وبلاگ به این شکل خواهد بود (در مرحله آخر می توانید پیش نمایش سایت را مشاهده کنید):

افزودن مسیر فرود بلاگ

برای دسترسی به صفحه فرود وبلاگ در مسیر /blog، باید یک مسیر برای آن در BlogRoutingModule اضافه کنید. بدون افزودن این، برای برنامه در دسترس نخواهد بود. src/app/blog/blog-routing.module.ts را باز کنید و خطوط هایلایت شده را اضافه کنید:

src/app/blog/blog-routing.module.ts

...
import { BlogLandingComponent } from './blog-landing/blog-landing.component';

const routes: Routes = [
  { path: '', component: BlogLandingComponent },
  { path: ':slug', component: BlogComponent },
  { path: '**', component: BlogComponent }
];
...

در اینجا شما مسیر BlogLandingComponent را به آرایه مسیرها اضافه کردید. این باعث می شود که در مسیر /blog قابل دسترسی باشد.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در این مرحله، یک ماژول وبلاگ ایجاد کردید که شامل دو صفحه است: یک صفحه پست وبلاگ و یک صفحه فرود وبلاگ. شما یک سبک به این صفحات اضافه کردید و مسیر فرود وبلاگ را اضافه کردید تا صفحه فرود در مسیر وبلاگ / قابل دسترسی باشد. در مرحله بعد، پست های جدید وبلاگ را اضافه خواهید کرد.

مرحله 5 – اضافه کردن پست های جدید وبلاگ

در این مرحله از Scully برای ایجاد پست های وبلاگ جدید که در صفحه فرود وبلاگ نمایش داده می شوند استفاده خواهید کرد. با Scully، می توانید فایل های علامت گذاری ایجاد کنید که به عنوان پست های وبلاگ شما خدمت می کنند. مؤلفه وبلاگی که در مرحله قبل ایجاد کردید، نسخه علامت گذاری شده یک پست وبلاگ را می خواند و سپس آن را نمایش می دهد. Markdown نوشتن محتوای وبلاگ با فرمت غنی را به سرعت و به راحتی آسان می کند. Scully این فایل‌ها را ایجاد می‌کند و پوشه‌هایی را نیز اضافه می‌کند تا آنها را برای شما در خود جای دهد. همچنین ابرداده مانند عنوان و توضیحات را به هر پست اضافه می کند. برخی از ابرداده ها برای تعیین نحوه نمایش یک پست استفاده می شود. بعداً، از Scully برای تولید نسخه‌های صفحه HTML ایستا از این پست‌های وبلاگ علامت‌گذاری شده استفاده خواهید کرد.

قبل از اینکه بتوانید یک پست ایجاد کنید، باید یک نام بیاورید. برای این آموزش، یک پست با عنوان “پست وبلاگ 1” ایجاد خواهید کرد. شما این نام را با استفاده از پرچم –name از ریشه پروژه به دستور زیر ارائه می دهید.

ng generate @scullyio/init:post –name=”Blog Post 1″

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

? What's the target folder for this post? blog
    ✅️ Blog ./blog/blog-post-1.md file created
CREATE blog/blog-post-1.md (103 bytes)

با این کار یک فایل /blog/blog-post-1.md در ریشه پروژه ایجاد می شود. محتویات فایل مشابه این خواهد بود:

blog/blog-post-1.md

---
title: Blog Post 1
description: blog description
published: false
---

# Blog Post 1

هنگامی که محتوایی را به پست وبلاگ خود اضافه کردید و از آن راضی بودید، می توانید محتوای منتشر شده را به درست تغییر دهید و هنگامی که سایت را ارائه می کنید در صفحه فرود وبلاگ ظاهر می شود. برای مشاهده پست هایی که هنوز منتشر نشده اند، می توانید از ویژگی Slug استفاده کنید.

به عنوان مثال، فرض کنید این slug را اضافه کرده اید:

blog/blog-post-1.md

---
title: Blog Post 1
description: blog description
published: true
slug: alternate-url-for-blog-post-1
---

# Blog Post 1

هنگامی که سرور را اجرا می کنید، می توانید این پست را در https://localhost:1668/blog/alternate-url-for-blog-post-1 مشاهده کنید. با این حال، این پست منتشر نشده در صفحه فرود وبلاگ نشان داده نمی شود مگر اینکه به عنوان منتشر شده علامت گذاری شود: درست است. هنگامی که مسیرهای اسکالی را ایجاد می کنید، همانطور که در مرحله بعد خواهید دید، اسکالی یک اسلاگ برای همه پست های منتشر نشده شما اضافه می کند تا مجبور نباشید.

برای افزودن محتوا به پست خود، بعد از عنوان شروع کنید. تمام محتوای پست باید در علامت گذاری باشد. در اینجا نمونه ای از محتوایی است که می توانید در پست علامت گذاری که ایجاد کرده اید استفاده کنید:

/blog/blog-post-1.md

---
title: Blog Post 1
description: Your first blog post
published: true
---

# Blog Post 1

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Phasellus vitae tempor erat, eget accumsan lorem. Ut id sem id massa mattis dictum ullamcorper vitae massa. In luctus neque lectus, quis dictum tortor elementum sit amet. Mauris non lacinia nisl. Nulla tristique arcu quam, quis posuere diam elementum nec. Curabitur in mi ut purus bibendum interdum ut sit amet orci. Duis aliquam tristique auctor. Suspendisse magna magna, pellentesque vitae aliquet ac, sollicitudin faucibus est. Integer semper finibus leo, eget placerat enim auctor quis. Class aptent taciti sociosqu ad litora torquent per conubia nostra, per inceptos himenaeos. Sed aliquam nibh in mi convallis mattis nec ac mi. Nam sed sagittis purus.

پس از اتمام، فایل را ذخیره کرده و ببندید.

با اجرای زیر می توانید پست های دیگری ایجاد کنید:

ng generate @scullyio/init:post –name=”Blog Post 2″
ng generate @scullyio/init:post –name=”Blog Post 3″

این دستورات دو فایل علامت گذاری دیگر را در پوشه /blog/ با نام هایی که شما اختصاص داده اید ایجاد می کند. می توانید مانند پست اول فایل های تولید شده را با محتوای نمونه بالا پر کنید.

در این مرحله، شما اولین پست وبلاگ اسکالی خود را ایجاد کردید. مرحله زیر تغییراتی را که باید برای تکمیل برنامه انجام دهید را پوشش می دهد.

مرحله 6 – فعال کردن Anchor Scrolling و پاک کردن الگوی مؤلفه برنامه

آخرین کاری که باید قبل از پیش‌نمایش برنامه انجام دهید، فعال کردن لنگر اسکرول، اضافه کردن استایل سراسری، و تمیز کردن app.component.html است.

در صفحه اصلی، زمانی که یک بازدیدکننده روی موارد موجود در هدر کلیک می کند، باید به بخش های خاص در همان صفحه هدایت شوند. برای انجام این کار، باید انکر اسکرول را در اپلیکیشن Angular فعال کنید. انجام همه این تغییرات اسکرول به بخش های صفحه اصلی را ممکن می کند.

ابتدا فایل ماژول را برای ماژول مسیریابی برنامه تغییر می دهید. این ماژول مسئول مسیریابی در کل برنامه است. در اینجا اسکرول لنگر را فعال خواهید کرد. src/app/app-routing.module.ts را باز کنید و قسمت برجسته شده را اضافه کنید:

src/app/app-routing.module.ts

...
@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(routes, { anchorScrolling: 'enabled' })],
  exports: [RouterModule]
})
...

آخرین کاری که باید قبل از پیش‌نمایش برنامه انجام دهید، فعال کردن لنگر اسکرول، اضافه کردن استایل سراسری، و تمیز کردن app.component.html است.

در صفحه اصلی، زمانی که یک بازدیدکننده روی موارد موجود در هدر کلیک می کند، باید به بخش های خاص در همان صفحه هدایت شوند. برای انجام این کار، باید انکر اسکرول را در اپلیکیشن Angular فعال کنید. انجام همه این تغییرات اسکرول به بخش های صفحه اصلی را ممکن می کند.

ابتدا فایل ماژول را برای ماژول مسیریابی برنامه تغییر می دهید. این ماژول مسئول مسیریابی در کل برنامه است. در اینجا اسکرول لنگر را فعال خواهید کرد. src/app/app-routing.module.ts را باز کنید و قسمت برجسته شده را اضافه کنید:

از آنجایی که به این محتوای نگهدارنده در پورتفولیوی خود نیاز نخواهید داشت، آن را حذف خواهید کرد.

برای حذف کد متغیر ایجاد شده از صفحه اصلی، src/app/app.component.html را باز کنید و محتوای آن را با خطوط زیر جایگزین کنید:

src/app/app.component.html

<div class="d-flex flex-column h-100 w-100">
    <app-header></app-header>
    <div class="d-flex flex-column flex-grow-1 align-items-center justify-content-center">
        <router-outlet></router-outlet>
    </div>
</div>

در این فایل، app-header، کامپوننت هدر را اضافه می‌کنید و یک div کانتینری در اطراف خروجی روتر قرار می‌دهید تا صفحات مسیریابی شده در زیر آن نمایش داده شوند.

در مرحله بعد، باید مطمئن شوید که AppModule به app-header دسترسی دارد. از آنجایی که app-header در ماژول دیگری وجود دارد، App Module در حال حاضر به آن دسترسی ندارد. شما باید CoreModule را به عنوان import به src/app/app.module.ts اضافه کنید زیرا CoreModule دسترسی به مولفه هدر را فراهم می کند. app.module.ts را باز کنید و import را همانطور که در زیر مشخص شده است اضافه کنید.

src/app/app.module.ts

import { NgModule } from '@angular/core';
import { BrowserModule } from '@angular/platform-browser';

import { AppRoutingModule } from './app-routing.module';
import { AppComponent } from './app.component';
import { ScullyLibModule } from '@scullyio/ng-lib';
import { CoreModule } from './core/core.module';

@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent
  ],
  imports: [
    BrowserModule,
    AppRoutingModule,
    ScullyLibModule,
    CoreModule
  ],
  providers: [],
  bootstrap: [AppComponent]
})
export class AppModule { }

ایجاد این تغییر تضمین می کند که AppModule به app-header دسترسی دارد.

در نهایت، با تغییر src/styles.css، تغییراتی در استایل کلی برنامه ایجاد خواهید کرد. چندین مؤلفه در سراسر برنامه از استایل موجود در این فایل استفاده می کنند. این به ظاهر و احساس کلی برنامه کمک می کند و از تکرار جلوگیری می کند زیرا استایل در همه اجزاء مورد استفاده مجدد قرار می گیرد.

قبل از اجرای سایت، src/styles.css را باز کرده و خطوط زیر را اضافه کنید:

src/styles.css

html, body {
    width: 100%;
    height: 100%;
}

body {
    font-family: 'Nunito', Arial, Verdana, Geneva, Tahoma, sans-serif;
    background: white;
    background-image: radial-gradient(lightgray 5.5%, transparent 0);
    background-size: 30px 30px;
}

.vw-90 {
    width: 90vw;
}

.vw-80 {
    width: 80vw;
}

.vw-70 {
    width: 80vw;
}

.min-vh-10 {
    min-height: 10vh;
}

در این فایل، اطمینان حاصل می کنید که html و بدنه ارتفاع و عرض تمام صفحه را می گیرند. شما همچنین Nunito را فونت پیش‌فرض قرار می‌دهید و کلاس‌های سبک مختلفی را برای تنظیم عرض و ارتفاع در آن قرار می‌دهید.

در این مرحله، اسکرول لنگر را فعال کردید، استایل کلی را اضافه کردید و قالب مؤلفه برنامه را پاکسازی کردید. در مرحله بعد، سایت را می سازید، مسیرهای Scully را رندر می کنید و نمونه کارها را سرویس می دهید.

مرحله 7 – پیش نمایش سایت استاتیک

اکنون که تمام تغییرات کد لازم را انجام داده اید، می توانید نمونه کارها را با Scully پیش نمایش کنید. این شامل ساخت سایت شما، تولید مسیرهای اسکالی و سپس ارائه نسخه ثابت سایت می شود. در این مرحله، اسکالی برنامه Angular شما را از قبل در یک سایت استاتیک رندر می کند و سروری را برای سرویس دهی به برنامه Angular و نمونه کارها استاتیک ارائه می دهد.

قبل از اینکه اسکالی بتواند نمونه کارها را از قبل رندر کند، باید آن را بسازید.

ng build

این دستور پورتفولیو شما را به dist/portfolio کامپایل می کند.

خروجی شبیه به این خواهد بود:

Compiling @angular/core : es2015 as esm2015
Compiling @angular/common : es2015 as esm2015
Compiling @angular/platform-browser : es2015 as esm2015
Compiling @angular/router : es2015 as esm2015
Compiling @angular/platform-browser-dynamic : es2015 as esm2015
Compiling @angular/common/http : es2015 as esm2015
Compiling @angular/forms : es2015 as esm2015
Compiling @scullyio/ng-lib : es2015 as esm2015
Compiling @ng-bootstrap/ng-bootstrap : es2015 as esm2015
✔ Browser application bundle generation complete.
✔ Copying assets complete.
✔ Index html generation complete.

Initial Chunk Files           | Names                      |      Size
vendor.js                     | vendor                     |   3.49 MB
styles.css                    | styles                     | 202.25 kB
polyfills.js                  | polyfills                  | 141.85 kB
main.js                       | main                       |  24.91 kB
runtime.js                    | runtime                    |   9.06 kB

                              | Initial Total              |   3.86 MB

Lazy Chunk Files              | Names                      |      Size
portfolio-portfolio-module.js | portfolio-portfolio-module |  34.19 kB
blog-blog-module.js           | blog-blog-module           |  15.28 kB

Build at:  - Hash:  - Time: 29012ms

وقتی ساخت کامل شد، اجرا کنید:

npx scully

اسکالی کل نمونه کارها را با طی کردن هر مسیر و ایجاد یک index.html جداگانه برای هر یک از آنها از قبل رندر می کند. نمونه کار از پیش رندر شده در dist/static قرار خواهد گرفت. این پوشه باید شبیه این باشد. (برخی فایل ها برای وضوح حذف شده اند.)

dist/static

dist/static
├── about
│   └── index.html
├── assets
├── blog
│   ├── angular-unit-testing
│   │   └── index.html
│   ├── create-a-blog-using-vue.js
│   │   └── index.html
│   ├── how-to-create-a-twitter-bot
│   │   └── index.html
│   └── index.html
├── index.html
└── projects
    └── index.html

توجه کنید که چگونه هر مسیر فایل index.html جداگانه خود را دارد.

برای پیش نمایش سایت استاتیک، اجرا کنید:

npm run scully:serve

این دستور یک سرور Scully استاتیک را در http://localhost:1668/ راه اندازی می کند و نمونه کارها استاتیک شما را ارائه می دهد. (زمانی که پیش نمایش سایت خود را به پایان رساندید، می توانید سرور را با Ctrl + C در ترمینالی که سرور در آن اجرا می کند، بکشید.)

scully.portfolio.config.ts

import { ScullyConfig } from '@scullyio/scully';
export const config: ScullyConfig = {
  projectRoot: "./src",
  projectName: "portfolio",
  outDir: './dist/static',
  routes: {
    '/blog/:slug': {
      type: 'contentFolder',
      slug: {
        folder: "./blog"
      }
    },
  },
  puppeteerLaunchOptions: {args: ['--no-sandbox', '--disable-setuid--sandbox']}
};

صفحه اصلی http://localhost:4200 باید به این صورت باشد:

در این مرحله، شما اپلیکیشن Angular خود را ساخته اید، آن را از قبل در یک سایت استاتیک رندر کرده و با استفاده از Scully به آن سرویس داده اید.

نتیجه

در این آموزش، شما یک برنامه نمونه کارها Angular را تولید و پیکربندی کردید. شما همچنین یک ماژول اصلی برای مدیریت داده های نمونه کارها و نگه داشتن اجزای اصلی برنامه ایجاد کردید. علاوه بر این، شما یک ماژول نمونه کارها متشکل از صفحات ضروری ساخته اید که بیوگرافی، پروژه ها و مشخصات شما را به نمایش می گذارد. شما یک ماژول وبلاگ از صفحات فرود و پست وبلاگ خود ساخته اید. در نهایت، شما نمونه کارها Angular خود را با استفاده از Scully به یک سایت ثابت تبدیل کردید.

هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن با نمونه کارها وجود دارد. می توانید صفحاتی را برای نشان دادن مهارت ها و مقالاتی که نوشته اید اضافه کنید. همچنین می توانید یک صفحه تماس اضافه کنید تا افراد بتوانند با شما در تماس باشند. اگر تعاملات سخنرانی، یک کانال آموزشی ویدیویی، یک پادکست یا سخنرانی در کنفرانس دارید، می توانید صفحاتی برای نشان دادن آنها ایجاد کنید.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

برچسب‌ها:Angular 11Jamstack PortfolioScullyاتصال به سرور مجازی لینوکسخرید سرورراه اندازی برنامه Angularراه اندازی سرورسرورسرور مجازینصب Dependencies

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه بازنشانی رمز عبور MySQL یا MariaDB Root در اوبونتو 20.04

ورود به سایت

معرفی

رمز عبور پایگاه داده خود را فراموش کرده اید؟ برای بهترین ما اتفاق می افتد. اگر رمز عبور اصلی پایگاه داده MySQL یا MariaDB خود را فراموش کرده یا گم کرده اید، اگر به سرور و یک حساب کاربری با امتیازات sudo دسترسی دارید، همچنان می توانید دسترسی داشته باشید و رمز عبور را بازنشانی کنید.

این آموزش نشان می دهد که چگونه رمز عبور ریشه برای پایگاه های داده MySQL و MariaDB نصب شده با مدیر بسته apt در اوبونتو 20.04 را بازنشانی کنید. روش تغییر رمز عبور ریشه بسته به اینکه MySQL یا MariaDB را نصب کرده باشید و پیکربندی سیستمی پیش‌فرض که با توزیع یا بسته‌های فروشندگان دیگر ارسال می‌شود، متفاوت است. در حالی که دستورالعمل‌های این آموزش ممکن است با سایر نسخه‌های سرور سیستم یا پایگاه داده کار کند، اما با Ubuntu 20.04 و بسته‌های عرضه‌شده توسط توزیع آزمایش شده‌اند.

پیش نیازها

برای بازیابی رمز عبور ریشه MySQL یا MariaDB، به موارد زیر نیاز دارید:

  • دسترسی به سرور اوبونتو 20.04 در حال اجرا MySQL یا MariaDB با کاربر sudo یا راه دیگری برای دسترسی به سرور با امتیازات ریشه.
  • برای اینکه روش های بازیابی را در این آموزش بدون تاثیر روی سرور تولید خود آزمایش کنید، یک سرور آزمایشی ایجاد کنید و سپس آموزش اولیه راه اندازی سرور ما را دنبال کنید. مطمئن شوید که یک کاربر معمولی و غیر ریشه با امتیازات sudo ایجاد کنید. سپس MySQL را طبق راهنمای ما در مورد نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04 نصب کنید یا MariaDB را به دنبال نحوه نصب MariaDB در اوبونتو 20.04 نصب کنید.

مرحله 1 – شناسایی نسخه پایگاه داده و توقف سرور

اوبونتو 20.04 یا MySQL یا MariaDB را اجرا می‌کند—یک جایگزین محبوب که با MySQL سازگار است. بسته به اینکه کدام یک از آنها را نصب کرده اید، باید از دستورات مختلفی برای بازیابی رمز عبور root استفاده کنید، بنابراین مراحل این بخش را دنبال کنید تا مشخص کنید کدام سرور پایگاه داده را اجرا می کنید.

نسخه خود را با دستور زیر بررسی کنید:

mysql –version

اگر MariaDB را اجرا می کنید، “MariaDB” را با شماره نسخه در خروجی مشاهده خواهید کرد:

 

MariaDB output

mysql  Ver 15.1 Distrib 10.3.25-MariaDB, for debian-linux-gnu (x86_64) using readline 5.2

اگر MySQL را اجرا می کنید، خروجی مانند زیر را خواهید دید:

 

MySQL output

mysql  Ver 8.0.22-0ubuntu0.20.04.3 for Linux on x86_64 ((Ubuntu))

به پایگاه داده ای که در حال اجرا هستید توجه کنید. این دستورات مناسب را برای دنبال کردن در ادامه این آموزش تعیین می کند.

برای تغییر رمز عبور ریشه، باید سرور پایگاه داده را خاموش کنید. اگر MariaDB را اجرا می کنید، می توانید این کار را با دستور زیر انجام دهید:

sudo systemctl stop mariadb

برای MySQL، سرور پایگاه داده را با اجرای زیر خاموش کنید:

sudo systemctl stop mysql

با توقف پایگاه داده، می توانید آن را در حالت ایمن راه اندازی مجدد کنید تا رمز عبور ریشه را بازنشانی کنید.

مرحله 2 – راه اندازی مجدد سرور پایگاه داده بدون بررسی مجوز

اجرای MySQL و MariaDB بدون بررسی مجوز امکان دسترسی به خط فرمان پایگاه داده با امتیازات root را بدون ارائه رمز عبور معتبر فراهم می کند. برای انجام این کار، باید پایگاه داده را از بارگیری جداول کمک هزینه، که اطلاعات امتیازات کاربر را ذخیره می کند، متوقف کنید. از آنجایی که این کمی یک خطر امنیتی است، ممکن است بخواهید شبکه را غیرفعال کنید تا از اتصال سایر کلاینت ها به سرور آسیب پذیر موقت جلوگیری کنید.

بسته به سرور پایگاه داده ای که نصب کرده اید، نحوه راه اندازی سرور بدون بارگیری جداول کمک هزینه متفاوت است.

پیکربندی MariaDB برای شروع بدون Grant Tables

برای راه‌اندازی سرور MariaDB بدون جداول کمک هزینه، از فایل unit systemd برای تنظیم پارامترهای اضافی برای سرور MariaDB استفاده می‌کنیم.

دستور زیر را اجرا کنید، که متغیر محیطی MYSQLD_OPTS مورد استفاده توسط MariaDB را هنگام راه اندازی تنظیم می کند. گزینه های –skip-grant-tables و –skip-networking به MariaDB می گویند که بدون بارگیری جداول کمک هزینه یا ویژگی های شبکه راه اندازی شود:

sudo systemctl set-environment MYSQLD_OPTS=”–skip-grant-tables –skip-networking”

سپس سرور MariaDB را راه اندازی کنید:

sudo systemctl start mariadb

این دستور هیچ خروجی تولید نمی کند، اما با در نظر گرفتن تنظیمات متغیر محیط جدید، سرور پایگاه داده را مجددا راه اندازی می کند.

می توانید مطمئن شوید که با sudo systemctl status mariadb شروع شده است.

اکنون باید بتوانید به عنوان کاربر ریشه MariaDB بدون ارائه رمز عبور به پایگاه داده متصل شوید:

sudo mysql -u root

بلافاصله یک درخواست پوسته پایگاه داده را خواهید دید

اکنون که به سرور پایگاه داده دسترسی دارید، می توانید رمز عبور root را همانطور که در مرحله 3 نشان داده شده است تغییر دهید.

پیکربندی MySQL برای شروع بدون Grant Tables

برای راه‌اندازی سرور MySQL بدون جداول کمکی آن، پیکربندی systemd را برای MySQL تغییر می‌دهید تا هنگام راه‌اندازی، پارامترهای اضافی خط فرمان را به سرور ارسال کنید.

برای این کار دستور زیر را اجرا کنید:

sudo systemctl edit mysql

این دستور یک فایل جدید را در ویرایشگر نانو باز می کند که از آن برای ویرایش سرویس های MySQL استفاده می کنید. اینها پارامترهای سرویس پیش فرض MySQL را تغییر می دهند.

این فایل خالی خواهد بود. مطالب زیر را اضافه کنید:

MySQL service overrides

[Service]
ExecStart=
ExecStart=/usr/sbin/mysqld --skip-grant-tables --skip-networking

اولین عبارت ExecStart مقدار پیش‌فرض را پاک می‌کند، در حالی که دستور دوم دستور راه‌اندازی جدید، از جمله پارامترهایی برای غیرفعال کردن بارگیری جداول اعطایی و قابلیت‌های شبکه را در اختیار systemd قرار می‌دهد.

CTRL-x را برای خروج از فایل فشار دهید، سپس Y را فشار دهید تا تغییراتی که ایجاد کرده اید ذخیره شود، سپس برای تایید نام فایل، ENTER را فشار دهید.

برای اعمال این تغییرات، پیکربندی systemd را دوباره بارگیری کنید:

sudo systemctl daemon-reload

اکنون سرور MySQL را راه اندازی کنید:

sudo systemctl start mysql

فرمان هیچ خروجی نشان نمی دهد، اما سرور پایگاه داده شروع به کار می کند. جداول کمک هزینه و شبکه فعال نخواهد شد.

به عنوان کاربر ریشه به پایگاه داده متصل شوید:

sudo mysql -u root

بلافاصله یک درخواست پوسته پایگاه داده را خواهید دید

اکنون که به سرور دسترسی دارید، می توانید رمز عبور root را تغییر دهید.

مرحله 3 – تغییر رمز عبور ریشه

سرور پایگاه داده اکنون در حالت محدود در حال اجرا است. جداول کمک هزینه بارگیری نمی شوند و هیچ پشتیبانی شبکه ای فعال نیست. این به شما امکان می دهد بدون ارائه رمز عبور به سرور دسترسی داشته باشید، اما شما را از اجرای دستوراتی که داده ها را تغییر می دهند منع می کند. برای بازنشانی رمز عبور ریشه، اکنون که به سرور دسترسی پیدا کرده اید، باید جداول کمک هزینه را بارگیری کنید.

با صدور دستور FLUSH PRIVILEGES به سرور پایگاه داده بگویید جداول کمک هزینه را دوباره بارگیری کند:

FLUSH PRIVILEGES;

اکنون می توانید رمز عبور root را تغییر دهید. روشی که استفاده می کنید بستگی به این دارد که آیا از MariaDB یا MySQL استفاده می کنید.

تغییر رمز عبور MariaDB

اگر از MariaDB استفاده می‌کنید، عبارت زیر را برای تنظیم رمز عبور برای حساب اصلی اجرا کنید، و مطمئن شوید که new_password را با یک رمز عبور قوی جدید جایگزین کنید که به خاطر بسپارید:

ALTER USER ‘root’@’localhost’ IDENTIFIED BY ‘new_password’;

این خروجی را خواهید دید که نشان می دهد رمز عبور تغییر کرده است:

 

Output

Query OK, 0 rows affected (0.001 sec)

MariaDB امکان استفاده از مکانیزم های احراز هویت سفارشی را فراهم می کند، بنابراین دو عبارت زیر را اجرا کنید تا مطمئن شوید که MariaDB از مکانیسم احراز هویت پیش فرض خود برای رمز عبور جدیدی که به حساب root اختصاص داده اید استفاده می کند:

UPDATE mysql.user SET authentication_string = ” WHERE user = ‘root’;
UPDATE mysql.user SET plugin = ” WHERE user = ‘root’;

خروجی زیر را برای هر عبارت خواهید دید:

 

Output

Query OK, 0 rows affected (0.01 sec)

رمز عبور اکنون تغییر کرده است. برای خروج از کنسول MariaDB عبارت exit را تایپ کنید و برای راه اندازی مجدد سرور پایگاه داده در حالت عادی به مرحله 4 بروید.

تغییر رمز عبور MySQL

برای MySQL، عبارت زیر را اجرا کنید تا رمز عبور کاربر اصلی را تغییر دهید، و new_password را با یک رمز عبور قوی که به خاطر بسپارید جایگزین کنید. MySQL امکان استفاده از مکانیسم‌های احراز هویت سفارشی را فراهم می‌کند، بنابراین عبارت زیر همچنین مطمئن می‌شود که MySQL از مکانیسم احراز هویت پیش‌فرض خود برای احراز هویت کاربر root با استفاده از رمز عبور جدید استفاده می‌کند:

ALTER USER ‘root’@’localhost’ IDENTIFIED WITH caching_sha2_password BY ‘new_password’;

این خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد رمز عبور با موفقیت تغییر کرده است:

 

Output

Query OK, 0 rows affected (0.01 sec)

رمز عبور اکنون تغییر کرده است. با تایپ exit از کنسول MySQL خارج شوید.

بیایید پایگاه داده را در حالت عملیاتی معمولی راه اندازی مجدد کنیم.

مرحله 4 – سرور پایگاه داده خود را به تنظیمات عادی برگردانید

برای راه اندازی مجدد سرور پایگاه داده در حالت عادی خود، باید تغییراتی را که ایجاد کرده اید برگردانید تا شبکه فعال شود و جداول کمک هزینه بارگذاری شوند. باز هم، روشی که استفاده می کنید بستگی به این دارد که آیا از MariaDB یا MySQL استفاده کرده اید.

برای MariaDB، متغیر محیطی MYSQLD_OPTS را که قبلا تنظیم کرده بودید، از حالت تنظیم خارج کنید:

sudo systemctl unset-environment MYSQLD_OPTS

سپس، سرویس را با استفاده از systemctl راه اندازی مجدد کنید:

sudo systemctl restart mariadb

برای MySQL، پیکربندی اصلاح شده systemd را حذف کنید:

sudo systemctl revert mysql

خروجی مشابه زیر را خواهید دید:

 

Output

Removed /etc/systemd/system/mysql.service.d/override.conf.
Removed /etc/systemd/system/mysql.service.d.

سپس، پیکربندی systemd را دوباره بارگیری کنید تا تغییرات اعمال شود:

sudo systemctl daemon-reload

در نهایت سرویس را مجددا راه اندازی کنید:

sudo systemctl restart mysql

اکنون پایگاه داده مجدداً راه اندازی شده و به حالت عادی خود بازگشته است. با ورود به عنوان کاربر اصلی با رمز عبور، تأیید کنید که رمز عبور جدید کار می کند:

mysql -u root -p

از شما یک رمز عبور خواسته می شود. رمز عبور جدید خود را وارد کنید و همانطور که انتظار می رود به اعلان پایگاه داده دسترسی پیدا خواهید کرد.

نتیجه

شما دسترسی مدیریتی به سرور MySQL یا MariaDB را بازیابی کرده اید. مطمئن شوید رمز عبور جدیدی که انتخاب کرده اید قوی و ایمن است و آن را در مکانی امن نگه دارید.

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

MySQLاوبونتو 20.04بازیابی رمز عبور MariaDBپایگاه داده MySQLپیکربندی MariaDBخرید سرورخرید سرور لینوکسراه اندازی مجدد سرورراه‌اندازی سرور MySQLسرور مجازیفراموش کردن رمز پایگاه دادهنحوه بازنشانی رمز عبور MySQL

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه استفاده از Opacity و Transparency برای ایجاد یک Modal در CSS

ورود به سایت

معرفی

هنگام استایل‌سازی HTML با CSS، راه‌های متعددی برای تنظیم شفافیت عناصر و دلایل متعددی برای استفاده از این افکت در طراحی وجود دارد. کدورت می‌تواند به نرم کردن سایه، کاهش تاکید بر محتوای غیر ضروری در طول یک کار خاص، یا محو کردن محتوا در داخل یا خارج از دید کمک کند. شما می‌توانید این افکت‌ها را با ویژگی opacity، نام رنگ شفاف یا کانال‌های آلفا، که بسط مقادیر رنگ با یک بخش اضافی برای کنترل کدورت هستند، انجام دهید.

در طول این آموزش، شما از روش‌های مختلفی برای اعمال کدورت و خواص اضافی برای انجام مؤثر جلوه‌های خاص استفاده خواهید کرد. شما یک مودال ایجاد خواهید کرد که با رویکرد بدون جاوا اسکریپت با استفاده از کلاس شبه :target و ویژگی های opacity، pointer-events و transition ظاهر می شود. سپس از هر یک از مقادیر رنگ کانال آلفا برای ایجاد همپوشانی سایه، حاشیه و محتوا استفاده خواهید کرد. شما همچنین از مقدار رنگ شفاف برای کمک به ایجاد شیب متحرک رنگ ها در یک رویداد :hover استفاده خواهید کرد.

پیش نیازها

  • درک درستی از ویژگی‌های آبشار و ویژگی‌های CSS، که می‌توانید با خواندن نحوه اعمال سبک‌های CSS در HTML با Cascade و Specificity به آن دست پیدا کنید.
  • آشنایی با انتخابگرهای نوع، انتخابگرهای ترکیب‌کننده و گروه‌های انتخابگر، که می‌توانید در نحوه انتخاب عناصر HTML به سبک با CSS بیابید.
  • درک خواص رنگ .
  • آشنایی با گرادیان های CSS با ویژگی های پس زمینه. نحوه اعمال سبک‌های پس‌زمینه به عناصر HTML با CSS را بررسی کنید تا تجربه ایجاد پس‌زمینه گرادیان را به دست آورید.
  • ویژگی box-shadow را تجربه کنید،
  • یک فایل HTML خالی که در دستگاه محلی شما به عنوان index.html ذخیره شده است که می توانید از ویرایشگر متن و مرورگر وب انتخابی خود به آن دسترسی داشته باشید. برای شروع، آموزش نحوه تنظیم پروژه HTML خود را بررسی کنید و نحوه استفاده و درک عناصر HTML را برای دستورالعمل‌هایی در مورد نحوه مشاهده HTML خود در مرورگر خود دنبال کنید. اگر در HTML تازه کار هستید، کل نحوه ساخت یک وب سایت در سری HTML را امتحان کنید.

راه اندازی پایه HTML و CSS

در این بخش اول، HTML را برای سبک های بصری که در طول آموزش خواهید نوشت، تنظیم خواهید کرد. شما همچنین فایل styles.css خود را ایجاد کرده و سبک هایی را اضافه می کنید که طرح بندی محتوا را تنظیم می کند.

برای شروع، فایل index.html را در ویرایشگر متن خود باز کنید. سپس HTML زیر را به فایل اضافه کنید:

index.html

<!doctype html>
<html>
  <head>
    <meta charset="utf-8" />
    <title>Destination: Moon</title>
    <link rel="preconnect" href="https://fonts.googleapis.com">
    <link rel="preconnect" href="https://fonts.gstatic.com" crossorigin>
    <link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=MuseoModerno:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
    <link href="styles.css" rel="stylesheet" />
  </head>
  <body>
  </body>
</html>

چندین تنظیمات صفحه در عنصر <head> HTML تعریف شده است. عنصر <meta> مجموعه کاراکتری را برای استفاده از متن تعریف می‌کند، که به مرورگر می‌گوید چگونه کاراکترهای خاص را بدون استفاده از کدهای کاراکتر HTML تفسیر کند. عنصر <title> عنوان صفحه را در اختیار مرورگر قرار می دهد. عناصر <link> در سبک های صفحه بارگیری می شوند. سه مورد اول در فونت، Museo Moderno، از فونت‌های Google بارگیری می‌شوند، و آخرین مورد، سبک‌هایی را که به styles.css اضافه می‌کنید، بارگیری می‌کند.

در مرحله بعد، صفحه برای استایل دادن به محتوا نیاز دارد. شما از محتوای نمونه از Sagan Ipsum به عنوان کپی پرکننده برای استفاده با سبک ها استفاده خواهید کرد. شما همچنین HTML را برای سرصفحه سایت، حاوی نام سایت و یک نوار ناوبری کوچک اعمال خواهید کرد. در ویرایشگر متن خود به index.html برگردید و HTML برجسته شده را از بلوک کد زیر اضافه کنید:

index.html

<!doctype html>
<html>
  <head>
    ...
  </head>
  <body>
    <header class="site-header">
      <h1 class="site-name">Destination: <strong>Moon</strong></h1>
      <nav>
        <ul class="nav-list">
          <li><a href="#" class="nav-link">Base Station</a></li>
          <li><a href="#" class="nav-link">Travel Packages</a></li>
          <li><a href="#" class="nav-link">Accommodations</a></li>
          <li><a href="#" class="nav-link">Plan Your Trip</a></li>
      </ul>
      </nav>
    </header>
    <main>
      <section>
        <h2>Schedule Your Trip</h2>
        <p>Sea of Tranquility great turbulent clouds with pretty stories for which there's little good evidence extraordinary claims require extraordinary evidence. Citizens of distant epochs rings of Uranus intelligent beings birth take root and flourish across the centuries. Corpus callosum invent the universe as a patch of light the only home we've ever known a mote of dust suspended in a sunbeam made in the interiors of collapsing stars. Kindling the energy hidden in matter Orion's sword.</p>
        <p>Vastness is bearable only through love emerged into consciousness not a sunrise but a galaxyrise emerged into consciousness courage of our questions across the centuries and billions upon billions upon billions upon billions upon billions upon billions upon billions.</p>
          <a href="#" class="button">Read the Disclaimer!</a>
      </section>
    </main>
  </body>
</html>

حتما فایل index.html خود را ذخیره کنید و آن را در ویرایشگر متن خود باز بگذارید. سپس یک فایل جدید به نام styles.css ایجاد کنید و آن را در ویرایشگر متن باز کنید. این فایلی است که در عنصر <head> index.html ارجاع داده شده است. در فایل styles.css کد زیر را اضافه کنید:

styles.css

body {
  margin: 0;
  font: 100%/1.5 sans-serif;
}

main {
  margin: 6rem auto;
  width: 75ch;
  font-size: 1.125rem;
}

h2 {
  font: 400 1.875rem/1.25 MuseoModerno, sans-serif;
  color: #6b2d6b;
}

.site-header {
  font: 1.125rem / 1.25 MuseoModerno, sans-serif;
  display: flex;
  align-items: center;
  justify-content: space-between;
  padding: 0 2rem;
  color: white;
  background: linear-gradient(135deg, #8e3d8e, #230f23);
}

.site-name {
  margin: 0;
  font-size: 1.75rem;
  font-weight: 400;
}

.nav-list {
  margin: 0;
  padding: 0;
  list-style: none;
  display: flex;
  align-items: stretch;
}

.nav-link {
  color: inherit;
  display: block;
  text-decoration: none;
  padding: 1.25rem 1.5rem;
}

.nav-link:hover,
.nav-link:focus {
  color: #230f23;
  background-color: white;
}

.button {
  text-decoration: none;
  display: inline-block;
  padding: 0.5rem 1.25rem;
  color: white;
  background: #4c90b2;
  border: 1px solid #2d566b;
  border-radius: 0.5rem;
}

.button:hover,
.button:focus {
  background-color: #2d566b;
}

این سبک‌ها زیبایی‌شناسی و چیدمان کلی صفحه را با سبک‌های اعمال شده روی بدنه و عناصر اصلی تنظیم می‌کنند. انتخابگرهای .site-header، site-name، .nav-list و .nav-link همگی سبک ها را در سرصفحه صفحه تعریف می کنند. قوانین .button و .button:hover یک عنصر <a> را تغییر می دهند تا مانند یک دکمه بزرگ و قابل کلیک ظاهر شود.

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید، سپس یک مرورگر وب باز کنید. آیتم منوی File را انتخاب کرده و سپس گزینه Open را انتخاب کنید. سپس به پوشه پروژه خود بروید و فایل index.html خود را در مرورگر بارگذاری کنید. تصویر زیر نحوه نمایش صفحه در مرورگر را نشان می دهد:

CSS که تا به حال نوشته اید یک هدر بنفش در بالای صفحه با عنوان سایت و پیمایش در متن سفید ایجاد می کند. در زیر، محتوا از یک عنوان بنفش و دو پاراگراف متن تشکیل شده است. عرض محتوا به 75 کاراکتر با مقدار ویژگی max-width: 76ch در انتخابگر عنصر اصلی محدود شده است. در نهایت، دکمه آبی با متن Read the Disclaimer! یک عنصر بزرگ و تعاملی در زیر محتوا است.

در سراسر این بخش شما HTML خود را در فایل index.html تنظیم کرده و سبک های پایه را در فایل styles.css ایجاد می کنید. در بخش بعدی، از ویژگی opacity برای ناپدید شدن یک عنصر جدید و ظاهر شدن مجدد با کلاس :target شبه استفاده خواهید کرد.

ایجاد :target State با opacity برای نمایش و پنهان کردن عناصر

یکی از کاربردهای مفید ویژگی opacity این است که باعث محو شدن و محو شدن محتوا در صفحه می شود. یکی از نمونه‌های چنین جلوه‌ای زمانی است که یک مودال، یک عنصر رابط کاربری (که به عنوان جعبه نور نیز شناخته می‌شود) که در جلوی بقیه محتوای صفحه شما ظاهر می‌شود، به نمایش تبدیل می‌شود. می توانید این افکت را با ترکیبی از ویژگی های opacity و pointer-events و شبه کلاس :target ایجاد کنید.

با باز کردن index.html برای ایجاد محتویات مدال شروع کنید. HTML برجسته شده را از بلوک کد زیر بین تگ های بسته </section> و </main> اضافه کنید:

index.html

<!doctype html>
<html>
  <head>
    ...
  </head>
  <body>
    ...
    <main>
      <section>
        ...
      </section>
      <div class="modal-container">
        <section class="modal">
          <header class="modal-header">
            <h2 class="modal-title">Destination: Moon Disclaimer</h2>
            <a href="#" class="modal-close">Close</a>
          </header>
          <div class="modal-content">
            <p><strong>Disclaimer:</strong> Vastness is bearable only through love emerged into consciousness not a sunrise but a galaxyrise emerged into consciousness courage of our questions across the centuries and billions upon billions upon billions upon billions upon billions upon billions upon billions.</p>
          </div>
        </section>
      </div>
    </main>
  </body>
</html>

تغییرات خود را در index.html ذخیره کنید، سپس به styles.css در ویرایشگر متن خود بازگردید و CSS هایلایت شده را در بلوک کد زیر به فایل خود اضافه کنید:

styles.css

...

.button:hover {
  background-color: #2d566b;
}

.modal-container {
  position: fixed;
  top: 0;
  right: 0;
  bottom: 0;
  left: 0;
  z-index: 1000;
  background-color: black;
  display: flex;
}

.modal {
  margin: auto;
  width: 90%;
  max-width: 40rem;
  background-color: white;
  border-radius: 1.5rem;
}

.modal-header,
.modal-content {
  padding: 1.5rem;
}

کلاس .modal-container ناحیه ای را تعریف می کند که فضای کامل قابل مشاهده را با یک عنصر ثابت پوشش می دهد. سپس صفحه نمایش: خم شدن در کانتینر .modal همراه با حاشیه: خودکار در انتخابگر .modal، محتوا را به صورت عمودی و افقی روی صفحه متمرکز می کند.

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید و برای بازخوانی index.html به مرورگر خود بازگردید. همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است، محتوای صفحه دیگر قابل مشاهده نیست زیرا یک پوشش سیاه روی صفحه با یک ظرف سفید پوشانده شده است:

اکنون که مدال در جای خود قرار دارد و محتویات صفحه را پوشش می‌دهد، باید تا زمانی که نمونه‌سازی شود، پنهان شود. ویژگی opacity یک ویژگی قدیمی است که اجازه می دهد تا شفافیت روی یک عنصر و محتویات آن قرار گیرد. مقدار ویژگی opacity می تواند از 0 تا 1 با هر نقطه اعشاری بین آن متغیر باشد.

برای شروع استفاده از ویژگی opacity، به styles.css در ویرایشگر متن خود بازگردید. در انتخابگر کلاس .modal، یک ویژگی opacity با مقدار 0 اضافه کنید، همانطور که در بلوک کد زیر مشخص شده است:

styles.css

...
.modal-container {
   position: fixed;
   top: 0;
   right: 0;
   bottom: 0;
   left: 0;
   z-index: 1000;
   background-color: black;
   display: flex;
  opacity: 0;
}
...

این باعث می شود که کل نمای مودال به صورت بصری روی صفحه پنهان شود. مودال فقط باید زمانی قابل مشاهده باشد که لازم باشد. برای دستیابی به این ظاهر شرطی، می توانید از شبه کلاس :target استفاده کنید.

بعد از انتخابگر .modal-container، یک انتخابگر جدید برای .modal-container:target اضافه کنید. در داخل بلوک انتخابگر، یکی دیگر از ویژگی های opacity را به مقدار 1 تنظیم کنید. CSS برجسته شده در بلوک کد زیر، نحوه قالب بندی آن را نشان می دهد:

styles.css

...
.modal-container {
  ...
  opacity: 0;
}

.modal-container:target {
  opacity: 1;
}
...

این تغییرات را در styles.css ذخیره کنید.

:target زمانی که یک عنصر دارای تمرکز URL باشد، نمونه سازی می شود. در مرورگرهای وب، ویژگی id در یک عنصر HTML را می توان در URL همانطور که با نماد پوند یا هش (#) نشان می دهد ارجاع داد. برای اینکه .modal-container:target فعال شود، همان عنصر به یک عنصر id نیاز دارد و صفحه به راهی برای فعال کردن آن URL نیاز دارد.

در ویرایشگر متن خود به index.html برگردید. در عنصر <div class=”modal-container”>، یک مجموعه ویژگی id را به سلب مسئولیت مقدار اضافه کنید. سپس، در عنصر <a href=”#” class=”button”>، مقدار href را از # به #سلب مسئولیت تغییر دهید. برای نحوه نوشتن به HTML برجسته شده در بلوک کد زیر مراجعه کنید:

index.html

<!doctype html>
<html>
  <head>
    ...
  </head>
  <body>
    ...
    <main>
      <section>
         ...
         <a href="#disclaimer" class="button">Read the Disclaimer!</a>
       </section>
       <div id="disclaimer" class="modal-container">
         ...
       </div>
    </main>
  </body>
</html>

تغییر در مقدار href به مرورگر می‌گوید که به عنصری با مقدار شناسه سلب مسئولیت صفحه فعلی برود. هنگامی که #سلب مسئولیت به URL اضافه شد، سپس :target در CSS فعال می شود.

این تغییرات را در index.html ذخیره کنید، سپس به styles.css بازگردید.

همانطور که صفحه اکنون ساختار یافته است، مودال تمام رویدادهای کلیک و لمسی را که از تعامل ماوس یا صفحه لمسی حاصل می شود، ضبط می کند. این به این دلیل است که اگرچه کاملاً شفاف است، اما عنصر مدال هنوز کل صفحه را پوشش می دهد. برای حذف تعامل از عنصر، یک ویژگی pointer-events با مقدار هیچ به انتخابگر .modal-container اضافه می‌کنید. سپس، هنگامی که مدال قابل مشاهده است، باید بتواند دوباره رویدادهای تعامل را دریافت کند. در شبه کلاس :target، اشاره گر رویدادها را به همه اضافه کنید، همانطور که در بلوک کد زیر مشخص شده است:

styles.css

...
.modal-container {
  ...
  opacity: 0;
  pointer-events: none;
}

.modal-container:target {
  opacity: 1;
  pointer-events: all;
}
...

ویژگی pointer-events نحوه تعامل یک عنصر با ماوس یا دستگاه ورودی مبتنی بر لمس را تغییر می دهد. با تنظیم مقدار روی هیچ، این عنصر نه تنها برای کاربران بینا، بلکه برای دستگاه های ورودی مبتنی بر اشاره گر نیز نامرئی می شود. سپس، مقدار all تعامل را دوباره برقرار می‌کند، اما تنها زمانی که .modal-container در URL فعال و قابل مشاهده باشد.

در نهایت، برای اینکه مدال در داخل و خارج از دید محو شود، یک ویژگی انتقال برای متحرک سازی بین 0 و 1 مقادیر برای کدورت اضافه می‌کنید.

به styles.css برگردید و یک ویژگی انتقال به انتخابگر .modal-container اضافه کنید، همانطور که در بلوک کد زیر مشخص شده است:

styles.css

...
.modal-container {
  ...
  opacity: 0;
  pointer-events: none;
  transition: opacity 250ms ease;
}

.modal-container:target {
  opacity: 1;
  pointer-events: all;
}
...

ویژگی transition مختصر یک سری از خواص است. کدورت به مرورگر می گوید که این ویژگی برای انتقال بین است. 250 میلی‌ثانیه زمانی است که انتقال باید تکمیل شود و واحد برای میلی‌ثانیه ایستاده است. در نهایت، سهولت توضیح می دهد که چگونه انتقال رخ خواهد داد. در این مورد، ease به این معنی است که آهسته شروع می‌شود، سرعت می‌گیرد و سپس در نزدیکی پایان انتقال دوباره کاهش می‌یابد.

انتقال زمانی کار خواهد کرد که مودال ظاهر شود و با فشار دادن پیوند بستن در داخل مدال ناپدید شود. این پیوند بستن دارای یک مقدار href است که روی # تنظیم شده است، که URL را از #سلب مسئولیت به # تغییر می‌دهد و حالت :target را حذف می‌کند.

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید و index.html را در مرورگر refresh کنید. انیمیشن زیر نحوه ظاهر و ناپدید شدن مودال را نشان می دهد

این بخش شما را با خاصیت opacity آشنا کرد که از آن برای پنهان کردن بصری یک ظرف مدال استفاده کردید. شما همچنین از ویژگی شبه کلاس :target، ویژگی pointer-events و ویژگی transition برای ایجاد یک افکت fade-in و fade-out استفاده کردید. در بخش بعدی، از رنگ‌هایی با کانال‌های آلفا برای شفاف‌تر کردن مودال استفاده خواهید کرد.

استفاده از کانال های آلفا برای ایجاد مقادیر رنگ شفاف

یک کانال آلفا مانند ویژگی opacity است، اما در عوض یک بخش اضافی برای یک مقدار رنگ است که از طریق rgb()، hsl() یا هگزادسیمال تعریف شده است. در جایی که ویژگی opacity کل عنصر و فرزندان آن را تنظیم می کند، کانال آلفا فقط کدورت رنگ را در یک ویژگی مشخص تنظیم می کند. در طول این بخش، شما از هر یک از مقادیر رنگ کانال آلفا استفاده کرده و آنها را عملی خواهید کرد.

برای شروع کار با مقادیر رنگ کانال آلفا، stlyes.css را در ویرایشگر متن خود باز کنید. سپس به انتخابگر کلاس .modal-container بروید. همانطور که در بلوک کد زیر مشخص شده است، مقدار ویژگی پس زمینه رنگ را از #000 به rgba (0، 0، 0، 0.75) تغییر دهید:

styles.css

...
.modal-container {
  ...
  background-color: rgba(0,0,0,0.75);
  ...
}
...

مقدار رنگ rgba () مانند rgb () عمل می کند که شامل سه عدد جدا شده با کاما است که سطح نور قرمز، سبز و آبی را نشان می دهد. وقتی یکی از مقادیر رنگ روی 0 تنظیم شود، کاملاً خاموش است (سیاه) و 255 به این معنی است که در روشنایی کامل (سفید) است. بین این سه کانال رنگی می توان میلیون ها رنگ تولید کرد. عدد چهارم کانال آلفا است که مانند خاصیت opacity کار می کند و یک مقدار اعشاری از 0 تا 1 است. تنظیم کانال آلفا باعث شفاف شدن رنگ می شود و به محتوای پشت آن اجازه می دهد از طریق رنگ قابل مشاهده باشد.

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید و index.html را در یک مرورگر وب باز کنید. خواندن سلب مسئولیت را فشار دهید! را فشار دهید تا مودال فعال شود. پس‌زمینه پوشش سیاه همچنان سیاه است، اما اکنون نیز شفاف است و صفحه پشت آن را آشکار می‌کند:

اکنون که روکش شفاف است، به مدال بچرخید و با تغییر پس‌زمینه به یک گرادیان بنفش با متن سفید، استایل بصری بیشتری به آن بدهید. در ویرایشگر متن خود به styles.css برگردید و CSS هایلایت شده زیر را از بلوک کد بعدی اضافه کنید:

styles.css

...
.modal {
  margin: auto;
  width: 90%;
  max-width: 40rem;
  background: linear-gradient(135deg, hsl(300, 40%, 20%),hsl(300, 40%, 5%));
  border-radius: 1.5rem;
}

.modal-header,
.modal-content {
  padding: 1.5rem;
}

.modal-header {
  display: flex;
  justify-content: space-between;
}

.modal-title {
  margin: 0;
  color: white;
}

.modal-close {
  color: white;
}

.modal-content {
  color: white;
}

این به روز رسانی را در styles.css ذخیره کنید، سپس index.html را در مرورگر خود بازخوانی کنید. سبک مودال همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است به روز می شود و ارائه می شود:

اکنون در ویرایشگر متن خود به styles.css بازگردید. اکنون از مقدار رنگ ()hsla برای روشن کردن رنگ هدر modal استفاده خواهید کرد. همچنین باید گوشه های بالایی را طوری تنظیم کنید که یک مقدار شعاع مرزی مطابق با مدال داشته باشد، بنابراین هدر خارج از ناحیه مدال ظاهر نشود. CSS هایلایت شده در بلوک کد زیر نحوه تنظیم این را نشان می دهد:

styles.css

...
.modal-header {
  display: flex;
  justify-content: space-between;
  background-color: hsla(300, 80%, 90%, 0.2);
  border-radius: 1.5rem 1.5rem 0 0;
}
...

مقدار پس زمینه رنگ از فرمت hsla() استفاده می کند و مانند مقدار rgba()، فرمت hsl() است اما با کانال آلفا. hsl() از سه بخش تشکیل شده است: یک مقدار درجه از چرخه رنگ، یک مقدار درصد اشباع، و یک مقدار درصد روشنایی، که رنگ نهایی را ایجاد می کند. 300 مقدار رنگ را بین آبی و قرمز در چرخه رنگ قرار می دهد، 80٪ اشباع سنگین به معنای رنگ بیشتر و خاکستری کمتر است، و 90٪ رنگ نهایی را روشن می کند. در نهایت، کانال آلفا مانند خاصیت opacity کار می کند و 0.2 مقدار را نزدیک به کاملا شفاف می کند. این یک پوشش روشن در بالای گرادیان ایجاد می کند و تعریفی را برای هدر ارائه می دهد.

این تغییرات را در styles.css ذخیره کنید و برای بازخوانی index.html به مرورگر بازگردید. سرصفحه مدال اکنون دارای یک برجسته صورتی تر در ناحیه است که آن را از محتوای مدال متمایز می کند. تصویر زیر نشان می دهد که چگونه هدر مدال اکنون در مرورگر رندر می شود:

راه دیگر برای ایجاد مقادیر رنگ شفاف، استفاده از مقادیر هگزادسیمال است. مقادیر رنگ هگزادسیمال از سه جفت ترکیبی از 0 تا 9 یا a تا f تشکیل شده و معادل عددی از 0 تا 255 است. سه رقم اول یک مقدار قرمز، سبز و آبی هستند که به صورت #RRGGBB فرمت شده اند. برای ایجاد یک کانال آلفا، مجموعه چهارم اضافه می شود و الگوی #RRGGBBAA را می سازد.

برای شروع کار با کانال های آلفای هگزادسیمال، به styles.css در ویرایشگر متن خود بازگردید. اکنون یک حاشیه به قسمت سرصفحه و محتوای مدال اضافه می‌کنید تا تعریف بیشتری به آن بدهید. این مرزها از مقدار هگزادسیمال یکسانی استفاده می کنند، اما مقادیر متفاوتی برای کانال آلفا به آنها داده می شود. CSS هایلایت شده از بلوک کد زیر نحوه نوشتن این سبک ها را نشان می دهد:

styles.css

...
.modal-header {
  display: flex;
  justify-content: space-between;
  background-color: hsla(300, 80%, 90%, 0.2);
  border-radius: 1.5rem 1.5rem 0 0;
  border: 4px solid #f7baf72f;
  border-bottom: none;
}
...
.modal-content {
  color: white;
  border-radius: 0 0 1.5rem 1.5rem;
  border: 4px solid #f7baf744;
  border-top: none;
}
...

هدر و محتوا هر کدام یک رنگ هگزادسیمال با #f7baf7 دارند، اما مقادیر کانال آلفای متفاوتی دارند. رنگ حاشیه انتخابگر هدر مدال دارای یک کانال آلفا تنظیم شده روی 2f است که شفاف تر است، زیرا 00 یک مقدار کانال آلفا کاملاً شفاف است. کانال آلفای .modal-content روی 44 تنظیم شده است که باعث شفاف‌تر شدن آن می‌شود.

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید و index.html را در مرورگر وب بازخوانی کنید. تصویر زیر نحوه نمایش این حاشیه ها در مرورگر را نشان می دهد:

در نهایت، یک رنگ شش رقمی هگزا دسیمال را می توان به صورت خلاصه سه رقمی نوشت، که در آن #33ccee همان #3ce است. به همین ترتیب، یک مقدار هگزادسیمال با یک کانال آلفا را می توان به صورت خلاصه چهار رقمی نوشت به طوری که #33ccee99 را بتوان به #3ce9 کوتاه کرد و یک رنگ باشد.

برای شروع کار با یک هگزادسیمال کوتاه با کانال آلفا، به stlyes.css در ویرایشگر متن خود بازگردید. سپس، به انتخابگر کلاس .modal بروید و یک ویژگی box-shadow اضافه کنید. در اینجا یک سایه بزرگ روی مدال ایجاد می کنید که سیاه است اما توسط یک کانال آلفا نرم می شود. CSS هایلایت شده را در بلوک کد زیر به بلوک انتخابگر .modal خود اضافه کنید:

styles.css

...
.modal {
  margin: auto;
  width: 90%;
  max-width: 40rem;
  background: linear-gradient(135deg, hsl(300, 40%, 20%),hsl(300, 40%, 5%));
  border-radius: 1.5rem;
  box-shadow: 0 1rem 2rem #000a;
}
...

این سایه محور x را 1 rem پایین می آورد و تاری 2 rem را پخش می کند. در مرحله بعد، مقدار #000a با خاموش کردن هر سه مقدار رنگ، یک رنگ سیاه کامل را مشخص می کند. a که معادل aa است و دارای مقدار عددی 170 است، کانال آلفا را با شفافیت تقریباً 66٪ ارائه می کند. این کار سایه را کمی کم می کند، اما آن را به اندازه کافی قابل توجه نگه می دارد تا عمق زیر مودال را فراهم کند.

حتما این افزودنی را در styles.css ذخیره کنید، سپس index.html را در مرورگر refresh کنید. مدال اکنون تعریف و عمق بیشتری دارد. تصویر زیر رندر مودال را با مقادیر رنگ های مختلف ارائه می دهد:

در این بخش، شما از سه مقدار رنگ مختلف با کانال های آلفا برای اعمال کدورت به رنگ ها در ویژگی های خاص استفاده کردید. شما این رنگ ها را به ویژگی های پس زمینه رنگ، ویژگی های حاشیه و ویژگی box-shadow اضافه کردید. در بخش بعدی، از مقدار رنگ نام‌گذاری شده شفاف برای ایجاد گرادینت‌های منحصر به فرد و مخفی کردن محتوا استفاده می‌کنید.

افزودن مقدار رنگ شفاف به گرادیان خطی

مقادیر مختلف رنگی که از کانال های آلفا پشتیبانی می کنند برای زمانی که یک رنگ هنوز نیاز به شناسایی دارد مفید است. با این حال، زمانی که هیچ رنگی مورد نیاز نیست، رنگ شفاف به نام مفید می شود. در این بخش، دکمه Close را در حالت مخفی می‌کنید و یک شکل X با یک خطی-gradient() ایجاد می‌کنید که همه اینها با استفاده از مقدار شفاف است.

برای شروع استفاده از مقدار شفاف، styles.css را در ویرایشگر متن خود باز کنید. سپس، به انتخابگر کلاس .modal-close که قبلا اضافه کردید بروید. در داخل انتخابگر، همانطور که در بلوک کد زیر مشخص شده است، مقدار ویژگی رنگ را از سفید به شفاف تغییر دهید:

styles.css

...
.modal-close {
  color: transparent;
}
...

این تغییر متن را از فضای خالی حذف نمی کند. فقط آن را از رندر بصری در صفحه حذف می کند.

بعد، یک مربع از پیوند نزدیک ایجاد می کنید تا جایی برای ایجاد شکل X وجود داشته باشد. با افزودن یک ویژگی نمایشگر به بلاک شروع کنید، که به <a> امکان پیکربندی بصری بیشتری را می دهد. در مرحله بعد، یک ویژگی height و width ایجاد کنید و هر کدام را روی 1.5rem قرار دهید که شکل مربع را ایجاد می کند. در نهایت، یک ویژگی overflow را به hidden اضافه کنید، که از خروج متن به خارج از ظرف و افزودن فضای تعاملی جلوگیری می کند. CSS هایلایت شده از بلوک کد زیر نحوه تنظیم مربع را نشان می دهد:

styles.css

...
.modal-close {
  color: transparent;
  display: block;
  height: 1.5rem;
  width: 1.5rem;
  overflow: hidden;
}
...

بخش آخر ایجاد شکل X با یک نمونه پس زمینه چندگانه متشکل از دو مقدار خطی-gradient() است. برای تنظیم این، کد برجسته شده را از بلوک کد زیر اضافه کنید:

styles.css

...
.modal-close {
  color: transparent;
  display: block;
  height: 1.5rem;
  width: 1.5rem;
  overflow: hidden;
  background-image:
    linear-gradient(
      to top right,
      transparent 48%,
      white 48%,
      white 52%,
      transparent 52%
    ),
    linear-gradient(
      to top left,
      transparent 48%,
      white 48%,
      white 52%,
      transparent 52%
    );
}
...

اولین چیزی که در مورد این کد باید به آن توجه کرد این است که بخش های مختلف خطی-gradient() در خطوط جداگانه قرار دارند، که برای کمک به درک و خوانایی بیشتر پس زمینه پیچیده انجام می شود. این CSS هنوز معتبر است و نیازی نیست که مقادیر در یک خط با ویژگی باشند. سپس، مقادیر تکراری درصد برای شفاف و سفید به این معنی است که درجه بندی وجود نخواهد داشت. در عوض رنگ بلافاصله از شفاف به سفید تغییر می کند. در نهایت، سمت راست و بالا دو شیب در زوایای 45 درجه ایجاد می کند که همپوشانی دارند.

این تغییر را در styles.css ذخیره کنید و index.html را در یک مرورگر وب باز کنید. خواندن سلب مسئولیت را انتخاب کنید! دکمه و مدال اکنون به جای پیوند نزدیک، یک شکل X بزرگ و نازک خواهد داشت، همانطور که در تصویر زیر ارائه شده است:

در نهایت، حالت :hover و :focus مورد نیاز است تا به شکل X زمانی که مرکز تعامل است بیشتر قابل توجه باشد. برای این کار، گرادیان های قبلی را کپی می کنید و موقعیت را برای رشد ناحیه سفید جامد تنظیم می کنید.

برای ایجاد یک حالت تعاملی برای X، به styles.css در ویرایشگر متن خود بازگردید. به دنبال انتخابگر کلاس .modal-close، یک انتخابگر گروه جدید متشکل از .modal-close:hover و .modal-close:focus ایجاد کنید. سپس، ویژگی و مقدار background-image را از .modal-close در انتخابگر جدید کپی کنید. در نهایت، بخش های 48 درصدی را به 46 درصد کاهش دهید و 52 درصد را به 54 درصد افزایش دهید.

style.css

...
.modal-close {
  ...
}

.modal-close:hover,
.modal-close:focus {
  background-image:
    linear-gradient(
      to top right,
      transparent 46%,
      white 46%,
      white 54%,
      transparent 54%
    ),
    linear-gradient(
      to top left,
      transparent 46%,
      white 46%,
      white 54%,
      transparent 54%
    );
}
...

این تغییرات را در styles.css ذخیره کنید و صفحه را در مرورگر خود بازخوانی کنید. اکنون، زمانی که X روی ماوس قرار می‌گیرد یا فوکوس صفحه‌کلید به آن داده می‌شود، اندازه شیب‌هایی که شکل را ایجاد می‌کنند افزایش می‌یابد و جلوه‌ای می‌دهد که گویی X پررنگ است. انیمیشن زیر نشان می دهد که چگونه این افکت در یک مرورگر در طول یک رویداد شناور ارائه می شود:

این بخش شما را با ویژگی transparent آشنا می کند و شما از آن برای مخفی کردن محتوا و ایجاد نماد X با استفاده از مقادیر ()linear-gradient استفاده می کنید. در بخش آخر، از مقدار شفاف بر روی یک گرادیان برای کمک به ارائه افکت انیمیشن بر روی یک عنصر استایل دکمه ای استفاده خواهید کرد.

با استفاده از حالت :hover برای انتقال بین مقادیر رنگ شفاف

یکی از جنبه‌های ویژگی انتقال که گاهی به راه‌حل‌های خلاقانه نیاز دارد این است که همه ویژگی‌ها را نمی‌توان متحرک کرد. یکی از این ویژگی ها تصویر پس زمینه است، به این معنی که مقادیر یک گرادیان خطی در این ویژگی نمی توانند متحرک شوند. با این حال، مقدار رنگ پس‌زمینه حتی اگر تصویر پس‌زمینه وجود داشته باشد، می‌تواند متحرک شود. در این بخش، با استفاده از مقادیر رنگی شفاف و کانال آلفا، یک انیمیشن انتقال ایجاد می کنید که به نظر می رسد یک انیمیشن گرادیان باشد.

برای ایجاد یک گرادیان متحرک، styles.css را در ویرایشگر متن خود باز کنید. سپس به انتخابگر کلاس .button بروید. کلاس .button از قبل تغییری در رنگ پس زمینه بین انتخابگر خود و دکمه .:hover دارد. ویژگی و مقدار انتقال برجسته شده را از بلوک کد زیر به فایل styles.css خود اضافه کنید:

styles.css

...
.button {
  text-decoration: none;
  display: inline-block;
  padding: 0.5rem 1.25rem;
  color: white;
  background: #4c90b2;
  border: 1px solid #2d566b;
  border-radius: 0.5rem;
  transition: background-color 250ms ease;
}

.button:hover,
.button:focus {
  background-color: #2d566b;
}
...

تغییرات خود را در styles.css ذخیره کنید و index.html را در مرورگر وب خود باز کنید. نگه داشتن دکمه با مکان نما اکنون باعث می شود که رنگ پس زمینه بین آبی روشن و آبی تیره متحرک شود. انیمیشن زیر نشان می دهد که چگونه این در مرورگر ارائه می شود:

اکنون، برای افزودن گرادیان، به styles.css در ویرایشگر متن خود برگردید. به انتخابگر دکمه .برگردید و یک ویژگی پس زمینه تصویر با یک خطی-gradient() اضافه کنید. جهت گرادیان به سمت پایین خواهد بود و با یک کانال آلفا آبی روشن شروع می شود و سپس به سمت شفاف می رود. انیمیشن با کانال آلفا آبی تیره به پایان می رسد. CSS هایلایت شده در بلوک کد زیر نحوه نوشتن این گرادیان را نشان می دهد:

styles.css

...
.button {
  text-decoration: none;
  display: inline-block;
  padding: 0.5rem 1.25rem;
  color: white;
  background: #4c90b2;
  border: 1px solid #2d566b;
  border-radius: 0.5rem;
  background-image:
    linear-gradient(
      to bottom,
      hsla(200, 40%, 80%, 0.4),
      transparent,
      hsla(200, 40%, 20%, 0.6)
    );
  transition: background-color 250ms ease;
}
...

این گرادیان رنگ پس‌زمینه را پوشش می‌دهد و به این شکل ظاهر می‌شود که گرادیان از آبی روشن به آبی میانی و سپس آبی تیره می‌گذرد. هنگامی که دکمه با یک رویداد تعاملی روبرو می شود، رنگ پس زمینه به آبی تیره تر تغییر می کند و این توهم ایجاد می کند که شیب کلی تیره شده است.

این به روز رسانی ها را در styles.css ذخیره کنید و سپس به فایل index.html خود در مرورگر بازگردید و صفحه را بازخوانی کنید. همانطور که در انیمیشن زیر نشان داده شده است، هنگامی که مکان نما روی دکمه حرکت می کند، به نظر می رسد گرادیان از یک گرادیان آبی روشن به یک گرادیان آبی تیره متحرک می شود:

در این بخش آخر، از مقادیر رنگ، مقدار شفاف نامگذاری شده و ویژگی transition برای ایجاد توهم متحرک سازی گرادیان استفاده کردید. با توجه به این، شما همچنین یاد گرفتید که چه نوع ویژگی هایی را می توان متحرک کرد.

نتیجه

در طول این آموزش، از ویژگی opacity و مقادیر رنگی زیادی با کانال های آلفا استفاده کردید. شما از کدورت با رویدادهای اشاره گر و انتقال برای ایجاد یک افکت محو برای نمایش یک مدال در صورت تقاضا استفاده کردید. شما همچنین از مقادیر مختلف رنگ موجود برای کنترل شفافیت و پوشش رنگ روی محتوا استفاده کردید. شما از مقدار با نام شفاف برای ایجاد یک نماد X برای بستن مدال استفاده کردید. در نهایت، شما از ترکیبی از رنگ‌ها، مقدار شفاف، گرادیان‌ها و انتقال برای ایجاد توهم شیب متحرک روی یک دکمه استفاده کردید.

دلایل مفید زیادی برای استفاده از رنگ‌های شفاف و شفاف در طراحی وب وجود دارد. ویژگی opacity را می توان برای متحرک سازی یک افکت محو و محو بر روی عناصری که قرار است در صورت نیاز قابل مشاهده باشند، استفاده کرد. مقادیر رنگ های مختلف که امکان کنترل شفافیت را فراهم می کند، راه های بسیاری را برای ترکیب رنگ ها و محتوا با یکدیگر فراهم می کند. در مجموع، این روش‌های ایجاد شفافیت می‌توانند جلوه‌ها و سبک‌های منحصربه‌فردی را ایجاد کنند.

برچسب‌ها:CSSاستایل‌سازی HTML با CSSانواع سرور مجازیایجاد سرور مجازیایجاد یک Modal در CSSخرید سرور لینوکسراه اندازی پایه HTML و CSSسرور مجازی

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

 نحوه استقرار یک برنامه React در پلتفرم اپلیکیشن vpsgol

ورود به سایت

 

معرفی

پلتفرم برنامه vpsgol یک محصول پلتفرم به عنوان سرویس (PaaS) است که به شما امکان می دهد برنامه ها را از یک مخزن منبع پیکربندی و استقرار دهید. پس از پیکربندی برنامه شما، vpsgol برنامه را با هر تغییری ایجاد و مستقر می کند و به شما از مزایای یک وب سرور کامل و خط لوله استقرار با حداقل پیکربندی می دهد. این می تواند یک راه سریع و کارآمد برای استقرار برنامه های React شما باشد، و اگر از React برای ساختن سایتی بدون باطن استفاده می کنید، می توانید از لایه رایگان App Platform استفاده کنید.

در این آموزش، یک برنامه React را با استفاده از لایه Starter رایگان در پلتفرم برنامه vpsgol اجرا می‌کنید. با Create React App یک برنامه می‌سازید، کد را به یک مخزن GitHub فشار می‌دهید، سپس برنامه را به عنوان یک برنامه vpsgol پیکربندی می‌کنید. شما برنامه را به کد منبع خود متصل می کنید و پروژه را به عنوان مجموعه ای از فایل های ثابت اجرا می کنید.

در پایان این آموزش، می‌توانید یک برنامه React را به گونه‌ای پیکربندی کنید که در هر فشار به شاخه اصلی یک مخزن GitHub به طور خودکار مستقر شود.

پیش نیازها

  • در ماشین محلی خود، به یک محیط توسعه نیاز دارید که Node.js را اجرا کند. این آموزش بر روی Node.js نسخه 10.22.0 و npm نسخه 6.14.6 تست شده است.
  • Git روی دستگاه محلی شما نصب شده است.
  • یک حساب vpsgol.
  • یک حساب کاربری در GitHub که می توانید با رفتن به صفحه Create your Account ایجاد کنید.

مرحله 1 – ایجاد یک پروژه React

در این مرحله، یک برنامه React با استفاده از Create React App ایجاد می‌کنید و یک نسخه قابل استقرار از آن می‌سازید.

برای شروع، یک برنامه جدید با استفاده از Create React App در دستگاه محلی خود ایجاد کنید. در ترمینال، دستور ساخت اپلیکیشنی به نام vpsgol-app را اجرا کنید:

npx create-react-app vpsgol-app

دستور npx یک بسته Node را بدون بارگیری در دستگاه شما اجرا می کند. اسکریپت create-react-app همه وابستگی ها را نصب می کند و یک پروژه پایه را در فهرست راهنمای دیجیتال-اقیانوس-برنامه می سازد. برای اطلاعات بیشتر در مورد Create React App، آموزش نحوه راه اندازی یک پروژه React با ایجاد برنامه React را بررسی کنید.

کد وابستگی ها را دانلود می کند و یک پروژه پایه ایجاد می کند. ممکن است چند دقیقه طول بکشد تا تمام شود. پس از تکمیل، یک پیام موفقیت آمیز دریافت خواهید کرد. اگر به جای npm از نخ استفاده کنید، نسخه شما ممکن است کمی متفاوت باشد:

 

Output

Success! Created vpsgol-app at your_file_path/vpsgol-app
Inside that directory, you can run several commands:

  npm start
    Starts the development server.

  npm build
    Bundles the app into static files for production.

  npm test
    Starts the test runner.

  npm eject
    Removes this tool and copies build dependencies, configuration files
    and scripts into the app directory. If you do this, you can’t go back!

We suggest that you begin by typing:

  cd vpsgol-app
  npm start

Happy hacking!

اکنون که یک پروژه پایه دارید، آن را به صورت محلی اجرا کنید تا بتوانید نحوه نمایش پروژه در سرور را آزمایش کنید. ابتدا به دایرکتوری تغییر دهید:

cd vpsgol-app

پروژه را با استفاده از اسکریپت شروع npm اجرا کنید:

npm start

هنگامی که دستور اجرا می شود، خروجی با URL سرور توسعه محلی دریافت خواهید کرد:

 

Output

Compiled successfully!

You can now view vpsgol-app in the browser.

  Local:            http://localhost:3000
  On Your Network:  http://192.168.1.110:3000

Note that the development build is not optimized.
To create a production build, use npm build.

یک مرورگر به http://localhost:3000 باز کنید و پروژه خود را پیدا خواهید کرد:

پروژه را با تایپ کردن CTRL+C یا ⌘+C در ترمینال متوقف کنید.

اکنون که یک برنامه React در حال کار دارید، می توانید کد را به یک مخزن GitHub فشار دهید.

مرحله 2 – فشار دادن کد به GitHub

برای استقرار برنامه شما، App Platform کد منبع شما را از یک مخزن کد میزبانی شده بازیابی می کند. در این مرحله، کد برنامه React خود را به یک مخزن GitHub فشار می‌دهید تا App Platform بتواند بعداً به آن دسترسی داشته باشد.

به حساب GitHub خود وارد شوید. پس از ورود به سیستم، یک مخزن جدید به نام vpsgol-app ایجاد کنید. می توانید مخزن را خصوصی یا عمومی کنید:

Create React App به طور خودکار پروژه شما را با git مقداردهی اولیه می کند، بنابراین می توانید تنظیم کنید تا کد را مستقیماً به GitHub فشار دهید. ابتدا مخزن مورد نظر خود را با دستور زیر اضافه کنید:

git remote add origin https://github.com/your_name/vpsgol-app.git

 

در مرحله بعد، اعلام کنید که می‌خواهید با موارد زیر به شاخه اصلی بروید:

git branch -M main

در نهایت، کد را به مخزن خود فشار دهید:

git push -u origin main

هنگامی که از شما خواسته شد کد خود را فشار دهید، اعتبار GitHub خود را وارد کنید.

هنگامی که کد را فشار می دهید یک پیام موفقیت آمیز دریافت خواهید کرد. پیام شما کمی متفاوت خواهد بود:

 

Output

Counting objects: 22, done.
Delta compression using up to 4 threads.
Compressing objects: 100% (22/22), done.
Writing objects: 100% (22/22), 187.50 KiB | 6.94 MiB/s, done.
Total 22 (delta 0), reused 0 (delta 0)
To github.com:your_name/vpsgol-app.git
   4011c66..647d2e1  main -> main

اکنون کد خود را در مخزن GitHub کپی کرده اید.

در این مرحله، پروژه خود را به GitHub هل دادید تا بتوانید با استفاده از vpsgol Apps به آن دسترسی داشته باشید. در مرحله بعد، با استفاده از پروژه خود یک برنامه vpsgol جدید ایجاد می کنید و استقرار خودکار را تنظیم می کنید.

مرحله 3 – استقرار در پلتفرم برنامه vpsgol

در این مرحله، یک برنامه React را در پلتفرم اپلیکیشن vpsgol مستقر خواهید کرد. شما مخزن GitHub خود را به vpsgol متصل می کنید، پروژه را برای ساخت پیکربندی می کنید و پروژه اولیه خود را می سازید. پس از اجرای پروژه، هر تغییر باعث ایجاد یک ساخت و به روز رسانی جدید می شود.

در پایان این مرحله، می‌توانید برنامه‌ای را با تحویل مداوم درvpsgol اجرا کنید.

برای شروع، وارد حساب vpsgol خود شوید و دکمه Create را فشار دهید، سپس Apps را انتخاب کنید:

در مرحله بعد از شما خواسته می شود که مخزن GitHub خود را پیوند دهید. اگر هنوز آن را متصل نکرده اید، باید با نام کاربری و رمز عبور خود وارد شوید و به vpsgol مجوز دسترسی به مخازن خود را بدهید:

هنگامی که حساب خود را پیوند دادید، مخزن مورد نظر برای اتصال را در صفحه مجوز GitHub انتخاب کنید. در این مورد، شما از مخزن دیجیتال-اقیانوس-برنامه استفاده می کنید، اما در صورت تمایل می توانید مخازن بیشتری را متصل کنید:

پس از انتخاب مخزن، دوباره به رابط vpsgol متصل خواهید شد. vpsgol-app را از لیست مخازن انتخاب کنید، سپس Next را فشار دهید. این برنامه شما را مستقیماً به مخزن GitHub متصل می کند:

اکنون که مخزن خود را انتخاب کرده اید، باید اپلیکیشن vpsgol را پیکربندی کنید. در این مثال، سرور با انتخاب نیویورک در قسمت Region، در آمریکای شمالی مستقر خواهد شد و شاخه استقرار اصلی خواهد بود. برای برنامه خود، منطقه ای را انتخاب کنید که به موقعیت مکانی فیزیکی شما نزدیک است:.

برای این آموزش، تغییرات کد Autodeploy را بررسی می کنید. هر بار که کد را به‌روزرسانی می‌کنید، این به طور خودکار برنامه شما را بازسازی می‌کند.

Next را فشار دهید تا به صفحه پیکربندی برنامه خود بروید.

در مرحله بعد، نوع برنامه ای را که اجرا می کنید انتخاب کنید. از آنجایی که React دارایی های استاتیک را می سازد، Static Site را از منوی کشویی در قسمت Type انتخاب کنید.

توجه: Create React App یک تولیدکننده سایت ایستا مانند گتسبی نیست، اما شما از دارایی های ثابت استفاده می کنید، زیرا سرور نیازی به اجرای کدهای سمت سرور مانند Ruby یا PHP ندارد. برنامه از Node برای اجرای مراحل نصب و ساخت استفاده می کند، اما کد برنامه را در لایه آزاد اجرا نمی کند.

شما همچنین می توانید از یک اسکریپت ساخت سفارشی استفاده کنید. اما در این حالت، می‌توانید از دستور پیش‌فرض npm run build استفاده کنید. اگر اسکریپت ساخت متفاوتی برای تضمین کیفیت (QA) یا یک محیط تولید دارید، ممکن است بخواهید یک اسکریپت ساخت سفارشی ایجاد کنید:

Next را فشار دهید تا به صفحه نهایی و راه اندازی بروید.

در اینجا می توانید طرح قیمت را انتخاب کنید. ردیف شروع رایگان برای سایت های استاتیک ساخته شده است، بنابراین یکی را انتخاب کنید:

دکمه Launch Starter App را فشار دهید و vpsgol شروع به ساخت برنامه شما می کند.

این برنامه اسکریپت های ساخت npm ci و npm را در مخزن شما اجرا می کند. این همه وابستگی ها را دانلود می کند و فهرست ساخت را با یک نسخه کامپایل شده و کوچک شده از همه جاوا اسکریپت، فایل های HTML و سایر دارایی های شما ایجاد می کند. همچنین می توانید یک اسکریپت سفارشی در package.json خود ایجاد کنید و دستورات را در تب Components برنامه خود در App Platform به روز کنید.

چند دقیقه طول می کشد تا بیلد اجرا شود، اما پس از اتمام آن، یک پیام موفقیت آمیز و یک لینک به سایت جدید خود دریافت خواهید کرد. پیوند شما یک نام منحصر به فرد خواهد داشت و کمی متفاوت خواهد بود:

برای دسترسی به پروژه خود در مرورگر، Live App را فشار دهید. این پروژه مانند پروژه ای است که به صورت محلی آزمایش کرده اید، اما با یک URL ایمن در وب به صورت زنده نمایش داده می شود:

 

اکنون که پروژه شما پیکربندی شده است، هر زمان که تغییری در مخزن پیوند داده شده ایجاد کنید، یک بیلد جدید اجرا خواهید کرد. در این حالت، اگر تغییری را به شاخه اصلی فشار دهید، vpsgol به طور خودکار یک استقرار جدید را اجرا می کند. نیازی به ورود نیست؛ به محض اینکه تغییر را فشار دهید اجرا می شود:

در این مرحله، یک برنامه vpsgol جدید در پلتفرم App ایجاد کردید. شما حساب GitHub خود را متصل کردید و برنامه را برای ساخت شعبه اصلی پیکربندی کردید. پس از پیکربندی برنامه، متوجه شدید که برنامه پس از هر تغییر، یک بیلد جدید را مستقر می کند.

نتیجه

پلتفرم برنامه vpsgol ابزاری سریع برای استقرار برنامه ها در اختیار شما قرار می دهد. با یک تنظیم اولیه کوچک، برنامه شما به طور خودکار پس از هر تغییر مستقر می شود. این می‌تواند همراه با React برای راه‌اندازی سریع برنامه وب شما استفاده شود.

برچسب‌ها:App PlatformNode.jsاتصال به سرور مجازی لینوکسایجاد سرور مجازیبرنامه Reactخرید سرور مجازیسرور مجازیسرویس (PaaS)

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه استفاده و اعتبارسنجی فرم های وب با Flask-WTF

ورود به سایت

معرفی

فرم‌های وب، مانند فیلدهای متنی و قسمت‌های متنی، به کاربران این امکان را می‌دهند که داده‌ها را به برنامه شما ارسال کنند، خواه این یک کشویی باشد یا یک دکمه رادیویی که برنامه از آن برای انجام یک عمل استفاده می‌کند، یا برای ارسال مناطق بزرگ متن به برنامه شما. پردازش یا نمایش داده شود. به عنوان مثال، در یک برنامه رسانه اجتماعی، ممکن است به کاربران کادری بدهید تا بتوانند محتوای جدیدی را به صفحات خود اضافه کنند.

Flask یک چارچوب وب سبک وزن پایتون است که ابزارها و ویژگی های مفیدی را برای ایجاد برنامه های کاربردی وب در زبان پایتون ارائه می دهد. برای رندر و اعتبارسنجی فرم‌های وب به روشی ایمن و انعطاف‌پذیر در Flask، از Flask-WTF استفاده خواهید کرد، که یک پسوند Flask است که به شما کمک می‌کند از کتابخانه WTForms در برنامه Flask خود استفاده کنید.

WTForms یک کتابخانه پایتون است که ارائه فرم های وب انعطاف پذیر را ارائه می دهد. می توانید از آن برای رندر فیلدهای متنی، قسمت های متنی، فیلدهای رمز عبور، دکمه های رادیویی و موارد دیگر استفاده کنید. WTForms همچنین اعتبارسنجی داده قدرتمندی را با استفاده از اعتبارسنجی‌های مختلف ارائه می‌کند، که تأیید می‌کند داده‌هایی که کاربر ارسال می‌کند با معیارهای خاصی مطابقت دارد که شما تعریف می‌کنید. به عنوان مثال، اگر یک فیلد الزامی دارید، می توانید اطمینان حاصل کنید که داده هایی که کاربر ارسال می کند ارائه شده است یا دارای طول مشخصی است.

WTForms همچنین از یک توکن CSRF برای محافظت در برابر حملات CSRF استفاده می کند، حملاتی که به مهاجم اجازه می دهد تا اقدامات ناخواسته را روی یک برنامه وب که در آن کاربر احراز هویت شده است، انجام دهد. یک حمله موفق CSRF می‌تواند کاربر را مجبور به انجام درخواست‌های تغییر حالت مانند انتقال وجه به حساب بانکی مهاجم در یک برنامه بانکی، تغییر آدرس ایمیل کاربر و غیره کند. اگر قربانی یک حساب کاربری مدیریتی باشد، CSRF می تواند کل برنامه وب را در معرض خطر قرار دهد.

در این آموزش، یک برنامه وب کوچک می سازید که نحوه رندر و اعتبارسنجی فرم های وب با استفاده از Flask-WTF را نشان می دهد. برنامه دارای صفحه ای برای نمایش دوره هایی است که در لیست پایتون ذخیره شده اند و صفحه فهرست دارای فرمی برای وارد کردن عنوان دوره، توضیحات، قیمت، در دسترس بودن و سطح آن (مبتدی، متوسط ​​یا پیشرفته) خواهد بود.

پیش نیازها

  • یک محیط برنامه نویسی محلی Python 3.
  • درک مفاهیم پایه فلاسک، مانند مسیرها، توابع مشاهده، و الگوها.
  • درک مفاهیم اولیه HTML برای آگاهی از پیشینه،
  • (اختیاری) درک استفاده از فرم های وب اولیه در Flask.

مرحله 1 – نصب Flask و Flask-WTF

در این مرحله، Flask و Flask-WTF را نصب می‌کنید که کتابخانه WTForms را نیز به صورت خودکار نصب می‌کند.

با فعال شدن محیط مجازی، از pip برای نصب Flask و Flask-WTF استفاده کنید:

pip install Flask Flask-WTF

پس از اتمام نصب با موفقیت، در انتهای خروجی خطی مشابه شکل زیر مشاهده خواهید کرد:

Successfully installed Flask-2.0.2 Flask-WTF-1.0.0 Jinja2-3.0.3 MarkupSafe-2.0.1 WTForms-3.0.0 Werkzeug-2.0.2 click-8.0.3 itsdangerous-2.0.1

همانطور که می بینید، کتابخانه WTForms نیز به عنوان وابستگی بسته Flask-WTF نصب شده است. بقیه بسته ها وابسته به Flask هستند.

اکنون که بسته‌های پایتون مورد نیاز را نصب کرده‌اید، در مرحله بعد یک فرم وب راه‌اندازی می‌کنید.

مرحله 2 – تنظیم فرم ها

در این مرحله، با استفاده از فیلدها و اعتبار سنجی هایی که از کتابخانه WTForms وارد می کنید، یک فرم وب راه اندازی می کنید.

شما فیلدهای زیر را تنظیم خواهید کرد:

  • عنوان: یک فیلد ورودی متن برای عنوان دوره.
  • توضیحات: یک قسمت متنی برای توضیحات دوره.
  • قیمت: یک فیلد عدد صحیح برای قیمت دوره.
  • سطح: یک رشته رادیویی برای سطح دوره با سه گزینه: مبتدی، متوسط و پیشرفته.
  • موجود: یک فیلد چک باکس که نشان می دهد که آیا دوره در حال حاضر در دسترس است یا خیر.

ابتدا یک فایل جدید به نام forms.py در پوشه flask_app خود باز کنید. این فایل دارای فرم هایی است که در برنامه شما نیاز دارید:

nano forms.py

این فایل دارای کلاسی است که فرم وب شما را نشان می دهد. واردات زیر را در بالا اضافه کنید:

flask_app/forms.py

from flask_wtf import FlaskForm
from wtforms import (StringField, TextAreaField, IntegerField, BooleanField,
                     RadioField)
from wtforms.validators import InputRequired, Length

برای ساخت یک فرم وب، یک زیر کلاس از کلاس پایه FlaskForm ایجاد می کنید که آن را از بسته flask_wtf وارد می کنید. همچنین باید فیلدهایی را که در فرم خود استفاده می کنید، که از بسته wtforms وارد می کنید، مشخص کنید.

شما فیلدهای زیر را از کتابخانه WTForms وارد می کنید:

  • StringField: یک ورودی متن.
  • TextAreaField: یک قسمت متنی.
  • IntegerField: فیلدی برای اعداد صحیح.
  • BooleanField: یک فیلد چک باکس.
  • RadioField: فیلدی برای نمایش لیستی از دکمه های رادیویی برای انتخاب کاربر.

در خط از wtforms.validators import InputRequired، Length، اعتبارسنجی‌ها را وارد می‌کنید تا در فیلدها استفاده کنید تا مطمئن شوید که کاربر داده‌های معتبری را ارسال می‌کند. InputRequired اعتبارسنجی است که از آن برای اطمینان از ارائه ورودی استفاده می کنید، و Length برای اعتبارسنجی طول یک رشته است تا اطمینان حاصل شود که دارای حداقل تعداد کاراکتر است یا اینکه از طول خاصی تجاوز نمی کند.

بعد، کلاس زیر را بعد از دستور import اضافه کنید:

flask_app/forms.py

class CourseForm(FlaskForm):
    title = StringField('Title', validators=[InputRequired(),
                                             Length(min=10, max=100)])
    description = TextAreaField('Course Description',
                                validators=[InputRequired(),
                                            Length(max=200)])
    price = IntegerField('Price', validators=[InputRequired()])
    level = RadioField('Level',
                       choices=['Beginner', 'Intermediate', 'Advanced'],
                       validators=[InputRequired()])
    available = BooleanField('Available', default='checked')

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در این کلاس CourseForm، شما از کلاس پایه FlaskForm که قبلا وارد کرده بودید، ارث می برید. شما با استفاده از فیلدهای فرمی که از کتابخانه WTForms وارد کرده اید، مجموعه ای از فیلدهای فرم را به عنوان متغیرهای کلاس تعریف می کنید. وقتی یک فیلد را نمونه‌سازی می‌کنید، اولین آرگومان برچسب فیلد است.

شما اعتباردهنده‌ها را برای هر فیلد با ارسال فهرستی از اعتبارسنجی‌هایی که از ماژول wtforms.validators وارد می‌کنید، تعریف می‌کنید. فیلد عنوان، به عنوان مثال، دارای رشته «عنوان» به عنوان یک برچسب، و دو اعتباردهنده است:

  • InputRequired: برای نشان دادن اینکه فیلد نباید خالی باشد.
  • Length: دو آرگومان می گیرد. دقیقه روی 10 تنظیم شده است تا مطمئن شوید که عنوان حداقل 10 کاراکتر است و حداکثر روی 100 تنظیم شده است تا مطمئن شوید که از 100 کاراکتر تجاوز نمی کند.

فیلد ناحیه متن توضیحات دارای یک اعتبارسنجی InputRequired و یک اعتبار سنج طول با حداکثر پارامتر تنظیم شده روی 200 است، بدون مقدار برای پارامتر min، به این معنی که تنها شرط این است که از 200 کاراکتر تجاوز نکند.

به طور مشابه شما یک فیلد عدد صحیح ضروری برای قیمت دوره به نام قیمت تعریف می کنید.

فیلد سطح یک میدان رادیویی با چندین گزینه است. شما انتخاب ها را در لیست پایتون تعریف می کنید و آن را به پارامتر گزینه ها ارسال می کنید. همچنین با استفاده از اعتبارسنجی InputRequired، فیلد مورد نیاز را تعریف کنید.

فیلد موجود یک فیلد چک باکس است. شما با ارسال آن به پارامتر پیش‌فرض، یک مقدار «بررسی» پیش‌فرض تنظیم می‌کنید. این به این معنی است که در هنگام افزودن دوره های جدید، علامت علامت زده می شود، مگر اینکه کاربر علامت آن را بردارید، به این معنی که دوره ها به طور پیش فرض در دسترس هستند.

برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه استفاده از کتابخانه WTForms، به صفحه Crash Course در مستندات WTForms مراجعه کنید. برای بررسی فیلدهای بیشتر به صفحه فیلدها و برای اعتبارسنجی داده‌های فرم به صفحه اعتبارسنجی‌ها برای اعتبارسنجی بیشتر مراجعه کنید.

شما فرم وب خود را در یک فایل forms.py پیکربندی کرده اید. بعد، یک برنامه Flask ایجاد می‌کنید، این فرم را وارد می‌کنید و فیلدهای آن را در صفحه فهرست نمایش می‌دهید. همچنین فهرستی از دوره ها را در صفحه دیگری نمایش خواهید داد.

مرحله 3 – نمایش فرم وب و دوره ها

در این مرحله یک اپلیکیشن Flask ایجاد می‌کنید، فرم وب که در مرحله قبل ایجاد کرده‌اید را در صفحه فهرست نمایش می‌دهید و همچنین فهرستی از دوره‌ها و صفحه‌ای برای نمایش دوره‌ها در آن ایجاد می‌کنید.

با فعال شدن محیط برنامه نویسی و نصب Flask، فایلی به نام app.py را برای ویرایش در دایرکتوری flask_app خود باز کنید:

nano app.py

این فایل کلاس و راهنماهای لازم را از Flask و CourseForm را از فایل forms.py وارد می کند. شما فهرستی از دوره ها را می سازید، سپس فرم را نمونه سازی می کنید و آن را به یک فایل الگو منتقل می کنید. کد زیر را به app.py اضافه کنید:

flask_app/app.py

from flask import Flask, render_template, redirect, url_for
from forms import CourseForm

app = Flask(__name__)
app.config['SECRET_KEY'] = 'your secret key'


courses_list = [{
    'title': 'Python 101',
    'description': 'Learn Python basics',
    'price': 34,
    'available': True,
    'level': 'Beginner'
    }]


@app.route('/', methods=('GET', 'POST'))
def index():
    form = CourseForm()
    return render_template('index.html', form=form)

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

در اینجا شما موارد زیر را از Flask وارد می کنید:

  • کلاس Flask برای ایجاد یک نمونه برنامه Flask.
  • تابع render_template() برای رندر کردن قالب ایندکس.
  • تابع redirect() برای هدایت کاربر به صفحه دوره ها پس از اضافه شدن یک دوره جدید.
  • تابع url_for() برای ساخت URL.

ابتدا کلاس CourseForm() را از فایل forms.py وارد می کنید، سپس یک نمونه برنامه Flask به نام app ایجاد می کنید.

شما یک پیکربندی کلید مخفی را برای WTForms تنظیم می کنید تا از آن هنگام تولید یک نشانه CSRF برای ایمن سازی فرم های وب خود استفاده کنید. کلید مخفی باید یک رشته تصادفی طولانی باشد. برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه به دست آوردن یک کلید مخفی، مرحله 3 نحوه استفاده از فرم های وب در یک برنامه Flask را ببینید.

سپس فهرستی از دیکشنری ها به نام courses_list را ایجاد می کنید که در حال حاضر دارای یک فرهنگ لغت با نمونه دوره ای به نام Python 101 است. در اینجا، شما از یک لیست پایتون به عنوان ذخیره‌سازی داده برای اهداف نمایشی استفاده می‌کنید. در یک سناریوی دنیای واقعی، از پایگاه داده ای مانند SQLite استفاده خواهید کرد. نحوه استفاده از پایگاه داده SQLite در یک برنامه Flask را ببینید تا نحوه استفاده از پایگاه داده برای ذخیره داده های دوره های خود را بیاموزید.

شما با استفاده از decorator ()app.route در تابع view index() یک مسیر / اصلی ایجاد می کنید. هر دو روش GET و POST HTTP را در پارامتر متدها می پذیرد. روش‌های GET برای بازیابی داده‌ها هستند و درخواست‌های POST برای ارسال داده‌ها به سرور، برای مثال از طریق یک فرم وب هستند. برای اطلاعات بیشتر، نحوه استفاده از فرم های وب در یک برنامه فلاسک را ببینید.

شما کلاس CourseForm() را که فرم وب را نشان می دهد نمونه سازی می کنید و نمونه را در متغیری به نام فرم ذخیره می کنید. سپس یک فراخوانی به تابع render_template() برمی‌گردانید و یک فایل الگو به نام index.html و نمونه فرم را ارسال می‌کنید.

برای نمایش فرم وب در صفحه فهرست، ابتدا یک الگوی پایه ایجاد می‌کنید که دارای تمام کدهای HTML اولیه است که سایر قالب‌ها نیز برای جلوگیری از تکرار کد استفاده می‌کنند. سپس فایل قالب index.html را که در تابع index() خود رندر کرده اید ایجاد می کنید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد الگوها، به نحوه استفاده از الگوها در یک برنامه فلاسک مراجعه کنید.

یک پوشه templates در پوشه flask_app خود ایجاد کنید که در آن Flask الگوها را جستجو می کند، سپس یک فایل الگو به نام base.html را باز کنید، که الگوی پایه برای سایر الگوها خواهد بود:

mkdir templates
nano templates/base.html

کد زیر را در فایل base.html اضافه کنید تا الگوی پایه را با یک نوار ناوبری و یک بلوک محتوا ایجاد کنید:

flask_app/templates/base.html

<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>{% block title %} {% endblock %} - FlaskApp</title>
    <style>
        nav a {
            color: #d64161;
            font-size: 3em;
            margin-left: 50px;
            text-decoration: none;
        }
    </style>
</head>
<body>
    <nav>
        <a href="{{ url_for('index') }}">FlaskApp</a>
        <a href="#">About</a>
    </nav>
    <hr>
    <div class="content">
        {% block content %} {% endblock %}
    </div>
</body>
</html>

این الگوی پایه دارای تمام صفحه بخاری HTML است که برای استفاده مجدد در قالب های دیگر خود نیاز دارید. بلوک عنوان برای تعیین عنوان برای هر صفحه جایگزین می شود و بلوک محتوا با محتوای هر صفحه جایگزین می شود. نوار پیمایش دارای دو پیوند است، یکی برای صفحه فهرست که در آن از تابع کمکی url_for() برای پیوند به تابع view index() استفاده می کنید، و دیگری برای صفحه About در صورتی که یکی را در برنامه خود قرار دهید.

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

سپس یک قالب به نام index.html باز کنید. این الگوی است که در فایل app.py به آن اشاره کردید:

nano templates/index.html

این فایل دارای فرم وب است که از طریق متغیر فرم به قالب index.html ارسال کرده اید. کد زیر را به آن اضافه کنید:

flask_app/templates/index.html

{% extends 'base.html' %}

{% block content %}
    <h1>{% block title %} Add a New Course {% endblock %}</h1>

    <form method="POST" action="/">
        {{ form.csrf_token }}
        <p>
            {{ form.title.label }}
            {{ form.title(size=20) }}
        </p>

        {% if form.title.errors %}
            <ul class="errors">
                {% for error in form.title.errors %}
                    <li>{{ error }}</li>
                {% endfor %}
            </ul>
        {% endif %}

        <p>
            {{ form.description.label }}
        </p>
        {{ form.description(rows=10, cols=50) }}

        {% if form.description.errors %}
            <ul class="errors">
                {% for error in form.description.errors %}
                    <li>{{ error }}</li>
                {% endfor %}
            </ul>
        {% endif %}

        <p>
            {{ form.price.label }}
            {{ form.price() }}
        </p>

        {% if form.price.errors %}
            <ul class="errors">
                {% for error in form.price.errors %}
                    <li>{{ error }}</li>
                {% endfor %}
            </ul>
        {% endif %}

        <p>
            {{ form.available() }} {{ form.available.label }}
        </p>

        {% if form.available.errors %}
            <ul class="errors">
                {% for error in form.available.errors %}
                    <li>{{ error }}</li>
                {% endfor %}
            </ul>
        {% endif %}

        <p>
            {{ form.level.label }}
            {{ form.level() }}
        </p>

        {% if form.level.errors %}
            <ul class="errors">
                {% for error in form.level.errors %}
                    <li>{{ error }}</li>
                {% endfor %}
            </ul>
        {% endif %}

        <p>
            <input type="submit" value="Add">
        </p>
    </form>

{% endblock %}

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

شما قالب پایه را گسترش می دهید و عنوانی را در تگ <h1> تنظیم می کنید. سپس فیلدهای فرم وب را در داخل تگ <form> رندر می‌دهید، روش آن را روی POST و عمل را روی مسیر اصلی / که صفحه فهرست است، تنظیم می‌کنید. ابتدا توکن CSRF را که WTForms برای محافظت از فرم شما در برابر حملات CSRF استفاده می کند با استفاده از خط {{ ​​form.csrf_token }} رندر می کنید. این توکن با بقیه داده های فرم به سرور ارسال می شود. به خاطر داشته باشید که همیشه این نشانه را برای ایمن سازی فرم های خود رندر کنید.

شما هر فیلد را با استفاده از syntax form.field() و برچسب آن را با استفاده از syntax form.field.label رندر می‌دهید. می توانید آرگومان هایی را به فیلد ارسال کنید تا نحوه نمایش آن را کنترل کنید. به عنوان مثال، اندازه فیلد ورودی عنوان را در {{ form.title(size=20) }} تنظیم می‌کنید، و تعداد ردیف‌ها و ستون‌ها را برای ناحیه متن توضیحات از طریق ردیف‌ها و ستون‌های پارامترها به همان شیوه تنظیم می‌کنید. به طور معمول در HTML انجام می شود. می توانید از همین روش برای ارسال ویژگی های اضافی HTML به فیلدی مانند ویژگی class برای تنظیم یک کلاس CSS استفاده کنید.

خطاهای اعتبارسنجی را با استفاده از نحو if form.field.errors بررسی می کنید. اگر فیلدی دارای خطا باشد، آنها را با یک حلقه for حلقه زده و در لیستی در زیر فیلد نمایش می دهید.

در حالی که در دایرکتوری flask_app خود با محیط مجازی فعال هستید، با استفاده از متغیر محیطی FLASK_APP به Flask در مورد برنامه (در این مورد app.py) بگویید. سپس متغیر محیطی FLASK_ENV را روی توسعه تنظیم کنید تا برنامه در حالت توسعه اجرا شود و به دیباگر دسترسی پیدا کنید. برای اطلاعات بیشتر در مورد اشکال زدا Flask، به نحوه رسیدگی به خطاها در یک برنامه فلاسک مراجعه کنید. برای انجام این کار از دستورات زیر استفاده کنید (در ویندوز به جای صادرات از set استفاده کنید):

export FLASK_APP=app
export FLASK_ENV=development

بعد، برنامه را اجرا کنید:

flask run

با اجرای سرور توسعه، با استفاده از مرورگر خود از URL زیر دیدن کنید:

http://127.0.0.1:5000/

فرم وب را در صفحه فهرست نمایش داده می‌شوید:

سعی کنید فرم را بدون پر کردن عنوان ارسال کنید. یک پیغام خطایی خواهید دید که به شما اطلاع می دهد که عنوان مورد نیاز است. با ارسال داده‌های نامعتبر (مانند عنوان کوتاه کمتر از 10 کاراکتر یا توضیحی بیش از 200 نویسه) فرم را آزمایش کنید تا پیام‌های خطای دیگر را مشاهده کنید.

پر کردن فرم با داده های معتبر تا کنون هیچ کاری انجام نمی دهد زیرا کدی ندارید که ارسال فرم را مدیریت کند. بعداً کد آن را اضافه خواهید کرد.

در حال حاضر به صفحه ای نیاز دارید تا دوره هایی را که در لیست خود دارید نمایش دهد. بعداً، مدیریت داده‌های فرم وب، دوره جدیدی را به لیست اضافه می‌کند و کاربر را به صفحه دوره‌ها هدایت می‌کند تا دوره جدید اضافه شده به آن را ببیند.

سرور توسعه را در حال اجرا بگذارید و پنجره ترمینال دیگری را باز کنید.

سپس، app.py را باز کنید تا مسیر دوره ها را اضافه کنید:

nano app.py

مسیر زیر را در انتهای فایل اضافه کنید:

flask_app/app.py

# ...

@app.route('/courses/')
def courses():
    return render_template('courses.html', courses_list=courses_list)

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

این مسیر الگویی به نام courses.html را ارائه می کند و آن را در لیست courses_list قرار می دهد.

سپس قالب courses.html را برای نمایش دوره ها ایجاد کنید:

nano templates/courses.html

کد زیر را به آن اضافه کنید:

flask_app/templates/courses.html

{% extends 'base.html' %}

{% block content %}
    <h1>{% block title %} Courses {% endblock %}</h1>
    <hr>
    {% for course in courses_list %}
        <h2> {{ course['title'] }} </h2>
        <h4> {{ course['description'] }} </h4>
        <p> {{ course['price'] }}$ </p>
        <p><i>({{ course['level'] }})</i></p>
        <p>Availability:
            {% if course['available'] %}
                Available
            {% else %}
                Not Available
            {% endif %}</p>
        <hr>
    {% endfor %}
{% endblock %}

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

شما یک عنوان و حلقه را از طریق آیتم های لیست courses_list تنظیم می کنید. عنوان را در تگ <h2>، توضیحات را در تگ <h4> و قیمت و سطح دوره را در تگ <p> نمایش می دهید.
شما بررسی می کنید که آیا دوره با استفاده از شرط اگر دوره[‘available’] در دسترس است یا خیر. اگر دوره در دسترس باشد، متن «در دسترس» و اگر دوره در دسترس نباشد، متن «در دسترس نیست» را نمایش می‌دهید.

برای رفتن به صفحه دوره ها از مرورگر خود استفاده کنید:

http://127.0.0.1:5000/courses/

صفحه ای را مشاهده می کنید که یک دوره در آن نمایش داده می شود، زیرا تا کنون فقط یک دوره در لیست دوره های خود دارید:

سپس، base.html را باز کنید تا پیوندی به صفحه دوره ها در نوار پیمایش اضافه کنید:

nano templates/base.html

آن را به شکل زیر ویرایش کنید:

flask_app/templates/base.html

<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>{% block title %} {% endblock %} - FlaskApp</title>
    <style>
        nav a {
            color: #d64161;
            font-size: 3em;
            margin-left: 50px;
            text-decoration: none;
        }
    </style>
</head>
<body>
    <nav>
        <a href="{{ url_for('index') }}">FlaskApp</a>
        <a href="{{ url_for('courses') }}">Courses</a>
        <a href="#">About</a>
    </nav>
    <hr>
    <div class="content">
        {% block content %} {% endblock %}
    </div>
</body>
</html>

ذخیره کنید و فایل را ببندید.

صفحه فهرست را بازخوانی کنید و پیوند دوره های جدید را در نوار پیمایش خواهید دید.

شما صفحاتی را که برای برنامه خود نیاز دارید ایجاد کرده اید: یک صفحه فهرست با یک فرم وب برای افزودن دوره های جدید و صفحه ای برای نمایش دوره هایی که در لیست خود دارید.

برای کاربردی کردن برنامه، باید داده‌های فرم وب را زمانی که کاربر ارسال می‌کند، با اعتبارسنجی و افزودن آن به فهرست دوره‌ها مدیریت کنید. در ادامه این کار را انجام خواهید داد

مرحله 4 – دسترسی به داده های فرم

در این مرحله، به داده‌هایی که کاربر ارسال می‌کند دسترسی خواهید داشت، آن‌ها را تأیید می‌کنید و به لیست دوره‌ها اضافه می‌کنید.

برای اضافه کردن کد برای مدیریت داده‌های فرم وب در داخل تابع index() app.py را باز کنید:

nano app.py

تابع index() را به شکل زیر ویرایش کنید:

flask_app/app.py

# ...
@app.route('/', methods=('GET', 'POST'))
def index():
    form = CourseForm()
    if form.validate_on_submit():
        courses_list.append({'title': form.title.data,
                             'description': form.description.data,
                             'price': form.price.data,
                             'available': form.available.data,
                             'level': form.level.data
                             })
        return redirect(url_for('courses'))
    return render_template('index.html', form=form)

ذخیره کنید و فایل را ببندید.
در اینجا، متد ()validate_on_submit را روی شی فرم فراخوانی می‌کنید، که بررسی می‌کند که درخواست یک درخواست POST است و اعتبارسنجی‌هایی را که برای هر فیلد پیکربندی کرده‌اید اجرا می‌کند. اگر حداقل یکی از اعتباردهنده ها خطا را برگرداند، شرط False خواهد بود و هر خطا در زیر فیلدی که باعث آن شده است نمایش داده می شود.

اگر داده های فرم ارسالی معتبر باشد، شرط True است و کد زیر عبارت if اجرا می شود. شما یک فرهنگ لغت دوره می سازید و از روش append برای اضافه کردن دوره جدید به لیست courses_list استفاده می کنید. شما با استفاده از syntax form.field.data به مقدار هر فیلد دسترسی دارید. پس از افزودن فرهنگ لغت دوره جدید به لیست دوره ها، کاربر را به صفحه دوره ها هدایت می کنید.

با اجرای سرور توسعه، از صفحه فهرست بازدید کنید:

http://127.0.0.1:5000/

فرم را با اطلاعات معتبر پر کرده و ارسال کنید. به صفحه دوره ها هدایت می شوید و دوره جدید را در آن خواهید دید.

نتیجه

شما یک برنامه Flask ساخته اید که دارای فرم وب است که با استفاده از پسوند Flask-WTF و کتابخانه WTForms ساخته اید. این فرم دارای چندین نوع فیلد برای دریافت داده ها از کاربر، تأیید اعتبار با استفاده از اعتبار سنجی های ویژه WTForms و افزودن آن به یک فروشگاه داده است.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

برچسب‌ها:

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

چگونه یک ربات Discord با Node.js بسازیم

ورود به سایت

معرفی

Discord یک برنامه چت است که به میلیون ها کاربر در سراسر جهان امکان می دهد در جوامعی به نام اصناف یا سرورها به صورت آنلاین پیام و چت صوتی داشته باشند. Discord همچنین یک API گسترده ارائه می دهد که توسعه دهندگان می توانند از آن برای ساخت ربات های قدرتمند Discord استفاده کنند. ربات ها می توانند اقدامات مختلفی مانند ارسال پیام به سرورها، کاربران DM-ing، تعدیل سرورها و پخش صدا در چت های صوتی را انجام دهند. این به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا ربات‌های قدرتمندی بسازند که شامل ویژگی‌های پیشرفته و پیچیده مانند ابزارهای تعدیل یا حتی بازی‌ها می‌شود. به عنوان مثال، ربات ابزار Dyno به میلیون‌ها انجمن خدمات ارائه می‌دهد و دارای ویژگی‌های مفیدی مانند محافظت از هرزنامه، پخش‌کننده موسیقی و سایر عملکردهای کاربردی است. یادگیری نحوه ایجاد ربات های Discord به شما امکان می دهد تا امکانات زیادی را پیاده سازی کنید که هزاران نفر می توانند هر روز با آنها تعامل داشته باشند.

در این آموزش، با استفاده از Node.js و کتابخانه Discord.js، یک ربات Discord را از ابتدا می سازید، که به کاربران اجازه می دهد مستقیماً با Discord API تعامل داشته باشند. شما یک نمایه برای یک ربات Discord تنظیم می‌کنید، نشانه‌های احراز هویت را برای ربات دریافت می‌کنید، و ربات را با قابلیت پردازش دستورات با آرگومان‌های کاربران برنامه‌ریزی می‌کنید.

پیش نیازها

قبل از شروع به موارد زیر نیاز دارید:

  • Node.js روی ماشین توسعه شما نصب شده است. برای نصب آن در macOS یا اوبونتو 20.04، مراحل نحوه نصب Node.js و ایجاد محیط توسعه محلی در macOS یا نصب Node.js با Apt با استفاده از بخش NodeSource PPA در نحوه نصب Node.js در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید. .
  • هر ویرایشگر متنی دلخواه شما، مانند Visual Studio Code، Atom، Sublime یا Nano.
  • یک حساب رایگان Discord با یک حساب ایمیل تأیید شده و یک سرور Discord رایگان که برای آزمایش ربات Discord خود استفاده خواهید کرد.

مرحله 1 – راه اندازی ربات Discord

در این مرحله، از رابط کاربری گرافیکی توسعه دهندگان Discord (GUI) برای راه اندازی ربات Discord و دریافت توکن ربات استفاده می کنید که آن را به برنامه خود منتقل می کنید.

برای ثبت ربات در پلتفرم دیسکورد، از داشبورد اپلیکیشن دیسکورد استفاده کنید. در اینجا توسعه دهندگان می توانند برنامه های Discord از جمله ربات های Discord را ایجاد کنند.

برای شروع، روی New Application کلیک کنید. Discord از شما می خواهد که یک نام برای برنامه جدید خود وارد کنید. سپس روی Create کلیک کنید تا اپلیکیشن ایجاد شود.

اکنون داشبورد برنامه خود را باز کنید. برای افزودن ربات به برنامه، به تب Bot در نوار پیمایش سمت چپ بروید.

روی دکمه افزودن ربات کلیک کنید تا یک ربات به برنامه اضافه شود. روی Yes, do it کلیک کنید! زمانی که از شما درخواست تایید می کند را فشار دهید. سپس روی داشبوردی قرار می گیرید که حاوی جزئیات نام ربات، نشانه احراز هویت و تصویر نمایه شما است.

اکنون باید یک دعوت نامه ایجاد کنید تا ربات را به انجمن Discord اضافه کنید تا بتوانید آن را آزمایش کنید. ابتدا به صفحه URL Generator زیر تب OAuth2 داشبورد برنامه بروید. برای ایجاد یک دعوت، به پایین پیمایش کنید و ربات را در زیر scopes انتخاب کنید. همچنین باید مجوزهایی را برای کنترل اعمالی که ربات شما می تواند در انجمن ها انجام دهد تنظیم کنید. برای اهداف این آموزش، Administrator را انتخاب کنید، که به ربات شما اجازه می دهد تقریباً تمام اقدامات را در Guild انجام دهد. لینک را با دکمه کپی کپی کنید.

سپس ربات را به سرور اضافه کنید. پیوند دعوتی را که ایجاد کردید دنبال کنید. می‌توانید ربات را به هر سروری که دارید اضافه کنید یا مجوزهای سرپرست را در منوی کشویی دارید.

حالا روی Continue کلیک کنید. مطمئن شوید که تیک باکس کنار Administrator را علامت زده اید – این به مدیر ربات مجوز می دهد. سپس روی Authorize کلیک کنید. Discord از شما می خواهد که قبل از پیوستن ربات به سرور، یک CAPTCHA را حل کنید. اکنون ربات Discord را در لیست اعضا در سروری که ربات را در حالت آفلاین به آن اضافه کرده اید خواهید داشت.

شما با موفقیت یک ربات Discord ایجاد کردید و آن را به یک سرور اضافه کردید. در مرحله بعد برنامه ای برای ورود به ربات می نویسید.

مرحله 2 – ایجاد پروژه شما

در این مرحله، محیط کدنویسی اولیه را راه‌اندازی می‌کنید که در آن ربات خود را می‌سازید و به صورت برنامه‌نویسی وارد ربات می‌شوید.

ابتدا باید یک پوشه پروژه و فایل های پروژه لازم برای ربات راه اندازی کنید.

پوشه پروژه خود را ایجاد کنید:

 

mkdir discord-bot

 

به پوشه پروژه ای که ایجاد کرده اید بروید:

 

cd discord-bot

 

در مرحله بعد، از ویرایشگر متن خود برای ایجاد فایلی به نام config.json برای ذخیره رمز احراز هویت ربات خود استفاده کنید:

 

nano config.json

 

سپس کد زیر را به فایل کانفیگ اضافه کنید و متن برجسته شده را با کد احراز هویت ربات خود جایگزین کنید:

discord-bot/config.json

{
    "BOT_TOKEN": "YOUR BOT TOKEN"
}

فایل را ذخیره کرده و از آن خارج شوید.

سپس یک فایل package.json ایجاد می‌کنید که جزئیات پروژه شما و اطلاعات مربوط به وابستگی‌هایی را که برای پروژه استفاده می‌کنید ذخیره می‌کند. با اجرای دستور npm زیر یک فایل package.json ایجاد خواهید کرد:

npm init

npm از شما جزئیات مختلفی در مورد پروژه شما می خواهد. اگر مایل به راهنمایی برای تکمیل این دستورات هستید، می توانید در مورد آنها در نحوه استفاده از ماژول های Node.js با npm و package.json مطالعه کنید.

اکنون بسته discord.js را که برای تعامل با Discord API استفاده خواهید کرد، نصب خواهید کرد. با دستور زیر می توانید discord.js را از طریق npm نصب کنید:

npm install discord.js

اکنون که فایل پیکربندی را تنظیم کرده اید و وابستگی لازم را نصب کرده اید، آماده شروع ساخت ربات خود هستید. در یک برنامه واقعی، یک ربات بزرگ بین بسیاری از فایل ها تقسیم می شود، اما برای اهداف این آموزش، کد ربات شما در یک فایل خواهد بود.

ابتدا یک فایل به نام index.js در پوشه discord-bot برای کد ایجاد کنید:

nano index.js

کدگذاری ربات را با نیاز به وابستگی discord.js و فایل پیکربندی با توکن ربات آغاز کنید.

discord-bot/index.js

const Discord = require("discord.js");
const config = require("./config.json");

پس از این، دو خط کد بعدی را اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
const client = new Discord.Client({intents: ["GUILDS", "GUILD_MESSAGES"]);

client.login(config.BOT_TOKEN);

فایل خود را ذخیره کرده و از آن خارج شوید.

خط اول کد یک Discord.Client جدید ایجاد می کند و آن را به مشتری ثابت اختصاص می دهد. این کلاینت تا حدودی نحوه تعامل شما با Discord API و نحوه اطلاع رسانی Discord از رویدادهایی مانند پیام های جدید است. کلاینت در واقع نشان دهنده ربات Discord است. شیء ارسال شده به سازنده Client، مقاصد دروازه ربات شما را مشخص می کند. این مشخص می کند که ربات شما به کدام رویدادهای WebSocket گوش می دهد. در اینجا GUILDS و GUILD_MESSAGES را مشخص کرده‌اید تا ربات بتواند رویدادهای پیام را در انجمن‌ها دریافت کند.

خط دوم کد از روش لاگین روی کلاینت برای ورود به ربات Discord که ایجاد کرده‌اید استفاده می‌کند و از رمز موجود در فایل config.json به عنوان رمز عبور استفاده می‌کند. توکن به Discord API اجازه می دهد بداند که برنامه برای کدام ربات است و اینکه شما برای استفاده از ربات احراز هویت شده اید.

اکنون فایل index.js را با استفاده از Node اجرا کنید:

node index.js

وضعیت ربات شما در سرور Discord که آن را به آن اضافه کرده اید به حالت آنلاین تغییر می کند.

شما با موفقیت یک محیط کدنویسی راه اندازی کرده اید و کد اصلی را برای ورود به ربات Discord ایجاد کرده اید. در مرحله بعد دستورات کاربر را کنترل می‌کنید و ربات خود را وادار می‌کنید تا اقداماتی مانند ارسال پیام را انجام دهد.

مرحله 3 – مدیریت اولین فرمان کاربر

در این مرحله رباتی ایجاد می کنید که می تواند دستورات کاربر را مدیریت کند. شما اولین پینگ فرمان خود را اجرا می کنید، که با “pong” و زمان صرف شده برای پاسخ به دستور پاسخ می دهد.

ابتدا باید پیام‌هایی را که کاربران ارسال می‌کنند شناسایی و دریافت کنید تا بتوانید هر دستوری را پردازش کنید. با استفاده از روش روشن در مشتری Discord، Discord یک اعلان در مورد رویدادهای جدید برای شما ارسال می کند. متد on دو آرگومان می گیرد: نام رویدادی که باید منتظر ماند و تابعی که هر بار که آن رویداد اجرا می شود اجرا می شود. با این روش می توانید منتظر پیام رویداد بمانید — این اتفاق هر بار که پیامی به انجمنی ارسال می شود که ربات مجوز مشاهده پیام ها را دارد، رخ می دهد. بنابراین شما یک تابع ایجاد خواهید کرد که هر بار که پیامی برای پردازش دستورات ارسال می شود اجرا می شود.

ابتدا فایل خود را باز کنید:

nano index.js

کد زیر را به فایل خود اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
const client = new Discord.Client({intents: ["GUILDS", "GUILD_MESSAGES"]});


client.on("messageCreate", function(message) { 
                                         
});                                      

client.login(config.BOT_TOKEN);

این تابع که روی رویداد messageCreate اجرا می شود، پیام را به عنوان پارامتر می گیرد. پیام ارزش یک نمونه پیام Discord.js را خواهد داشت که حاوی اطلاعاتی در مورد پیام ارسال شده و روش هایی برای کمک به ربات برای پاسخ دادن است.

اکنون خط کد زیر را به تابع کنترل فرمان خود اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
client.on("messageCreate", function(message) {
  if (message.author.bot) return;
});
...

این خط بررسی می کند که آیا نویسنده پیام یک ربات است یا خیر، و در این صورت، پردازش دستور را متوقف می کند. این مهم است زیرا معمولاً نمی خواهید پیام های ربات ها را پردازش کنید یا به آنها پاسخ دهید. ربات‌ها معمولاً نیازی به استفاده از اطلاعات ربات‌های دیگر ندارند، بنابراین نادیده گرفتن پیام‌های آنها باعث صرفه‌جویی در قدرت پردازش و جلوگیری از پاسخ‌های تصادفی می‌شود.

اکنون یک کنترل کننده فرمان می نویسید. برای انجام این کار، خوب است که فرمت معمول یک فرمان Discord را درک کنید. به طور معمول، ساختار یک فرمان Discord شامل سه بخش به ترتیب زیر است: یک پیشوند، یک نام دستور، و (گاهی) آرگومان های فرمان.

  • پیشوند: پیشوند می تواند هر چیزی باشد، اما معمولاً یک قطعه نقطه گذاری یا عبارت انتزاعی است که معمولاً در ابتدای پیام نیست. این بدان معناست که وقتی پیشوند را در ابتدای پیام وارد می‌کنید، ربات می‌داند که قصد این دستور این است که یک ربات آن را پردازش کند.
  • نام فرمان: نام دستوری که کاربر می خواهد از آن استفاده کند. این بدان معناست که ربات می‌تواند از چندین فرمان با عملکردهای مختلف پشتیبانی کند و به کاربران اجازه دهد تا با ارائه یک نام فرمان متفاوت، بین آنها یکی را انتخاب کنند.
  • آرگومان‌ها: گاهی اوقات اگر دستور نیاز به اطلاعات اضافی از کاربر داشته باشد یا از آن استفاده کند، کاربر می‌تواند آرگومان‌هایی را پس از نام فرمان ارائه کند و هر آرگومان با یک فاصله از هم جدا شود.

برای شروع ایجاد یک تجزیه کننده فرمان که این قالب را مدیریت می کند، خطوط کد زیر را به تابع مدیریت پیام اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
const prefix = "!";

client.on("messageCreate", function(message) {
  if (message.author.bot) return;
  if (!message.content.startsWith(prefix)) return;
});
...

شما خط اول کد را اضافه می کنید تا مقدار “!” به پیشوند ثابت که از آن به عنوان پیشوند ربات استفاده خواهید کرد.

خط دوم کدی که اضافه می‌کنید بررسی می‌کند که آیا محتوای پیامی که ربات در حال پردازش است با پیشوندی که تنظیم کرده‌اید شروع می‌شود یا خیر، و اگر این کار را نکرد، ادامه پردازش پیام را متوقف می‌کند.

اکنون باید بقیه پیام را به نام فرمان و هر آرگومان موجود در پیام تبدیل کنید. خطوط برجسته زیر را اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
client.on("messageCreate", function(message) {
  if (message.author.bot) return;
  if (!message.content.startsWith(prefix)) return;

  const commandBody = message.content.slice(prefix.length);
  const args = commandBody.split(' ');
  const command = args.shift().toLowerCase();
});
...

شما از خط اول در اینجا برای حذف پیشوند از محتوای پیام استفاده می کنید و نتیجه را به commandBody ثابت اختصاص می دهید. این ضروری است زیرا نمی خواهید پیشوند را در نام فرمان تجزیه شده قرار دهید.

خط دوم پیام را با پیشوند حذف شده می گیرد و از روش تقسیم بر روی آن استفاده می کند و یک فاصله به عنوان جداکننده دارد. این آن را به آرایه‌ای از رشته‌های فرعی تقسیم می‌کند و هر جا که فاصله وجود داشته باشد، یک تقسیم می‌شود. این منجر به آرایه ای می شود که نام فرمان را در بر می گیرد، سپس، اگر در پیام گنجانده شود، هر گونه آرگومان. شما این آرایه را به آرگ های ثابت اختصاص می دهید.

خط سوم اولین عنصر را از آرایه args حذف می کند (که نام دستور ارائه شده است)، آن را به حروف کوچک تبدیل می کند و سپس آن را به دستور ثابت اختصاص می دهد. این به شما امکان می دهد نام فرمان را ایزوله کنید و فقط آرگومان ها را در آرایه باقی بگذارید. شما همچنین از روش toLowerCase استفاده می کنید زیرا دستورات معمولاً در ربات های Discord به حروف بزرگ و کوچک حساس نیستند.

شما ساختن یک تجزیه کننده فرمان، پیاده سازی یک پیشوند مورد نیاز، و دریافت نام فرمان و هر گونه آرگومان از پیام ها را تکمیل کرده اید. اکنون کد دستورات خاص را پیاده سازی و ایجاد خواهید کرد.

برای شروع اجرای دستور ping کد زیر را اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
  const args = commandBody.split(' ');
  const command = args.shift().toLowerCase();

  if (command === "ping") {
                           
  }                        
});
...

این دستور if بررسی می کند که آیا نام فرمانی که شما تجزیه کرده اید (به دستور ثابت اختصاص داده شده) با “ping” مطابقت دارد یا خیر. اگر این کار را کرد، نشان می دهد که کاربر می خواهد از دستور “ping” استفاده کند. کد دستور خاص را در بلوک دستور if قرار می دهید. شما این الگو را برای دستورات دیگری که می خواهید اجرا کنید تکرار خواهید کرد.

اکنون می توانید کد دستور “ping” را پیاده سازی کنید:

discord-bot/index.js

...
  if (command === "ping") {
    const timeTaken = Date.now() - message.createdTimestamp;
    message.reply(`Pong! This message had a latency of ${timeTaken}ms.`);
  }
...

فایل خود را ذخیره کرده و از آن خارج شوید.

شما بلوک فرمان “ping” را اضافه می کنید که تفاوت بین زمان فعلی – که با استفاده از روش now در شیء Date یافت می شود – و مهر زمانی که پیام ایجاد شده را در میلی ثانیه محاسبه می کند. این محاسبه مدت زمان پردازش پیام و “پینگ” ربات را محاسبه می کند.

خط دوم با استفاده از روش پاسخ در ثابت پیام به دستور کاربر پاسخ می دهد. روش پاسخ به کاربر که دستور را فراخوانی کرده است پینگ می دهد (که به کاربر اطلاع می دهد و پیام را برای کاربر مشخص شده برجسته می کند) و به دنبال آن محتوای ارائه شده به عنوان اولین آرگومان متد. شما یک الگوی تحت اللفظی حاوی یک پیام و پینگ محاسبه شده به عنوان پاسخی که روش پاسخ استفاده خواهد کرد ارائه می دهید.

این به اجرای دستور “ping” پایان می دهد.

ربات خود را با استفاده از دستور زیر (در همان پوشه index.js) اجرا کنید:

node index.js

اکنون می توانید از دستور “!ping” در هر کانالی که ربات می تواند مشاهده کند و در آن پیام ارسال کند، استفاده کنید و در نتیجه پاسخ دهید.

شما با موفقیت یک ربات ایجاد کرده اید که می تواند دستورات کاربر را مدیریت کند و اولین دستور خود را اجرا کرده اید. در مرحله بعد با اجرای دستور sum به توسعه ربات خود ادامه می دهید.

مرحله 4 – اجرای دستور Sum

اکنون با اجرای دستور “!sum” برنامه خود را گسترش خواهید داد. دستور هر تعداد آرگومان را می گیرد و آنها را با هم جمع می کند، قبل از اینکه مجموع همه آرگومان ها را به کاربر برگرداند.

اگر ربات Discord شما همچنان در حال اجرا است، می توانید با CTRL + C روند آن را متوقف کنید.

فایل index.js خود را دوباره باز کنید:

nano index.js

برای شروع اجرای دستور “!sum” از بلوک else-if استفاده می کنید. پس از بررسی نام دستور ping، بررسی می کند که آیا نام دستور برابر با “sum” است یا خیر. شما از یک بلوک else-if استفاده خواهید کرد زیرا فقط یک دستور در یک زمان پردازش می شود، بنابراین اگر برنامه با نام دستور “ping” مطابقت داشته باشد، لازم نیست دستور “sum” را بررسی کند. خطوط هایلایت شده زیر را به فایل خود اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
  if (command === "ping") {
    const timeTaken = Date.now() - message.createdTimestamp;
    message.reply(`Ping! This message had a latency of ${timeTaken}ms.`);
  }

  else if (command === "sum") {
                               
  }                            
});
...

می توانید اجرای کد دستور “sum” را شروع کنید. کد دستور “sum” داخل بلوک else-if که به تازگی ایجاد کرده اید می رود. حالا کد زیر را اضافه کنید:

discord-bot/index.js

...
  else if (command === "sum") {
    const numArgs = args.map(x => parseFloat(x));
    const sum = numArgs.reduce((counter, x) => counter += x);
    message.reply(`The sum of all the arguments you provided is ${sum}!`);
  }
...

شما از روش نقشه در لیست آرگومان ها برای ایجاد یک لیست جدید با استفاده از تابع parseFloat در هر آیتم در آرایه args استفاده می کنید. این یک آرایه جدید ایجاد می کند (به ثابت numArgs اختصاص داده می شود) که در آن همه موارد به جای رشته ها اعداد هستند. این بدان معناست که بعداً می توانید با جمع کردن آنها با موفقیت مجموع اعداد را پیدا کنید.

خط دوم از روش کاهش در numArgs ثابت استفاده می کند که تابعی را ارائه می دهد که تمام عناصر لیست را جمع می کند. شما مجموع تمام عناصر موجود در numArgs را به مجموع ثابت اختصاص می دهید.

سپس از روش reply روی شی پیام استفاده می‌کنید تا به دستور کاربر با یک الگوی واقعی پاسخ دهید، که شامل مجموع همه آرگومان‌هایی است که کاربر به ربات ارسال می‌کند.

این به اجرای دستور “sum” پایان می دهد. اکنون ربات را با استفاده از دستور زیر (در همان پوشه index.js) اجرا کنید:

node index.js

اکنون می توانید از دستور “!sum” در هر کانالی که ربات می تواند مشاهده کند و در آن پیام ارسال کند، استفاده کنید.

نسخه زیر یک نسخه کامل از اسکریپت ربات index.js است:

discord-bot/index.js

const Discord = require("discord.js");
const config = require("./config.json");

const client = new Discord.Client({intents: ["GUILDS", "GUILD_MESSAGES"]});

const prefix = "!";

client.on("messageCreate", function(message) {
  if (message.author.bot) return;
  if (!message.content.startsWith(prefix)) return;

  const commandBody = message.content.slice(prefix.length);
  const args = commandBody.split(' ');
  const command = args.shift().toLowerCase();

  if (command === "ping") {
    const timeTaken = Date.now() - message.createdTimestamp;
    message.reply(`Pong! This message had a latency of ${timeTaken}ms.`);
  }

  else if (command === "sum") {
    const numArgs = args.map(x => parseFloat(x));
    const sum = numArgs.reduce((counter, x) => counter += x);
    message.reply(`The sum of all the arguments you provided is ${sum}!`);
  }
});

client.login(config.BOT_TOKEN);

در این مرحله، ربات Discord خود را با اجرای دستور sum توسعه داده اید.

نتیجه

شما یک ربات Discord را با موفقیت پیاده‌سازی کرده‌اید که می‌تواند چندین دستور مختلف کاربر و آرگومان‌های فرمان را مدیریت کند. اگر می‌خواهید ربات خود را گسترش دهید، احتمالاً می‌توانید دستورات بیشتری را اجرا کنید یا بخش‌های بیشتری از Discord API را امتحان کنید تا یک ربات قدرتمند Discord بسازید. می توانید اسناد Discord.js یا اسناد Discord API را مرور کنید تا دانش خود را در مورد Discord API گسترش دهید. به طور خاص، می توانید دستورات ربات خود را به دستورات اسلش تبدیل کنید، که بهترین تمرین برای Discord.js نسخه 13 است.

هنگام ایجاد ربات‌های Discord، همیشه باید شرایط سرویس Discord API را در نظر داشته باشید که نشان می‌دهد توسعه‌دهندگان چگونه باید از Discord API استفاده کنند. اگر می‌خواهید درباره Node.js بیشتر بدانید، نحوه کدنویسی در سری Node.js را بررسی کنید.

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

 

برچسب‌ها:

 

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

 نحوه کار با فایل های فشرده در Node.js

ورود به سایت

 

معرفی

کار با فایل ها یکی از کارهای رایج در بین توسعه دهندگان است. با افزایش حجم فایل های شما، فضای قابل توجهی روی هارد دیسک شما اشغال می شود. دیر یا زود ممکن است لازم باشد فایل ها را به سرورهای دیگر منتقل کنید یا چندین فایل را از دستگاه محلی خود به سیستم عامل های مختلف آپلود کنید. برخی از این پلتفرم ها محدودیت اندازه فایل دارند و فایل های بزرگ را نمی پذیرند. برای حل این مشکل، می توانید فایل ها را در یک فایل ZIP گروه بندی کنید. فایل ZIP یک فرمت آرشیو است که فایل ها را با الگوریتم فشرده سازی بدون اتلاف فشرده و فشرده می کند. الگوریتم می تواند داده ها را بدون از دست دادن داده ها بازسازی کند. در Node.js، می توانید از ماژول adm-zip برای ایجاد و خواندن آرشیوهای ZIP استفاده کنید.

در این آموزش از ماژول adm-zip برای فشرده سازی، خواندن و از حالت فشرده خارج کردن فایل ها استفاده خواهید کرد. ابتدا چندین فایل را با استفاده از adm-zip در یک آرشیو ZIP ترکیب می‌کنید. سپس محتویات بایگانی ZIP را فهرست می کنید. پس از آن، یک فایل را به یک بایگانی ZIP موجود اضافه می‌کنید و در نهایت، یک بایگانی ZIP را در یک فهرست استخراج می‌کنید.

پیش نیازها

برای دنبال کردن این آموزش، شما نیاز دارید:

  • نصب Node.js روی محیط محلی یا سرور شما
  • آشنایی با نحوه نوشتن یک برنامه Node.js
  • درک اولیه از برنامه نویسی ناهمزمان در جاوا اسکریپت.
  • آشنایی با نحوه کار با فایل ها در Node.js.

مرحله 1 – راه اندازی پروژه

در این مرحله، دایرکتوری پروژه خود را ایجاد کرده و adm-zip را به عنوان یک وابستگی نصب می‌کنید. این دایرکتوری جایی است که شما فایل های برنامه خود را نگه می دارید. همچنین دایرکتوری دیگری حاوی فایل های متنی و تصویر ایجاد خواهید کرد. شما این فهرست را در بخش بعدی بایگانی خواهید کرد.

با دستور زیر یک دایرکتوری به نام zip_app ایجاد کنید:

  • mkdir zip_app

با دستور cd به پوشه جدید ایجاد شده بروید:

cd zip_app

در داخل دایرکتوری، یک فایل package.json برای مدیریت وابستگی های پروژه ایجاد کنید:

npm init -y

گزینه -y یک فایل پیش فرض package.json ایجاد می کند.

بعد، adm-zip را با دستور npm install نصب کنید:

npm install adm-zip

پس از اجرای دستور، npm adm-zip را نصب کرده و فایل package.json را به روز می کند.

سپس یک دایرکتوری به نام test ایجاد کنید و وارد آن شوید:

mkdir test && cd test

در این دایرکتوری شما سه فایل متنی ایجاد کرده و یک تصویر را دانلود خواهید کرد. این سه فایل با محتوای ساختگی پر می شوند تا اندازه فایل آنها بزرگتر شود. این به نشان دادن فشرده سازی ZIP هنگام بایگانی این فهرست کمک می کند.

file1.txt را ایجاد کنید و با استفاده از دستور زیر آن را با محتوای ساختگی پر کنید:

yes “dummy content” | head -n 100000 > file1.txt

دستور yes محتوای ساختگی رشته را به طور مکرر ثبت می کند. با استفاده از دستور pipe |، خروجی را از دستور yes ارسال می کنید تا به عنوان ورودی دستور head استفاده شود. دستور head بخشی از ورودی داده شده را در خروجی استاندارد چاپ می کند. گزینه -n تعداد خطوطی که باید در خروجی استاندارد نوشته شود را مشخص می کند. در نهایت، خروجی سر را با استفاده از > به فایل جدید file1.txt هدایت می‌کنید.

یک فایل دوم با رشته “محتوای ساختگی” تکرار شده 300000 خط ایجاد کنید:

yes “dummy content” | head -n 300000 > file2.txt

فایل دیگری با رشته محتوای ساختگی که 600000 خط تکرار شده است ایجاد کنید:

yes “dummy content” | head -n 600000 > file3.txt

در نهایت، یک تصویر را با استفاده از curl در دایرکتوری دانلود کنید:

curl -O https://assets.vpsgol.net/how-to-process-images-in-node-js-with-sharp/underwater.png

با دستور زیر به دایرکتوری اصلی پروژه برگردید:

cd ..

.. شما را به دایرکتوری والد که zip_app است منتقل می کند.

اکنون دایرکتوری پروژه را ایجاد کرده اید، adm-zip را نصب کرده اید و یک دایرکتوری با فایل ها برای بایگانی ایجاد کرده اید. در مرحله بعدی، یک دایرکتوری را با استفاده از ماژول adm-zip بایگانی خواهید کرد.

مرحله 2 – ایجاد یک آرشیو ZIP

در این مرحله از adm-zip برای فشرده سازی و بایگانی دایرکتوری که در قسمت قبل ایجاد کرده اید استفاده می کنید.

برای بایگانی دایرکتوری، ماژول adm-zip را وارد کرده و از روش addLocalFolder() ماژول برای اضافه کردن دایرکتوری به شی ZIP ماژول adm-zip استفاده می کنید. پس از آن، از متد writeZip() ماژول برای ذخیره آرشیو در سیستم محلی خود استفاده خواهید کرد.

یک فایل جدید createArchive.js در ویرایشگر متن دلخواه خود ایجاد و باز کنید. این آموزش از nano، یک ویرایشگر متن خط فرمان استفاده می کند:

nano createArchive.js

سپس، در ماژول adm-zip در فایل createArchive.js خود نیاز دارید:

zip_app/createArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");

ماژول adm-zip کلاسی را ارائه می دهد که حاوی متدهایی برای ایجاد آرشیو ZIP است.

از آنجایی که در طول فرآیند بایگانی با فایل‌های بزرگ مواجه می‌شوید، ممکن است تا زمانی که بایگانی ZIP ذخیره نشود، رشته اصلی را مسدود کنید. برای نوشتن کد غیر مسدود کننده، یک تابع ناهمزمان برای ایجاد و ذخیره یک آرشیو ZIP تعریف می کنید.

در فایل createArchive.js خود، کد هایلایت شده زیر را اضافه کنید:

zip_app/createArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");

async function createZipArchive() {
  const zip = new AdmZip();
  const outputFile = "test.zip";
  zip.addLocalFolder("./test");
  zip.writeZip(outputFile);
  console.log(`Created ${outputFile} successfully`);
}

createZipArchive();

 

createZipArchive یک تابع ناهمزمان است که یک آرشیو ZIP از یک دایرکتوری مشخص ایجاد می کند. چیزی که آن را ناهمزمان می کند، کلمه کلیدی async است که قبل از برچسب تابع تعریف کرده اید. در داخل تابع، نمونه‌ای از ماژول adm-zip ایجاد می‌کنید که روش‌هایی را ارائه می‌کند که می‌توانید برای خواندن و ایجاد آرشیو استفاده کنید. هنگامی که یک نمونه ایجاد می کنید، adm-zip یک ZIP درون حافظه ایجاد می کند که در آن می توانید فایل ها یا دایرکتوری ها را اضافه کنید.

در مرحله بعد، نام بایگانی را تعریف کرده و آن را در متغیر outputDir ذخیره می کنید. برای افزودن دایرکتوری آزمایشی به آرشیو درون حافظه، متد addLocalFolder() را از adm-zip با مسیر دایرکتوری به عنوان آرگومان فراخوانی می کنید.

پس از اضافه شدن دایرکتوری، شما متد writeZip() را از adm-zip با متغیری حاوی نام آرشیو ZIP فراخوانی می کنید. متد writeZip() آرشیو را در دیسک محلی شما ذخیره می کند.

پس از انجام این کار، console.log() را فراخوانی کنید تا ثبت کنید که فایل ZIP با موفقیت ایجاد شده است.

در نهایت، تابع createZipArchive() را فراخوانی می کنید.

قبل از اجرای فایل، کد را در یک بلوک try…catch بپیچید تا خطاهای زمان اجرا را مدیریت کنید:

zip_app/createArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");

async function createZipArchive() {
  try {
    const zip = new AdmZip();
    const outputFile = "test.zip";
    zip.addLocalFolder("./test");
    zip.writeZip(outputFile);
    console.log(`Created ${outputFile} successfully`);
  } catch (e) {
    console.log(`Something went wrong. ${e}`);
  }
}

createZipArchive();

در داخل بلوک try، کد سعی می کند یک بایگانی ZIP ایجاد کند. در صورت موفقیت آمیز بودن، تابع ()createZipArchive با پرش از بلوک catch خارج می شود. اگر ایجاد یک بایگانی ZIP باعث خطا شود، اجرا به بلوک catch پرش می‌کند و خطا را در کنسول ثبت می‌کند.

با CTRL+X فایل را در نانو ذخیره کرده و از آن خارج شوید. برای ذخیره تغییرات، y را وارد کنید و با فشار دادن ENTER در ویندوز یا کلید RETURN در مک، فایل را تأیید کنید.

فایل createArchive.js را با استفاده از دستور node اجرا کنید:

node createArchive.js

خروجی زیر را دریافت خواهید کرد:

 

Output

Created test.zip successfully

محتویات دایرکتوری را فهرست کنید تا ببینید آیا آرشیو ZIP ایجاد شده است یا خیر:

ls

خروجی زیر را دریافت خواهید کرد که آرشیو را در میان مطالب نشان می دهد:

 

Output

createArchive.js  node_modules  package-lock.json
package.json  test  test.zip

با تأیید اینکه بایگانی ZIP ایجاد شده است، بایگانی ZIP و اندازه فایل دایرکتوری آزمایشی را با هم مقایسه می کنید تا ببینید فشرده سازی کار می کند یا خیر.

اندازه دایرکتوری تست را با استفاده از دستور du بررسی کنید:

du -h test

پرچم -h به du دستور می دهد که اندازه فهرست را در قالبی قابل خواندن توسط انسان نشان دهد.

پس از اجرای دستور، خروجی زیر را دریافت خواهید کرد:

 

Output

15M test

سپس، اندازه فایل بایگانی test.zip را بررسی کنید:

du -h test.zip

دستور du خروجی زیر را ثبت می کند:

 

Output

760K    test.zip

همانطور که می بینید، ایجاد فایل ZIP اندازه دایرکتوری را از 15 مگابایت (مگابایت) به 760 کیلوبایت (KB) کاهش داده است، که یک تفاوت بزرگ است. فایل ZIP قابل حمل تر و اندازه کوچکتر است.

اکنون که یک بایگانی ZIP ایجاد کردید، آماده فهرست کردن محتویات در یک فایل ZIP هستید.

مرحله 3 – فهرست کردن فایل ها در آرشیو ZIP

در این مرحله، با استفاده از adm-zip، تمام فایل‌های موجود در آرشیو ZIP را می‌خوانید و فهرست می‌کنید. برای انجام این کار، ماژول adm-zip را با مسیر آرشیو ZIP خود نمونه سازی می کنید. سپس متد ()getEntries ماژول را فراخوانی می کنید که آرایه ای از اشیاء را برمی گرداند. هر شی اطلاعات مهمی در مورد یک آیتم در آرشیو ZIP دارد. برای فهرست کردن فایل‌ها، روی آرایه تکرار می‌کنید و از شی به نام فایل دسترسی پیدا می‌کنید و آن را در کنسول وارد می‌کنید.

readArchive.js را در ویرایشگر متن دلخواه خود ایجاد و باز کنید:

nano readArchive.js

در readArchive.js خود، کد زیر را برای خواندن و فهرست کردن محتویات یک بایگانی ZIP اضافه کنید:

zip_app/readArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");

async function readZipArchive(filepath) {
  try {
    const zip = new AdmZip(filepath);

    for (const zipEntry of zip.getEntries()) {
      console.log(zipEntry.toString());
    }
  } catch (e) {
    console.log(`Something went wrong. ${e}`);
  }
}

readZipArchive("./test.zip");

ابتدا به ماژول adm-zip نیاز دارید.

در مرحله بعد، تابع readZipArchive() را تعریف می کنید که یک تابع ناهمزمان است. در داخل تابع، یک نمونه از adm-zip با مسیر فایل ZIP که می‌خواهید بخوانید ایجاد می‌کنید. مسیر فایل توسط پارامتر filepath ارائه می شود. adm-zip فایل را می خواند و آن را تجزیه می کند.

پس از خواندن بایگانی، یک عبارت for…of تعریف می کنید که روی اشیاء در آرایه ای تکرار می شود که متد getEntries() از adm-zip هنگام فراخوانی آن را برمی گرداند. در هر تکرار، شی به متغیر zipEntry اختصاص داده می شود. در داخل حلقه، شما شی را به رشته ای تبدیل می کنید که شی را با استفاده از متد Node.js toString() نشان می دهد، سپس با استفاده از متد console.log() آن را در کنسول وارد می کنید.

در نهایت، تابع readZipArchive() را با مسیر فایل آرشیو ZIP به عنوان آرگومان فراخوانی می کنید.

فایل خود را ذخیره کرده و از آن خارج شوید، سپس فایل را با دستور زیر اجرا کنید:

node readArchive.js

خروجی مشابه موارد زیر را دریافت خواهید کرد (ویرایش شده برای اختصار):

 

Output

{
    "entryName": "file1.txt",
    "name": "file1.txt",
    "comment": "",
    "isDirectory": false,
    "header": {
        ...
    },
    "compressedData": "<27547 bytes buffer>",
    "data": "<null>"
}
...

کنسول چهار شی را ثبت می کند. سایر اشیاء ویرایش شده اند تا آموزش مختصر بماند.

هر فایل در بایگانی با یک شی شبیه به آنچه در خروجی قبلی است نشان داده می شود. برای دریافت نام فایل برای هر فایل، باید به ویژگی name دسترسی داشته باشید.

در فایل readArchive.js خود، کد هایلایت شده زیر را برای دسترسی به هر نام فایل اضافه کنید:

zip_app/readArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");

async function readZipArchive(filepath) {
  try {
    const zip = new AdmZip(filepath);

    for (const zipEntry of zip.getEntries()) {
      console.log(zipEntry.name);
    }
  } catch (e) {
    console.log(`Something went wrong. ${e}`);
  }
}

readZipArchive("./test.zip");

ویرایشگر متن خود را ذخیره کرده و از آن خارج شوید. حالا با دستور node دوباره فایل را اجرا کنید:

node readArchive.js

با اجرای فایل خروجی زیر حاصل می شود:

 

Output

file1.txt
file2.txt
file3.txt
underwater.png

اکنون خروجی نام فایل هر فایل را در آرشیو ZIP ثبت می کند.

اکنون می توانید هر فایل را در یک آرشیو ZIP بخوانید و فهرست کنید. در بخش بعدی، فایلی را به آرشیو ZIP موجود اضافه می‌کنید.

مرحله 4 – افزودن یک فایل به یک بایگانی موجود

در این مرحله، یک فایل ایجاد می‌کنید و بدون استخراج آن، آن را به بایگانی ZIP که قبلا ایجاد کرده‌اید، اضافه می‌کنید. ابتدا، با ایجاد یک نمونه adm-zip، آرشیو ZIP را می خوانید. دوم، شما از متد ()addFile ماژول برای اضافه کردن فایل در ZIP استفاده می کنید. در نهایت، بایگانی ZIP را در سیستم محلی ذخیره خواهید کرد.

یک فایل file4.txt با محتوای ساختگی که 600000 خط تکرار شده است ایجاد کنید:

yes “dummy content” | head -n 600000 > file4.txt

updateArchive.js را در ویرایشگر متن خود ایجاد و باز کنید:

nano updateArchive.js

در ماژول adm-zip و ماژول fs که به شما امکان می دهد با فایل های موجود در فایل updateArchive.js خود کار کنید، نیاز دارید:

const AdmZip = require("adm-zip");
const fs = require("fs").promises;

شما نیاز به نسخه مبتنی بر وعده از نسخه ماژول fs دارید که به شما امکان می دهد کدهای ناهمزمان بنویسید. هنگامی که شما یک متد fs را فراخوانی می کنید، یک وعده برمی گرداند.

سپس در فایل updateArchive.js خود، کد برجسته شده زیر را برای افزودن یک فایل جدید به بایگانی ZIP اضافه کنید:

zip_app/updateArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");
const fs = require("fs").promises;

async function updateZipArchive(filepath) {
  try {
    const zip = new AdmZip(filepath);

    content = await fs.readFile("./file4.txt");
    zip.addFile("file4.txt", content);
    zip.writeZip(filepath);
    console.log(`Updated ${filepath} successfully`);
  } catch (e) {
    console.log(`Something went wrong. ${e}`);
  }
}

updateZipArchive("./test.zip");

updateZipArchive یک تابع ناهمزمان است که یک فایل را در سیستم فایل می خواند و آن را به یک ZIP موجود اضافه می کند. در تابع، شما یک نمونه از adm-zip را با مسیر فایل آرشیو ZIP در مسیر فایل به عنوان پارامتر ایجاد می کنید. در مرحله بعد، متد readFile() ماژول fs را برای خواندن فایل در سیستم فایل فراخوانی می کنید. متد readFile() یک وعده را برمی‌گرداند که با کلمه کلیدی await حل می‌کنید (wait فقط در توابع ناهمزمان معتبر است). پس از حل شدن، متد یک شی بافر را برمی گرداند که حاوی محتویات فایل است.

در مرحله بعد، متد addFile() را از adm-zip فراخوانی می کنید. این روش دو آرگومان می گیرد. آرگومان اول نام فایلی است که می خواهید به آرشیو اضافه کنید و آرگومان دوم شی بافر حاوی محتویات فایلی است که متد readFile() می خواند.

پس از آن، متد writeZip ماژول adm-zip را برای ذخیره و نوشتن تغییرات جدید در آرشیو ZIP فراخوانی می‌کنید. پس از انجام این کار، متد console.log() را برای ثبت یک پیام موفقیت آمیز فراخوانی می کنید.

در نهایت، تابع updateZipArchive() را با مسیر فایل آرشیو Zip به عنوان آرگومان فراخوانی می کنید.

فایل خود را ذخیره کرده و از آن خارج شوید. فایل updateArchive.js را با دستور زیر اجرا کنید:

node updateArchive.js

خروجی را به این صورت خواهید دید:

 

Output

Updated ./test.zip successfully

اکنون، تأیید کنید که آرشیو ZIP حاوی فایل جدید است. فایل readArchive.js را اجرا کنید تا محتویات آرشیو ZIP را با دستور زیر فهرست کنید:

node readArchive.js

خروجی را به این صورت خواهید دید:

 

Output

Updated ./test.zip successfully

اکنون، تأیید کنید که آرشیو ZIP حاوی فایل جدید است. فایل readArchive.js را اجرا کنید تا محتویات آرشیو ZIP را با دستور زیر فهرست کنید:

node readArchive.js

خروجی زیر را دریافت خواهید کرد:

file1.txt
file2.txt
file3.txt
file4.txt
underwater.png

این تایید می کند که فایل به ZIP اضافه شده است.

اکنون که می توانید یک فایل را به یک بایگانی موجود اضافه کنید، بایگانی را در بخش بعدی استخراج خواهید کرد.

مرحله 5 – استخراج یک بایگانی فشرده

در این مرحله، تمام محتویات یک بایگانی ZIP را می خوانید و در یک دایرکتوری استخراج می کنید. برای استخراج بایگانی ZIP، adm-zip را با مسیر فایل بایگانی نمونه‌سازی می‌کنید. پس از آن، متد ()extractAllTo ماژول را با نام دایرکتوری که می‌خواهید محتوای ZIP استخراج‌شده شما در آن قرار گیرد، فراخوانی می‌کنید.

ExtractArchive.js را در ویرایشگر متن خود ایجاد و باز کنید:

nano extractArchive.js

در ماژول adm-zip و ماژول مسیر در فایل extractArchive.js خود نیاز دارید:

zip_app/extractArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");
const path = require("path");

ماژول مسیر روش های مفیدی را برای برخورد با مسیرهای فایل ارائه می دهد.

هنوز در فایل extractArchive.js خود، کد هایلایت شده زیر را برای استخراج آرشیو اضافه کنید:

zip_app/extractArchive.js

const AdmZip = require("adm-zip");
const path = require("path");

async function extractArchive(filepath) {
  try {
    const zip = new AdmZip(filepath);
    const outputDir = `${path.parse(filepath).name}_extracted`;
    zip.extractAllTo(outputDir);

    console.log(`Extracted to "${outputDir}" successfully`);
  } catch (e) {
    console.log(`Something went wrong. ${e}`);
  }
}

extractArchive("./test.zip");

ExtractArchive() یک تابع ناهمزمان است که پارامتری حاوی مسیر فایل بایگانی ZIP را می گیرد. در داخل تابع، adm-zip را با مسیر فایل بایگانی ZIP ارائه شده توسط پارامتر filepath، نمونه سازی می کنید.

بعد، شما یک الگو را به معنای واقعی کلمه تعریف می کنید. در داخل مکان‌نمای تحت اللفظی الگو (${})، متد parse() را از ماژول path با مسیر فایل فراخوانی می‌کنید. متد parse() یک شی را برمی گرداند. برای دریافت نام فایل ZIP بدون پسوند فایل، ویژگی name را به شیئی که متد parse() برمی گرداند اضافه می کنید. هنگامی که نام بایگانی برگردانده شد، الگو به معنای واقعی کلمه مقدار را با رشته _extracted درون یابی می کند. سپس مقدار در متغیر outputDir ذخیره می شود. این نام دایرکتوری استخراج شده خواهد بود.

در مرحله بعد، متد ExtractAllTo ماژول adm-zip را با نام دایرکتوری ذخیره شده در outputDir برای استخراج محتویات در دایرکتوری فراخوانی می کنید. پس از آن، برای ثبت یک پیام موفقیت آمیز، console.log() را فراخوانی می کنید.

در نهایت، تابع extractArchive() را با مسیر آرشیو ZIP فراخوانی می کنید.

فایل خود را ذخیره کنید و از ویرایشگر خارج شوید، سپس فایل extractArchive.js را با دستور زیر اجرا کنید:

node extractArchive.js

خروجی زیر را دریافت می کنید:

 

Output

Extracted to "test_extracted" successfully

تأیید کنید که دایرکتوری حاوی محتویات ZIP ایجاد شده است:

ls

خروجی زیر را دریافت خواهید کرد:

 

Output

createArchive.js   file4.txt   package-lock.json
readArchive.js  test.zip        updateArchive.js
extractArchive.js  node_modules  package.json
test           test_extracted

اکنون به دایرکتوری حاوی محتویات استخراج شده بروید:

cd test_extracted

فهرست مطالب در دایرکتوری:

ls

خروجی زیر را دریافت خواهید کرد:

 

Output

file1.txt  file2.txt  file3.txt  file4.txt  underwater.png

اکنون می توانید ببینید که دایرکتوری دارای تمام فایل هایی است که در دایرکتوری اصلی بودند.

شما اکنون محتوای آرشیو ZIP را در یک فهرست استخراج کرده اید.

نتیجه

در این آموزش، شما یک بایگانی ZIP ایجاد کردید، محتویات آن را فهرست کردید، یک فایل جدید به آرشیو اضافه کردید و تمام محتوای آن را با استفاده از ماژول adm-zip در یک فهرست استخراج کردید. این به عنوان پایه خوبی برای کار با آرشیوهای ZIP در Node.js خواهد بود.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

برچسب‌ها:Node.jsپلتفرم جاواجاواخرید سرور مجازیسرورسرور مجازیفشرده سازی در Node.jsنصب Node.js

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

چگونه از یک ماژول خصوصی Go در پروژه خود استفاده کنید

ورود به سایت

 

 

 

معرفی

یکی از جنبه های مفید اکوسیستم Go این است که تعداد زیادی از ماژول ها منبع باز هستند. از آنجایی که آنها منبع باز هستند، می توان آزادانه به آنها دسترسی داشت، بررسی کرد، استفاده کرد و از آنها آموخت. با این حال، گاهی اوقات لازم است یک ماژول Go خصوصی به دلایل مختلف مانند حفظ منطق تجاری اختصاصی در شرکت خود ایجاد کنید.

در این آموزش، ماژول Go خصوصی را منتشر می‌کنید، احراز هویت را برای دسترسی به یک ماژول خصوصی تنظیم می‌کنید و از ماژول Go خصوصی در پروژه استفاده می‌کنید.

پیش نیازها

  • Go نسخه 1.16 یا بالاتر نصب شده است، که می توانید با دنبال کردن سری ما، نحوه نصب و راه اندازی یک محیط برنامه نویسی محلی برای Go، این کار را انجام دهید.
  • درک توزیع ماژول های Go،
  • آشنایی با Git،
  • یک مخزن خصوصی خالی GitHub با نام mysecret برای ماژول خصوصی منتشر شده شما.
  • یک رمز دسترسی شخصی GitHub با دسترسی به خواندن از مخازن شما. از این برای اجازه دسترسی Go به مخزن خصوصی شما استفاده خواهید کرد.

توزیع یک ماژول خصوصی

برخلاف بسیاری از زبان های برنامه نویسی، Go ماژول ها را به جای سرور بسته مرکزی از مخازن توزیع می کند. یکی از مزایای این رویکرد این است که انتشار یک ماژول خصوصی بسیار شبیه به انتشار یک ماژول عمومی است. به جای نیاز به یک سرور بسته خصوصی کاملاً مجزا، یک ماژول خصوصی Go از طریق یک مخزن کد منبع خصوصی توزیع می شود. از آنجایی که اکثر گزینه‌های میزبانی کد منبع از این امر پشتیبانی می‌کنند، نیازی به راه‌اندازی یک سرور خصوصی اضافی نیست.

برای استفاده از یک ماژول خصوصی، باید به یک ماژول خصوصی Go دسترسی داشته باشید. در این بخش، یک ماژول خصوصی ایجاد و منتشر می‌کنید که می‌توانید بعداً در آموزش از آن برای دسترسی به یک ماژول خصوصی از برنامه Go دیگر استفاده کنید.

برای ایجاد ماژول Go خصوصی جدید خود، با شبیه سازی مخزن خصوصی GitHub که در آن زندگی می کند، شروع کنید. به عنوان بخشی از پیش نیازها، یک مخزن خصوصی و خالی به نام mysecret در حساب GitHub خود ایجاد کردید و این همان مخزن است که برای ماژول خصوصی خود استفاده خواهید کرد. این مخزن را می توان در هر جایی که بخواهید در رایانه شما کلون کرد، اما بسیاری از توسعه دهندگان تمایل دارند برای پروژه های خود دایرکتوری داشته باشند. در این آموزش از دایرکتوری به نام پروژه ها استفاده می کنید.

دایرکتوری پروژه ها را بسازید و به آن بروید:

mkdir projects

cd projects

از دایرکتوری پروژه‌ها، git clone را اجرا کنید تا مخزن mysecret خصوصی شما در رایانه شما کلون شود:

git clone git@github.com:your_github_username/mysecret.git

Git تایید می کند که ماژول شما را شبیه سازی کرده است و ممکن است به شما هشدار دهد که یک مخزن خالی را شبیه سازی کرده اید. اگر چنین است، این چیزی نیست که باید نگران آن باشید:

 

Output

Cloning into 'mysecret'...
warning: You appear to have cloned an empty repository.

در مرحله بعد، از cd برای رفتن به دایرکتوری mysecret جدیدی که کلون کرده اید استفاده کنید و از go mod init به همراه نام مخزن خصوصی خود برای ایجاد یک ماژول Go جدید استفاده کنید:

cd mysecret

go mod init github.com/your_github_username/mysecret

اکنون که ماژول شما ایجاد شد، زمان آن رسیده است که تابعی را اضافه کنید که می توانید از پروژه دیگری استفاده کنید. از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود برای باز کردن فایلی با همان نام مخزن خود مانند mysecret.go استفاده کنید. نام مهم نیست و می‌تواند هر چیزی باشد، اما استفاده از همان نام مخزن، تشخیص اینکه در هنگام کار با یک ماژول جدید، ابتدا به کدام فایل نگاه کنید، آسان‌تر می‌شود:

nano mysecret.go

در فایل mysecret.go، بسته را با همان نام مخزن خود نامگذاری کنید، سپس یک تابع SecretProcess برای چاپ خط Running the secret اضافه کنید! هنگام تماس:

projects/mysecret/mysecret.go

package mysecret

import "fmt"

func SecretProcess() {
    fmt.Println("Running the secret process!")
}

اکنون که ماژول خصوصی خود را ایجاد کرده اید، آن را در مخزن خصوصی خود منتشر می کنید تا دیگران از آن استفاده کنند. از آنجایی که مخزن خصوصی شما فقط در ابتدا به شما امکان دسترسی به آن را می دهد، می توانید کنترل کنید که چه کسی به ماژول خصوصی شما دسترسی دارد. ممکن است دسترسی به خودتان را محدود کنید، اما می‌توانید به دوستان یا همکاران نیز دسترسی داشته باشید.

از آنجایی که هر دو ماژول Go خصوصی و عمومی مخازن منبع هستند، انتشار یک ماژول Go خصوصی همان فرآیند انتشار عمومی را دنبال می کند. برای انتشار ماژول جدید خود، تغییرات خود را با استفاده از دستور git add در فهرست فعلی مرحله بندی کنید، سپس با دستور git commit آن تغییرات را در مخزن محلی خود انجام دهید:

git add .

git commit -m “Initial private module implementation”

تأییدیه ای از Git مبنی بر موفقیت آمیز بودن commit اولیه و همچنین خلاصه ای از فایل های موجود در commit را مشاهده خواهید کرد:

 

Output

[main (root-commit) bda059d] Initial private module implementation
 2 files changed, 10 insertions(+)
 create mode 100644 go.mod
 create mode 100644 mysecret.go

اکنون تنها قسمت باقی مانده این است که تغییرات خود را به مخزن GitHub خود منتقل کنید. مشابه یک ماژول عمومی، از دستور git push برای انتشار کد خود استفاده کنید:

git push

سپس Git تغییرات شما را تحت فشار قرار می دهد و آنها را برای هر کسی که به مخزن خصوصی شما دسترسی دارد در دسترس قرار می دهد:

git push origin main
Enumerating objects: 4, done.
Counting objects: 100% (4/4), done.
Delta compression using up to 8 threads
Compressing objects: 100% (3/3), done.
Writing objects: 100% (4/4), 404 bytes | 404.00 KiB/s, done.
Total 4 (delta 0), reused 0 (delta 0), pack-reused 0
To github.com:your_github_username/mysecret.git
 * [new branch]      main -> main

همانند یک ماژول Go عمومی، می توانید نسخه هایی را نیز به ماژول Go خصوصی خود اضافه کنید. بخش انتشار نسخه جدید ماژول از آموزش نحوه توزیع ماژول های Go شامل اطلاعاتی در مورد نحوه انجام این کار است.

در این بخش، ماژول جدیدی با تابع SecretProcess ایجاد کردید و آن را در مخزن mysecret خصوصی GitHub خود منتشر کردید و آن را به یک ماژول Go خصوصی تبدیل کردید. با این حال، برای دسترسی به این ماژول از برنامه Go دیگر، باید Go را پیکربندی کنید تا بداند چگونه به ماژول دسترسی پیدا کند.

پیکربندی رفتن به دسترسی به ماژول های خصوصی

در حالی که ماژول‌های Go معمولاً از مخازن کد منبع خود توزیع می‌شوند، تیم Go همچنین چند سرویس ماژول مرکزی Go را اجرا می‌کند تا اطمینان حاصل شود که اگر اتفاقی برای مخزن اصلی بیفتد، ماژول‌ها همچنان وجود دارند. به‌طور پیش‌فرض، Go برای استفاده از این سرویس‌ها پیکربندی شده است، اما وقتی می‌خواهید یک ماژول خصوصی را دانلود کنید، می‌توانند مشکلاتی ایجاد کنند زیرا به آن ماژول‌ها دسترسی ندارند. برای اینکه به Go بگویید برخی از مسیرهای واردات خصوصی هستند و نباید از سرویس‌های مرکزی Go استفاده کند، می‌توانید از متغیر محیطی GOPRIVATE استفاده کنید. متغیر محیطی GOPRIVATE فهرستی از پیشوندهای مسیر واردات است که با کاما از هم جدا شده‌اند که در آن ابزارهای Go سعی می‌کنند به جای رفتن از طریق سرویس‌های مرکزی مستقیماً به آنها دسترسی پیدا کنند. یکی از این نمونه ها ماژول خصوصی است که شما ایجاد کرده اید.

برای استفاده از ماژول خصوصی، با تنظیم آن در متغیر GOPRIVATE، به Go بگویید کدام مسیر را خصوصی در نظر بگیرید. هنگام تنظیم مقادیر متغیر GOPRIVATE، چند انتخاب وجود دارد. یک گزینه این است که GOPRIVATE را روی github.com تنظیم کنید. اگرچه ممکن است این چیزی نباشد که شما به دنبال آن هستید، زیرا این امر به Go می‌گوید که از خدمات مرکزی برای هر ماژول میزبانی شده در github.com، از جمله مواردی که مال شما نیستند، استفاده نکند.

گزینه بعدی این است که GOPRIVATE را فقط روی مسیر کاربری خود تنظیم کنید، مانند github.com/your_github_username. این مشکل در نظر گرفتن تمام GitHub خصوصی را حل می کند، اما در برخی مواقع ممکن است ماژول های عمومی ایجاد کنید که بخواهید از طریق آینه ماژول Go دانلود کنید. انجام این کار هیچ مشکلی ایجاد نمی کند و یک گزینه کاملا منطقی خواهد بود، اما شما همچنین می توانید این گزینه را دقیق تر کنید.

خاص ترین گزینه تنظیم GOPRIVATE برای مطابقت دقیق با مسیر ماژول شما است، مانند: github.com/your_github_username/mysecret. این هر دو مشکل از گزینه های قبلی را حل می کند، اما همچنین مشکلی را معرفی می کند که باید هر یک از مخازن خصوصی خود را به صورت جداگانه به GOPRIVATE اضافه کنید، مانند نشان داده شده در اینجا:

GOPRIVATE=github.com/your_github_username/mysecret,github.com/your_github_username/othersecret

انتخاب بهترین گزینه برای خود به سنجش مزایا و معایب در موقعیت شما بستگی دارد.

از آنجایی که اکنون فقط یک ماژول خصوصی دارید، از نام مخزن کامل برای مقدار استفاده خواهیم کرد. برای تنظیم متغیر محیطی GOPRIVATE=github.com/your_github_username/mysecret در ترمینال فعلی خود، از دستور صادرات استفاده کنید:

export GOPRIVATE=github.com/your_github_username/mysecret

اگر می خواهید دوباره بررسی کنید که تنظیم شده است، می توانید از دستور env به همراه grep برای بررسی نام GOPRIVATE استفاده کنید:

env | grep GOPRIVATE

 

Output

GOPRIVATE=github.com/your_github_username/mysecret

اگرچه Go اکنون می داند که ماژول شما خصوصی است، هنوز برای استفاده از ماژول کافی نیست. اگر سعی کنید ماژول خصوصی خود را به ماژول دیگری وارد کنید، احتمالاً خطای مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد:

go get github.com/your_github_username/mysecret

 

Output

go get: module github.com/your_github_username/mysecret: git ls-remote -q origin in /Users/your_github_username/go/pkg/mod/cache/vcs/2f8c...b9ea: exit status 128:
    fatal: could not read Username for 'https://github.com': terminal prompts disabled
Confirm the import path was entered correctly.
If this is a private repository, see https://golang.org/doc/faq#git_https for additional information.
 

این پیغام خطا می گوید Go سعی کرد ماژول شما را دانلود کند، اما با چیزی مواجه شد که هنوز به آن دسترسی ندارد. از آنجایی که Git برای دانلود ماژول استفاده می شود، معمولاً از شما می خواهد که اعتبار خود را وارد کنید. با این حال، در این مورد، Go Git را برای شما فراخوانی می‌کند و نمی‌تواند برای آن‌ها درخواست کند. در این مرحله، برای دسترسی به ماژول خود باید راهی برای Git ارائه دهید تا اعتبار شما را بدون ورودی فوری شما بازیابی کند.

ارائه اعتبار ماژول خصوصی برای HTTPS

یکی از راه‌هایی که می‌توانید به Git بگویید چگونه از طرف شما وارد شوید، فایل netrc است. فایل netrc. که در فهرست اصلی کاربر قرار دارد، حاوی نام‌های میزبان مختلف و همچنین اعتبارنامه‌های ورود به سیستم برای آن میزبان است. این به طور گسترده توسط تعدادی ابزار از جمله Git استفاده می شود.

به طور پیش‌فرض، وقتی go get تلاش می‌کند یک ماژول را دانلود کند، ابتدا سعی می‌کند از HTTPS استفاده کند. با این حال، همانطور که در مثال قبلی نشان داده شد، نمی‌تواند از شما نام کاربری و رمز عبور را بخواهد. برای دادن اعتبار به Git، باید یک netrc. داشته باشید که شامل github.com در فهرست اصلی خود است.

برای ایجاد یک فایل netrc. در Linux، MacOS، یا Windows Subsystem for Linux (WSL)، فایل netrc. را در فهرست اصلی خود (~/) باز کنید تا بتوانید آن را ویرایش کنید:

nano ~/.netrc

بعد، یک ورودی جدید در فایل ایجاد کنید. مقدار ماشین باید نام میزبانی باشد که اعتبارنامه را برای آن تنظیم می کنید، که در این مورد github.com است. سپس مقدار ورود باید نام کاربری GitHub شما باشد. در نهایت، مقدار رمز عبور باید نشانه دسترسی شخصی GitHub باشد که ایجاد کرده‌اید.

~/.netrc

machine github.com
login your_github_username
password your_github_access_token

در صورت تمایل، می توانید کل ورودی را نیز در یک خط در فایل قرار دهید:

~/.netrc

machine github.com login your_github_username password your_github_access_token

اکنون محیط شما برای استفاده از احراز هویت HTTPS برای دانلود ماژول خصوصی شما تنظیم شده است. حتی اگر HTTPS روش پیش‌فرض Go و Git برای دانلود یک ماژول است، می‌توان به Git گفت که به جای آن از SSH استفاده کند. استفاده از SSH به جای HTTPS می تواند مفید باشد، بنابراین می توانید از همان کلید SSH که برای فشار دادن ماژول خصوصی خود استفاده می کردید استفاده کنید. همچنین به شما این امکان را می دهد که از کلیدهای استقرار هنگام تنظیم یک محیط CI/CD استفاده کنید، اگر ترجیح می دهید رمز دسترسی شخصی ایجاد نکنید.

ارائه اعتبار ماژول خصوصی برای SSH

برای استفاده از کلید SSH به عنوان روش احراز هویت برای ماژول Go خصوصی به جای HTTPS، Git یک گزینه پیکربندی به نام جایگزینOf را ارائه می دهد. گزینه جایگزین به شما این امکان را می دهد که بگویید “به جای” از https://github.com/ به عنوان URL درخواست برای همه درخواست های Git، ترجیح می دهید از ssh://git@github.com/ استفاده کنید.

در لینوکس، MacOS و WSL این پیکربندی در فایل gitconfig. وجود دارد. ممکن است قبلاً با این فایل آشنایی داشته باشید زیرا آدرس ایمیل و نام commit شما نیز در آن پیکربندی شده است. برای ویرایش فایل، از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید و فایل ~/.gitconfig را در فهرست اصلی خود باز کنید:

nano ~/.gitconfig

هنگامی که فایل را باز کردید، آن را ویرایش کنید تا بخش url برای ssh://git@github.com/ مانند مثال زیر باشد:

~/.gitconfig

[user]
    email = your_github_username@example.com
    name = Sammy the Shark

[url "ssh://git@github.com/"]
    insteadOf = https://github.com/

ترتیب قسمت url نسبت به بخش کاربر اهمیتی ندارد و همچنین لازم نیست نگران باشید اگر هیچ چیز دیگری در فایل به جز قسمت url که به تازگی اضافه کرده اید وجود ندارد. ترتیب فیلدهای ایمیل و نام در قسمت کاربری نیز مهم نیست.

این بخش جدید به Git می‌گوید که هر نشانی اینترنتی که با https://github.com/ شروع می‌شود باید با ssh://git@github.com/ جایگزین شود. از آنجایی که Go به طور پیش فرض از HTTPS استفاده می کند، این امر بر دستورات go get شما نیز تأثیر می گذارد. با استفاده از ماژول خصوصی خود به عنوان مثال، این بدان معناست که Go مسیر واردات github.com/your_github_username/mysecret را به URL https://github.com/your_github_username/mysecret تبدیل می کند. هنگامی که Git با این URL روبرو می شود، URL را با پیشوند https://github.com/ مطابقت می بیند که به جای آن به آن ارجاع داده شده است و URL حاصل را به ssh://git@github.com/your_github_username/mysecret تبدیل می کند.

تا زمانی که URL ssh://git@ برای آن میزبان نیز کار کند، می‌توان از این الگو برای دامنه‌هایی غیر از GitHub استفاده کرد.

در این بخش، Git را برای استفاده از SSH برای دانلود ماژول های Go با به روز رسانی فایل .gitconfig و افزودن یک بخش url پیکربندی کردید. اکنون که احراز هویت برای ماژول خصوصی شما تنظیم شده است، می توانید برای استفاده در برنامه های Go خود به آن دسترسی داشته باشید.

استفاده از ماژول خصوصی

در بخش‌های قبلی، Go را برای دسترسی به ماژول Go خصوصی خود از طریق HTTPS، SSH یا احتمالاً هر دو پیکربندی کردید. اکنون که Go می تواند به ماژول خصوصی شما دسترسی داشته باشد، می توان از آن مشابه هر ماژول عمومی که در گذشته استفاده کرده اید استفاده کرد. در این بخش، یک ماژول Go جدید ایجاد می کنید که از ماژول خصوصی شما استفاده می کند.

در دایرکتوری که برای پروژه های خود استفاده می کنید، مانند پروژه ها، با استفاده از دستور mkdir یک دایرکتوری به نام myproject برای پروژه جدید ایجاد کنید:

mkdir myproject

پس از ایجاد دایرکتوری، با استفاده از cd به دایرکتوری بروید و یک ماژول Go جدید را با استفاده از go mod init برای پروژه خود بر اساس URL مخزنی که پروژه شما در آن زندگی می کند، راه اندازی کنید، مانند github.com/your_github_username/myproject. اگر قصد ندارید پروژه شما به مخزن دیگری منتقل شود، نام ماژول می تواند فقط myproject یا هر نام دیگری باشد، اما استفاده از URL های کامل تمرین خوبی است زیرا اکثر ماژول هایی که به اشتراک گذاشته می شوند به آنها نیاز دارند.

cd myproject
go mod init github.com/your_github_username/myproject

 

Output

go: creating new go.mod: module github.com/your_github_username/myproject

اکنون، با باز کردن main.go با nano یا ویرایشگر متن دلخواه خود، اولین فایل کد پروژه خود را ایجاد کنید:

nano main.go

در داخل فایل، تابع اصلی اولیه را که ماژول خصوصی خود را از آن فراخوانی می کنید، تنظیم کنید:

projects/myproject/main.go

package main

import "fmt"

func main() {
    fmt.Println("My new project!")
}

برای اجرای پروژه خود و اطمینان از اینکه همه چیز به درستی تنظیم شده است، می توانید از دستور go run استفاده کنید و فایل main.go را در اختیار آن قرار دهید:

go run main.go

 

Output

My new project!

در مرحله بعد، ماژول خصوصی خود را به عنوان وابستگی پروژه جدید خود با استفاده از go get اضافه کنید، مشابه آنچه برای یک ماژول عمومی انجام می دهید:

go get github.com/your_github_username/mysecret

سپس ابزار go کد ماژول خصوصی شما را دانلود کرده و با استفاده از یک رشته نسخه که با آخرین هش commit و زمان آن commit مطابقت دارد، آن را به عنوان یک وابستگی اضافه می کند:

 

Output

go: downloading github.com/your_github_username/mysecret v0.0.0-20210920195630-bda059d63fa2
go get: added github.com/your_github_username/mysecret v0.0.0-20210920195630-bda059d63fa2

در نهایت، فایل main.go را دوباره باز کنید و آن را به روز کنید تا یک تماس به تابع SecretProcess ماژول خصوصی خود در تابع اصلی اضافه کنید. همچنین باید عبارت import را به‌روزرسانی کنید تا github.com/your_github_username/mysecret خصوصی ماژول خود را نیز به‌عنوان یک import اضافه کنید:

projects/myproject/main.go

package main

import (
    "fmt"

    "github.com/your_github_username/mysecret"
)

func main() {
    fmt.Println("My new project!")
    mysecret.SecretProcess()
}

برای مشاهده پروژه نهایی در حال اجرا با ماژول خصوصی خود، از دستور go run دوباره استفاده کنید و فایل main.go را به عنوان پارامتر ارائه دهید:

go run main.go

پروژه جدید من را خواهید دید! خط از کد اصلی، اما اکنون یک فرآیند مخفی در حال اجرا را نیز خواهید دید! خط از ماژول mysecret وارد شده شما نیز:

 

Output

My new project!
Running the secret process!

در این بخش از go init برای ایجاد یک ماژول Go جدید برای دسترسی به ماژول خصوصی که قبلا منتشر کرده بودید استفاده کردید. هنگامی که ماژول را ایجاد کردید، سپس از go get برای دانلود ماژول خصوصی خود مانند یک ماژول عمومی Go استفاده کردید. در نهایت از go run برای کامپایل و اجرای برنامه Go خود با استفاده از ماژول خصوصی استفاده کردید.

نتیجه

در این آموزش، شما یک ماژول Go خصوصی ایجاد و منتشر کردید. همچنین برای دسترسی به ماژول Go خصوصی خود، احراز هویت HTTPS و SSH را تنظیم کرده اید. در نهایت، شما از ماژول خصوصی خود در یک پروژه جدید استفاده کردید.

برای اطلاعات بیشتر در مورد ماژول‌های Go، پروژه Go مجموعه‌ای از پست‌های وبلاگ دارد که نحوه تعامل و درک ابزارهای Go با ماژول‌ها را شرح می‌دهد. پروژه Go همچنین دارای یک مرجع بسیار دقیق و فنی برای ماژول های Go در مرجع Go Modules است.

علاوه بر متغیر محیطی GOPRIVATE، متغیرهای بیشتری برای استفاده در هنگام کار با ماژول های خصوصی Go در دسترس هستند. آنها را می توان با جزئیات در بخش Private Modules در مرجع Go Modules مشاهده کرد.

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

برچسب‌ها:HTTPSSSHاستفاده از ماژول خصوصی Goخرید سرورسرور مجازیفروش سرور مجازیماژول Goماژول خصوصی

  • behnam gol mohamadi