سرور مجازی

۵ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «راه اندازی اولیه سرور» ثبت شده است

  • ۰
  • ۰

نحوه استفاده از Ansible برای خودکارسازی تنظیمات اولیه سرور در اوبونتو 20.04

ورود به سایت

معرفی

اتوماسیون سرور در حال حاضر به دلیل ماهیت یکبار مصرف محیط های کاربردی مدرن، نقش اساسی در مدیریت سیستم ایفا می کند. ابزارهای مدیریت پیکربندی مانند Ansible معمولاً برای ساده‌سازی فرآیند نصب خودکار سرور با ایجاد رویه‌های استاندارد برای سرورهای جدید و همچنین کاهش خطای انسانی مرتبط با تنظیمات دستی استفاده می‌شوند.

Ansible یک معماری ساده ارائه می دهد که نیازی به نرم افزار خاصی برای نصب روی گره ها ندارد. همچنین مجموعه ای قوی از ویژگی ها و ماژول های داخلی را ارائه می دهد که نوشتن اسکریپت های اتوماسیون را تسهیل می کند.

این راهنما نحوه استفاده از Ansible را برای خودکارسازی مراحل موجود در راهنمای نصب اولیه سرور برای سرورهای اوبونتو 20.04 توضیح می‌دهد.

پیش نیازها

برای اجرای تنظیمات خودکار ارائه شده توسط playbook در این راهنما، به موارد زیر نیاز دارید:

  • یک گره کنترلی Ansible: یک دستگاه اوبونتو 20.04 با Ansible نصب و پیکربندی شده است تا با استفاده از کلیدهای SSH به میزبان Ansible شما متصل شود. اطمینان حاصل کنید که گره کنترل دارای یک کاربر معمولی با مجوزهای sudo و فایروال فعال است، همانطور که در راهنمای راه اندازی سرور اولیه ما توضیح داده شده است. برای راه اندازی Ansible، لطفاً راهنمای ما در مورد نحوه نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 20.04 را دنبال کنید.
  • یک سرور راه دور با نصب تمیز اوبونتو 20.04: هیچ تنظیمات قبلی در این سرور مورد نیاز نیست، اما باید از گره کنترل Ansible که در بالا ذکر شد به این سرور دسترسی SSH داشته باشید. این سرور به یک سرور از راه دور میزبان Ansible تبدیل می شود که برای تامین خودکار توسط گره کنترل Ansible هدف قرار می گیرد.

این کتاب بازی چه کاری انجام می دهد؟

این کتاب بازی Ansible جایگزینی برای اجرای دستی از طریق روش مشخص شده در راهنمای راه اندازی اولیه سرور اوبونتو 20.04 و راهنمای تنظیم کلیدهای SSH در اوبونتو 20.04 هر بار که سرور را راه اندازی می کنید ارائه می دهد. یک بار کتاب پخش خود را تنظیم کنید و بعد از آن برای هر سرور از آن استفاده کنید.

اجرای این playbook اقدامات زیر را روی میزبان Ansible شما انجام می دهد:

  • aptitude را نصب کنید که توسط Ansible به عنوان جایگزینی برای مدیر بسته apt ترجیح داده می شود.
  • یک کاربر sudo جدید ایجاد کنید و sudo بدون رمز عبور را راه اندازی کنید.
  • یک کلید عمومی SSH محلی را کپی کنید و آن را در فایل authorized_keys برای کاربر مدیریت جدید در میزبان راه دور قرار دهید.
  • غیرفعال کردن احراز هویت مبتنی بر رمز عبور برای کاربر اصلی.
  • بسته های سیستمی را نصب کنید.
  • فایروال UFW را طوری پیکربندی کنید که فقط به اتصالات SSH اجازه دهد و هر درخواست دیگری را رد کند.

پس از اتمام اجرای کتاب پخش، کاربر جدیدی خواهید داشت که می توانید از آن برای ورود به سرور استفاده کنید.

برای شروع، وارد یک کاربر دارای sudo در سرور گره کنترل Ansible خود شوید.

مرحله 1 – گره کنترل Ansible خود را آماده کنید

در سرور گره کنترل Ansible، IP سرور راه دور میزبان Ansible خود را به فایل موجودی Ansible خود اضافه کنید. استفاده از ویرایشگر متن دلخواه شما:

sudo nano /etc/ansible/hosts

با این کار فایل موجودی Ansible شما باز می شود. IP سرور راه دور میزبان Ansible خود را به بلوک [سرورها] اضافه کنید:

/etc/ansible/hosts

[servers]
server1 ansible_host=your_remote_server_ip

. . .

اکنون اتصال SSH خود را بین این گره کنترلی Ansible و سرور از راه دور میزبان Ansible خود آزمایش و احراز هویت خواهید کرد:

ssh root@your_remote_server_ip

درخواست احراز هویت را بپذیرید و در صورت درخواست رمز عبور خود را وارد کنید. هنگامی که اتصال SSH را تأیید کردید، CTRL+D را فشار دهید تا اتصال بسته شود و به گره کنترل خود بازگردید.

مرحله 2 – آماده کردن Playbook خود

فایل playbook.yml جایی است که تمام وظایف شما در آن تعریف می شود. یک کار کوچکترین واحد عملی است که می توانید با استفاده از کتاب بازی Ansible به طور خودکار انجام دهید. اما ابتدا، فایل playbook خود را با استفاده از ویرایشگر متن دلخواه خود ایجاد کنید:

nano playbook.yml

با این کار یک فایل YAML خالی باز می شود. قبل از اضافه کردن وظایف به کتاب بازی خود، با افزودن موارد زیر شروع کنید:

playbook.yml

---
- hosts: all
  become: true
  vars:
    created_username: sammy

با خیال راحت نام کاربری را با یکی از دلخواه خود جایگزین کنید.

تقریباً هر کتاب بازی که با آن روبرو می شوید با اعلان هایی مشابه این شروع می شود. hosts اعلام می کند که گره کنترل Ansible کدام سرورها را با این کتاب بازی هدف قرار می دهد. تبدیل وضعیت می کند که آیا همه دستورات با امتیازات ریشه افزایش یافته انجام می شوند یا خیر.

vars به شما امکان می دهد داده ها را در متغیرها ذخیره کنید. اگر تصمیم به تغییر این نام کاربری در آینده دارید، فقط باید همین خط را در فایل خود ویرایش کنید.

مرحله 3 – یک کار نصب Aptitude به Playbook خود اضافه کنید

به طور پیش فرض، وظایف به صورت همزمان توسط Ansible به ترتیب از بالا به پایین در کتاب بازی شما اجرا می شوند. این بدان معناست که ترتیب کارها مهم است، و شما می توانید با خیال راحت فرض کنید که اجرای یک کار قبل از شروع کار بعدی به پایان می رسد.

همه وظایف موجود در این کتاب بازی می توانند به تنهایی بایستند و مجدداً در سایر کتاب های بازی شما مورد استفاده قرار گیرند.

اولین کار خود یعنی نصب aptitude را اضافه کنید، ابزاری برای ارتباط با مدیر بسته لینوکس:

playbook.yml

  tasks:
    - name: Install aptitude
      apt:
        name: aptitude
        state: latest
        update_cache: true

در اینجا، شما از ماژول داخلی apt Ansible برای هدایت Ansible برای نصب aptitude استفاده می کنید. ماژول ها در Ansible میانبرهایی برای اجرای عملیاتی هستند که در غیر این صورت باید به عنوان دستورات bash خام اجرا می شدند. در صورتی که استعداد در دسترس نباشد، Ansible با خیال راحت دوباره به گزینه نصب بسته‌ها می‌رود. بنابراین در حالی که این مرحله از نظر فنی اختیاری است، Ansible از نظر تاریخی استعداد را ترجیح داده است.

مرحله 4 – اضافه کردن Sudo User Setup Tasks به Playbook خود

عمل خوبی است که از استفاده گسترده از کاربر ریشه خودداری کنید. می‌توانید ایجاد کاربری را که دارای امتیازات sudo است با اضافه کردن:

playbook.yml

    - name: Setup passwordless sudo
      lineinfile:
        path: /etc/sudoers
        state: present
        regexp: '^%sudo'
        line: '%sudo ALL=(ALL) NOPASSWD: ALL'
        validate: '/usr/sbin/visudo -cf %s' 

    - name: Create a new regular user with sudo privileges
      user:
        name: "{{ created_username }}"
        state: present
        groups: sudo
        append: true
        create_home: true

شما از ماژول lineinfile Ansible برای هدف گیری و جایگزینی یک خط خاص در یک فایل استفاده می کنید. در این مورد، شما از regex برای هدف قرار دادن یک خط خاص در فایل sudoers استفاده می‌کنید و سپس آن را تغییر می‌دهید تا امکان استفاده بدون رمز عبور از sudo را فراهم کنید. شما همچنین از visudo برای تأیید تغییرات خود استفاده می کنید تا از شکستن هر چیزی جلوگیری کنید.

برای استفاده از این مزیت، یک کاربر جدید با ماژول کاربر اضافه می‌کنید. Ansible اطمینان حاصل می کند که اگر این کاربر قبلاً وجود نداشته باشد، ایجاد شده است، که کاربر به گروه sudo تعلق دارد در حالی که از گروه های دیگر حذف نمی شود، و یک فهرست خانه ایجاد می شود.

مرحله 5 – اضافه کردن SSH Key Setup و غیرفعال کردن وظایف رمز عبور ریشه به Playbook شما

Ansible با این فرض عمل می کند که از کلیدهای SSH استفاده می کنید. جفت کردن استفاده از کلید SSH با غیرفعال کردن احراز هویت رمز عبور ریشه اکیداً توصیه می شود و به طور کلی تمرین خوبی است. برای خودکار کردن این، اضافه کنید:

playbook.yml

    - name: Set authorized key for remote user
      ansible.posix.authorized_key:
        user: "{{ created_username }}"
        state: present
        key: "{{ lookup('file', lookup('env','HOME') + '/.ssh/id_rsa.pub') }}"

    - name: Disable password authentication for root
      lineinfile:
        path: /etc/ssh/sshd_config
        state: present
        regexp: '^#?PermitRootLogin'
        line: 'PermitRootLogin prohibit-password'

اگر نام کاربری و مکان کلید را وارد کنید، ماژول authorized_key قابل استفاده است. در اینجا، مسیر به سمت کلید شما با استفاده از تابع جستجوی Ansible ساخته می شود.

ماژول lineinfile برای جستجو و جایگزینی یک خط در sshd_config به منظور غیرفعال کردن احراز هویت رمز عبور برای ریشه، محدود کردن دسترسی به امتیازات آن برای افزایش امنیت استفاده می‌شود.

مرحله 6 – یک کار نصب بسته را به Playbook خود اضافه کنید

Ansible می تواند اطمینان حاصل کند که بسته های خاصی همیشه روی سرور شما نصب می شوند. به جای فراخوانی apt install بر روی هر بسته جداگانه، یا تقسیم آن به چندین کار، می‌توانید تمام بسته‌های مورد نظر خود را فهرست کنید:

playbook.yml

    - name: Update apt and install required system packages
      apt:
        pkg:
          - curl
          - vim
          - git
          - ufw
        state: latest
        update_cache: true

می توانید بسته ها را به دلخواه خود اضافه یا حذف کنید. این اطمینان حاصل می کند که همه بسته ها نه تنها موجود هستند، بلکه در آخرین نسخه نیز وجود دارند و پس از فراخوانی به روز رسانی با apt انجام می شود.

مرحله 7 – افزودن یک کار راه اندازی فایروال به Playbook خود

فایروال برای هر سروری که با اینترنت روبرو است ضروری است. می‌توانید از Ansible اطمینان حاصل کنید که UFW (دیوار آتش بدون عارضه) به درستی پیکربندی شده است با اضافه کردن:

playbook.yml

    - name: UFW - Allow SSH connections
      community.general.ufw:
        rule: allow
        name: OpenSSH

    - name: UFW - Enable and deny by default
      community.general.ufw:
        state: enabled
        default: deny

ماژول ufw ابتدا اطمینان حاصل می کند که دسترسی SSH از طریق آن مجاز است. سپس، این ماژول فایروال شما را فعال می کند در حالی که به طور پیش فرض تمام ترافیک دیگر به سرور شما را رد می کند.

مرحله 8 – کتاب راهنمای کامل خود را مرور کنید

کتاب بازی شما باید تقریباً شبیه شکل زیر باشد، با تفاوت های جزئی بسته به سفارشی سازی های شما:

playbook.yml

---
- hosts: all
  become: true
  vars:
    created_username: sammy

  tasks:
    - name: Install aptitude
      apt:
        name: aptitude
        state: latest
        update_cache: true

    - name: Setup passwordless sudo
      lineinfile:
        path: /etc/sudoers
        state: present
        regexp: '^%sudo'
        line: '%sudo ALL=(ALL) NOPASSWD: ALL'
        validate: '/usr/sbin/visudo -cf %s'

    - name: Create a new regular user with sudo privileges
      user:
        name: "{{ created_username }}"
        state: present
        groups: sudo
        append: true
        create_home: true

    - name: Set authorized key for remote user
      ansible.posix.authorized_key:
        user: "{{ created_username }}"
        state: present
        key: "{{ lookup('file', lookup('env','HOME') + '/.ssh/id_rsa.pub') }}"

    - name: Disable password authentication for root
      lineinfile:
        path: /etc/ssh/sshd_config
        state: present
        regexp: '^#?PermitRootLogin'
        line: 'PermitRootLogin prohibit-password'

    - name: Update apt and install required system packages
      apt:
        pkg:
          - curl
          - vim
          - git
          - ufw
        state: latest
        update_cache: true

    - name: UFW - Allow SSH connections
      community.general.ufw:
        rule: allow
        name: OpenSSH

    - name: UFW - Enable and deny by default
      community.general.ufw:
        state: enabled
        default: deny

هنگامی که از کتاب بازی خود راضی شدید، می توانید از ویرایشگر متن خود خارج شده و ذخیره کنید.

مرحله 9 – Playbook خود را برای اولین بار اجرا کنید

اکنون آماده اجرای این کتاب بازی در یک یا چند سرور هستید. اکثر کتاب‌های پخش به‌طور پیش‌فرض پیکربندی شده‌اند که در هر سرور موجود در فهرست شما اجرا شوند، اما شما این بار سرور خود را مشخص می‌کنید.

برای اجرای playbook فقط در server1 که به صورت root متصل می شود، می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

ansible-playbook playbook.yml -l server1 -u root -k

پرچم -l سرور شما را مشخص می‌کند و پرچم -u مشخص می‌کند که کدام کاربری در سرور راه دور وارد شود. از آنجایی که هنوز سرور راه دور خود را راه اندازی نکرده اید، root تنها گزینه شماست. پرچم -k در اولین اجرای playbook شما بسیار مهم است، زیرا به شما امکان می دهد رمز عبور SSH خود را وارد کنید.

خروجی مشابه این دریافت خواهید کرد:

 

Output

. . .

TASK [UFW - Allow SSH connections] ***************************************************************************************************************************************************************************************************************************
changed: [server1]

TASK [UFW - Enable and deny by default] **********************************************************************************************************************************************************************************************************************
changed: [server1]

PLAY RECAP ***************************************************************************************************************************************************************************************************************************************************
server1                    : ok=9    changed=8    unreachable=0    failed=0    skipped=0    rescued=0    ignored=0

این نشان می دهد که راه اندازی سرور شما کامل شده است! خروجی شما نباید دقیقاً یکسان باشد، اما مهم این است که هیچ شکستی نداشته باشید.

اکنون که اولین راه‌اندازی را برای کتاب پخش خود انجام داده‌اید، همه تماس‌های انتساب‌پذیر بعدی را می‌توان با کاربر sammy و بدون پرچم -k انجام داد:

ansible-playbook playbook.yml -l server1 -u sammy

همچنین می توانید با استفاده از:

 

ssh sammy@your_remote_server_ip

 

به یاد داشته باشید که sammy را با کاربر تعریف شده توسط متغیر create_username و server_host_or_IP را با نام میزبان یا آدرس IP سرور خود جایگزین کنید.

پس از ورود به سرور، می‌توانید قوانین فعال فایروال UFW را بررسی کنید تا تأیید کنید که به درستی پیکربندی شده است:

sudo ufw status

شما باید خروجی مشابه این بگیرید:

 

Output

Status: active

To                         Action      From
--                         ------      ----
OpenSSH                    ALLOW       Anywhere                  
OpenSSH (v6)               ALLOW       Anywhere (v6)             

این بدان معناست که فایروال UFW با موفقیت فعال شده است. از آنجایی که این آخرین کار در playbook بود، تأیید می کند که playbook به طور کامل در این سرور اجرا شده است.

نتیجه

خودکار کردن تنظیمات اولیه سرور می تواند در زمان شما صرفه جویی کند، در حالی که مطمئن شوید سرورهای شما از یک پیکربندی استاندارد پیروی می کنند که می تواند بهبود یابد و مطابق با نیازهای شما سفارشی شود. با ماهیت توزیع شده برنامه های کاربردی مدرن و نیاز به سازگاری بیشتر بین محیط های صحنه سازی مختلف، اتوماسیون مانند این به یک ضرورت تبدیل می شود.

در این راهنما، نحوه استفاده از Ansible را برای خودکارسازی کارهای اولیه که باید در یک سرور تازه اجرا شوند، مانند ایجاد یک کاربر غیر ریشه با دسترسی sudo، فعال کردن UFW و غیرفعال کردن ورود به سیستم ریشه مبتنی بر رمز عبور از راه دور، نشان دادید.

برای اطلاعات بیشتر در مورد نحوه اجرای کتاب های بازی Ansible، راهنمای برگه تقلب Ansible ما را بررسی کنید.

اگر می‌خواهید برای سفارشی‌سازی بیشتر تنظیمات اولیه سرور خود، وظایف جدیدی را در این کتاب بازی اضافه کنید، لطفاً به راهنمای مقدماتی Ansible Configuration Management 101: Writing Ansible Playbooks مراجعه کنید. همچنین می توانید راهنمای ما در مورد نحوه استفاده از نقش های Ansible برای انتزاع محیط زیرساخت خود را بررسی کنید.

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

اوبونتو 20.04تنظیم کلیدهای SSH در اوبونتو 20.04تنظیمات اولیه سرورتنظیمات اولیه سرور در اوبونتو 20.04خرید سرور مجازیخودکارسازی تنظیمات اولیه سرورراه اندازی اولیه سرورراه اندازی سرور مجازیسرور مجازی آلماننحوه استفاده از Ansible

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه نصب Hadoop در حالت مستقل در اوبونتو 20.04

ورود به سایت

معرفی

Hadoop یک چارچوب برنامه نویسی مبتنی بر جاوا است که از پردازش و ذخیره مجموعه داده های بسیار بزرگ در مجموعه ای از ماشین های ارزان قیمت پشتیبانی می کند. این اولین پروژه بزرگ منبع باز در زمینه بازی کلان داده بود و توسط بنیاد نرم افزار آپاچی حمایت می شود.

Hadoop از چهار لایه اصلی تشکیل شده است:

Hadoop Common مجموعه ای از ابزارها و کتابخانه هایی است که از ماژول های دیگر Hadoop پشتیبانی می کند.
HDFS که مخفف Hadoop Distributed File System است، مسئول ماندگاری داده ها روی دیسک است.
YARN، مخفف Yet Another Resource Negotiator، «سیستم عامل» برای HDFS است.
MapReduce مدل پردازش اصلی برای خوشه‌های Hadoop است. کار را در خوشه یا نقشه توزیع می کند، سپس نتایج را از گره ها به یک پاسخ به یک پرس و جو سازماندهی و کاهش می دهد. بسیاری از مدل‌های پردازشی دیگر برای نسخه 3.x Hadoop در دسترس هستند.
راه اندازی خوشه های Hadoop نسبتاً پیچیده است، بنابراین پروژه شامل یک حالت مستقل است که برای یادگیری در مورد Hadoop، انجام عملیات ساده و اشکال زدایی مناسب است.

در این آموزش، Hadoop را در حالت مستقل نصب می‌کنید و یکی از نمونه‌های برنامه MapReduce را اجرا می‌کنید تا نصب را تأیید کنید.

پیش نیازها

برای دنبال کردن این آموزش، شما نیاز دارید:

سرور اوبونتو 20.04 با کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo: می‌توانید در راهنمای راه‌اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 درباره نحوه راه‌اندازی کاربری با این امتیازات بیشتر بدانید.
همچنین ممکن است دوست داشته باشید نگاهی به مقدمه ای بر مفاهیم و اصطلاحات کلان داده یا مقدمه ای بر هادوپ بیندازید.

پس از تکمیل پیش نیازها، برای شروع به عنوان کاربر sudo خود وارد شوید.

مرحله 1 – نصب جاوا

برای شروع، لیست بسته ما را به روز می کنید و OpenJDK، کیت توسعه پیش فرض جاوا را در اوبونتو 20.04 نصب می کنید:

sudo apt update
sudo apt install default-jdk

پس از اتمام نصب، بیایید نسخه را بررسی کنیم.

java -version

 

Output

openjdk version "11.0.13" 2021-10-19
OpenJDK Runtime Environment (build 11.0.13+8-Ubuntu-0ubuntu1.20.04)
OpenJDK 64-Bit Server VM (build 11.0.13+8-Ubuntu-0ubuntu1.20.04, mixed mode, sharing)

این خروجی تأیید می کند که OpenJDK با موفقیت نصب شده است.

مرحله 2 – نصب Hadoop

با جاوا در جای خود، از صفحه انتشارات Apache Hadoop دیدن خواهید کرد تا آخرین نسخه پایدار را بیابید.

برای نسخه ای که می خواهید نصب کنید به باینری بروید. در این راهنما شما Hadoop 3.3.1 را نصب خواهید کرد، اما می توانید شماره نسخه های موجود در این راهنما را با یکی از دلخواه خود جایگزین کنید.

در صفحه بعد، کلیک راست کرده و پیوند را به باینری انتشار کپی کنید.

در سرور، از wget برای واکشی آن استفاده خواهید کرد:

wget https://dlcdn.apache.org/hadoop/common/hadoop-3.3.1/hadoop-3.3.1.tar.gz

برای اینکه مطمئن شوید فایلی که دانلود کرده اید تغییر نکرده است، یک بررسی سریع با استفاده از SHA-512 یا الگوریتم هش ایمن 512 انجام خواهید داد. به صفحه انتشار بازگردید، سپس کلیک راست کرده و پیوند را در کپی کنید. فایل چک‌سوم برای نسخه باینری که دانلود کرده‌اید:

باز هم از wget در سرور ما برای دانلود فایل استفاده خواهید کرد:

wget https://downloads.apache.org/hadoop/common/hadoop-3.3.1/hadoop-3.3.1.tar.gz.sha512

سپس تأیید را اجرا کنید:

shasum -a 512 hadoop-3.3.1.tar.gz

 

Output

2fd0bf74852c797dc864f373ec82ffaa1e98706b309b30d1effa91ac399b477e1accc1ee74d4ccbb1db7da1c5c541b72e4a834f131a99f2814b030fbd043df66  hadoop-3.3.1.tar.gz

این مقدار را با مقدار SHA-512 در فایل .sha512 مقایسه کنید:

cat hadoop-3.3.1.tar.gz.sha512

~/hadoop-3.3.1.tar.gz.sha512

...
SHA512 (hadoop-3.3.1.tar.gz) = 2fd0bf74852c797dc864f373ec82ffaa1e98706b309b30d1effa91ac399b477e1accc1ee74d4ccbb1db7da1c5c541b72e4a834f131a99f2814b030fbd043df66
...

خروجی دستوری که در برابر فایلی که از mirror دانلود کرده اید اجرا می کنید باید با مقدار فایلی که از apache.org دانلود کرده اید مطابقت داشته باشد.

اکنون که تأیید کرده اید که فایل خراب یا تغییر نکرده است، می توانید آن را استخراج کنید:

tar -xzvf hadoop-3.3.1.tar.gz

خروجی دستوری که در برابر فایلی که از mirror دانلود کرده اید اجرا می کنید باید با مقدار فایلی که از apache.org دانلود کرده اید مطابقت داشته باشد.

اکنون که تأیید کرده اید که فایل خراب یا تغییر نکرده است، می توانید آن را استخراج کنید:

sudo mv hadoop-3.3.1 /usr/local/hadoop

با نصب نرم افزار، آماده پیکربندی محیط آن هستید.

مرحله 3 – پیکربندی جاوا خانه Hadoop

Hadoop نیاز دارد که مسیر جاوا را به عنوان یک متغیر محیطی یا در فایل پیکربندی Hadoop تنظیم کنید.

مسیر جاوا /usr/bin/java یک پیوند نمادین به /etc/alternatives/java است که به نوبه خود یک پیوند نمادین به باینری پیش فرض جاوا است. شما از readlink با پرچم -f برای دنبال کردن هر پیوند نمادین در هر قسمت از مسیر، به صورت بازگشتی استفاده خواهید کرد. سپس، از sed برای برش bin/java از خروجی استفاده خواهید کرد تا مقدار صحیح JAVA_HOME را به ما بدهید.

برای یافتن مسیر پیش فرض جاوا

readlink -f /usr/bin/java | sed “s:bin/java::”

 

Output

/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/

می‌توانید این خروجی را برای تنظیم خانه جاوای Hadoop روی این نسخه خاص کپی کنید، که تضمین می‌کند اگر جاوا پیش‌فرض تغییر کند، این مقدار تغییر نخواهد کرد. همچنین، می‌توانید از دستور readlink به صورت پویا در فایل استفاده کنید تا Hadoop به‌طور خودکار از هر نسخه جاوا که به‌عنوان پیش‌فرض سیستم تنظیم شده است استفاده کند.

برای شروع، hadoop-env.sh را باز کنید:

sudo nano /usr/local/hadoop/etc/hadoop/hadoop-env.sh

سپس با انتخاب یکی از گزینه های زیر فایل را تغییر دهید:

گزینه 1: یک مقدار استاتیک تنظیم کنید

/usr/local/hadoop/etc/hadoop/hadoop-env.sh

 . . .
#export JAVA_HOME=
export JAVA_HOME=/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/
 . . .

گزینه 2: از Readlink برای تنظیم ارزش به صورت پویا استفاده کنید

/usr/local/hadoop/etc/hadoop/hadoop-env.sh

 . . .
#export JAVA_HOME=
export JAVA_HOME=$(readlink -f /usr/bin/java | sed "s:bin/java::")
 . . .

اگر در یافتن این خطوط مشکل دارید، از CTRL+W برای جستجوی سریع متن استفاده کنید. پس از اتمام کار، با CTRL+X خارج شوید و فایل خود را ذخیره کنید.

مرحله 4 – اجرای Hadoop

اکنون باید بتوانید Hadoop را اجرا کنید:

/usr/local/hadoop/bin/hadoop

 

Output

Usage: hadoop [OPTIONS] SUBCOMMAND [SUBCOMMAND OPTIONS]
 or    hadoop [OPTIONS] CLASSNAME [CLASSNAME OPTIONS]
  where CLASSNAME is a user-provided Java class

  OPTIONS is none or any of:

--config dir                     Hadoop config directory
--debug                          turn on shell script debug mode
--help                           usage information
buildpaths                       attempt to add class files from build tree
hostnames list[,of,host,names]   hosts to use in slave mode
hosts filename                   list of hosts to use in slave mode
loglevel level                   set the log4j level for this command
workers                          turn on worker mode

  SUBCOMMAND is one of:
. . .

این خروجی به این معنی است که Hadoop را با موفقیت پیکربندی کرده اید تا در حالت مستقل اجرا شود.

با اجرای نمونه برنامه MapReduce که با آن ارسال می شود، مطمئن خواهید شد که Hadoop به درستی کار می کند. برای انجام این کار، یک دایرکتوری به نام input در فهرست اصلی خود ایجاد کنید و فایل های پیکربندی Hadoop را در آن کپی کنید تا از آن فایل ها به عنوان داده استفاده کنید.

mkdir ~/input
cp /usr/local/hadoop/etc/hadoop/*.xml ~/input

در مرحله بعد، می توانید از دستور زیر برای اجرای برنامه MapReduce hadoop-mapreduce-examples، یک بایگانی جاوا با چندین گزینه استفاده کنید:

/usr/local/hadoop/bin/hadoop jar /usr/local/hadoop/share/hadoop/mapreduce/hadoop-mapreduce-examples-3.3.1.jar grep ~/input ~/grep_example ‘allowed[.]*’

این برنامه grep را فراخوانی می کند، یکی از نمونه های متعدد موجود در نمونه های hadoop-mapreduce، و به دنبال آن دایرکتوری ورودی، ورودی و دایرکتوری خروجی grep_example. برنامه MapReduce grep مطابقت های یک کلمه تحت اللفظی یا عبارت منظم را می شمارد. در نهایت، عبارت منظم allow[.]* برای یافتن رخدادهای کلمه مجاز در داخل یا در انتهای یک جمله اعلانی داده می شود. این عبارت به حروف کوچک و بزرگ حساس است، بنابراین اگر در ابتدای جمله با حروف بزرگ نوشته می شد، کلمه ای را پیدا نمی کنید.

هنگامی که کار تکمیل می شود، خلاصه ای از آنچه پردازش شده و خطاهایی که با آن مواجه شده است ارائه می دهد، اما این شامل نتایج واقعی نیست.

 

Output

 . . .
   File System Counters
        FILE: Number of bytes read=1200956
        FILE: Number of bytes written=3656025
        FILE: Number of read operations=0
        FILE: Number of large read operations=0
        FILE: Number of write operations=0
    Map-Reduce Framework
        Map input records=2
        Map output records=2
        Map output bytes=33
        Map output materialized bytes=43
        Input split bytes=114
        Combine input records=0
        Combine output records=0
        Reduce input groups=2
        Reduce shuffle bytes=43
        Reduce input records=2
        Reduce output records=2
        Spilled Records=4
        Shuffled Maps =1
        Failed Shuffles=0
        Merged Map outputs=1
        GC time elapsed (ms)=41
        Total committed heap usage (bytes)=403800064
    Shuffle Errors
        BAD_ID=0
        CONNECTION=0
        IO_ERROR=0
        WRONG_LENGTH=0
        WRONG_MAP=0
        WRONG_REDUCE=0
    File Input Format Counters
        Bytes Read=147
    File Output Format Counters
        Bytes Written=34

نتایج در دایرکتوری خروجی ذخیره می شوند و با اجرای cat در فهرست خروجی قابل بررسی هستند:

cat ~/grep_example/*

 

Output

22    allowed.
1    allowed

وظیفه MapReduce 19 مورد از کلمه مجاز را پیدا کرد و سپس یک نقطه و یک مورد در جایی که نبود. اجرای برنامه نمونه تأیید می کند که نصب مستقل ما به درستی کار می کند و کاربران غیرمجاز در سیستم می توانند Hadoop را برای کاوش یا اشکال زدایی اجرا کنند.

نتیجه

در این آموزش، Hadoop را در حالت مستقل نصب کرده اید و با اجرای یک برنامه نمونه ارائه شده آن را تأیید کرده اید.

 

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/ 

برچسب‌ها:VPS یا سرور مجازیاتصال به سرور مجازی لینوکساجرای Hadoopپیکربندی جاواخرید سرور مجازیخرید سرور مجازی آمریکاراه اندازی اولیه سرورنصب Hadoopنصب سرور اوبونتو 20.04

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه استفاده از تاریخ و زمان در Go

ورود به سایت

معرفی

نرم افزار به گونه ای طراحی شده است که انجام کار را آسان تر می کند، و برای بسیاری از افراد، شامل تعامل با تاریخ و زمان می شود. مقادیر تاریخ و زمان در همه جا در نرم افزار مدرن نشان داده می شود. به عنوان مثال، پیگیری زمان نیاز خودرو به خدمات و اطلاع دادن به مالک، پیگیری تغییرات در پایگاه داده برای ایجاد گزارش حسابرسی، یا فقط مقایسه یک زمان با زمان دیگر برای تعیین مدت زمان طول کشیده یک فرآیند. بنابراین، بازیابی زمان جاری، دستکاری مقادیر زمان برای استخراج اطلاعات از آنها و نمایش آنها به کاربران در قالبی قابل فهم از ویژگی های ضروری یک برنامه کاربردی است.

در این آموزش، شما یک برنامه Go ایجاد می‌کنید تا زمان محلی فعلی رایانه خود را دریافت کنید، سپس آن را با فرمتی که برای مردم راحت‌تر خوانده شود، روی صفحه چاپ کنید. در مرحله بعد، رشته ای را برای استخراج اطلاعات تاریخ و زمان تفسیر می کنید. شما همچنین مقادیر تاریخ و زمان را بین دو منطقه زمانی ترجمه می‌کنید، همچنین مقادیر زمانی را برای تعیین فاصله بین دو زمان اضافه یا کم می‌کنید.

پیش نیازها

Go نسخه 1.16 یا بالاتر نصب شده است، که می توانید با دنبال کردن سری ما، نحوه نصب و راه اندازی یک محیط برنامه نویسی محلی برای Go، این کار را انجام دهید.

دریافت زمان فعلی

در این بخش، زمان فعلی را با استفاده از بسته زمانی Go دریافت خواهید کرد. بسته زمانی در کتابخانه استاندارد Go انواع توابع مربوط به تاریخ و زمان را ارائه می‌کند و می‌تواند برای نمایش یک نقطه خاص در زمان با استفاده از نوع time.Time استفاده شود. علاوه بر زمان و تاریخ، می‌تواند اطلاعاتی در مورد منطقه زمانی که تاریخ و زمان نمایش داده شده در آن قرار دارد نیز در خود جای دهد.

برای شروع ایجاد برنامه ای برای کاوش بسته زمانی، باید یک دایرکتوری برای فایل ها ایجاد کنید. این دایرکتوری را می توان در هر جایی که می خواهید در رایانه خود ایجاد کرد، اما بسیاری از توسعه دهندگان تمایل دارند برای پروژه های خود دایرکتوری داشته باشند. در این آموزش از دایرکتوری به نام پروژه ها استفاده می کنید.

دایرکتوری پروژه ها را بسازید و به آن بروید:

mkdir projects

cd projects

هنگامی که فهرست پروژه خود را ایجاد کردید، یک فایل main.go را با استفاده از nano یا ویرایشگر دلخواه خود باز کنید:

nano main.go

در فایل main.go، یک تابع اصلی اضافه کنید که زمان جاری را دریافت کرده و آن را چاپ می کند:

projects/datetime/main.go

package main

import (
	"fmt"
	"time"
)

func main() {
	currentTime := time.Now()
	fmt.Println("The time is", currentTime)
}

در این برنامه تابع time.Now از بسته زمان برای دریافت زمان محلی فعلی به عنوان مقدار time.Time استفاده می شود و سپس آن را در متغیر currentTime ذخیره می کند. هنگامی که در متغیر ذخیره شد، تابع fmt.Println، CurrentTime را با استفاده از فرمت خروجی رشته پیش فرض time.Time روی صفحه چاپ می کند.

برنامه را با استفاده از go run با فایل main.go اجرا کنید:

go run main.go

خروجی که تاریخ و زمان فعلی شما را نشان می دهد مشابه این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT m=+0.000066626

خروجی تاریخ و زمان فعلی شما را نشان می دهد که با مثال متفاوت است. علاوه بر این، منطقه زمانی که مشاهده می کنید (-0500 CDT در این خروجی) احتمالاً متفاوت خواهد بود، زیرا time.Now() زمان را در منطقه زمانی محلی برمی گرداند.

همچنین ممکن است متوجه یک مقدار m= در خروجی خود شوید. این مقدار ساعت یکنواخت است و به صورت داخلی توسط Go هنگام اندازه گیری تفاوت در زمان استفاده می شود. ساعت یکنواخت برای جبران هرگونه تغییر احتمالی در تاریخ و زمان ساعت سیستم کامپیوتر در حین اجرای برنامه طراحی شده است. با استفاده از ساعت یکنواخت، یک مقدار time.Now در مقایسه با زمان. اکنون مقدار پنج دقیقه بعد همچنان به نتیجه صحیح ختم می شود (فاصله پنج دقیقه)، حتی اگر ساعت سیستم برای رایانه یک ساعت به جلو تغییر کند. یا در طی آن فاصله پنج دقیقه ای به عقب برگردید. برای کد یا مثال‌های موجود در این آموزش، نیازی به درک کامل آن ندارید، اما اگر می‌خواهید درباره ساعت‌های یکنواخت و نحوه استفاده Go از آن‌ها بیشتر بدانید، بخش ساعت‌های یکنواخت در مستندات بسته زمانی جزئیات بیشتری را ارائه می‌دهد.

اکنون، در حالی که زمان فعلی نمایش داده شده است، ممکن است برای کاربران مفید نباشد. ممکن است فرمت مورد نظر شما نباشد، یا ممکن است قسمت‌های بیشتری از تاریخ یا ساعت را شامل شود که می‌خواهید نمایش دهید.

خوشبختانه، نوع time.Time شامل روش های مختلفی برای به دست آوردن قسمت های خاصی از تاریخ یا ساعت مورد نظر شما است. به عنوان مثال، اگر فقط می‌خواهید بخش سال متغیر currentTime را بدانید، می‌توانید از روش Year استفاده کنید یا ساعت جاری را با استفاده از روش Hour دریافت کنید.

فایل main.go خود را دوباره باز کنید و چند روش time.Time را به خروجی خود اضافه کنید تا ببینید چه چیزی تولید می کنند:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	currentTime := time.Now()
	fmt.Println("The time is", currentTime)
	
	fmt.Println("The year is", currentTime.Year())
	fmt.Println("The month is", currentTime.Month())
	fmt.Println("The day is", currentTime.Day())
	fmt.Println("The hour is", currentTime.Hour())
	fmt.Println("The minute is", currentTime.Hour())
	fmt.Println("The second is", currentTime.Second())
}

سپس با استفاده از go run دوباره برنامه خود را اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT m=+0.000066626
The year is 2021
The month is August
The day is 15
The hour is 14
The minute is 14
The second is 45

مانند خروجی قبلی، تاریخ و زمان فعلی شما با مثال متفاوت خواهد بود، اما قالب باید مشابه باشد. این بار در خروجی، تاریخ و زمان کامل را مانند قبل می بینید، اما فهرستی از سال، ماه، روز ماه، ساعت، دقیقه و ثانیه نیز دارید. توجه داشته باشید که به جای چاپ ماه به عنوان یک عدد (مانند تاریخ کامل)، به عنوان رشته انگلیسی اوت ظاهر می شود. این به این دلیل است که روش Month ماه را به‌عنوان یک زمان برمی‌گرداند. نوع ماه به‌جای یک عدد، و آن نوع برای چاپ نام کامل انگلیسی زمانی که به صورت رشته‌ای چاپ می‌شود طراحی شده است.

اکنون، فایل main.go را دوباره در برنامه خود به‌روزرسانی کنید و خروجی‌های تابع مختلف را با یک فراخوانی تابع به fmt.Printf جایگزین کنید، بنابراین می‌توانید تاریخ و زمان فعلی را در قالبی نزدیک‌تر به آنچه می‌خواهید نمایش دهید چاپ کنید. یک کاربر:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	currentTime := time.Now()
	fmt.Println("The time is", currentTime)
	
	fmt.Printf("%d-%d-%d %d:%d:%d\n",
		currentTime.Year(),
		currentTime.Month(),
		currentTime.Day(),
		currentTime.Hour(),
		currentTime.Hour(),
		currentTime.Second())
}

هنگامی که به روز رسانی های خود را در فایل main.go ذخیره کردید، آن را با استفاده از دستور go run مانند قبل اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT m=+0.000066626
2021-8-15 14:14:45

این بار ممکن است خروجی شما به چیزی که می‌خواهید نزدیک‌تر باشد، اما هنوز چند چیز وجود دارد که می‌توان در مورد خروجی اصلاح کرد. ماه اکنون دوباره در قالب عددی نمایش داده می‌شود، زیرا قالب fmt.Printf از %d برای نشان دادن زمان استفاده می‌کند. نوع ماه باید از یک عدد استفاده کند نه رشته، اما فقط به صورت تک رقمی نشان داده می‌شود. اگر می‌خواهید دو رقم نمایش داده شود، می‌توانید فرمت fmt.Printf را برای گفتن آن تغییر دهید، اما اگر بخواهید به جای زمان ۲۴ ساعته همانطور که در خروجی بالا نشان داده شده است، یک زمان ۱۲ ساعته را نیز نشان دهید، چطور؟ با استفاده از روش fmt.Printf، شما باید برای محاسبه آن، ریاضی خود را انجام دهید. چاپ تاریخ و زمان با استفاده از fmt.Printf امکان پذیر است، اما همانطور که می بینید، در نهایت می تواند دست و پا گیر شود. با انجام این کار، می‌توانید برای هر قسمتی که می‌خواهید نمایش دهید تعداد زیادی خط داشته باشید، یا باید تعدادی از محاسبات خود را برای تعیین اینکه چه چیزی را نمایش دهید انجام دهید.

در این قسمت برنامه جدیدی برای دریافت زمان فعلی با استفاده از time.Now ایجاد کردید. هنگامی که زمان فعلی را داشتید، سپس از عملکردهای مختلفی مانند سال و ساعت در زمان. نوع زمان برای چاپ اطلاعات مربوط به زمان فعلی استفاده کردید. با این حال، نمایش آن در یک قالب سفارشی شروع به کار زیادی کرد. برای آسان‌تر کردن این نوع کار رایج، بسیاری از زبان‌های برنامه‌نویسی، از جمله Go، روش خاصی را برای قالب‌بندی تاریخ‌ها و زمان‌ها ارائه می‌کنند، مشابه روشی که fmt.Printf می‌تواند برای قالب‌بندی یک رشته استفاده شود.

چاپ و قالب بندی تاریخ های خاص

علاوه بر سال، ساعت و سایر روش‌های مرتبط با داده که نوع time.Time ارائه می‌کند، روشی به نام Format را نیز ارائه می‌کند. متد Format به شما امکان می‌دهد یک رشته طرح‌بندی، شبیه به فرمت fmt.Printf یا fmt.Sprintf ارائه دهید، که به روش Format می‌گوید که چگونه می‌خواهید تاریخ و زمان چاپ شود. در این بخش، خروجی زمانی را که در بخش گذشته اضافه کرده‌اید، تکرار می‌کنید، اما به روشی بسیار مختصرتر با استفاده از روش Format.

با این حال، قبل از استفاده از روش Format، اگر هر بار که برنامه را اجرا می‌کنید تغییری نمی‌کند، بهتر است ببینید که چگونه Format بر خروجی یک تاریخ و زمان تأثیر می‌گذارد. تا به حال، شما زمان فعلی را با استفاده از زمان دریافت می‌کردید. اکنون، بنابراین هر بار که آن را اجرا می‌کردید، عدد متفاوتی نشان داده می‌شد. بسته Go time یک تابع مفید دیگر را ارائه می دهد، تابع time.Date، که به شما امکان می دهد تاریخ و زمان خاصی را برای نمایش زمان تعیین کنید.

برای شروع استفاده از time.Date به جای time.Now در برنامه خود، فایل main.go را دوباره باز کنید و آن را به روز کنید تا جایگزین time.Now با time.Date شود:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)
}

پارامترهای تابع time.Date شامل سال، ماه، روز ماه، ساعت، دقیقه و ثانیه از تاریخ و زمانی است که می‌خواهید زمان. زمان برای آن تعیین کنید. اولین پارامتر از دو پارامتر آخر برای نانوثانیه ها محاسبه می شود و آخرین پارامتر منطقه زمانی برای ایجاد زمان است. استفاده از مناطق زمانی خود بعداً در این آموزش پوشش داده شده است.

پس از ذخیره به روز رسانی ها، برنامه خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT

خروجی‌ای که می‌بینید اکنون باید به خروجی بالا نزدیک‌تر باشد، زیرا هنگام اجرای برنامه از تاریخ و زمان محلی خاصی به جای تاریخ فعلی استفاده می‌کنید. (بسته به منطقه زمانی که رایانه شما روی آن تنظیم شده است، منطقه زمانی ممکن است متفاوت نشان داده شود.) فرمت خروجی همچنان شبیه آنچه قبلا دیده اید به نظر می رسد زیرا هنوز از فرمت زمان پیش فرض استفاده می کند. اکنون که یک تاریخ و زمان استاندارد برای کار با آن دارید، می توانید از آن برای شروع به تغییر نحوه قالب بندی زمان هنگام نمایش با استفاده از روش Format استفاده کنید.

سفارشی کردن رشته های تاریخ با استفاده از روش قالب

بسیاری از زبان‌های برنامه‌نویسی دیگر روشی مشابه برای قالب‌بندی تاریخ‌ها و زمان‌ها برای نمایش دارند، اما روشی که Go طرح‌بندی آن فرمت‌ها را می‌سازد ممکن است کمی متفاوت از آنچه شما به آن عادت کرده‌اید، باشد، اگر از آن‌ها در زبان‌های دیگر استفاده کرده باشید. در زبان‌های دیگر، قالب‌بندی تاریخ از سبکی مشابه نحوه عملکرد Printf در Go استفاده می‌کند، با یک کاراکتر % و به دنبال آن یک حرف نشان‌دهنده بخشی از تاریخ یا زمان برای درج. به عنوان مثال، یک سال 4 رقمی ممکن است با %Y نشان داده شود. اما در Go، این بخش‌های تاریخ یا زمان با کاراکترهایی نشان داده می‌شوند که تاریخ خاصی را نشان می‌دهند. برای گنجاندن یک سال 4 رقمی در قالب تاریخ Go، در واقع باید سال 2006 را در خود رشته قرار دهید. مزیت این نوع چیدمان این است که آنچه در کد می بینید در واقع نشان دهنده چیزی است که در خروجی خواهید دید. وقتی بتوانید نمایشی از خروجی خود را مشاهده کنید، بررسی مجدد اینکه قالب شما با آنچه به دنبال آن هستید مطابقت دارد آسان تر می شود و همچنین درک خروجی برنامه را برای سایر توسعه دهندگان بدون اجرای برنامه آسان تر می کند. اول برنامه

تاریخ خاصی که Go برای طرح‌بندی تاریخ و زمان در قالب‌بندی رشته استفاده می‌کند، 01/02 03:04:05 06 -0700 است. اگر به هر جزء تاریخ و زمان نگاه کنید، خواهید دید که برای هر قسمت یک عدد افزایش می یابد. ماه اول در 01 می آید، پس از آن روز ماه در 02، سپس ساعت در 03، دقیقه در 04، دوم در 05، سال در 06 (یا 2006) و، در نهایت، منطقه زمانی در 07. به خاطر سپردن این ترتیب، ایجاد قالب‌های تاریخ و زمان را در آینده آسان‌تر می‌کند. نمونه‌هایی از گزینه‌های موجود برای قالب‌بندی را نیز می‌توانید در اسناد بسته زمانی Go پیدا کنید.

اکنون، از این روش جدید Format برای تکرار و پاکسازی قالب تاریخی که در بخش آخر چاپ کرده اید استفاده کنید. برای نمایش به چندین خط و فراخوانی تابع نیاز داشت و استفاده از روش Format باید کپی کردن آن را بسیار ساده تر و تمیزتر کند.

فایل main.go را باز کنید و یک تماس جدید fmt.Println اضافه کنید و آن را با تاریخ فرمت شده با استفاده از روش Format به Time ارسال کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)

	fmt.Println(theTime.Format("2006-1-2 15:4:5"))
}

اگر به طرح مورد استفاده برای قالب نگاه کنید، خواهید دید که از همان زمان از بالا برای تعیین نحوه قالب بندی تاریخ و زمان استفاده می کند (2 ژانویه 2006). نکته ای که باید به آن توجه کرد این است که ساعت به جای 03 مانند مثال قبلی از 15 استفاده می کند. این نشان می دهد که شما می خواهید ساعت به جای 12 ساعت در قالب 24 ساعته نمایش داده شود.

برای دیدن خروجی از این فرمت جدید، برنامه خود را ذخیره کرده و با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-8-15 14:30:45

خروجی ای که اکنون می بینید مشابه خروجی انتهای بخش قبلی خواهد بود، اما انجام آن بسیار ساده تر بود. تنها چیزی که نیاز داشتید یک خط کد و یک رشته طرح بندی بود. تابع Format بقیه کارها را برای شما انجام می دهد.

بسته به تاریخ یا زمانی که نمایش می‌دهید، استفاده از قالبی با طول متغیر مانند فرمتی که هنگام چاپ مستقیم اعداد با آن به پایان رسید، ممکن است برای خود، کاربران یا سایر کدهایی که سعی در خواندن مقدار دارند، خواندن آن دشوار باشد. استفاده از 1 برای قالب ماه باعث می شود که مارس به صورت 3 نمایش داده شود، در حالی که اکتبر از دو کاراکتر استفاده می کند و به صورت 10 نشان داده می شود. اکنون main.go را باز کنید و با طرح بندی ساختارمندتر، یک خط اضافی به برنامه خود اضافه کنید. در این چیدمان، یک پیشوند 0 روی کامپوننت ها قرار دهید و ساعت را برای استفاده از قالب 12 ساعته به روز کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)

	fmt.Println(theTime.Format("2006-1-2 15:4:5"))
	fmt.Println(theTime.Format("2006-01-02 03:04:05 pm"))
}

پس از ذخیره کد خود، دوباره برنامه را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-8-15 14:30:45
2021-08-15 02:30:45 pm

خواهید دید که با افزودن یک پیشوند 0 به اعداد در رشته طرح بندی، 8 ماه در خروجی جدید به 08 تبدیل می شود تا با چیدمان مطابقت داشته باشد. ساعت که اکنون در قالب 12 ساعته است، پیشوند 0 خود را نیز دارد. با این حال، در پایان، آنچه در خروجی مشاهده می کنید، فرمتی را که در کد می بینید منعکس می کند، بنابراین در صورت نیاز، تغییر قالب آسان تر است.

بسیاری از اوقات، تاریخ‌های قالب‌بندی شده برای تفسیر برنامه‌های دیگر در نظر گرفته شده‌اند، و هر بار که می‌خواهید از آن‌ها استفاده کنید، ایجاد مجدد آن فرمت‌ها می‌تواند بار سنگینی باشد. در برخی موارد، می توانید از یک قالب از پیش تعریف شده استفاده کنید.

با استفاده از فرمت از پیش تعریف شده

بسیاری از قالب‌های تاریخ معمولاً مورد استفاده قرار می‌گیرند، مانند مهرهای زمانی برای پیام‌های گزارش، و ایجاد مجدد آن‌ها هر بار که می‌خواهید از آن‌ها استفاده کنید، ممکن است دردسرساز شود. برای برخی از این موارد، بسته زمانی شامل فرمت های از پیش تعریف شده ای است که می توانید استفاده کنید.

یکی از قالب‌های موجود و اغلب مورد استفاده، فرمت تعریف‌شده در RFC 3339 است. RFC سندی است که برای تعریف نحوه عملکرد استانداردها در اینترنت استفاده می‌شود و RFC‌های دیگر می‌توانند بر روی یکدیگر ایجاد کنند. یک RFC وجود دارد که نحوه عملکرد HTTP را تعریف می کند (RFC 2616)، برای مثال، و دیگرانی که در بالای آن برای تعریف بیشتر HTTP ساخته می شوند. بنابراین، در مورد RFC 3339، RFC یک قالب استاندارد برای استفاده برای مهرهای زمانی در اینترنت تعریف می‌کند. این قالب در سراسر اینترنت شناخته شده و به خوبی پشتیبانی می شود، بنابراین شانس دیدن آن در جای دیگر زیاد است.

هر یک از قالب‌های زمانی از پیش تعریف‌شده در بسته زمانی با یک رشته const به نام قالبی که نشان می‌دهند نشان داده می‌شوند. فرمت RFC 3339 دو فرمت در دسترس دارد، یکی به نام time.RFC3339 و دیگری به نام time.RFC3339Nano. تفاوت فرمت ها در این است که نسخه time.RFC3339Nano شامل نانوثانیه در فرمت است.

اکنون فایل main.go خود را دوباره باز کنید و برنامه خود را به روز کنید تا از فرمت time.RFC3339Nano برای خروجی آن استفاده کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)
	
	fmt.Println(theTime.Format(time.RFC3339Nano))
}

از آنجایی که قالب‌های از پیش تعریف‌شده مقادیر رشته‌ای با قالب مورد نظر هستند، فقط باید قالبی را که معمولاً استفاده می‌کنید با یکی از آنها جایگزین کنید.

برای دیدن خروجی، برنامه خود را با go run دوباره اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00

اگر بخواهید مقدار زمانی را به عنوان رشته در جایی ذخیره کنید، از فرمت RFC 3339 استفاده می شود. این می تواند توسط بسیاری از زبان های برنامه نویسی و برنامه های کاربردی دیگر خوانده شود، و به همان اندازه فشرده است که تاریخ و زمان می تواند در قالب رشته ای انعطاف پذیر باشد.

در این بخش، برنامه خود را به روز کردید تا از روش Format برای چاپ تاریخ و زمان استفاده کنید. استفاده از این طرح‌بندی انعطاف‌پذیر به کد شما اجازه می‌دهد شبیه به خروجی نهایی باشد. در نهایت، شما از یکی از رشته های چیدمان از پیش تعریف شده برای چاپ تاریخ و زمان با استفاده از قالبی که به خوبی پشتیبانی می شود استفاده کردید. در بخش بعدی، برنامه خود را به‌روزرسانی می‌کنید تا همان مقدار رشته را به یک مقدار time.Time تبدیل کنید که می‌توانید با آن کار کنید.

تجزیه تاریخ و زمان در رشته ها

اغلب هنگام توسعه برنامه‌ها، با تاریخ‌هایی مواجه می‌شوید که به‌عنوان مقادیر رشته‌ای نشان داده می‌شوند که باید به نحوی آن‌ها را تفسیر کنید. گاهی اوقات، شما باید قسمت تاریخ مقدار را بدانید، گاهی اوقات ممکن است نیاز به دانستن بخش زمانی داشته باشید، و برخی دیگر ممکن است به کل مقدار نیاز داشته باشید. بسته Go time علاوه بر استفاده از روش Format برای ایجاد مقادیر رشته ای از مقادیر time.Time، تابع time.Parse را برای تبدیل یک رشته به مقدار time.Time ارائه می دهد. تابع time.Parse شبیه به روش Format عمل می کند، به این صورت که طرح تاریخ و زمان مورد انتظار و همچنین مقدار رشته را به عنوان پارامتر می گیرد.

اکنون فایل main.go را در برنامه خود باز کنید و آن را به روز کنید تا از تابع time.Parse برای تجزیه یک timeString به متغیر time.Time استفاده کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	timeString := "2021-08-15 02:30:45"
	theTime, err := time.Parse("2006-01-02 03:04:05", timeString)
	if err != nil {
		fmt.Println("Could not parse time:", err)
	}
	fmt.Println("The time is", theTime)
	
	fmt.Println(theTime.Format(time.RFC3339Nano))
}

برخلاف روش Format، متد time.Parse همچنین در صورتی که مقدار رشته ارسال شده با طرح ارائه شده به عنوان پارامتر اول مطابقت نداشته باشد، مقدار خطای احتمالی را برمی گرداند. اگر به چیدمان استفاده شده نگاه کنید، می بینید که چیدمان داده شده به time.Parse از همان 1 برای ماه، 2 برای روز ماه و غیره استفاده می کند که در متد Format استفاده می شود.

پس از ذخیره به روز رسانی های خود، می توانید برنامه به روز شده خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 02:30:45 +0000 UTC
2021-08-15T02:30:45Z

در این خروجی باید به چند نکته توجه کرد. یکی این که منطقه زمانی که از timeString تجزیه می‌شود از منطقه زمانی پیش‌فرض استفاده می‌کند که یک افست +0 است و به عنوان زمان جهانی هماهنگ (UTC) شناخته می‌شود. از آنجایی که نه مقدار زمان و نه چیدمان شامل منطقه زمانی نمی شود، تابع time.Parse نمی داند که با کدام منطقه زمانی مرتبط شود. اگر زمانی به آن نیاز داشتید، بسته زمانی شامل یک تابع time.ParseInLocation می‌شود تا بتوانید مکان مورد استفاده را ارائه دهید. بخش دیگری که باید به آن توجه کرد در خروجی RFC 3339 است. خروجی از طرح‌بندی نانو RFC3339 استفاده می‌کند، اما خروجی شامل هیچ نانوثانیه‌ای نمی‌شود. این به این دلیل است که تابع time.Parse هیچ نانوثانیه‌ای را تجزیه نمی‌کند، بنابراین مقدار روی پیش‌فرض 0 تنظیم می‌شود. وقتی نانوثانیه‌ها 0 هستند، فرمت time.RFC3339Nano شامل نانوثانیه‌ها در خروجی نمی‌شود.

متد time.Parse همچنین می‌تواند از هر یک از طرح‌بندی‌های زمانی از پیش تعریف‌شده ارائه شده در بسته زمان هنگام تجزیه یک مقدار رشته استفاده کند. برای مشاهده این موضوع در عمل، فایل main.go خود را باز کنید و مقدار timeString را به روز کنید تا با خروجی time.RFC3339Nano قبل از آن مطابقت داشته باشد و پارامتر time.Parse را برای مطابقت به روز کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	timeString := "2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00"
	theTime, err := time.Parse(time.RFC3339Nano, timeString)
	if err != nil {
		fmt.Println("Could not parse time:", err)
	}
	fmt.Println("The time is", theTime)
	
	fmt.Println(theTime.Format(time.RFC3339Nano))
}

هنگامی که کد را به روز کردید، می توانید برنامه خود را ذخیره کرده و با استفاده از go run دوباره اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00

این بار، خروجی از روش Format نشان می دهد که time.Parse توانست هم منطقه زمانی و هم نانوثانیه های timeString را تجزیه کند.

در این بخش، از تابع time.Parse برای تجزیه یک مقدار رشته تاریخ و زمان فرمت شده دلخواه و همچنین یک طرح از پیش تعریف شده استفاده کردید. با این حال، تا کنون، با مناطق زمانی مختلفی که دیده‌اید تعاملی نداشته‌اید. مجموعه دیگری از ویژگی‌هایی که Go برای زمان ارائه می‌کند. نوع زمان، امکان تبدیل بین مناطق زمانی مختلف است، همانطور که در بخش بعدی خواهید دید.

کار با مناطق زمانی

هنگام توسعه یک برنامه با کاربران در سراسر جهان، یا حتی در چند منطقه زمانی، یک روش معمول این است که تاریخ ها و زمان ها را با استفاده از زمان جهانی هماهنگ (UTC) ذخیره کنید و سپس در صورت لزوم به زمان محلی کاربر تبدیل کنید. این اجازه می دهد تا داده ها در یک فرمت ثابت ذخیره شوند و محاسبات بین آنها را آسان تر می کند، زیرا تبدیل تنها زمانی لازم است که تاریخ و زمان را به کاربر نمایش دهد.

در بخش‌های قبلی این آموزش، برنامه‌ای ایجاد کردید که عمدتاً بر اساس زمان‌های منطقه زمانی محلی شما کار می‌کرد. برای صرفه جویی در زمان خود. مقادیر زمان به عنوان UTC، ابتدا باید آنها را به UTC تبدیل کنید. شما این کار را با استفاده از روش UTC انجام خواهید داد، که یک کپی از زمانی که آن را فراخوانی می کنید، اما در UTC را برمی گرداند.

اکنون، فایل main.go خود را باز کنید تا برنامه خود را به روز کنید تا از روش UTC در theTime برای برگرداندن نسخه UTC زمان استفاده کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)
	fmt.Println(theTime.Format(time.RFC3339Nano))
	
	utcTime := theTime.UTC()
	fmt.Println("The UTC time is", utcTime)
	fmt.Println(utcTime.Format(time.RFC3339Nano))
}

این بار برنامه شما theTime را به‌عنوان زمان. مقدار زمان در منطقه زمانی محلی شما ایجاد می‌کند، آن را در دو قالب مختلف چاپ می‌کند، سپس از روش UTC برای ترجمه آن زمان از زمان محلی شما به زمان UTC استفاده می‌کند.

برای دیدن خروجی برنامه، می توانید آن را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00
The UTC time is 2021-08-15 19:30:45.0000001 +0000 UTC
2021-08-15T19:30:45.0000001Z

خروجی شما بسته به منطقه زمانی محلی شما متفاوت خواهد بود، اما در خروجی بالا، خواهید دید که اولین باری که چاپ می شود در CDT (زمان نوری مرکزی آمریکای شمالی) است که 5- ساعت از UTC فاصله دارد. هنگامی که متد UTC فراخوانی شد و زمان UTC چاپ شد، می توانید ببینید که ساعت در زمان از 14 به 19 می رسد، زیرا تبدیل زمان به UTC پنج ساعت اضافه می کند.

همچنین می‌توان یک زمان UTC را به زمان محلی با استفاده از روش محلی در یک زمان. زمان به همان روش تبدیل کرد. فایل main.go خود را دوباره باز کنید و آن را به روز کنید تا یک تماس به روش محلی در utcTime اضافه کنید تا آن را به منطقه زمانی محلی خود تبدیل کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.Local)
	fmt.Println("The time is", theTime)
	fmt.Println(theTime.Format(time.RFC3339Nano))
	
	utcTime := theTime.UTC()
	fmt.Println("The UTC time is", utcTime)
	fmt.Println(utcTime.Format(time.RFC3339Nano))

	localTime := utcTime.Local()
	fmt.Println("The Local time is", localTime)
	fmt.Println(localTime.Format(time.RFC3339Nano))
}

هنگامی که فایل شما ذخیره شد، برنامه خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00
The UTC time is 2021-08-15 19:30:45.0000001 +0000 UTC
2021-08-15T19:30:45.0000001Z
The Local time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 -0500 CDT
2021-08-15T14:30:45.0000001-05:00

خواهید دید که زمان UTC دوباره به منطقه زمانی محلی شما تبدیل شده است. در خروجی بالا، تبدیل UTC به CDT به این معنی است که پنج ساعت از UTC کم شده است و ساعت را از 19 به 14 تغییر می دهد.

در این بخش، شما برنامه خود را برای تبدیل تاریخ و زمان بین منطقه زمانی محلی خود و منطقه زمانی استاندارد UTC با استفاده از روش UTC به روز کردید، سپس دوباره با استفاده از روش محلی برگشتید.

هنگامی که مقادیر تاریخ و زمان خود را در دسترس قرار دادید، تعدادی ویژگی اضافی وجود دارد که بسته Go time ارائه می دهد که می تواند در برنامه های شما مفید باشد. یکی از این ویژگی ها تعیین این است که آیا زمان معین قبل یا بعد از دیگری است.

مقایسه دو بار

مقایسه دو تاریخ با یکدیگر، به دلیل همه متغیرهایی که باید در هنگام مقایسه آنها در نظر گرفته شوند، گاهی اوقات به طرز فریبنده ای دشوار است. به عنوان مثال، نیاز به در نظر گرفتن مناطق زمانی، یا این واقعیت که ماه ها تعداد روزهای متفاوتی از یکدیگر دارند. بسته زمان چند روش را برای آسان تر کردن این کار ارائه می دهد.

بسته زمان دو روش برای آسان‌تر کردن این مقایسه‌ها ارائه می‌کند: روش‌های قبل و بعد، که در نوع time.Time در دسترس هستند. این روش‌ها هر دو یک مقدار زمانی واحد را می‌پذیرند و بسته به اینکه زمانی که فراخوانی می‌شوند قبل یا بعد از زمان ارائه شده باشد، true یا false را برمی‌گردانند.

برای مشاهده نمونه ای از این توابع در عمل، فایل main.go خود را باز کنید و آن را به روز کنید تا شامل دو تاریخ مختلف باشد، سپس از قبل و بعد برای مقایسه آن تاریخ ها برای دیدن خروجی استفاده کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	firstTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.UTC)
	fmt.Println("The first time is", firstTime)

	secondTime := time.Date(2021, 12, 25, 16, 40, 55, 200, time.UTC)
	fmt.Println("The second time is", secondTime)

	fmt.Println("First time before second?", firstTime.Before(secondTime))
	fmt.Println("First time after second?", firstTime.After(secondTime))

	fmt.Println("Second time before first?", secondTime.Before(firstTime))
	fmt.Println("Second time after first?", secondTime.After(firstTime))
}

هنگامی که فایل خود را به روز کردید، آن را ذخیره کرده و با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The first time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 +0000 UTC
The second time is 2021-12-25 16:40:55.0000002 +0000 UTC
First time before second? true
First time after second? false
Second time before first? false
Second time after first? true

از آنجایی که کد از تاریخ های صریح در منطقه زمانی UTC استفاده می کند، خروجی شما باید با خروجی بالا مطابقت داشته باشد. خواهید دید که هنگام استفاده از روش Before در firstTime و ارائه آن secondTime برای مقایسه، این درست است که 2021-08-15 قبل از 2021-12-25 است. هنگام استفاده از روش After از firstTime و ارائه secondTime، اشتباه است که 2021-08-15 بعد از 2021-12-25 باشد. تغییر ترتیب فراخوانی متدها در secondTime، همانطور که انتظار می رود، نتایج مخالف را نشان می دهد.

روش دیگر برای مقایسه دو تاریخ و زمان با بسته زمانی، روش Sub است. متد Sub یک تاریخ را از تاریخ دیگر کم می کند و با استفاده از نوع جدیدی به نام time.Duration مقداری را برمی گرداند. بر خلاف یک مقدار time.Time، که یک نقطه مطلق در زمان را نشان می دهد، یک مقدار time.Duration نشان دهنده تفاوت در زمان است. به عنوان مثال، “در یک ساعت” مدت زمان خواهد بود زیرا به معنای چیزی متفاوت بر اساس زمان فعلی روز است، اما “در ظهر” یک زمان خاص و مطلق را نشان می دهد. Go از زمان استفاده می‌کند. نوع مدت زمان در تعدادی مکان، مانند زمانی که می‌خواهید مشخص کنید که یک تابع چه مدت باید قبل از بازگشت خطا منتظر بماند یا در اینجا، جایی که باید بدانید بین یک زمان و زمان دیگر چقدر زمان وجود دارد، استفاده می‌کند.

اکنون فایل main.go خود را به روز کنید تا از روش Sub در مقادیر firstTime و secondTime استفاده کنید و نتایج را چاپ کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	firstTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.UTC)
	fmt.Println("The first time is", firstTime)

	secondTime := time.Date(2021, 12, 25, 16, 40, 55, 200, time.UTC)
	fmt.Println("The second time is", secondTime)

	fmt.Println("Duration between first and second time is", firstTime.Sub(secondTime))
	fmt.Println("Duration between second and first time is", secondTime.Sub(firstTime))

فایل خود را ذخیره کنید و سپس با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The first time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 +0000 UTC
The second time is 2021-12-25 16:40:55.0000002 +0000 UTC
Duration between first and second time is -3170h10m10.0000001s
Duration between second and first time is 3170h10m10.0000001s

خروجی بالا می گوید 3170 ساعت، 10 دقیقه، 10 ثانیه و 100 نانوثانیه بین این دو تاریخ وجود دارد و چند نکته در مورد خروجی وجود دارد. اولین مورد این است که مدت زمان بین بار اول و دوم یک مقدار منفی است. این می‌گوید که زمان دوم بعد از زمان اول است و شبیه به زمانی خواهد بود که 5 را از 0 کم کنید و 5- را دریافت کنید. دومین موردی که باید به آن توجه کرد این است که بزرگترین واحد اندازه گیری مدت زمان یک ساعت است، بنابراین آن را به روز یا ماه تقسیم نمی کند. از آنجایی که تعداد روزهای یک ماه یکسان نیست و یک “روز” می تواند در طول سوئیچ برای ساعت تابستانی معنای متفاوتی داشته باشد، یک ساعت دقیق ترین اندازه گیری است که نوسان ندارد.

در این بخش، برنامه خود را برای مقایسه دو بار با استفاده از سه روش مختلف به روز کردید. ابتدا از روش های قبل و بعد برای تعیین اینکه یک زمان قبل یا بعد از زمان دیگری است استفاده کردید، سپس از Sub استفاده کردید تا ببینید بین دو بار چقدر است. دریافت مدت زمان بین دو زمان تنها راهی نیست که بسته زمانی از زمان استفاده می‌کند، اما مدت زمان. همچنین می‌توانید از آن برای افزودن یا حذف زمان از مقدار زمان استفاده کنید، همانطور که در بخش بعدی خواهید دید.

اضافه یا تفریق زمان

هنگام نوشتن یک برنامه، یک عملیات رایج با استفاده از تاریخ و زمان، تعیین زمان گذشته یا آینده بر اساس زمان دیگر است. می‌توان از آن برای عملکرد استفاده کرد، مانند تعیین زمان تمدید اشتراک بعدی، یا اینکه مدت زمان مشخصی از بررسی مقداری گذشته است. در هر صورت، بسته Go time راهی برای مدیریت آن ارائه می دهد. برای پیدا کردن تاریخ دیگری بر اساس تاریخی که قبلاً می‌دانید، باید بتوانید زمان خود را تعیین کنید. مقادیر مدت زمان.

ایجاد یک مقدار time.Duration شبیه نحوه نوشتن مدت زمان روی کاغذ است، فقط با ضرب واحد زمان. به عنوان مثال، برای ایجاد زمان. مدت زمان برای نشان دادن یک ساعت، باید آن را با استفاده از مقدار time.Hour ضرب در تعداد ساعت‌هایی که می‌خواهید زمان را نشان دهید، تعریف کنید.

oneHour := 1 * time.Hour
twoHours := 2 * time.Hour
tenHours := 10 * time.Hour

اعلان واحدهای زمانی کوچکتر به روشی مشابه انجام می شود، به جز استفاده از time.minute، time.second و غیره:

tenMinutes := 10 * time.Minute
fiveSeconds := 5 * time.Second

همچنین می توان یک مدت زمان را به مدت زمان دیگر اضافه کرد تا مجموع مدت زمان ها بدست آید. برای اینکه این را در عمل ببینید، فایل main.go خود را باز کنید و آن را به روز کنید تا یک متغیر toAdd duration را اعلام کنید و مدت زمان های مختلف را به آن اضافه کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	toAdd := 1 * time.Hour
	fmt.Println("1:", toAdd)

	toAdd += 1 * time.Minute
	fmt.Println("2:", toAdd)

	toAdd += 1 * time.Second
	fmt.Println("3:", toAdd)
}

پس از اتمام به روز رسانی، فایل را ذخیره کنید و برنامه خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

1: 1h0m0s
2: 1h1m0s
3: 1h1m1s

هنگامی که به خروجی نگاه می کنید، خواهید دید که اولین مدت چاپ یک ساعت است که مطابق با زمان 1 * ساعت در کد شما است. در مرحله بعد، 1 * time.Minute را به مقدار toAdd اضافه کردید، که به عنوان مقدار یک ساعت، یک دقیقه نشان داده می شود. در نهایت، 1 * time.Second را به toAdd اضافه کردید، که منجر به مقدار زمان. مدت زمان یک ساعت، یک دقیقه و یک ثانیه شد.

همچنین می توان با اضافه کردن مدت زمان ها در یک عبارت، یا کم کردن مدت زمان از دیگری را ترکیب کرد:

oneHourOneMinute := 1 * time.Hour + 1 * time.Minute
tenMinutes := 1 * time.Hour - 50 * time.Minute

بعد، فایل main.go خود را باز کنید و برنامه خود را به روز کنید تا از ترکیبی مانند این برای کم کردن یک دقیقه و یک ثانیه از toAdd استفاده کنید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	
	...
	
	toAdd += 1 * time.Second
	fmt.Println("3:", toAdd)
	
	toAdd -= 1*time.Minute + 1*time.Second
	fmt.Println("4:", toAdd)
}

پس از ذخیره کد خود، می توانید برنامه را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

1: 1h0m0s
2: 1h1m0s
3: 1h1m1s
4: 1h0m0s

خط چهارم جدید اضافه شده به خروجی کد جدیدی را که برای تفریق مجموع 1 * time.Minute و 1 * time اضافه کرده اید نشان می دهد.

استفاده از این مدت زمان‌ها که با متد Add of the time.Time جفت شده‌اند، به شما این امکان را می‌دهد که یک مقدار زمانی را که قبلاً دارید انتخاب کنید و زمان را در نقطه دلخواه دیگری قبل یا بعد از آن زمان تعیین کنید. برای مشاهده نمونه ای از این در حال اجرا، فایل main.go خود را باز کنید و آن را به روز کنید تا مقدار toAdd را روی 24 ساعت یا 24 * time.Hour تنظیم کنید. سپس، از روش افزودن روی مقدار time.Time استفاده کنید تا ببینید 24 ساعت پس از آن نقطه چه زمانی خواهد بود:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.UTC)
	fmt.Println("The time is", theTime)

	toAdd := 24 * time.Hour
	fmt.Println("Adding", toAdd)

	newTime := theTime.Add(toAdd)
	fmt.Println("The new time is", newTime)
}

پس از ذخیره فایل خود، برنامه خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 +0000 UTC
Adding 24h0m0s
The new time is 2021-08-16 14:30:45.0000001 +0000 UTC

با نگاهی به خروجی، خواهید دید که افزودن 24 ساعت به 2021-08-15 منجر به تاریخ جدید 2021-08-16 می شود.

برای کم کردن زمان، از روش افزودن نیز استفاده می‌کنید که کمی غیرمعمول است. از آنجایی که از روش Sub برای بدست آوردن اختلاف زمان بین دو تاریخ استفاده می شود، با استفاده از Add با مقدار منفی، زمان را از مقدار time.Time کم می کنید.

یک بار دیگر، برای مشاهده این مورد در برنامه خود، فایل main.go خود را باز کرده و آن را به روز کنید تا مقدار 24 ساعته toAdd را به مقدار منفی تغییر دهید:

projects/datetime/main.go

...

func main() {
	theTime := time.Date(2021, 8, 15, 14, 30, 45, 100, time.UTC)
	fmt.Println("The time is", theTime)

	toAdd := -24 * time.Hour
	fmt.Println("Adding", toAdd)

	newTime := theTime.Add(toAdd)
	fmt.Println("The new time is", newTime)
}

پس از ذخیره فایل خود، یک بار دیگر برنامه خود را با استفاده از go run اجرا کنید:

go run main.go

خروجی شبیه به این خواهد بود:

 

Output

The time is 2021-08-15 14:30:45.0000001 +0000 UTC
Adding -24h0m0s
The new time is 2021-08-14 14:30:45.0000001 +0000 UTC

این بار در خروجی خواهید دید که به جای اضافه کردن 24 ساعت به زمان اصلی، تاریخ جدید 24 ساعت قبل از زمان اصلی است.

در این بخش از time.Hour، time.Minute و time.Second برای ایجاد مقادیر time.Duration در درجات مختلف استفاده کردید. شما همچنین از مقادیر time.Duration با متد Add استفاده کردید تا یک مقدار time.Time جدید قبل و بعد از مقدار اصلی بدست آورید. با ترکیب زمان. اکنون، روش افزودن، و روش های قبل یا بعد، به عملکرد قدرتمند تاریخ و زمان برای برنامه های خود دسترسی خواهید داشت.

نتیجه

در این آموزش، شما از time.Now برای بازیابی یک مقدار time.Time برای زمان محلی فعلی در رایانه خود استفاده کردید، سپس از سال، ماه، ساعت و روش های دیگر برای دسترسی به اطلاعات خاصی در مورد آن زمان استفاده کردید. سپس، از روش Format برای چاپ زمان با استفاده از یک قالب سفارشی و یک قالب از پیش تعریف شده استفاده کردید. در مرحله بعد، از تابع time.Parse برای تفسیر مقدار رشته با زمان در آن و استخراج مقدار زمان از آن استفاده کردید. هنگامی که مقدار زمان را داشتید، از روش های UTC و Local برای ترجمه زمان بین UTC و منطقه زمانی محلی خود استفاده کردید. پس از آن، قبل از استفاده از روش افزودن برای یافتن زمان نسبت به مقدار زمانی متفاوت، از روش Sub برای بدست آوردن مدت زمان بین دو زمان مختلف استفاده کردید.

استفاده از توابع و روش‌های مختلفی که در این آموزش توضیح داده شده است، کمک زیادی به برنامه‌های شما می‌کند، اما بسته Go time در صورت علاقه، تعدادی ویژگی دیگر را نیز شامل می‌شود.

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

برچسب‌ها:VPS یا سرور مجازیآموزش برنامه GOاتصال به سرور مجازی ویندوزبرنامه Goخرید سرور مجازیراه اندازی اولیه سرورسرور مجازیسفارشی کردن رشته های تاریخ

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه انجام جستجوی تمام متن در MongoDB

ورود به سایت

معرفی

پرس‌و‌جوهای MongoDB که داده‌ها را با جستجوی تطابق دقیق، استفاده از مقایسه‌های بیشتر یا کمتر یا با استفاده از عبارات منظم فیلتر می‌کنند، در بسیاری از موقعیت‌ها به اندازه کافی خوب کار می‌کنند. با این حال، وقتی صحبت از فیلتر کردن فیلدهای حاوی داده های متنی غنی می شود، این روش ها کوتاهی می کنند.

تصور کنید “دستور پخت قهوه” را در یک موتور جستجوی وب تایپ کرده اید، اما فقط صفحاتی را که حاوی همان عبارت هستند، باز می گرداند. در این مورد، ممکن است دقیقاً چیزی را که به دنبال آن بودید پیدا نکنید، زیرا اکثر وب سایت های محبوب با دستور پخت قهوه ممکن است عبارت دقیق «دستور پخت قهوه» را نداشته باشند. اگر بخواهید این عبارت را در یک موتور جستجوی واقعی وارد کنید، ممکن است صفحاتی با عناوینی مانند «نوشیدنی های قهوه عالی (با دستور پخت!)» یا «نوشیدنی ها و خوراکی های کافی شاپ که می توانید در خانه درست کنید» پیدا کنید. در این مثال‌ها، کلمه «قهوه» وجود دارد، اما عناوین حاوی شکل دیگری از کلمه «رسپی» هستند یا آن را به طور کامل حذف می‌کنند.

این سطح از انعطاف در تطبیق متن با یک عبارت جستجو برای موتورهای جستجوی متن کامل که در جستجوی داده های متنی تخصص دارند، معمول است. چندین ابزار منبع باز تخصصی برای چنین برنامه هایی در حال استفاده وجود دارد که ElasticSearch یک انتخاب بسیار محبوب است. با این حال، برای سناریوهایی که به ویژگی های جستجوی قوی موجود در موتورهای جستجوی اختصاصی نیاز ندارند، برخی از سیستم های مدیریت پایگاه داده همه منظوره قابلیت های جستجوی متن کامل خود را ارائه می دهند.

در این آموزش، شما به عنوان مثال یاد خواهید گرفت که چگونه یک نمایه متن در MongoDB ایجاد کنید و از آن برای جستجوی اسناد در پایگاه داده در برابر پرس و جوها و فیلترهای جستجوی متن کامل استفاده کنید.

پیش نیازها

برای دنبال کردن این آموزش، شما نیاز دارید:

  • سروری با کاربر معمولی و غیر روت با امتیازات sudo و فایروال پیکربندی شده با UFW. این آموزش با استفاده از سروری که اوبونتو 20.04 را اجرا می کند تأیید شده است، و شما می توانید با دنبال کردن این آموزش اولیه راه اندازی سرور برای اوبونتو 20.04 سرور خود را آماده کنید.
  • MongoDB روی سرور شما نصب شده است.
  • نمونه MongoDB سرور شما با فعال کردن احراز هویت و ایجاد یک کاربر مدیریتی ایمن می شود
  • آشنایی با پرس و جو مجموعه های MongoDB و فیلتر کردن نتایج.

مرحله 1 – آماده سازی داده های تست

برای کمک به یادگیری نحوه انجام جستجوی متن کامل در MongoDB، این مرحله نحوه باز کردن پوسته MongoDB برای اتصال به نمونه MongoDB نصب شده محلی خود را شرح می دهد. همچنین نحوه ایجاد یک مجموعه نمونه و درج چند سند نمونه در آن را توضیح می دهد. این نمونه داده در دستورات و مثال‌هایی در سراسر این راهنما استفاده می‌شود تا به توضیح نحوه استفاده از MongoDB برای جستجوی داده‌های متنی کمک کند.

برای ایجاد این مجموعه نمونه، به عنوان کاربر مدیریتی خود به پوسته MongoDB متصل شوید. این آموزش از قراردادهای آموزش امنیتی MongoDB پیش نیاز پیروی می کند و فرض می کند که نام این کاربر مدیریتی AdminSammy و پایگاه داده احراز هویت آن admin است. مطمئن شوید که این جزئیات را در دستور زیر تغییر دهید تا تنظیمات خود را نشان دهد، اگر متفاوت است:

mongo -u AdminSammy -p –authenticationDatabase admin

رمز عبوری را که در حین نصب تنظیم کرده اید وارد کنید تا به پوسته دسترسی پیدا کنید. پس از ارائه رمز عبور، درخواست شما به علامت بزرگتر از تغییر خواهد کرد:

>

برای درک اینکه چگونه جستجوی متن کامل را می توان برای اسناد در MongoDB اعمال کرد، به مجموعه ای از اسناد نیاز دارید که بتوانید آنها را فیلتر کنید. این راهنما از مجموعه ای از اسناد نمونه استفاده می کند که شامل نام و توضیحات چندین نوع مختلف نوشیدنی قهوه است. این اسناد همان فرمت سند نمونه زیر را دارند که نوشیدنی قهوه کوبایی را توصیف می کند:

Example Cafecito document

{
    "name": "Cafecito",
    "description": "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam."
}

این سند شامل دو فیلد است: نام نوشیدنی قهوه و توضیحات طولانی تر که اطلاعات پس زمینه ای در مورد نوشیدنی و مواد تشکیل دهنده آن ارائه می دهد.

متد insertMany() زیر را در پوسته MongoDB اجرا کنید تا مجموعه‌ای به نام recipes ایجاد کنید و در همان زمان، پنج سند نمونه را در آن قرار دهید:

db.recipes.insertMany([
{“name”: “Cafecito”, “description”: “A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam.”},
{“name”: “New Orleans Coffee”, “description”: “Cafe Noir from New Orleans is a spiced, nutty coffee made with chicory.”},
{“name”: “Affogato”, “description”: “An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream.”},
{“name”: “Maple Latte”, “description”: “A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup.”},
{“name”: “Pumpkin Spice Latte”, “description”: “It wouldn’t be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree.”}
])

 

این متد لیستی از شناسه‌های شی اختصاص داده شده به اشیاء تازه درج شده را برمی‌گرداند:

 

Output

{
        "acknowledged" : true,
        "insertedIds" : [
            ObjectId("61895d2787f246b334ece911"),
            ObjectId("61895d2787f246b334ece912"),
            ObjectId("61895d2787f246b334ece913"),
            ObjectId("61895d2787f246b334ece914"),
            ObjectId("61895d2787f246b334ece915")
        ]
}

می توانید با اجرای متد find() در مجموعه دستور العمل ها بدون آرگومان بررسی کنید که اسناد به درستی درج شده اند. با این کار تمام اسناد موجود در مجموعه بازیابی می شود:

db.recipes.find()

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }
. . .

با داده های نمونه در محل، آماده شروع یادگیری نحوه استفاده از ویژگی های جستجوی متن کامل MongoDB هستید.

مرحله 2 – ایجاد یک فهرست متن

برای شروع استفاده از قابلیت‌های جستجوی متن کامل MongoDB، باید یک فهرست متنی در مجموعه ایجاد کنید. ایندکس ها ساختارهای داده خاصی هستند که تنها زیر مجموعه کوچکی از داده ها را از هر سند در مجموعه ای جدا از خود اسناد ذخیره می کنند. انواع مختلفی از نمایه هایی وجود دارد که کاربران می توانند در MongoDB ایجاد کنند، که همگی به پایگاه داده کمک می کنند تا عملکرد جستجو را هنگام جستجو در مجموعه بهینه کند.

با این حال، نمایه متنی، نوع خاصی از نمایه است که برای تسهیل بیشتر جستجوی فیلدهای حاوی داده های متنی استفاده می شود. هنگامی که کاربر یک فهرست متنی ایجاد می کند، MongoDB به طور خودکار هر کلمه توقف خاص زبان را از جستجو حذف می کند. این بدان معنی است که MongoDB رایج ترین کلمات برای زبان داده شده (در انگلیسی، کلماتی مانند “a”، “an”، “the” یا “this”) را نادیده می گیرد.

MongoDB همچنین نوعی پسوند stemming را در جستجوها پیاده سازی خواهد کرد. این شامل شناسایی قسمت ریشه عبارت جستجو شده توسط MongoDB و استفاده از سایر اشکال دستور زبان آن ریشه (که با افزودن پسوندهای رایج مانند “-ing”، “-ed” یا شاید “-er” ایجاد شده است) را به عنوان معادل ریشه برای کلمه جستجو می کند.

به لطف این ویژگی‌ها و سایر ویژگی‌ها، MongoDB می‌تواند با انعطاف‌پذیری بیشتری از پرسش‌های نوشته شده به زبان طبیعی پشتیبانی کند و نتایج بهتری ارائه دهد.

شما فقط می توانید یک فهرست متنی برای هر مجموعه MongoDB ایجاد کنید، اما این فهرست را می توان با استفاده از بیش از یک فیلد ایجاد کرد. در مجموعه مثال ما، متن مفیدی در هر دو قسمت نام و توضیحات هر سند ذخیره شده است. ایجاد یک فهرست متنی برای هر دو فیلد می تواند مفید باشد.

متد ()createIndex زیر را اجرا کنید که یک فهرست متنی برای دو فیلد ایجاد می کند:

db.recipes.createIndex({ “name”: “text”, “description”: “text” });

برای هر یک از دو فیلد، نام و توضیحات، نوع فهرست روی متن تنظیم می‌شود و به MongoDB می‌گوید یک فهرست متنی متناسب با جستجوی متن کامل بر اساس این فیلدها ایجاد کند. خروجی ایجاد ایندکس را تایید می کند:

 

Output

{
        "createdCollectionAutomatically" : false,
        "numIndexesBefore" : 1,
        "numIndexesAfter" : 2,
        "ok" : 1
}

اکنون که نمایه را ایجاد کرده اید، می توانید از آن برای ارسال عبارت های جستجوی متن کامل در پایگاه داده استفاده کنید. در مرحله بعد، یاد خواهید گرفت که چگونه کوئری هایی را که شامل تک کلمه و چند کلمه هستند اجرا کنید.

مرحله 3 – جستجو برای یک یا چند کلمه جداگانه

شاید رایج ترین مشکل جستجو جستجوی اسنادی باشد که حاوی یک یا چند کلمه جداگانه هستند.

به طور معمول، کاربران انتظار دارند که موتور جستجو در تعیین محل نمایش عبارات جستجوی معین انعطاف پذیر باشد. به عنوان مثال، اگر بخواهید از هر موتور جستجوی وب محبوبی استفاده کنید و عبارت «قهوه شیرین تند» را تایپ کنید، احتمالاً انتظار نتایجی را ندارید که حاوی این سه کلمه به همان ترتیب باشد. احتمال بیشتری وجود دارد که انتظار داشته باشید لیستی از صفحات وب حاوی کلمات “قهوه”، “شیرین” و “ادویه” باشد اما لزوماً بلافاصله در نزدیکی یکدیگر نیستند.

همچنین این روشی است که MongoDB هنگام استفاده از نمایه های متنی به پرس و جوهای جستجوی معمولی نزدیک می شود. در این مرحله توضیح داده می شود که MongoDB چگونه پرس و جوهای جستجو را با چند مثال تفسیر می کند.

برای شروع، بگویید که می‌خواهید نوشیدنی‌های قهوه را با ادویه در دستور غذا جستجو کنید، بنابراین با استفاده از دستور زیر کلمه spiced را به تنهایی جستجو کنید:

db.recipes.find({ $text: { $search: “spiced” } });

توجه داشته باشید که نحو هنگام استفاده از جستجوی تمام متن کمی با پرس و جوهای معمولی متفاوت است. نام فیلدهای فردی – مانند نام یا توضیحات – در سند فیلتر ظاهر نمی شوند. در عوض، کوئری از عملگر $text استفاده می‌کند و به MongoDB می‌گوید که این کوئری قصد دارد از فهرست متنی که قبلا ایجاد کرده‌اید استفاده کند. لازم نیست بیشتر از آن مشخص باشید، زیرا همانطور که به یاد دارید، یک مجموعه ممکن است فقط یک فهرست متنی داشته باشد. در داخل سند جاسازی شده برای این فیلتر، اپراتور $search است که عبارت جستجو را به عنوان مقدار آن در نظر گرفته است. در این مثال، پرس و جو یک کلمه است: spiced.

پس از اجرای این دستور، MongoDB لیستی از اسناد زیر را تولید می کند:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece915"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece912"), "name" : "New Orleans Coffee", "description" : "Cafe Noir from New Orleans is a spiced, nutty coffee made with chicory." }

دو سند در مجموعه نتایج وجود دارد که هر دو حاوی کلماتی شبیه عبارت جستجو هستند. در حالی که سند قهوه نیواورلئان دارای کلمه تند در توضیحات است، سند Pumpkin Spice Late چنین نیست.

صرف نظر از این، به لطف استفاده MongoDB از stemming، همچنان با این کوئری بازگردانده شد. MongoDB کلمه spiced را به صرف ادویه حذف کرد، ادویه را در فهرست جستجو کرد و همچنین آن را ریشه‌یابی کرد. به همین دلیل، کلمات ادویه و ادویه در سند Pumpkin Spice Late با عبارت جستجو با موفقیت مطابقت داشت، حتی اگر هیچ یک از آن کلمات را به طور خاص جستجو نکردید.

حالا، فرض کنید به نوشیدنی های اسپرسو علاقه خاصی دارید. سعی کنید اسناد را با یک پرس و جوی دو کلمه ای، اسپرسوی تند، جستجو کنید تا به دنبال قهوه ای تند و مبتنی بر اسپرسو بگردید.

db.recipes.find({ $text: { $search: “spiced espresso” } });

لیست نتایج این بار طولانی تر از قبل است:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece914"), "name" : "Maple Latte", "description" : "A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece915"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece912"), "name" : "New Orleans Coffee", "description" : "Cafe Noir from New Orleans is a spiced, nutty coffee made with chicory." }

هنگام استفاده از چندین کلمه در یک عبارت جستجو، MongoDB یک عملیات OR منطقی را انجام می دهد، بنابراین یک سند فقط باید با یک قسمت از عبارت مطابقت داشته باشد تا در مجموعه نتایج گنجانده شود. نتایج حاوی اسنادی است که هم دارای ادویه و هم اسپرسو یا هر یک از آنها به تنهایی است. توجه داشته باشید که تا زمانی که کلمات در جایی در سند ظاهر می شوند، لزوماً نیازی نیست که در نزدیکی یکدیگر ظاهر شوند.

در این مرحله، یاد گرفتید که چگونه از یک یا چند کلمه به عنوان جستجوی متنی استفاده کنید، چگونه MongoDB چندین کلمه را با یک عملیات OR منطقی به هم متصل می کند، و چگونه MongoDB stemming را انجام می دهد. در مرحله بعد، از یک عبارت کامل در یک عبارت جستجوی متنی استفاده می‌کنید و شروع به استفاده از استثناها برای محدود کردن بیشتر نتایج جستجو می‌کنید.

مرحله 4 – جستجوی عبارات کامل و استفاده از موارد استثنا

جستجوی کلمات جداگانه ممکن است نتایج بسیار زیادی را به همراه داشته باشد، یا ممکن است نتایج به اندازه کافی دقیق نباشد. در این مرحله، از جستجوی عبارت و حذف برای کنترل دقیق‌تر نتایج جستجو استفاده می‌کنید.

فرض کنید شیرینی دارید، بیرون گرم است، و قهوه ای که روی آن بستنی ریخته شده است، به نظر یک خوراکی خوب است. سعی کنید یک قهوه بستنی را با استفاده از عبارت جستجوی اولیه همانطور که قبلا ذکر شد پیدا کنید:

db.recipes.find({ $text: { $search: “ice cream” } });

پایگاه داده دو دستور پخت قهوه را برمی گرداند:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }

در حالی که سند Affogato با انتظارات شما مطابقت دارد، Cafecito با بستنی درست نمی شود. موتور جستجو با استفاده از عملیات منطقی OR، نتیجه دوم را فقط به این دلیل پذیرفت که کلمه کرم در توضیحات آمده است.

برای اینکه به MongoDB بگویید که به دنبال بستنی به عنوان یک عبارت کامل هستید و نه دو کلمه جداگانه، از عبارت زیر استفاده کنید:

db.recipes.find({ $text: { $search: “\”ice cream\”” } });

به علامت‌های معکوس قبل از هر یک از نقل‌قول‌های دوگانه اطراف عبارت: \”ice cream\” توجه کنید. عبارت جستجویی که اجرا می‌کنید «ice cream» است، با دو نقل قول نشان‌دهنده عبارتی است که باید دقیقاً مطابقت داشته باشد. اسلش‌های معکوس (\) از گیومه‌های دوتایی فرار می‌کنند، بنابراین به عنوان بخشی از نحو JSON در نظر گرفته نمی‌شوند، زیرا می‌توانند در مقدار عملگر $search ظاهر شوند.

این بار، MongoDB یک نتیجه را برمی گرداند:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream." }

این سند دقیقاً با عبارت جستجو مطابقت دارد و نه خامه و نه یخ به تنهایی برای به حساب آوردن یک مسابقه کافی نیست.

یکی دیگر از ویژگی های مفید جستجوی متن کامل، اصلاح کننده حذف است. برای نشان دادن نحوه عملکرد، ابتدا پرس و جو زیر را اجرا کنید تا لیستی از تمام نوشیدنی های قهوه موجود در مجموعه بر اساس اسپرسو دریافت کنید:

db.recipes.find({ $text: { $search: “espresso” } });

این پرس و جو چهار سند را برمی گرداند:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece914"), "name" : "Maple Latte", "description" : "A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece915"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }

توجه داشته باشید که دو تا از این نوشیدنی ها با شیر سرو می شوند، اما فرض کنید شما یک نوشیدنی بدون شیر می خواهید. این موردی است که در آن محرومیت ها می توانند مفید باشند. در یک جستار، می‌توانید کلماتی را که می‌خواهید در نتایج نشان داده شوند، با کلماتی که می‌خواهید حذف شوند، با اضافه کردن کلمه یا عبارتی که می‌خواهید حذف کنید با علامت منفی (-) بپیوندید.

به عنوان مثال، فرض کنید برای جستجوی قهوه‌های اسپرسو که حاوی شیر نیستند، عبارت زیر را اجرا می‌کنید:

db.recipes.find({ $text: { $search: “espresso -milk” } });

با این پرس و جو، دو سند از نتایج برگشت داده شده قبلی حذف می شوند:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream." }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }

شما همچنین می توانید عبارات کامل را حذف کنید. برای جستجوی قهوه های بدون بستنی، می توانید -“ice cream” را در عبارت جستجوی خود قرار دهید. باز هم، باید از نقل قول های دوگانه با اسلش های معکوس فرار کنید، مانند این:

db.recipes.find({ $text: { $search: “espresso -\”ice cream\”” } });

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61d48c31a285f8250c8dd5e6"), "name" : "Maple Latte", "description" : "A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup." }
{ "_id" : ObjectId("61d48c31a285f8250c8dd5e7"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree." }
{ "_id" : ObjectId("61d48c31a285f8250c8dd5e3"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam." }

اکنون که یاد گرفتید چگونه اسناد را بر اساس عبارتی متشکل از چند کلمه فیلتر کنید و چگونه کلمات و عبارات خاصی را از نتایج جستجو حذف کنید، می توانید خود را با امتیاز جستجوی تمام متن MongoDB آشنا کنید.

مرحله 5 – امتیاز دادن به نتایج و مرتب سازی بر اساس امتیاز

هنگامی که یک پرس و جو، به ویژه یک پرسش پیچیده، نتایج متعددی را برمی گرداند، برخی از اسناد احتمالاً تطبیق بهتری نسبت به سایرین دارند. به عنوان مثال، وقتی به دنبال نوشیدنی‌های اسپرسو ادویه‌دار می‌گردید، آن‌هایی که هم ادویه‌دار هستند و هم بر پایه اسپرسو، مناسب‌تر از نوشیدنی‌های بدون ادویه هستند یا از اسپرسو به عنوان پایه استفاده نمی‌کنند.

موتورهای جستجوی متن کامل معمولاً یک امتیاز مربوط به نتایج جستجو را تعیین می‌کنند که نشان می‌دهد تا چه حد با عبارت جستجو مطابقت دارند. MongoDB نیز این کار را انجام می دهد، اما ارتباط جستجو به طور پیش فرض قابل مشاهده نیست.

یک بار دیگر اسپرسوی تند را جستجو کنید، اما این بار MongoDB امتیاز مربوط به جستجوی هر نتیجه را نیز بازگردانید. برای انجام این کار، می توانید پس از سند فیلتر پرس و جو یک طرح اضافه کنید:

db.recipes.find(
{ $text: { $search: “spiced espresso” } },
{ score: { $meta: “textScore” } }
)

طرح ریزی { score: {$meta: “textScore” } } از عملگر $meta استفاده می کند، نوع خاصی از طرح ریزی که ابرداده خاصی را از اسناد برگشتی برمی گرداند. این مثال ابرداده textScore اسناد را برمی‌گرداند، یکی از ویژگی‌های داخلی موتور جستجوی متن کامل MongoDB که حاوی امتیاز مربوط به جستجو است.

پس از اجرای پرس و جو، اسناد برگشتی شامل یک فیلد جدید به نام score می شود، همانطور که در سند فیلتر مشخص شده است:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream.", "score" : 0.5454545454545454 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam.", "score" : 0.5384615384615384 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece914"), "name" : "Maple Latte", "description" : "A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup.", "score" : 0.55 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece912"), "name" : "New Orleans Coffee", "description" : "Cafe Noir from New Orleans is a spiced, nutty coffee made with chicory.", "score" : 0.5454545454545454 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece915"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree.", "score" : 2.0705128205128203 }

توجه کنید که امتیاز Pumpkin Spice Latte چقدر بالاتر است، تنها نوشیدنی قهوه که حاوی کلمات spiced و اسپرسو است. با توجه به امتیاز مرتبط MongoDB، مرتبط ترین سند برای آن پرس و جو است. با این حال، به طور پیش فرض، نتایج به ترتیب مرتبط بودن برگردانده نمی شوند.

برای تغییر آن، می توانید یک بند sort() به پرس و جو اضافه کنید، مانند این:

db.recipes.find(
{ $text: { $search: “spiced espresso” } },
{ score: { $meta: “textScore” } }
).sort(
{ score: { $meta: “textScore” } }
);

نحو برای سند مرتب‌سازی مانند پروژکشن است. اکنون لیست اسناد یکسان است، اما ترتیب آنها متفاوت است:

 

Output

{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece915"), "name" : "Pumpkin Spice Latte", "description" : "It wouldn't be autumn without pumpkin spice lattes made with espresso, steamed milk, cinnamon spices, and pumpkin puree.", "score" : 2.0705128205128203 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece914"), "name" : "Maple Latte", "description" : "A wintertime classic made with espresso and steamed milk and sweetened with some maple syrup.", "score" : 0.55 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece913"), "name" : "Affogato", "description" : "An Italian sweet dessert coffee made with fresh-brewed espresso and vanilla ice cream.", "score" : 0.5454545454545454 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece912"), "name" : "New Orleans Coffee", "description" : "Cafe Noir from New Orleans is a spiced, nutty coffee made with chicory.", "score" : 0.5454545454545454 }
{ "_id" : ObjectId("61895d2787f246b334ece911"), "name" : "Cafecito", "description" : "A sweet and rich Cuban hot coffee made by topping an espresso shot with a thick sugar cream foam.", "score" : 0.5384615384615384 }

سند Pumpkin Spice Latte به عنوان اولین نتیجه ظاهر می شود زیرا دارای بالاترین امتیاز مرتبط است.

مرتب سازی نتایج بر اساس امتیاز مربوط به آنها می تواند مفید باشد. این امر به‌ویژه در مورد پرسش‌هایی که حاوی چند کلمه هستند، صادق است، جایی که مناسب‌ترین اسناد معمولاً شامل چندین عبارت جستجو می‌شوند در حالی که اسناد کمتر مرتبط ممکن است فقط شامل یک عبارت باشند.

نتیجه

با دنبال کردن این آموزش، با ویژگی های جستجوی متن کامل MongoDB آشنا شدید. شما یک نمایه متن ایجاد کردید و پرس و جوهای جستجوی متنی را با استفاده از کلمات تک و چندگانه، عبارات کامل و موارد استثنا نوشتید. شما همچنین امتیازات مربوط به اسناد برگشتی را ارزیابی کرده اید و نتایج جستجو را مرتب کرده اید تا ابتدا مرتبط ترین نتایج را نشان دهید. در حالی که ویژگی‌های جستجوی متن کامل MongoDB ممکن است به اندازه ویژگی‌های برخی از موتورهای جستجوی اختصاصی قوی نباشد، اما برای بسیاری از موارد استفاده به اندازه کافی توانایی دارند.

توجه داشته باشید که اصلاح‌کننده‌های جستجوی بیشتری – مانند حساسیت حروف کوچک و بزرگ و پشتیبانی از زبان‌های مختلف – در یک فهرست متنی واحد وجود دارد.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

 

  • behnam gol mohamadi
  • ۰
  • ۰

نحوه راه اندازی یک شمارنده بازدید وب سایت با Redis و PHP در اوبونتو 20.04

ورود به سایت

معرفی

شمارنده ضربه برنامه‌ای است که تعداد بازدیدهایی را که صفحه وب شما دریافت کرده است را ثبت و نشان می‌دهد. شمارنده از 1 شروع می شود و هر بار که از یک صفحه وب بازدید می شود یک بار افزایش می یابد.

برای پیگیری بازدیدها، برنامه آمارگیری ضربه به شکلی از پایگاه داده نیاز دارد. در حالی که سیستم های مدیریت پایگاه داده مبتنی بر دیسک مانند MySQL می توانند کار کنند، یک پایگاه داده در حافظه از نظر سرعت، عملکرد، مقیاس پذیری، سادگی و سهولت استفاده بهتر است. اینجاست که سرور Redis وارد عمل می شود. Redis داده ها را به جای ضربه زدن به دیسک هر بار که یک عملیات ورودی/خروجی انجام می دهید، در رم کامپیوتر شما ذخیره می کند. این باعث افزایش قابل توجهی می شود.

برای ردیابی بازدیدهای سایت خود، به یک نقشه هش Redis نیاز دارید. این یک ساختار داده است که یک جفت کلید-مقدار را پیاده سازی می کند. نقشه هش یک جدول هش ارائه می دهد که کلیدها را به مقادیر نگاشت می کند. هنگامی که کاربر از صفحه وب شما بازدید می کند، کلیدی را بر اساس آدرس IP عمومی یا نام کاربری (برای کاربران تأیید شده) ایجاد می کنید و سپس تعداد بازدیدهای او را به مقدار 1 مقداردهی می کنید. سپس، هر بار که کاربر مجدداً از صفحه وب شما بازدید می کند. کل بازدیدهای آنها را از نقشه هش Redis بر اساس آدرس IP/نام کاربری آنها بررسی می کنید و مقدار را افزایش می دهید.

 

پیش نیازها

برای دنبال کردن این راهنما، مطمئن شوید که موارد زیر را دارید:

  • یک سرور اوبونتو 20.04 که با استفاده از راه اندازی اولیه سرور با راهنمای اوبونتو 20.04 پیکربندی شده است.
  • یک کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo..
  • آپاچی و پی اچ پی.
  • سرور Redis

مرحله 1 – نصب برنامه افزودنی PHP Redis

در این مرحله، یک پسوند Redis را نصب می‌کنید که به PHP اجازه می‌دهد با سرور Redis صحبت کند. همچنین یک صفحه وب آزمایشی ایجاد خواهید کرد که نقشه هش Redis را برای ردیابی بازدیدهای وب پیاده سازی می کند.

قبل از نصب برنامه افزودنی Redis، فهرست اطلاعات بسته Ubuntu خود را بازخوانی کنید:

sudo apt update

سپس دستور زیر را برای نصب php-redis اجرا کنید. برنامه افزودنی یک API برای برقراری ارتباط با ذخیره‌سازی کلید ارزش سرور Redis ارائه می‌کند:

sudo apt install -y php-redis

برای بارگیری افزونه جدید، آپاچی را مجددا راه اندازی کنید:

sudo systemctl restart apache2

اکنون یک پسوند PHP نصب کرده اید که با سرور Redis شما صحبت می کند. در مرحله بعد، یک صفحه وب test.php در زیر فهرست اصلی وب سرور آپاچی ایجاد خواهید کرد. این فقط یک فایل نمونه است که بازدیدکنندگان هنگام بازدید از وب سایت شما با مرورگر درخواست می کنند. در زیر سرپوش، فایل صفحه test.php یک اسکریپت hit_counter.php را بارگیری می کند که بعداً برای پیگیری بازدید از صفحه با استفاده از سرور Redis ایجاد خواهید کرد.

در یک سناریوی واقعی، وب سایت شما ممکن است ده ها یا حتی صدها صفحه وب داشته باشد. برای این راهنما، شما یک صفحه وب واحد را برای اهداف نمایشی راه اندازی خواهید کرد.

در پنجره ترمینال خود، از nano برای ایجاد یک فایل test.php جدید در زیر پوشه اصلی وب سرور خود /var/www/html/ استفاده کنید:

sudo nano /var/www/html/test.php

سپس اطلاعات زیر را در فایل test.php وارد کنید:

/var/www/html/test.php

<?php
  require_once 'hit_counter.php';
?>

<!DOCTYPE html>
<html>

  <head>
    <title>Sample Test Page</title>
  </head>

  <body>
    <h1>Sample test page</h1>
    <p>This is a sample test page.</p>
  </body>

</html>

پس از اتمام ویرایش فایل را ذخیره کرده و ببندید. در این مرحله، یک صفحه وب ساده HTML ایجاد کرده‌اید که هنگام بازدید، فایل hit_counter.php را بارگیری می‌کند. در مرحله بعد، فایل hit_counter.php را برای ردیابی بازدیدهای صفحه آزمایشی کدنویسی می کنید.

مرحله 2 – ایجاد یک اسکریپت شمارنده ضربه Redis

هنگام کار در یک محیط تولید، جدا کردن فایل های PHP قابل استفاده مجدد بسیار متعارف است. این به شما این امکان را می دهد که منطق این فایل ها را در قسمت های مختلف پروژه فقط با درج مسیرهای آنها به جای کپی پیست کد پیاده سازی کنید. این امر تعمیر و نگهداری را آسان تر می کند زیرا در صورت نیاز به تغییر منطق، فقط باید یک فایل را ویرایش کنید. این باعث صرفه جویی در وقت شما می شود.

شما در این راهنما همان استراتژی را اعمال خواهید کرد. شما یک فایل hit_counter.php ایجاد خواهید کرد که می توانید آن را در هر صفحه وب که نیاز به ردیابی بازدیدکنندگان دارد قرار دهید.

در این فایل، از کتابخانه php-redis برای اتصال به سرور Redis از PHP استفاده خواهید کرد. سپس، یک نقشه هش Redis برای ذخیره تعداد بازدیدهایی که یک بازدیدکننده از وب سایت شما داشته است ایجاد می کنید. شما از آدرس های IP منحصر به فرد بازدیدکنندگان به عنوان کلیدهای Redis برای تشخیص تعداد بازدید بازدیدکنندگان در سرور Redis استفاده خواهید کرد.

در پنجره ترمینال خود، یک فایل hit_counter.php جدید را با استفاده از nano برای اهداف ویرایش باز کنید:

sudo nano /var/www/html/hit_counter.php

با ایجاد فایل hit_counter.php، یک تگ جدید PHP <?php را باز کنید. سپس، در داخل یک بلوک try { کد زیر را برای اتصال به سرور Redis محلی خود در پورت 6379 وارد کنید. EXAMPLE_PASSWORD را با رمز احراز هویت سرور Redis جایگزین کنید:

/var/www/html/hit_counter.php

<?php

    try {

        $redis = new Redis();
        $redis->connect('127.0.0.1', 6379);
        $redis->auth('EXAMPLE_PASSWORD');

سپس، به نقشه هش Redis ($siteVisitsMap) یک نام دلخواه بدهید. این راهنما از siteStats برای اهداف نمایشی استفاده می کند:

/var/www/html/hit_counter.php

$siteVisitsMap = 'siteStats';

پس از تعریف نقشه هش Redis، اکنون یک کلید خالی Redis ($visitorHashKey) را مقداردهی اولیه می کنید. سپس، آن را با آدرس های IP بازدیدکنندگان پر می کنید. شما از مقدار متغیر $visitorHashKey برای شناسایی منحصر به فرد هر بازدید کننده ای که صفحه وب شما را درخواست می کند استفاده می کنید:

/var/www/html/hit_counter.php

$visitorHashKey = '';

if (!empty($_SERVER['HTTP_CLIENT_IP'])) {

    $visitorHashKey = $_SERVER['HTTP_CLIENT_IP'];

} elseif (!empty($_SERVER['HTTP_X_FORWARDED_FOR'])) {

    $visitorHashKey = $_SERVER['HTTP_X_FORWARDED_FOR'];

} else {

    $visitorHashKey = $_SERVER['REMOTE_ADDR'];
}

در این کد، شما از دستور PHP if برای تعیین آدرس IP بازدیدکننده با بررسی اینکه آیا متغیرهای $_SERVER[‘HTTP_CLIENT_IP’]، $_SERVER[‘HTTP_X_FORWARDED_FOR’]، یا $_SERVER[‘REMOTE_ADDR’] پر شده اند، استفاده می کنید.

پس از این، یک متغیر $totalVisits را مقداردهی اولیه کنید تا کل بازدیدها برای هر آدرس IP ذخیره شود و مقدار 0 به آن اختصاص دهید. سپس از PHP if (…) {…} else {…} و $redis استفاده کنید. ->hExists($siteVisitsMap، $visitorHashKey) برای بررسی اینکه آیا آدرس IP ورودی هایی در سرور Redis دارد یا خیر.

شما از عبارت if ($redis->hExists($siteVisitsMap، $visitorHashKey)) {…} برای بررسی اینکه آیا $visitorHashKey در نقشه ای به نام $siteVisitsMap وجود دارد استفاده خواهید کرد.

در صورتی که نقشه و کلید با آدرس IP نامگذاری شده در سرور Redis وجود دارد، آن را با عبارت $visitorData = $redis->hMget($siteVisitsMap, array($visitorHashKey)) بازیابی کنید. و از $totalVisits = $visitorData[$visitorHashKey] + 1 استفاده کنید. برای افزایش متغیر $totalVisits. شما از دستور $redis->hMget برای دریافت داده های تعداد ضربه مرتبط با یک آدرس IP استفاده می کنید. تابع hMget نام نقشه شما ($siteVisitsMap) و آرایه ای از کلیدهایی را که می خواهید از سرور Redis بازیابی کنید، می پذیرد. در این مورد، شما فقط یک کلید دارید ($visitorHashKey)، اما باید آن را با استفاده از دستور array ($visitorHashKey) به یک آرایه تبدیل کنید.

در صورتی که اسکریپت شما برای اولین بار با آدرس IP مواجه شد، متغیر $totalVisits را روی 1 قرار دهید. در نهایت، از $redis->hSet($siteVisitsMap, $visitorHashKey, $totalVisits) استفاده کنید. برای تنظیم مقدار $visitorHashKey مطابق نتایج عبارت if (…) {…} else {…} قبلی. دستور $redis->hSet($siteVisitsMap، $visitorHashKey، $totalVisits) یک نقشه هش $siteVisitsMap در سرور Redis با کلیدی به نام $visitorHashKey با مقدار $totalVisits ایجاد می‌کند.

سپس با تکرار کل بازدیدها به بازدیدکننده خوش آمد گویید و بلوک } catch (…) {…} را ببندید:

/var/www/html/hit_counter.php

$totalVisits = 0;

    if ($redis->hExists($siteVisitsMap, $visitorHashKey)) {

        $visitorData = $redis->hMget($siteVisitsMap, array($visitorHashKey));
        $totalVisits = $visitorData[$visitorHashKey] + 1;

    } else {

        $totalVisits = 1;

    }

    $redis->hSet($siteVisitsMap, $visitorHashKey, $totalVisits);

    echo "Welcome, you've visited this page " .  $totalVisits . " times\n";

} catch (Exception $e) {
    echo $e->getMessage();
}

پس از تکمیل، فایل /var/www/html/hit_counter.php شما باید شبیه کد زیر باشد:

/var/www/html/hit_counter.php

<?php

    try {

        $redis = new Redis();
        $redis->connect('127.0.0.1', 6379);
        $redis->auth('EXAMPLE_PASSWORD');

        $siteVisitsMap  = 'siteStats';
        $visitorHashKey = '';

        if (!empty($_SERVER['HTTP_CLIENT_IP'])) {

           $visitorHashKey = $_SERVER['HTTP_CLIENT_IP'];

        } elseif (!empty($_SERVER['HTTP_X_FORWARDED_FOR'])) {

           $visitorHashKey = $_SERVER['HTTP_X_FORWARDED_FOR'];

        } else {

           $visitorHashKey = $_SERVER['REMOTE_ADDR'];
        }

        $totalVisits = 0;

        if ($redis->hExists($siteVisitsMap, $visitorHashKey)) {

            $visitorData = $redis->hMget($siteVisitsMap,  array($visitorHashKey));
            $totalVisits = $visitorData[$visitorHashKey] + 1;

        } else {

            $totalVisits = 1;

        }

        $redis->hSet($siteVisitsMap, $visitorHashKey, $totalVisits);

        echo "Welcome, you've visited this page " .  $totalVisits . " times\n";

    } catch (Exception $e) {
        echo $e->getMessage();
    }

پس از اتمام ویرایش فایل را ذخیره کرده و ببندید. شما اکنون یک اسکریپت hit_counter.php را کدگذاری کرده اید. در مرحله بعد، یک اسکریپت PHP دیگر ایجاد خواهید کرد که گزارشی از داده های جمع آوری شده در نقشه هش Redis ایجاد می کند.

مرحله 3 – ایجاد یک اسکریپت گزارش آمار سایت

هنگامی که داده‌ها را در یک نقشه هش Redis جمع‌آوری کردید، اگر نتوانید اطلاعات را در یک گزارش بازیابی و نمایش دهید، ممکن است منطقی نباشد. در این مرحله، یک گزارش گزارش برای نشان دادن بازدیدکنندگان مختلف سایت و کل بازدیدهایی که در صفحه وب آزمایشی انجام داده‌اند ایجاد می‌کنید.

برای ایجاد اسکریپت گزارش گزارش، nano را در پنجره ترمینال خود اجرا کنید و یک فایل /var/www/html/log_report.php جدید ایجاد کنید:

sudo nano /var/www/html/log_report.php

سپس اطلاعات زیر را در فایل وارد کنید. رمز عبور صحیح سرور Redis را جایگزین EXAMPLE_PASSWORD کنید:

/var/www/html/log.php

<!DOCTYPE html>
<html>

  <head>
    <title>Site Visits Report</title>
  </head>

  <body>

      <h1>Site Visits Report</h1>

      <table border = '1'>
        <tr>
          <th>No.</th>
          <th>Visitor</th>
          <th>Total Visits</th>
        </tr>

        <?php

            try {

                $redis = new Redis();
                $redis->connect('127.0.0.1', 6379);
                $redis->auth('EXAMPLE_PASSWORD');

                $siteVisitsMap = 'siteStats';

                $siteStats = $redis->HGETALL($siteVisitsMap);

                $i = 1;

                foreach ($siteStats as $visitor => $totalVisits) {

                    echo "<tr>";
                      echo "<td align = 'left'>"   . $i . "."     . "</td>";
                      echo "<td align = 'left'>"   . $visitor     . "</td>";
                      echo "<td align = 'right'>"  . $totalVisits . "</td>";
                    echo "</tr>";

                    $i++;
                }

            } catch (Exception $e) {
                echo $e->getMessage();
            }

        ?>

      </table>
  </body>

</html>

پس از اتمام ویرایش فایل را ذخیره کرده و ببندید. در اسکریپت بالا، شما در حال اتصال به سرور Redis هستید و از عبارت $redis->HGETALL($siteVisitsMap) استفاده می کنید. برای بازیابی نقشه هش بازدیدهای صفحه وب شما. سپس، شما از دستور PHP foreach ($siteStats به عنوان $visitor => $totalVisits) { برای حلقه و نمایش آدرس IP بازدیدکنندگان و تعداد بازدیدهایی که از سایت شما داشته اند استفاده می کنید. شما از دستور Redis HGETALL برای بازیابی تمام فیلدها (آدرس IP) و مقادیر (کل بازدیدها به ازای هر آدرس IP) از نقشه siteVisitsMap استفاده می کنید.

اکنون یک صفحه آزمایشی، یک اسکریپت شمارنده ضربه و یک صفحه گزارش برای بررسی آمار سایت خود دارید. در مرحله بعد، عملکردهای شمارنده آمار خود را آزمایش خواهید کرد و خواهید دید که آیا همه چیز کار می کند یا خیر.

مرحله 4 – تست شمارشگر ضربه Redis

در این مرحله، کل منطق را برای شمارنده ضربه خود آزمایش خواهید کرد. به آدرس زیر در مرورگر وب خود بروید. IP-server-IP خود را با آدرس IP عمومی یا نام دامنه سرور خود جایگزین کنید.

http://your-server-IP/test.php

برای ایجاد آمار کافی، صفحه را چندین بار با استفاده از دستگاه های مختلف بازخوانی کنید.

سپس، از URL زیر دیدن کنید تا گزارش بازدید از سایت خود را در جدول HTML نمایش دهید

http://your-server-IP/log_report.php

اکنون باید گزارشی مشابه خروجی زیر مشاهده کنید.

شمارنده ضربه شما اکنون همانطور که انتظار می رود کار می کند.

نتیجه

در این راهنما، شما یک وب سایت با Redis و PHP روی سرور اوبونتو 20.04 خود راه اندازی کرده اید.

همانطور که در ابتدای این راهنما ذکر شد، استفاده از یک سیستم مدیریت پایگاه داده رابطه‌ای ممکن است همچنان کار کند، اما شما هزاران کد برای درج و به‌روزرسانی داده‌ها در جداول زیرین می‌نویسید. علاوه بر این، پایگاه‌های داده مبتنی بر دیسک ممکن است هنگام رشد سایت شما با مشکلات مقیاس‌پذیری مواجه شوند.

 

https://vpsgol.net/product/vps-germany/

 

https://vpsgol.net/product/vps-usa/

 

https://vpsgol.net/product/vps-france/

 

https://vpsgol.net/product/vps-canada/

 

https://vpsgol.net/product/vps-poland/

 

https://vpsgol.net/product/vps-netherlands/

 

https://vpsgol.net/product/vps-england/

برچسب‌ها:MySQLRedisاسکریپت شمارنده ضربه Redisانواع سرور مجازیاوبونتو 20.04خرید سرورمجازیخریدvpsراه اندازی اولیه سرورراه اندازی سرور مجازیسرور مجازیشمارنده بازدید وب سایت

  • behnam gol mohamadi