نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04

توسعه دهنده جاوا (JDK) را با استفاده از apt نصب خواهید کرد. همچنین OpenJDK و بسته های رسمی را از Oracle نصب خواهید کرد. سپس نسخه مورد نظر خود را برای پروژه های تان انتخاب خواهید کرد. پس از اتمام کار ، می توانید از JDK برای توسعه نرم افزار یا استفاده از Java Runtime برای اجرای نرم افزار استفاده کنید.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu 18.04 که طبق آموزش راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu 18.04 تنظیم شده باشد و شامل یک کاربر sudo غیر ریشه و فایروال باشد.
نصب JRE / JDK پیش فرض
ساده ترین گزینه برای نصب جاوا استفاده از نسخه بسته بندی شده با اوبونتو است. به طور پیش فرض ، اوبونتو 18.04 شامل OpenJDK نسخه 11 است که متغیری منبع باز از JRE و JDK میباشد.
برای نصب این نسخه ، ابتدا ایندکس بسته را به روز کنید:
$ sudo apt update
سپس ، بررسی کنید که جاوا قبلاً نصب شده باشد:
$ java -version

اگر جاوا در حال حاضر نصب نشده است ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:

Output
Command ‘java’ not found, but can be installed with:

apt install default-jre
apt install openjdk-11-jre-headless
apt install openjdk-8-jre-headless
دستور زیر را برای نصب پیش فرض محیط اجرای جاوا (JRE) اجرا کنید که JRE را از OpenJDK 11 نصب خواهد کرد:
$ sudo apt install default-jre

JRE به شما امکان می دهد تقریباً تمام نرم افزارهای جاوا را اجرا کنید.
با دستور زیر نصب را تأیید کنید:
$ java -version
خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
openjdk version “11.0.7” 2020-04-14
OpenJDK Runtime Environment (build 11.0.7+10-post-Ubuntu-2ubuntu218.04)
OpenJDK 64-Bit Server VM (build 11.0.7+10-post-Ubuntu-2ubuntu218.04, mixed mode, sharing)

برای تهیه و اجرای برخی از نرم افزارهای خاص مبتنی بر جاوا ممکن است علاوه بر JRE به کیت توسعه جاوا (JDK) نیاز داشته باشید. برای نصب JDK ، دستور زیر را اجرا کنید ، که JRE را نیز نصب می کند:
$ sudo apt install default-jdk
با بررسی نسخه javac ، کامپایلر جاوا ، JDK را نصب کنید:
$ javac -version

خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
javac 11.0.7

بعد ، بیایید ببینیم چگونه JDK و JRE رسمی Oracle را نصب کنیم.
نصب Oracle JDK 11
توافق مجوز Oracle برای جاوا اجازه نصب خودکار را از طریق مدیران بسته نمی دهد. برای نصب Oracle JDK ، که نسخه رسمی توزیع شده توسط Oracle است ، باید یک حساب Oracle ایجاد کنید و JDK را به صورت دستی دانلود کنید تا یک مخزن بسته جدید برای نسخه مورد نظر خود اضافه کنید. سپس می توانید با استفاده از apt و با کمک اسکریپت نصب شخص ثالث ، آن را نصب کنید.
نسخه JDK’s Oracle که باید دانلود کنید باید با نسخه اسکریپت نصب کننده مطابقت داشته باشد. برای اطلاع از اینکه به کدام نسخه نیاز دارید ، به صفحه oracle-java11-installer مراجعه کنید.
بسته بندی مربوط به Bionic را پیدا کنید ، همانطور که در شکل زیر نشان داده شده است:

در این تصویر نسخه اسکریپت 11.0.7 است. در این حالت ، به Oracle JDK 11.0.7 نیاز خواهید داشت. نیازی نیست چیزی را از این صفحه دانلود کنید. در ادامه اسکریپت نصب را به وسیله apt دانلود خواهید کرد.
سپس به صفحه دانلود ها مراجعه کرده و نسخه مورد نیاز خود را پیدا کنید.

بر روی دکمه JDK Download کلیک کنید و به صفحه ای منتقل می شوید که نسخه های موجود را نشان می دهد. روی بسته .tar.gz برای لینوکس کلیک کنید.

صفحه ای نمایش داده می شود که از شما می خواهد موافقت نامه مجوز Oracle را بپذیرید. کادر را انتخاب کنید تا توافق نامه مجوز را بپذیرید و دکمه دانلود را فشار دهید. دانلود شما شروع خواهد شد. شاید لازم باشد یک بار دیگر قبل از شروع دانلود به حساب Oracle خود وارد شوید.
پس از دانلود فایل ، باید آن را به سرور مجازی خود منتقل کنید. در دستگاه محلی خود ، فایل را روی سرور مجازی خود بارگذاری کنید. در macOS ، لینوکس یا ویندوز که از ساب سیستم ویندوز برای لینوکس استفاده می کند ، از دستور scp برای انتقال فایل به دیرکتوری اصلی کاربر sammy خود استفاده کنید. دستور زیر فرض می کند که شما فایل Oracle JDK را در پوشه دانلود دستگاه محلی خود ذخیره کرده اید:
$ scp Downloads/jdk-11.0.7_linux-x64_bin.tar.gz sammy@your_server_ip:~

پس از اتمام بارگذاری فایل ، به سرور مجازی خود برگردید و مخزن شخص ثالث را اضافه کنید که به شما در نصب جاوا Oracle کمک می کند.
بسته software-properties-common را نصب کنید که دستور add-apt-repository را به سیستم شما اضافه می کند :
$ sudo apt install software-properties-common

در مرحله بعد ، کلید امضای استفاده شده برای تأیید نرم افزاری را که قصد نصب آن را دارید وارد کنید:
$ sudo apt-key adv –keyserver keyserver.ubuntu.com –recv-keys EA8CACC073C3DB2A

این خروجی را مشاهده خواهید کرد:
Output
gpg: key EA8CACC073C3DB2A: public key “Launchpad PPA for Linux Uprising” imported
gpg: Total number processed: 1
gpg: imported: 1

سپس از دستور add-apt-repository استفاده کنید تا بتوانید دوباره به لیست منابع بسته خود اضافه کنید:
$ sudo add-apt-repository ppa:linuxuprising/java

این پیام را مشاهده خواهید کرد:
Output
Oracle Java 11 (LTS) and 12 installer for Ubuntu, Linux Mint and Debian.

Java binaries are not hosted in this PPA due to licensing. The packages in this PPA download and install Oracle Java 11, so a working Internet connection is required.

The packages in this PPA are based on the WebUpd8 Oracle Java PPA packages: https://launchpad.net/~webupd8team/+archive/ubuntu/java

Created for users of https://www.linuxuprising.com/

Installation instructions (with some tips), feedback, suggestions, bug reports etc.:

. . .

Press [ENTER] to continue or ctrl-c to cancel adding it

برای ادامه نصب ، ENTER را فشار دهید. ممکن است پیامی به صورت no valid OpenPGP data found مشاهده کنید ، اما می توانید با اطمینان ان را نادیده بگیرید.
لیست بسته های خود را به روز کنید تا نرم افزار جدید برای نصب در دسترس باشد:
$ sudo apt update

نصب کننده به دنبال Oracle JDK است که شما در / var / cache / oracle-jdk11-installer-local دانلود کرده اید. این دیرکتوری را ایجاد کنید و بایگانی Oracle JDK را به آنجا جابجا کنید:
⦁ $ sudo mkdir -p /var/cache/oracle-jdk11-installer-local/
⦁
⦁ $ sudo cp jdk-11.0.7_linux-x64_bin.tar.gz /var/cache/oracle-jdk11-installer-local/
⦁
در آخر ، بسته را نصب کنید:
$ sudo apt install oracle-java11-installer-local

نصب کننده ابتدا از شما می خواهد موافقت نامه مجوز Oracle را بپذیرید. توافق نامه را بپذیرید ، سپس نصب کننده، بسته جاوا را اکسترکت و نصب میکند.
اکنون ببینیم که چگونه نسخه ای از Java را که می خواهید استفاده کنید انتخاب نمایید.
مدیریت جاوا
می توانید چندین نصب جاوا روی یک سرور مجازی داشته باشید. با استفاده از دستور update-alternatives می توانید پیکربندی کنید که کدام نسخه به طور پیش فرض در خط فرمان استفاده شود.
$ sudo update-alternatives –config java

اگر در این آموزش هر دو نسخه جاوا را نصب کنید ، خروجی اینگونه خواهد بود:
Output
There are 2 choices for the alternative java (providing /usr/bin/java).

Selection Path Priority Status
————————————————————
0 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 auto mode
1 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 manual mode
* 2 /usr/lib/jvm/java-11-oracle/bin/java 1091 manual mode

شماره مرتبط با نسخه جاوا را انتخاب کنید تا به عنوان پیش فرض استفاده شود، یا ENTER را فشار دهید تا تنظیمات فعلی به همان صورت خود باقی بماند.
می توانید این کار را برای سایر دستورات جاوا ، مانند کامپایلر (javac) انجام دهید:
$ sudo update-alternatives –config javac

دستورات دیگری که می توان این دستور را برایشان اجرا کرد شامل موارد زیر است:
keytool, javadoc و jarsigner
اما به همین فرمان ها محدود نمی شود.
تنظیم متغیر محیطی JAVA_HOME
بسیاری از برنامه هایی که با استفاده از جاوا نوشته شده اند از متغیر محیط JAVA_HOME برای تعیین محل نصب جاوا استفاده می کنند.
برای تنظیم این متغیر محیط ، ابتدا تعیین کنید جاوا در کجا نصب شود. از دستورupdate-alternatives استفاده کنید:
$ sudo update-alternatives –config java

این دستور هر نصب جاوا را به همراه مسیر نصب آن نشان می دهد:
Output
There are 2 choices for the alternative java (providing /usr/bin/java).

Selection Path Priority Status
————————————————————
0 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 auto mode
1 /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java 1111 manual mode
* 2 /usr/lib/jvm/java-11-oracle/bin/java 1091 manual mode

Press <enter> to keep the current choice[*], or type selection number:

در این حالت مسیرهای نصب به شرح زیر است:
⦁ OpenJDK 11 در /usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64/bin/java قرار میگیرد.
⦁ Oracle Java در /usr/lib/jvm/java-11-oracle/jre/bin/java قرار میگیرد.
مسیر نصب مورد نظر خود را کپی کنید. سپس با استفاده از nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود /etc/environment را باز کنید:
$ sudo nano /etc/environment

در پایان این فایل خط زیر را اضافه کنید ، مطمئن شوید که مسیر هایلایت شده را با مسیر کپی شده خود جایگزین کنید ، اما قسمت /bin را در مسیر درج نکنید:
/etc/environment
JAVA_HOME=”/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64″

با تغییر این فایل مسیر JAVA_HOME برای همه کاربران سیستم شما تنظیم می شود.
فایل را ذخیره کرده و از ویرایشگر خارج شوید.
اکنون این فایل را مجدد لود کنید تا تغییرات در بخش فعلی شما اعمال شود:
$ source /etc/environment

تأیید کنید که متغیر محیط تنظیم شده است:
$ echo $JAVA_HOME

مسیری را که تازه تعیین کرده اید خواهید دید:
Output
/usr/lib/jvm/java-11-openjdk-amd64

سایر کاربران برای اجرای این تنظیم نیاز به اجرای فرمان source /etc/environment یا خروج از سیستم و ورود دوباره به سیستم دارند.
نتیجه
در این آموزش چندین نسخه جاوا را نصب کردید و نحوه مدیریت آنها را یاد گرفتید. اکنون می توانید نرم افزاری را نصب کنید که بر روی جاوا اجرا می شود ، مانند Tomcat ، Jetty ، Glassfish ، Cassandra یا Jenkins.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:APT, Java Runtime, OpenJDK

نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

Django یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و از الگوی معماری نرم افزار نمای الگوی مدل (MTV) پیروی می کند. الگوی MTV الگوی  model–view–controller (MVC) در Django است. طبق گفته بنیاد نرم افزار Django ، این مدل تنها منبع قطعی داده های شما است ، view  داده هایی که از طریق یک عملکرد برگشتی Python به یک URL خاص به کاربر نشان داده می شوند ، توصیف می کند و template  چگونگی تولید Django HTML به صورت پویا میباشد.
اصول اساسی Django مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل پایداری چارچوب و کوپلینگ سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند. برنامه نویسی Don’t repeat yourself (DRY) بخشی جدایی ناپذیر از اصول Django است.
در این آموزش محیط توسعه Django را تنظیم خواهیم کرد. ما Python 3، pip3 ، Django و virtualenv را نصب خواهیم کرد تا ابزار لازم برای توسعه برنامه های وب با Django را در اختیار شما قرار دهیم.
پیش نیازها
یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo که بر روی یک سرور مجازی Debian یا Ubuntu Linux تنظیم شده باشد. با دنبال کردن و تکمیل ستاپ اولیه سرور مجازی برای Debian 8 یا مراحل 1-4 در ستاپ اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 16.04 می توانید به این پیش نیازها برسید.
مرحله 1 – Python و pip را نصب کنید
برای نصب پایتون ابتدا باید مخزن محلی APT را به روز کنیم. در پنجره ترمینال خود ، فرمان زیر را وارد خواهیم کرد. توجه داشته باشید که پرچم -y به درخواستهای مربوط به فرآیند ارتقا پاسخهای “بله” می دهد. در صورت تمایل به روزرسانی برای توقف هر اعلان ، پرچم را حذف کنید.
⦁ $ sudo apt-get update && sudo apt-get -y upgrade
⦁
هنگامی که از شما خواسته شد grub-pc را پیکربندی کنید ، می توانید ENTER را فشار دهید تا پیش فرض را بپذیرد ، یا مطابق دلخواه پیکربندی کند.
از طرف بنیاد نرم افزار Django استفاده از پایتون 3 توصیه می شود ، بنابراین پس از بروزرسانی همه چیز ، می توانیم پایتون 3 را با استفاده از دستور زیر نصب کنیم:
⦁ $ sudo apt-get install python3
⦁
برای تأیید نصب موفق پایتون 3 ، یک بررسی نسخه را با دستور python3 اجرا کنید:
⦁ $ python3 -V
⦁
خروجی حاصل شبیه به این است:
Output
python 3.5.2

اکنون که پایتون 3 را نصب کردیم ، برای نصب بسته هایی از PyPi ، مخزن بسته Python ، به pip نیز احتیاج خواهیم داشت.
⦁ $ sudo apt-get install -y python3-pip
⦁
برای تأیید نصب موفقیت آمیز pip ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ $ pip3 -V
⦁
باید خروجی مشابه این را ببینید:
Output
pip 8.1.1 from /usr/lib/python3/dist-packages (python 3.5)

اکنون که pip نصب کردیم ، این توانایی را داریم که به سرعت بسته های لازم دیگر را برای یک محیط پایتون نصب کنیم.
مرحله 2 – virtualenv را نصب کنید
virtualenv یک محیط مجازی است که می توانید نرم افزارها و بسته های Python را در یک فضای توسعه یافته نصب کنید ، که این نرم افزار و بسته های نصب شده را از بقیه محیط جهانی دستگاه شما جدا می کند. این جداسازی از تعامل بسته ها یا نرم افزار با یکدیگر جلوگیری می کند.
برای نصب virtualenv ، از دستور pip3 استفاده خواهیم کرد ، مانند زیر:
⦁ $ pip3 install virtualenv
⦁
پس از نصب ، یک بررسی نسخه را اجرا کنید تا تأیید کنید که نصب با موفقیت انجام شده است:
⦁ $ virtualenv –version
⦁
باید خروجی زیر یا مشابه آن را ببینیم:
Output
virtualenv 20.0.20 from /home/sammy/.local/lib/python3.5/site-packages/virtualenv/__init__.py

با موفقیت virtualenv را نصب کرده اید.
در این مرحله ، می توانیم برنامه وب Django و متعلقات نرم افزاری مرتبط با آن را از سایر بسته ها یا پروژه های Python در سیستم خود جدا کنیم.
مرحله 3 – Django را نصب کنید
سه راه برای نصب Django وجود دارد. ما از روش نصب pip این آموزش استفاده خواهیم کرد ، اما همه گزینه های موجود برای شما را ارجاع می دهیم.
• گزینه 1: نصب Django درون یک virtualenv
این روش زمانی ایده آل است که نیاز دارید نسخه Django جدا از محیط جهانی سرور مجازی باشد.
• گزینه 2: نصب Django از منبع
اگر جدیدترین نرم افزار را می خواهید یا چیزی جدیدتر از آنچه مخزن Ubuntu APT شما ارائه می دهد ، می توانید مستقیماً از منبع آن رانصب کنید. توجه داشته باشید که اگر می خواهید نسخه نرم افزار شما به روز باشد ، انتخاب این روش مستلزم توجه و نگهداری مداوم است.
• گزینه 3: نصب Django به صورت جهانی با pip
روشی که با آن همراه میشویم ، pip 3 است زیرا نصب Django را در سطح جهانی انجام خواهیم داد.
ما می خواهیم Django را با استفاده از pip در یک محیط مجازی نصب کنیم. برای راهنمایی بیشتر و اطلاع در مورد راه اندازی و استفاده از محیط های برنامه نویسی ، این آموزش مربوط به تنظیم یک محیط مجازی را بررسی کنید.
در دیرکتوری هوم سرور مجازی ، باید دایرکتوری ایجاد کنیم که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری به انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به داخل پوشه بروید.
⦁ $ mkdir django-apps
⦁
⦁ $ cd django-apps

درون دیرکتوری django-apps ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. بیایید آن را env بنامیم.
⦁ $ virtualenv env
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
⦁ $ . env/bin/activate
⦁
پس از تغییر پیشوند به (env) مطلع میشوید که فعال شده است ، که بسته به اینکه در کدام دیرکتوری قرار دارید ، مشابه زیر خواهد بود:
(env) Sammy@ubuntu:$
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد Django ، سری آموزش های ما را در مورد توسعه Django را بخوانید
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install django
⦁
پس از نصب ، با اجرای بررسی نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin –version
⦁
نتیجه خروجی به صورت زیر یا مشابه آن خواهد بود:
Output
2.2.12

با نصب Django بر روی سرور مجازی تان، می توانیم به سراغ ایجاد یک پروژه آزمایشی برویم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند.
مرحله 4 – ایجاد یک پروژه تست Django
برای تست نصب Django ، یک برنامه وب اسکلتی ایجاد می کنیم.
تنظیم قوانین فایروال
در مرحله اول ، در صورت وجود ، باید پورت مورد استفاده را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. اگر از UFW استفاده می کنید (همانطور که در راهنمای راه اندازی سرور مجازی اولیه توضیح داده شده است) ، می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo ufw allow 8000
⦁
شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت تستی خود استفاده کنیم.
در حالی که در دیرکتوری برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin startproject testsite
⦁
توجه: اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامد و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کند. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، Django از دیرکتوری مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.

حال می توانیم ببینیم که چه فایل های پروژه ای به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن دیرکتوری را فهرست کنید تا ببینید چه فایل هایی ایجاد شده اند:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
Output
manage.py testsite

خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی فایلی به نام manage.py و پوشه ای به نام testsite است. فایل manage.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به فایل تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور less مانند زیر می توانید اسکریپت manage.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ less manage.py
⦁
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای خروج از فایل ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر فایل های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd testsite/
⦁
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای دیرکتوری اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ ls
⦁
چهار فایل را مشاهده خواهید کرد:
Output
__init__.py settings.py urls.py wsgi.py

بیایید ببینیم هر یک از این فایل ها چگونه اند:
⦁ __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
⦁ settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اطلاع می دهد که کدام تنظیمات در دسترس است.
⦁ urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نگاشت می کند.
⦁ wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط گیت وب سرور مجازی است. رابط گیت وب سرور مجازی (WSGI) استاندارد پلتفرم پایتون برای استقرار سرور مجازی ها و برنامه های وب است.
توجه: اگرچه یک فایل پیش فرض ایجاد شده است ، اما شما هنوز هم می توانید wsgi.py را در هر زمان متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.

وب سایت خود را شروع و مشاهده کنید
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در فایل settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در مقاله های Django گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل “لیستی از رشته های نماینده هاست / دامنه هایی است که این سایت Django می تواند ارائه کند. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر هاست HTTP است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را به سادگی اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/django-apps/testsite/testsite/settings.py
⦁

پس از اجرای فرمان ، بهتر است به بخش مجاز هاست ها بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت ها با یک یا دو کاما اضافه کنید.
settings.py
“””
Django settings for testsite project.

Generated by ‘django-admin startproject’ using Django 2.0.
…
“””
…
# SECURITY WARNING: don’t run with debug turned on in production!
DEBUG = True

# Edit the line below with your server IP address
ALLOWED_HOSTS = [‘your-server-ip’]
…

می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییرات را ذخیره کنید و از nano خارج شوید.
با انجام این کار ، حتماً به دایرکتوری که management.py در آن قرار دارد بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/django-apps/testsite/
⦁
اکنون در دستور زیر your-server-ip را با IP سرور مجازی خود جایگزین کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver your-server-ip:8000
⦁
در آخر ، می توانید به لینک زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلتی شما چگونه است ، دوباره متن هایلایت شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
http://your-server-ip:8000/
پس از لود صفحه ، یک صفحه وب دریافت خواهید کرد که مشابه زیر است:

این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
هنگامی که آزمایش برنامه تان به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. با این کار به محیط برنامه نویسی خود باز خواهید گشت.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی، شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت آخرین نسخه پایتون 3 که از طریق مخزن Ubuntu APT در دسترس شماست ، به روزرسانی کرده اید. همچنین pip 3 ، virtualenv و django را نصب کردید.
اکنون ابزارهای مورد نیاز برای شروع ساخت برنامه های وب Django را در اختیار دارید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:Debian, Django, python3, Ubuntu APT, Ubuntu Linux

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04

جنگو یک چارچوب وب آزاد و منبع باز است که در پایتون نوشته شده است و اصول اصلی آن مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع است. همچنین به دلیل قوام چارچوب و جفت شدن سست آن ، شناخته شده است و باعث می شود اجزای جداگانه از یکدیگر مستقل باشند.
در این آموزش ، ما یک محیط Django را برای اهداف توسعه بر روی سرور مجازی Ubuntu 20.04 تنظیم خواهیم کرد. برای یک وب سایت زنده ، ملاحظات دیگری از جمله اتصال به یک بانک اطلاعاتی ، تنظیم نام دامنه و اضافه کردن لایه هایی از امنیت را دراختیار خواهید داشت. ما آموزشهای مختلفی در مورد جنگو داریم که می توانید در ساختن برچسب “جنگو” از شما در حمایت از شما کمک کند.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، شما نیاز دارید:
• یک حساب کاربری غیر ریشه با امتیازات sudo ، که می توانید با دنبال کردن و تکمیل تنظیم اولیه سرور مجازی برای آموزش اوبونتو 20.04 به آن برسید.
• پایتون 3 با یک محیط برنامه نویسی مجازی تنظیم شده است. می توانید این کار را از طریق راهنمای نصب Python 3 دریافت کنید.
مرحله 1 – نصب جنگو
روش های مختلفی برای نصب Django وجود دارد ، مدیر بسته بسته پایتون در یک محیط مجازی.
در حالی که در فهرست اصلی سرور مجازی هستیم ، دایرکتوری ایجاد خواهیم کرد که شامل برنامه Django ما باشد. دستور زیر را اجرا کنید تا دایرکتوری به نام django-apps یا نام دیگری از انتخاب خود ایجاد کنید. سپس به پوشه بروید.
در حالی که درون فهرست برنامه django هستید ، محیط مجازی خود را ایجاد کنید. ما آن را محیط عمومی می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای شما و پروژه شما معنی دار باشد.
اکنون محیط مجازی را با دستور زیر فعال کنید:
شما می دانید پس از تغییر پیشوند به (env) فعال می شود ، بسته به نوع فهرست شما در این لیست شبیه به موارد زیر خواهد بود:
در داخل محیط ، بسته Django را با استفاده از pip نصب کنید. نصب Django به ما امکان می دهد برنامه های Django را ایجاد و اجرا کنیم.
پس از نصب ، با اجرای نسخه نسخه ، نصب Django خود را تأیید کنید:
این یا چیزی مشابه نتیجه خروجی حاصل خواهد شد:
با نصب Django بر روی سرور مجازی شما ، می توانیم به سمت ایجاد یک پروژه آزمایشی حرکت کنیم تا مطمئن شویم که همه چیز به درستی کار می کند. ما یک برنامه وب اسکلت ایجاد خواهیم کرد.
مرحله 2 – تنظیمات تنظیمات فایروال
اگر آموزش اولیه راه اندازی سرور مجازی ما را دنبال کرده اید یا فایروال در سرور مجازی خود را اجرا می کنید ، باید پورت مورد نظر را در فایروال سرور مجازی خود باز کنیم. برای فایروال UFW می توانید پورت را با دستور زیر باز کنید:
اگر از vpsgol Firewalls استفاده می کنید ، می توانید HTTP را از بین قوانین ورودی انتخاب کنید. می توانید در مورد vpsgol Firewalls بیشتر بخوانید و با تغییر قوانین ورودی ، قوانینی را برای آنها ایجاد کنید.
مرحله 3 – شروع پروژه
اکنون می توانیم با استفاده از django-admin ، ابزار خط فرمان برای کارهای مدیریتی در پایتون ، برنامه ای تولید کنیم. سپس می توانیم از دستور startproject برای ایجاد ساختار دایرکتوری پروژه برای وب سایت آزمون خود استفاده کنیم.
در حالی که در فهرست برنامه django هستید ، دستور زیر را اجرا کنید:
توجه: در حال اجرای دستور django-admin startproject <projectname> ، نام دایرکتوری پروژه و بسته پروژه را <projectname> می نامید و پروژه را در دایرکتوری که در آن فرمان اجرا شده است ، ایجاد می کنید. اگر پارامتر <destination> اختیاری ارائه شود ، جنگو از فهرست مقصد ارائه شده به عنوان دایرکتوری پروژه استفاده می کند ، و management.py و بسته پروژه را درون آن ایجاد می کند.

حال می توانیم ببینیم که پرونده های پروژه به تازگی ساخته شده اند. به فهرست راهنمای testite بروید و سپس محتویات آن فهرست را فهرست کنید تا ببینید چه پرونده هایی ایجاد شده اند:
شما خروجی را مشاهده خواهید کرد که نشان می دهد این دایرکتوری حاوی پرونده ای به نام management.py و پوشه ای به نام testite است. پرونده management.py شبیه django-admin است و بسته پروژه را در sys.path قرار می دهد. این همچنین متغیر محیط DJANGO_SETTINGS_MODULE را تنظیم می کند تا به پرونده تنظیمات پروژه شما نشان دهد.
با اجرای دستور کمتر مانند می توانید اسکریپت management.py را در ترمینال خود مشاهده کنید:
هنگامی که خواندن اسکریپت را تمام کردید ، برای ترک پرونده ، Q را فشار دهید.
اکنون برای مشاهده سایر پرونده های ایجاد شده به دایرکتوری Testite بروید:
سپس دستور زیر را برای لیست کردن محتوای فهرست راهنما اجرا کنید:
چهار پرونده را مشاهده خواهید کرد:
بیایید به آنچه که هر یک از این پرونده ها هستند بپردازیم:
• __init__.py به عنوان نقطه ورود پروژه Python شما عمل می کند.
• asgi.py شامل پیکربندی مربوط به استقرار اختیاری در Asynchronous Server Gateway Interface یا ASGI است که استانداردی را برای برنامه های همگام و ناهمزمان فراهم می کند ، و جانشین WSGI محسوب می شود (به تصویر زیر مراجعه کنید).
• settings.py تنظیمات نصب Django شما را توصیف می کند و به Django اجازه می دهد تا بدانید که کدام تنظیمات در دسترس است.
• urls.py حاوی لیست urlpatterns است ، که URL ها را به نمای آنها مسیریابی و نقشه می کند.
• wsgi.py شامل پیکربندی مربوط به رابط Gateway Web Server یا WSGI است که استانداردی را برای برنامه های همزمان Python فراهم می کند.
توجه: اگرچه پرونده های پیش فرض تولید می شوند ، شما
هنوز هم می توانید فایل های asgi.py یا wsgi.py را هر وقت بخواهید متناسب با نیازهای استقرار خود تغییر دهید.

مرحله 4 – پیکربندی جنگو
اکنون می توانیم سرور مجازی را راه اندازی کنیم و با اجرای دستور runserver ، وب سایت را بر روی هاست و پورت تعیین شده مشاهده کنیم.
ما باید آدرس IP سرور مجازی شما را به لیست ALLOWED_HOSTS در پرونده settings.py واقع در ~ / test_django_app / Testite / Testite / اضافه کنیم.
همانطور که در اسناد جنگو گفته شد ، متغیر ALLOWED_HOSTS شامل “لیستی از رشته های نماینده میزبان / دامنه هایی است که این سایت جنگو می تواند در خدمت آنها باشد. این یک اقدام امنیتی برای جلوگیری از حملات هدر HTTP Host است ، که حتی در بسیاری از تنظیمات سرور مجازی وب به ظاهر بی خطر امکان پذیر است. ”
برای افزودن آدرس IP می توانید از ویرایشگر متن مورد علاقه خود استفاده کنید. به عنوان مثال ، اگر از nano استفاده می کنید ، دستور زیر را اجرا کنید:
پس از اجرای فرمان ، می خواهید به بخش مجاز میزبان ها از سند بروید و آدرس IP سرور مجازی خود را درون براکت های مربع با قیمت های یک یا دو به اضافه کنید.
می توانید با نگه داشتن کلیدهای CTRL + x و سپس فشار دادن کلید y ، تغییر و خروج نانو را ذخیره کنید. در مرحله بعد ، ما به دسترسی به برنامه وب خود از طریق یک مرورگر ادامه خواهیم داد.
در آخر ، اجازه دهید یک کاربر اداری ایجاد کنیم تا بتوانید از رابط مدیر Djano استفاده کنید. بیایید این کار را با دستور Creatuperuser انجام دهیم:
از شما خواسته می شود یک نام کاربری ، یک آدرس ایمیل و یک رمز عبور برای کاربر خود دریافت کنید.
مرحله 5 – دسترسی به برنامه وب Django
با پیکربندی کامل ما ، حتماً به دایرکتوری که در آن management.py قرار دارد بروید:
اکنون دستور زیر را جایگزین متن سرور مجازی-IP خود با IP سرور مجازی خود کنید:
در آخر ، می توانید به پیوند زیر بروید تا ببینید وب سایت اسکلت شما چگونه است ، دوباره متن برجسته شده را با IP واقعی سرور مجازی خود جایگزین کنید:
پس از بارگیری صفحه ، موارد زیر را مشاهده خواهید کرد:
این تأیید می کند که Django به درستی نصب شده است و پروژه آزمایش ما به درستی کار می کند.
برای دسترسی به رابط سرور مجازی ، / مدیر / به انتهای آدرس اینترنتی خود اضافه کنید:
با این کار شما به صفحه ورود به سیستم می روید:
اگر نام کاربری و رمز عبوری را که به تازگی ایجاد کرده اید وارد کنید ، به بخش اصلی مدیر سایت دسترسی خواهید داشت:
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کار با رابط کاربری Django ، لطفاً به “چگونه می توان رابط کاربری Django Admin را فعال و وصل کرد.”
هنگامی که شما با آزمایش برنامه خود به پایان رسیدید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. این شما را به محیط برنامه نویسی شما باز می گرداند.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت Django را نصب کرده اید و یک محیط توسعه را برای شروع کار بر روی برنامه Django خود تنظیم کرده اید.
اکنون پایه و اساس لازم برای شروع کار در ساخت برنامه های وب Django را دارید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

Minecraft یک بازی ویدیویی محبوب sandbox است. در ابتدا در سال 2009 منتشر شد ، و امکان ساخت ، جستجو ، دستکاری ، و زنده ماندن در جهان تولید شده در بلوک سه بعدی را فراهم میکند. از اواخر سال 2019 ، به دومین بازی ویدیویی پرفروش در تمام دوران تبدیل شد. در این آموزش سرور مجازی Minecraft خود را ایجاد خواهید کرد تا با دوستانتان بتوانید بازی کنید. به طور خاص ، بسته های نرم افزاری لازم را برای اجرای Minecraft ، پیکربندی سرور مجازی برای اجرا ، و سپس استقرار بازی نصب خواهید کرد.
در این آموزش از نسخه جاوا Minecraft استفاده شده است. اگر نسخه Minecraft خود را از طریق Microsoft App Store خریداری کرده باشید ، نمی توانید به این سرور مجازی وصل شوید. اکثر نسخه های Minecraft خریداری شده در کنسول های بازی مانند PlayStation 4 ،Xbox One یا Nintendo Switch نیز نسخه مایکروسافت Minecraft هستند. این کنسول ها همچنین قادر به اتصال به سرور مجازی ساخته شده در این آموزش نیستند. می توانید نسخه جاوا Minecraft را از اینجا دریافت کنید.

پیش نیازها
برای دنبال کردن این راهنما ، به موارد زیر نیاز دارید:
⦁ سرور مجازی ی با نصب جدید اوبونتو 18.04 ، کاربر غیر ریشه با امتیازات sudo و SSH فعال شده. برای راه اندازی سرور مجازی خود و انجام این مراحل می توانید این راهنما را دنبال کنید. Minecraft می تواند منابع فشرده ای داشته باشد ، بنابراین هنگام انتخاب اندازه سرور مجازی خود ، این را بخاطر بسپارید.
⦁ یک کپی از Minecraft Java Edition که روی یک دستگاه محلی Mac ، Windows یا Linux نصب شده است.
مرحله 1 – نصب بسته های نرم افزاری لازم و پیکربندی فایروال
پس از مقداردهی اولیه سرور مجازی ، اولین قدم شما نصب جاوا میباشد. برای اجرای Minecraft به آن احتیاج خواهید داشت.
ایندکس بسته بندی را برای مدیر بسته APT به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
در مرحله بعد ، نسخه OpenJDK 8 جاوا ، به طور خاص JRE را نصب کنید. این یک نسخه حداقل از جاوا است که پشتیبانی از برنامه های GUI را از بین می برد. این ویژگی آن را برای اجرای برنامه های جاوا بر روی سرور مجازی ایده آل میکند:
⦁ $ sudo apt install openjdk-8-jre-headless
⦁
همچنین برای ایجاد بخش های متمایز سرور مجازی باید از نرم افزاری به نام screen  استفاده کنید. screen  به شما اجازه می دهد تا یک بخش پایانه ایجاد کرده و از آن جدا شوید و اجازه دهید روند کار روی آن شروع شود. این مسئله از این حیث مهم است که اگر می خواستید سرور مجازی خود را راه اندازی کنید و سپس ترمینال خود را ببندید ، این کار باعث می شود بخش از بین برود و سرور مجازی شما متوقف شود. اکنون screen  را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install screen
⦁
اکنون که بسته های خود را نصب کردید ، باید فایروال را فعال کنیم تا ترافیک به سرور مجازی Minecraft وارد شود. در تنظیمات اولیه سرور مجازی که انجام داده اید ، فقط اجازه عبور از SSH را داده اید. اکنون باید اجازه دهید تا ترافیک از طریق پورت 25565 وارد شود ، که پورت پیش فرض مورد استفاده Minecraft برای اجازه اتصال است. با اجرای دستور زیر ، قانون فایروال لازم را اضافه کنید:
⦁ $ sudo ufw allow 25565
⦁
اکنون که جاوا را نصب کرده اید و فایروال خود را به درستی پیکربندی کرده است ، سرور مجازی Minecraft را از وب سایت Minecraft دانلود خواهید کرد.
مرحله 2 – دانلود آخرین نسخه Minecraft
حال باید نسخه فعلی سرور مجازی Minecraft را دانلود کنید. می توانید با رفتن به وب سایت Minecraft و کپی کردن لینکی تحت عنوان Download minecraft_server.X.X.X.jar ، که در آن X آخرین نسخه سرور است ، این کار را انجام دهید.
هم اکنون می توانید از wget و لینک کپی شده برای دانلود سرور مجازی استفاده کنید:
⦁ $ wget https://launcher.mojang.com/v1/objects/bb2b6b1aefcd70dfd1892149ac3a215f6c636b07/server.jar
⦁
اگر قصد دارید سرور مجازی Minecraft خود را به روزرسانی کنید ، یا اگر می خواهید نسخه های مختلف Minecraft را اجرا کنید ، سرور مجازی دانلود شده را به minecraft_server_1.15.2.jar تغییر نام دهید ، که مطابق با شماره های نسخه هایلایت شده با هر نسخه ای که تازه دانلود کرده اید:
⦁ $ mv server.jar minecraft_server_1.15.2.jar
⦁
اگر می خواهید نسخه قدیمی تر Minecraft را دانلود کنید ، می توانید آنها را در mcversions.net بایگانی کنید. اما این آموزش بر آخرین نسخه فعلی تمرکز خواهد کرد. اکنون که دانلود را انجام داده اید، پیکربندی سرور مجازی Minecraft خود را شروع خواهیم کرد.
مرحله 3 – پیکربندی و اجرای سرور مجازی Minecraft
اکنون که Minecraft jar را دانلود کردید ، آماده اجرای آن هستید.
ابتدا با اجرای دستور screen  یک بخش screen را شروع کنید:
⦁ $ screen
⦁
پس از خواندن بنری که ظاهر شده است ، نوار SPACE را فشار دهید. screen به شما یک بخش ترمینال مانند حالت عادی ارائه می دهد. این بخش اکنون قابل جدا شدن است ، به این معنی که می توانید یک فرمان را از اینجا شروع کنید و آن را اجرا کنید.
اکنون می توانید پیکربندی اولیه خود را انجام دهید. وقتی این دستور بعدی با خطا مواجه میشود، نگران نشوید. Minecraft نصب خود را از این طریق طراحی کرده است که کاربران ابتدا باید موافقت نامه مجوز شرکت را قبول کنند. این کار را در ادامه انجام خواهید داد:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx1024M -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁
قبل از بررسی خروجی این دستور ، اجازه دهید نگاهی دقیق تر به همه این آرگومان های خط فرمان بیندازیم، که سرور مجازی شما را تنظیم میکند:
⦁ Xms1024M – سرور مجازی را پیکربندی می کند تا با اجرای 1024مگابایت یا 1 گیگابایت رم شروع به کار کند. اگر می خواهید سرور مجازی شما با RAM بیشتری شروع کند ، می توانید این حد را بالا ببرید. هم M برای مگابایت و هم G برای گیگابایت گزینه های پشتیبانی شده هستند. به عنوان مثال: Xms2G سرور را با 2 گیگابایت رم شروع می کند.
⦁ Xmx1024M – سرور مجازی را برای ما پیکربندی می کند، حداکثر 1024مگابایت رم . اگر می خواهید سرور مجازی تان در سایز بزرگتری اجرا شود و به بازیکنان بیشتری اجازه دهد، یا اگر احساس می کنید که سرور شما به کندی کار می کند می توانید این حد را افزایش دهید .
⦁ jar – این پرچم مشخص می کند که کدام فایل jar سرور مجازی اجرا شود.
⦁ nogui – به سرور مجازی می گوید که GUI را راه اندازی نکند زیرا یک سرور مجازی است ، و شما رابط کاربری گرافیکی ندارید.
اولین باری که این دستور را اجرا می کنید ، که به طور معمول سرور مجازی خود را راه اندازی می کند ، خطای زیر را ایجاد می کند:
Output
[22:05:31] [22:05:31] [main/ERROR]: Failed to load properties from file: server.properties
[22:05:31] [main/WARN]: Failed to load eula.txt
[22:05:31] [main/INFO]: You need to agree to the EULA in order to run the server. Go to eula.txt for more info.

این خطاها به این دلیل ایجاد شده اند که سرور مجازی نمی تواند دو فایل لازم برای اجرا را پیدا کند:EULA (توافق نامه مجوز کاربر نهایی) ، موجود در eula.txt ، و فایل پیکربندی server.properties. خوشبختانه از آنجا که سرور مجازی قادر به یافتن این فایل ها نبود ، آنها را در دیرکتوری کاری فعلی شما ایجاد کرد.
ابتدا ، eula.txt را در nano یا ویرایشگر متن مورد علاقه خود باز کنید:
⦁ $ nano eula.txt
⦁
در داخل این فایل ، پیوندی با Minecraft EULA مشاهده خواهید کرد. URL را کپی کنید.
~/eula.txt
#By changing the setting below to TRUE you are indicating your agreement to our EULA (https://account.mojang.com/documents/minecraft_eula).
#Tue Mar 24 22:05:31 UTC 2020
eula=false

URL را در مرورگر وب خود باز کنید و توافق نامه را بخوانید. سپس به ویرایشگر متن خود بازگردید و آخرین خط را در eula.txt پیدا کنید. در اینجا ، eula = false را به eula = true تغییر دهید. اکنون فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را پذیرفتید ، زمان آن رسیده است که سرور مجازی را با مشخصات خود پیکربندی کنید.
در دیرکتوری کاری فعلی خود ، فایل جدید server.properties را نیز پیدا خواهید کرد. این فایل شامل همه گزینه های پیکربندی سرور مجازی Minecraft شما است. می توانید لیست مفصلی از کلیه ویژگی های سرور مجازی را در Official Minecraft Wiki پیدا کنید. قبل از شروع سرور مجازی خود ، این فایل را با تنظیمات دلخواه خود تغییر دهید. این آموزش خصوصیات اساسی را شامل می شود:
⦁ $ nano server.properties
⦁
فایل شما به این صورت ظاهر می شود:
~/server.properties
#Minecraft server properties
#Thu Apr 30 23:42:29 UTC 2020
spawn-protection=16
max-tick-time=60000
query.port=25565
generator-settings=
force-gamemode=false
allow-nether=true
enforce-whitelist=false
gamemode=survival
broadcast-console-to-ops=true
enable-query=false
player-idle-timeout=0
difficulty=easy
spawn-monsters=true
broadcast-rcon-to-ops=true
op-permission-level=4
pvp=true
snooper-enabled=true
level-type=default
hardcore=false
enable-command-block=false
max-players=20
network-compression-threshold=256
resource-pack-sha1=
max-world-size=29999984
function-permission-level=2
rcon.port=25575
server-port=25565
server-ip=
spawn-npcs=true
allow-flight=false
level-name=world
view-distance=10
resource-pack=
spawn-animals=true
white-list=false
rcon.password=
generate-structures=true
online-mode=true
max-build-height=256
level-seed=
prevent-proxy-connections=false
use-native-transport=true
motd=A Minecraft Server
enable-rcon=false
بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از مهمترین خصوصیات این لیست بیاندازیم:
⦁ difficulty (پیش فرض روی easy است) – سطح دشواری بازی را تعیین می کند ، از جمله اینکه چه میزان آسیب ایجاد شود و المان ها چگونه روی بازیکن شما تأثیر بگذارند. گزینه های موجود peaceful, easy, normal, و hard به ترتیب به معنی صلح آمیز ، آسان ، عادی و سخت هستند.
⦁ gamemode (پیش فرض روی survival قرار دارد) – این ویژگی حالت بازی را تنظیم می کند. گزینه ها شامل survival, creative,adventure, و spectator به معنی نجات ، خلاق ، ماجراجویی و تماشاگر هستند.
⦁ level-name (پیش فرض روی world) – نام سرور مجازی شما را نشان می دهد که در کلاینت ظاهر می شود. ممکن است نیاز به گذر از کاراکترهایی مانند آپوستروف با بک اسلش ( /) باشد.
⦁ motd (پیش فرض A Minecraft Server است) – پیامی که در لیست سرور مجازی کلاینت Minecraft نمایش داده می شود.
⦁ pvp (پیش فرض روی true) – بازیکن را در مقابل مبارزات فعال می کند. در صورت تنظیم روی true ، بازیکنان قادر به درگیری و آسیب رساندن به یکدیگر خواهند بود.
پس از تنظیم گزینه های مورد نظر ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
اکنون که EULA را به true تغییر داده و تنظیمات خود را پیکربندی کرده اید ، می توانید سرور مجازی خود را با موفقیت شروع کنید.
مانند آخرین بار ، بیایید سرور مجازی را با 1024مگابایت رم شروع کنیم. در حال حاضر ، بیایید به Minecraft امکان استفاده تا 4 گیگ رم را در صورت نیاز اعطا کنیم. به یاد داشته باشید ، میتوانید این شماره را متناسب با محدودیت های سرور مجازی یا نیازهای کاربر خود تنظیم می کنید:
⦁ $ java -Xms1024M -Xmx4G -jar minecraft_server_1.15.2.jar nogui
⦁

به مقدمات چند لحظه زمان دهید. به زودی سرور مجازی جدید Minecraft شما تولید خروجی شبیه به این را آغاز می کند:
Output
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server version 1.15.2
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Loading properties
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Default game type: SURVIVAL
[21:08:14] [Server thread/INFO]: Generating keypair
[21:08:15] [Server thread/INFO]: Starting minecraft server on *:25565

پس از به روزرسانی و راه اندازی سرور مجازی ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: Done (30.762s)! For help, type “help”

اکنون سرور مجازی شما در حال اجرا است و شما به صفحه کنترل ادمین سرور مجازی وارد شده اید. اکنون help را تایپ کنید:
[21:15:37] [server thread/INFO] : help
خروجی مانند این ظاهر می شود:
Output
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /advancement (grant|revoke)
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban <targets> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /ban-ip <target> [<reason>]
[21:15:37] [Server thread/INFO]: /banlist [ips|players]
…

از این ترمینال می توانید دستورات ادمین را اجرا کرده و سرور مجازی Minecraft خود را کنترل کنید. اکنون بیایید از screen  استفاده کنیم تا سرور مجازی جدید شما، حتی پس از ورود به سیستم در حال اجرا باشد. سپس می توانید به کلاینت Minecraft خود متصل شوید و یک بازی جدید را شروع کنید.
مرحله 4 – در حال اجرا نگه داشتن سرور مجازی
اکنون که سرور مجازی خود را در حال اجرا دارید ، می خواهید که حتی پس از قطع شدن از بخش SSH خود ، همچنان کار خود را ادامه دهد. از آنجا که قبلاً از screen  استفاده کرده اید ، می توانید با فشار دادن Ctrl + A + Dاز این بخش جدا شوید. اکنون به پوسته اصلی خود برگشته اید.
برای دیدن همه بخ هاش screen خود این دستور را اجرا کنید:
⦁ $ screen -list
⦁
یک خروجی با شناسه بخش خود دریافت خواهید کرد ، که باید آن بخش را از سر بگیرید:
Output
There is a screen on:
26653.pts-0.minecraft (03/25/20 21:18:31) (Detached)
1 Socket in /run/screen/S-root.

برای از سرگیری بخش ، پرچم -r را به فرمان screen  وارد کنید و سپس شناسه بخش خود را وارد کنید:
⦁ $ screen -r 26653
⦁
هنگامی که آماده خروج از سرور مجازی خود هستید ، حتماً با زدن Ctrl + A + D از بخش جدا شوید و سپس از سیستم خارج شوید.
مرحله 5 – اتصال به سرور مجازی تان از طریق کلاینت Minecraft
اکنون که سرور مجازی شما در حال کار است ، اجازه دهید از طریق کلاینت Minecraft به آن وصل شویم. سپس می توانید بازی کنید!
کپی خود را از Minecraft Java Edition راه اندازی کنید و Multiplayer را از منو انتخاب کنید.

در مرحله بعد ، برای اتصال به یک سرور مجازی نیاز دارید ، بنابراین بر روی دکمه Add Server کلیک کنید.

در صفحه ویرایش اطلاعات سرور مجازی که نمایش داده میشود ، نامی به سرور مجازی خود بدهید و در آدرس IP سرور مجازی خود آن را تایپ کنید. این همان آدرس IP است که برای اتصال از طریق SSH استفاده می کنید.

پس از وارد کردن نام سرور مجازی و آدرس IP خود ، به صفحه Multiplayer که اکنون سرور مجازی شما در آن لیست شده است ، باز می گردید.

از این پس ، سرور مجازی شما همیشه در این لیست ظاهر می شود. آن را انتخاب کرده و روی Join Server کلیک کنید.

شما در سرور مجازی خود قرار گرفتید و آماده بازی هستید!
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی Minecraft در اوبونتو 18.04 در حال اجرا دارید که با تمام دوستان خود بتوانید بازی کنید! با جستجو، نیرنگ زدن و تلاش برای بقا در دنیای خام سه بعدی لذت ببرید و به یاد داشته باشید: مراقب grieferها باشید.d

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:GUI, Minecraft, Minecraft Java Edition, screen, Windows

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript

Node یک محیط زمان اجرا میباشد که امکان نوشتن JavaScript در سمت سرور مجازی را ممکن می کند. از زمان انتشار آن در سال 2011 به صورت گسترده پذیرفته شده است. نوشتن جاوا اسکریپت در سمت سرور مجازی می تواند چالش برانگیز باشد زیرا پایه کد به دلیل ماهیت زبان JavaScriptیعنی تایپ دینامیک و سست گسترده می شود.
توسعه دهندگان که از زبان های دیگر به سراغ JavaScript می آیند غالباً از عدم وجود تایپ استاتیک قوی شکایت دارند ، اما اینجاست که TypeScript به کار می آید تا این شکاف را برطرف کند.
TypeScript یک فوق مجموعه تایپ شده (اختیاری) از JavaScript است که می تواند در ساخت و مدیریت پروژه های بزرگ JavaScript کمک کند. می تواند به عنوان JavaScript با ویژگیهای اضافی مانند تایپ استاتیک قوی ، کامپایل و برنامه نویسی شی گرا در نظر گرفته شود.
توجه: از نظر فنی TypeScript مجموعه ای فوق العاده از JavaScript است ، بدین معنی که کلیه کد های JavaScript کدهای TypeScript معتبر هستند.

در اینجا مزایای استفاده از TypeScript آورده شده است:
1- تایپ استاتیک اختیاری.
2- استنباط تایپ.
3- امکان استفاده از رابط ها.
در این آموزش یک پروژه Node با TypeScript تنظیم می کنید. یک برنامه Express با استفاده از TypeScript ایجاد خواهید کرد و آن را به کد JavaScript شسته و رفته و معتبر تبدیل می کنید.
پیش نیازها
قبل از شروع این راهنما ، به Node.js نصب شده بر روی دستگاه تان نیاز خواهید داشت. شما می توانید این کار را با دنبال کردن آموزش نحوه نصب Node.js و ایجاد یک راهنمای توسعه محلی برای سیستم عامل خود انجام دهید.
مرحله 1 – شروع یک پروژه npm
برای شروع ، یک پوشه جدید با نام node_project ایجاد کنید و به آن دیرکتوری بروید.
⦁ $ mkdir node_project
⦁
⦁ $ cd node_project

سپس ، آن را به عنوان یک پروژه npm آغاز کنید:
⦁ $ npm init
⦁
بعد از اجرای npm init ، باید اطلاعاتی در مورد پروژه خود به npm ارائه کنید. اگر ترجیح می دهید npm پیش فرض های معقولی را تصور کند ، می توانید پرچم y را اضافه کنید تا اعلان های درخواست اطلاعات بیشتر را رد کند:
⦁ $ npm init -y
⦁
اکنون که فضای پروژه شما تنظیم شده است ، آماده هستید تا به نصب متعلقات لازم بپردازید.
مرحله 2 – نصب متعلقات
با شروع یک پروژه npm برهنه ، مرحله بعدی نصب متعلقاتی است که برای اجرای TypeScript لازم است.
برای نصب متعلقات دستورات زیر را از دیرکتوری پروژه خود اجرا کنید:
⦁ $ npm install -D typescript@3.3.3
⦁
⦁ $ npm install -D tslint@5.12.1

پرچم -D میانبر برای: –save-dev است. می توانید در مستندات npmjs اطلاعات بیشتری در مورد این پرچم کسب کنید.
اکنون زمان آن رسیده است که فریم ورک Express را نصب کنید:
⦁ $ npm install -S express@4.16.4
⦁
⦁ $ npm install -D ⦁ @types/express@4.16.1

دستور دوم انواع Express را برای پشتیبانی TypeScript نصب می کند. انواع در TypeScript فایلهایی هستند که معمولاً دارای پسوند .d.ts هستند. از فایل ها برای تهیه نوع اطلاعات در مورد یک API ، در این حالت چارچوب Express استفاده می شود.
این بسته لازم است زیرا TypeScript و Express بسته های مستقل هستند. بدون بسته @types/express ، هیچ راهی برای TypeScript برای اطلاع از انواع کلاس های Express وجود ندارد.
مرحله 3 – پیکربندی TypeScript
در این بخش TypeScript را تنظیم می کنید و linting را برای TypeScript پیکربندی می کنید. TypeScript برای پیکربندی گزینه های کامپایلر برای یک پروژه از فایلی به نام tsconfig.json استفاده می کند. یک فایل tsconfig.json را در ریشه دایرکتوری پروژه ایجاد کنید و در قسمت زیر جایگذاری کنید:
tsconfig.json
{
“compilerOptions”: {
“module”: “commonjs”,
“esModuleInterop”: true,
“target”: “es6”,
“moduleResolution”: “node”,
“sourceMap”: true,
“outDir”: “dist”
},
“lib”: [“es2015”]
}

بیایید برخی از کلیدهای موجود در قسمت JSON را بررسی کنیم:
⦁ module: روش تولید کد ماژول را مشخص می کند. Node از Commonjs استفاده می کند.
⦁ target: سطح زبان خروجی را مشخص می کند.
⦁ moduleResolution: به کامپایلر کمک می کند تا بفهمد ورودی به چه چیزی اطلاق می شود. مقدار Node از مکانیزم وضوح ماژول Node تقلید می کند.
⦁ outDir: مکان خروجی فایل های .js پس از transpilation است. در این آموزش آن را به عنوان dist ذخیره می کنیم.
جایگزینی برای ایجاد و پر کردن فایل tsconfig.json به صورت دستی اجرای دستور زیر است:
⦁ tsc –init
⦁
این دستور یک فایل tsconfig.json به خوبی کامنت شده را تولید می کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد گزینه های مقدار کلیدی موجود ، اسناد رسمی TypeScript توضیحات مربوط به هر گزینه را ارائه می دهد.
اکنون می توانید linting TypeScript را برای پروژه پیکربندی کنید. در ترمینالی که در ریشه دایرکتوری پروژه شما اجرا میشود ، و این آموزش آن را با عنوان node_project بنا نهاده است ، دستور زیر را برای تولید یک فایل tslint.json اجرا کنید:
⦁ $ ./node_modules/.bin/tslint –init
⦁
فایل tslint.json تازه تولید شده را باز کنید و قانون no-console را نیز بر این اساس اضافه کنید:
tslint.json
{
“defaultSeverity”: “error”,
“extends”: [“tslint:recommended”],
“jsRules”: {},
“rules”: {
“no-console”: false
},
“rulesDirectory”: []
}

به طور پیش فرض ،TypeScript linter مانع استفاده از اشکال زدایی با استفاده از عبارات console  می شود ، از این رو باید صراحتا به linter گفته شود که قانون پیش فرض no-console را باطل کند.
مرحله 4 – بروزرسانی فایل pack.json
در این مرحله از آموزش ، می توانید توابع را در ترمینال به صورت جداگانه اجرا کنید ، یا یک اسکریپت npm برای اجرای آنها ایجاد کنید.
در این مرحله یک اسکریپت شروع می کنید که کد TypeScript را کامپایل و transpile می کند ، و سپس برنامه .js حاصل را اجرا می کند.
فایل pack.json را باز کنید و بر این اساس آن را به روز کنید:
package.json
{
“name”: “node-with-ts”,
“version”: “1.0.0”,
“description”: “”,
“main”: “dist/app.js”,
“scripts”: {
“start”: “tsc && node dist/app.js”,
“test”: “echo \”Error: no test specified\” && exit 1″
},
“author”: “”,
“license”: “ISC”,
“devDependencies”: {
“@types/express”: “^4.16.1”,
“tslint”: “^5.12.1”,
“typescript”: “^3.3.3”
},
“dependencies”: {
“express”: “^4.16.4”
}
}

در قطعه کد بالا مسیر اصلی را به روز کردید و دستور start را به بخش اسکریپت ها اضافه کردید. هنگام مشاهده فرمان شروع ، خواهید دید که ابتدا دستور tsc اجرا می شود ، و سپس دستور node. این کار خروجی تولید شده را با node کامپایل و اجرا می کند.
دستور tsc به TypeScript می گوید که برنامه را کامپایل کرده و خروجی تولید شده .js را همانطور که در فایل tsconfig.json تنظیم شده است در دیرکتوری پوشه outDir قرار دهد.
مرحله 5 – ایجاد و اجرای یک سرور مجازی اصلی اکسپرس
اکنون که پیکربندی TypeScript و linter آن صورت گرفته است ، زمان آن رسیده که یک سرور مجازی Node Express بسازید.
ابتدا یک پوشه src در ریشه دیرکتوری پروژه خود ایجاد کنید:
⦁ $ mkdir src
⦁
سپس فایلی به نام app.ts را درون آن ایجاد کنید:
⦁ $ touch src/app.ts
⦁
در این مرحله ، ساختار پوشه باید به شکل زیر باشد:
├── node_modules/
├── src/
├── app.ts
├── package-lock.json
├── package.json
├── tsconfig.json
├── tslint.json

فایل app.ts را با یک ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید و در قسمت کد زیر قرار دهید:
src/app.ts
import express from ‘express’;

const app = express();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});

کد بالا Node Server را ایجاد می کند که پورت 3000 را برای درخواست ها گوش می دهد. برنامه را با استفاده از دستور زیر اجرا کنید:
⦁ $ npm start
⦁
اگر با موفقیت اجرا شود ، پیامی به ترمینال وارد می شود:
Output
⦁ $ server is listening on 3000

اکنون می توانید در مرورگر خود از http: // localhost: 3000 بازدید کنید و باید این پیام را مشاهده کنید:
Output
⦁ $ The sedulous hyena ate the antelope!

فایل dist / app.js را باز کنید و نسخه تعویض شده کد TypeScript را پیدا خواهید کرد:
dist/app.js
“use strict”;

var __importDefault = (this && this.__importDefault) || function (mod) {
return (mod && mod.__esModule) ? mod : { “default”: mod };
};
Object.defineProperty(exports, “__esModule”, { value: true });
const express_1 = __importDefault(require(“express”));
const app = express_1.default();
const port = 3000;
app.get(‘/’, (req, res) => {
res.send(‘The sedulous hyena ate the antelope!’);
});
app.listen(port, err => {
if (err) {
return console.error(err);
}
return console.log(`server is listening on ${port}`);
});

//# sourceMappingURL=app.js.map

در این مرحله شما با موفقیت پروژه Node خود را برای استفاده از TypeScript تنظیم کرده اید.
نتیجه
در این آموزش ، آموختید که چرا TypeScript برای نوشتن کد قابل اعتماد JavaScript مفید است . همچنین در مورد برخی از مزایای کار با TypeScript اطلاعات کسب کردید.
سرانجام ، یک پروژه Node را با استفاده از چارچوب Express تنظیم کرده اید ، اما پروژه را با استفاده از TypeScript کامپایل و اجرا می کنید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:Express, JavaScript, TypeScript

نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

Virtual Network Computing یا VNC یک سیستم اتصال است که به شما امکان می دهد از صفحه کلید و ماوس خود برای تعامل با یک محیط دسکتاپ گرافیکی روی یک سرور مجازی از راه دور استفاده کنید. این امر باعث می شود مدیریت فایل ها ، نرم افزارها و تنظیمات روی یک سرور مجازی از راه دور برای کاربرانی که همچنان با خط فرمان احساس راحتی نمیکنند ، آسانتر شود.
در این راهنما ، سرور مجازی VNC را روی یک سرور مجازی اوبونتو 18.04 تنظیم کرده و از طریق یک تونل SSH با ایمنی به آن وصل می شوید. شما از TightVNC ، یک بسته کنترل از راه دور سریع و سبک استفاده می کنید. این انتخاب اطمینان حاصل خواهد کرد که اتصال VNC ما حتی در اتصالات اینترنت کندتر هموار و پایدار خواهد بود.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu 18.04 که طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی Ubuntu 18.04 تنظیم شده باشد، شامل یک کاربر sudo غیر ریشه و فایروال باشد.
• یک کامپیوتر محلی با یک کلاینت VNC نصب شده که اتصالات VNC را از طریق تونل های SSH پشتیبانی می کند.
o در ویندوز ، می توانید از TightVNC ، RealVNC یا UltraVNC استفاده کنید.
o در macOS ، می توانید از برنامه داخلی اشتراک گذاری صفحه استفاده کنید ، یا می توانید از یک برنامه cross-platform مانند RealVNC استفاده کنید.
o در لینوکس ، می توانید گزینه های بسیاری از جمله vinagre ، krdc ، RealVNC یا TightVNC را انتخاب کنید.
مرحله 1 – نصب محیط دسکتاپ و سرور مجازی VNC
به طور پیش فرض ، یک سرور مجازی Ubuntu 18.04 با محیط دسکتاپ گرافیکی یا سرور مجازی VNC همراه نیست ، بنابراین ما با نصب آن ها کار را شروع خواهیم کرد. به طور خاص ، بسته های جدیدترین محیط دسکتاپ Xfce و بسته TightVNC موجود در مخزن رسمی اوبونتو را نصب خواهیم کرد.
در سرور مجازی خود لیست بسته های خود را به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون محیط دسکتاپ Xfce را روی سرور مجازی خود نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install xfce4 xfce4-goodies
⦁
پس از اتمام نصب ، سرور مجازی TightVNC را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install tightvncserver
⦁
برای تکمیل پیکربندی اولیه سرور مجازی VNC پس از نصب ، از دستور vncserver برای تنظیم گذرواژه ایمن و ایجاد فایل های پیکربندی اولیه استفاده کنید:
⦁ $ vncserver
⦁
از شما خواسته می شود یک رمز ورود را برای دسترسی از راه دور به دستگاه خود وارد کرده و تأیید کنید:
Output
You will require a password to access your desktops.

Password:
Verify:

رمز عبور باید بین شش تا هشت کاراکتر باشد. گذرواژه‌های بیش از 8 کاراکتر به صورت خودکار کوتاه خواهند شد.
پس از تأیید گذرواژه ، می توانید یک گذرواژه view-only ایجاد کنید. کاربرانی که با رمز ورود view-only به سیستم وارد می شوند ، قادر به کنترل نمونه VNC با ماوس یا صفحه کلید خود نخواهند بود. اگر می خواهید چیزی را با استفاده از سرور مجازی VNC خود به دیگران نشان دهید ، این گزینه مفید میباشد ، اما ضروری نیست.
سپس این فرآیند فایلهای پیکربندی پیش فرض لازم و اطلاعات اتصال را برای سرور مجازی ایجاد می کند:
Output
Would you like to enter a view-only password (y/n)? n
xauth: file /home/sammy/.Xauthority does not exist

New ‘X’ desktop is your_hostname:1

Creating default startup script /home/sammy/.vnc/xstartup
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log

اکنون بگذارید سرور مجازی VNC را پیکربندی کنیم.
مرحله 2 – پیکربندی سرور مجازی VNC
سرور مجازی VNC باید بداند که در هنگام راه اندازی چه دستوراتی را اجرا می کند. به طور خاص ، VNC باید بداند که به کدام دسکتاپ گرافیکی وصل شود.
این دستورات در یک فایل پیکربندی به نام xstartup در پوشه .vnc تحت دیرکتوری هوم شما قرار دارند. اسکریپت راه اندازی هنگامی ایجاد شد که در مرحله قبل vncserver را اجرا کردید ، اما برای راه اندازی دسکتاپ Xfce ، اسکریپت خودمان را ایجاد خواهیم کرد.
هنگامی که VNC برای اولین بار راه اندازی میشود ، یک نمونه سرور مجازی پیش فرض را در پورت 5901 راه اندازی می کند. این پورت به عنوان پورت نمایشگر نامیده می شود و توسط VNC به صورت :1 ارجاع داده می شود. VNC می تواند چندین نمونه در پورت های نمایشگر دیگر مانند: 2 ،: 3 و غیره راه اندازی کند.
از آنجا که می خواهیم نحوه پیکربندی سرور مجازی VNC را تغییر دهیم ، ابتدا نمونه سرور مجازی VNC را که با استفاده از پورت 5901 در حال اجرا است با دستور زیر متوقف کنید:
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
خروجی باید به این شکل باشد ، اگرچه یک PID متفاوت را مشاهده خواهید کرد:
Output
Killing Xtightvnc process ID 17648
قبل از تغییر فایل xstartup ، از نسخه اصلی نسخه پشتیبان تهیه کنید:
⦁ $ mv ~/.vnc/xstartup ~/.vnc/xstartup.bak
⦁
اکنون یک فایل xstartup جدید ایجاد کرده و آن را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano ~/.vnc/xstartup
⦁
هر زمان که سرور مجازی VNC را شروع یا ریستارت میکنید، دستورات موجود در این فایل بطور خودکار اجرا میشوند. برای شروع محیط دسکتاپ خود در صورتی که از قبل شروع نشده است ، به VNC احتیاج داریم. این دستورات را به فایل اضافه کنید:
~/.vnc/xstartup
#!/bin/bash
xrdb $HOME/.Xresources
startxfce4 &

اولین دستورالعمل موجود در فایل ، xrdb $ HOME / .Xresource ، به چارچوب رابط کاربری گرافیکی VNC میگوید فایل .Xresources کاربر سرور مجازی را بخواند. Xresource جایی است که یک کاربر می تواند تنظیمات خاصی از دسکتاپ گرافیکی ، مانند رنگ های ترمینال ، تم های مکان نما و رندر فونت ، تغییراتی ایجاد کند. دستور دوم به سرور مجازی می گوید که Xfce را راه اندازی کند ، در این قسمت تمام نرم افزارهای گرافیکی مورد نیاز خود را برای مدیریت راحت سرور مجازی خود پیدا خواهید کرد.
برای اطمینان از اینکه سرور مجازی VNC قادر به استفاده صحیح از این فایل راه اندازی جدید خواهد بود ، باید آن را عملیاتی کنیم.
⦁ $ sudo chmod +x ~/.vnc/xstartup
⦁

اکنون ، سرور مجازی VNC را رستارت کنید.
⦁ $ vncserver
⦁
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
New ‘X’ desktop is your_hostname:1

Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log

با پیکربندی موجود ، بیایید از دستگاه محلی خود به سرور مجازی وصل شویم.
مرحله 3 – اتصال ایمن به دسکتاپ VNC
VNC در هنگام اتصال از پروتکل های ایمن استفاده نمی کند. ما برای اتصال ایمن به سرور مجازی خود از یک تونل SSH استفاده خواهیم کرد و سپس به کلاینت VNC می گوییم به جای برقراری ارتباط مستقیم از آن تونل استفاده کند.
یک اتصال SSH را روی رایانه محلی خود ایجاد کنید که به طور ایمن به اتصال محلی برای VNC منتقل شود. شما می توانید این کار را از طریق ترمینال در لینوکس یا macOS با دستور زیر انجام دهید:
⦁ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سوئیچ -L اتصالات پورت را مشخص می کند. در این حالت ما پورت 5901 اتصال از راه دور را به پورت 5901 در دستگاه محلی شما وصل می کنیم. سوئیچ -C فشرده سازی را قادر می سازد ، در حالی که سوئیچ -N به ssh می گوید که ما نمی خواهیم یک دستور از راه دور را اجرا کنیم. سوئیچ -l نام ورود از راه دور را مشخص می کند.
به یاد داشته باشید که sammy و your_server_ip را با نام کاربری sudo غیر ریشه و آدرس IP سرور مجازی خود جایگزین کنید.
اگر از یک سرویس دهنده گرافیکی SSH استفاده می کنید ، مانند PuTTY ، از your_server_ip به عنوان IP اتصال استفاده کنید و localhost: 5901 را به عنوان پورت جدید ارسال شده در تنظیمات تونل SSH برنامه تنظیم کنید.
پس از راه اندازی تونل ، از یک سرویس دهنده VNC برای اتصال به localhost:5901 استفاده کنید. از شما خواسته می شود با استفاده از رمزعبور تنظیم شده در مرحله 1 ، تأیید اعتبار کنید.
پس از اتصال ، میزکار پیش فرض Xfce را مشاهده خواهید کرد. باید چیزی شبیه به این باشد:

همانطور که در اینجا مشاهده می شود ، می توانید به فایلها در دیرکتوری هوم خود با مدیر فایل یا از خط فرمان دسترسی پیدا کنید:

CTRL + C را در ترمینال خود فشار دهید تا تونل SSH را متوقف کرده و به اعلان خود بازگردید. این کار بخش VNC شما را نیز قطع می کند.
بگذارید سرور مجازی VNC ما به عنوان سرویس تنظیم شود.
مرحله 4 – اجرای VNC به عنوان یک سرویس سیستم
در مرحله بعدی ، سرور مجازی VNC را به عنوان یک سرویس سیستمی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم مانند هر سرویس دیگر ، آن را بنا به نیاز ، راه اندازی ، متوقف و مجدداً راه اندازی کنیم. این کار همچنین راه اندازی VNC در حین ریبوت سرور مجازی را تضمین می کند.
ابتدا با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، یک فایل واحد جدید با نام /etc/systemd/system/vncserver@.service ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/systemd/system/vncserver@.service
⦁
نماد @ در انتهای نام به ما اجازه می دهد تا آرگومانی را که می توانیم در پیکربندی سرویس استفاده کنیم ، وارد کنیم. از آن برای مشخص کردن پورت نمایشگر VNC استفاده خواهیم کرد که می خواهیم هنگام مدیریت سرویس استفاده کنیم .
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید. حتماً مقدار کاربر ، گروه ، WorkingDirectory و نام کاربری را در مقدار PIDFILE تغییر دهید تا با نام کاربری شما مطابقت داشته باشد:
/etc/systemd/system/vncserver@.service
[Unit]
Description=Start TightVNC server at startup
After=syslog.target network.target

[Service]
Type=forking
User=sammy
Group=sammy
WorkingDirectory=/home/sammy

PIDFile=/home/sammy/.vnc/%H:%i.pid
ExecStartPre=-/usr/bin/vncserver -kill :%i > /dev/null 2>&1
ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :%i
ExecStop=/usr/bin/vncserver -kill :%i

[Install]
WantedBy=multi-user.target

فرمان ExecStartPre اگر قبلاً در حال اجرا باشد VNC را متوقف می کند. دستور ExecStart ، VNC را شروع می کند و عمق رنگ را به رنگ 24 بیتی با رزولوشن 1280×800 تنظیم می کند. می توانید بنا به نیازهای خود این گزینه های راه اندازی را تغییر دهید.
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، سیستم را از وجود فایل واحد جدید آگاه کنید.
⦁ $ sudo systemctl daemon-reload
⦁
فایل واحد را فعال کنید.
⦁ $ sudo systemctl enable [e-mail]
⦁
1 بعد از علامت @ نشان می دهد که کدام شماره نمایش سرویس باید روی آن ظاهر شود ، در این حالت پیش فرض : 1 است، همانطور که در مرحله 2 بحث شد.
اگر هنوز نمونه فعلی سرور مجازی VNC در حال اجرا است آن را متوقف کنید.
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
سپس آن را شروع کنید همانطور که هر سرویس سیستمی دیگری را شروع می کنید.
⦁ $ sudo systemctl start vncserver@1
⦁
با این دستور می توانید تأیید کنید که شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status vncserver@1
⦁
اگر به درستی شروع شود ، خروجی باید به این شکل باشد:
Output
● [e-mail] – Start TightVNC server at startup
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/vncserver@.service; indirect; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Mon 2018-07-09 18:13:53 UTC; 2min 14s ago
Process: 22322 ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Process: 22316 ExecStartPre=/usr/bin/vncserver -kill :1 > /dev/null 2>&1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 22330 (Xtightvnc)

…

سرور مجازی VNC شما هنگام ریبوت دستگاه ، اکنون در دسترس خواهد بود.
دوباره تونل SSH خود را شروع کنید:
⦁ $ ssh -L 5901:127.0.0.1:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سپس با استفاده از نرم افزار کلاینت VNC خود به localhost: 5901 اتصال جدیدی برقرار کنید تا به دستگاه خود متصل شوید.
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی VNC امن در سرور مجازی Ubuntu 18.04 خود فعال و راه اندازی کرده اید. در حال حاضر می توانید فایلها ، نرم افزارها و تنظیمات خود را با یک رابط گرافیکی آسان و کاربردی مدیریت کنید و قادر خواهید بود نرم افزارهای گرافیکی مانند مرورگرهای وب را از راه دور اجرا کنید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:cross-platform, RealVNC, TightVNC, UltraVNC, Xfce

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی

به خاطر چارچوب وب آزاد و منبع باز که در پایتون نوشته شده است ، Django امکان مقیاس پذیری ، قابلیت استفاده مجدد و توسعه سریع را فراهم می آورد.
در این آموزش می بینید که چگونه پایه و اساس اولیه یک سایت وبلاگی با اتصال به یک پایگاه داده MySQL را تنظیم کنید. این امر شامل ایجاد ساختار اسکلت برنامه وبلاگ با استفاده از django-admin ، ایجاد بانک اطلاعاتی MySQL و سپس اتصال برنامه وب به دیتابیس خواهد بود.
توجه داشته باشید که این امر محیط توسعه را برای شما فراهم می کند تا بتوانید در برنامه وبلاگ خود کار کنید ، اما شما باید قبل از اینکه وبلاگ خود را به صورت زنده در اینترنت قرار دهید ، کارهای دیگری انجام دهید ، نام های دامنه را تعیین و لایه های امنیتی بیشتری اضافه کنید.
پیش نیازها
باید یک محیط Python در سرور مجازی خود تنظیم کنید. در این آموزش ، ما از سرور مجازی اوبونتو 20.04 استفاده خواهیم کرد ، اما از آنجا که تمرکز این آموزش بر روی Django است ، این اصول باید برای سایر سیستم عامل ها نیز کاربرد داشته باشد.
برای راه اندازی پایتون ، آموزش نحوه نصب پایتون 3 و تنظیم یک محیط برنامه نویسی را در سرور مجازی اوبونتو 20.04 دنبال کنید.
با قرارگیری پایتون در جای خود ، می توانیم به سراغ ایجاد برنامه خود برویم.
مرحله 1 – MySQL را نصب کنید
ما از MySQL به عنوان بانک اطلاعاتی خود استفاده خواهیم کرد. ممکن است شما بخواهید از بانک اطلاعاتی دیگری استفاده کنید یا از قبل یک پایگاه داده نصب کرده باشید ، در این صورت باید این مرحله را رد کنید.
برای نصب MySQL در سرور مجازی Ubuntu 20.04 ، دستور زیر را تایپ کنید:
⦁ $ sudo apt install mysql-server
⦁
باید خروجی زیر را دریافت کنید:
Output
● mysql.service – MySQL Community Server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/mysql.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Thu 2020-05-07 20:22:51 UTC; 3min 7s ago
Main PID: 2052 (mysqld)
Status: “Server is operational”
Tasks: 38 (limit: 1137)
Memory: 317.4M
CGroup: /system.slice/mysql.service
└─2052 /usr/sbin/mysqld

اطمینان حاصل کنید که بازخورد دریافتی بیانگر فعال بودن سرور مجازی MySQL شماست. پس از تایید این موضوع ، می توانید این آموزش را ادامه دهید.
مرحله 2 – اسکلت اولیه پروژه Django را ایجاد کنید
به منظور ایجاد زمینه کاری برای برنامه خود ، باید اسکلت پروژه را با استفاده از دستور django-admin تولید کنیم. این پروژه تولید شده پایه و اساس برنامه وبلاگ ما خواهد بود.
به دایرکتوری بروید که می خواهید برنامه وبلاگ خود را بسازید. در این دیرکتوری ، یک دیرکتوری خاص برای ساخت برنامه ایجاد خواهیم کرد. برای برنامه ای که در حال ساخت هستید ، نام دیرکتوری را چیزی معنی دار در نظر بگیرید. به عنوان نمونه ، ما آن را my_blog_app می نامیم.
⦁ $ mkdir my_blog_app
⦁
اکنون به پوشه تازه ایجاد شده بروید:
⦁ $ cd my_blog_app
⦁
در مرحله بعد ، وارد محیط برنامه نویسی شوید که می خواهید برای کار در Django استفاده کنید. می توانید از یک دیرکتوری موجود استفاده کنید یا یک دیرکتوری جدید ایجاد کنید. ما دیرکتوری خود را env می نامیم ، اما شما باید از اسمی استفاده کنید که برای شما معنی دارد. پس از ایجاد ، می توانید آن را فعال کنید.
⦁ $ python3 -m venv env
⦁
⦁ . env/bin/activate
اگر قبلا Django را نصب نکرده اید ، آن را در این محیط نصب کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install django
⦁
در حالی که در دیرکتوری my_blog_app هستیم، با اجرای دستور زیر ، پروژه ای را تولید می کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ django-admin startproject blog
⦁
با رفتن به دایرکتوری blog/ تأیید کنید که کار کرده است:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd blog
⦁

دایرکتوریblog/ باید پس از اجرای دستور قبلی django-admin در دایرکتوری فعلی ، ~ / my_blog_app / ایجاد شود.
برای تأیید اینکه موارد لازم ایجاد شده است ، ls را اجرا کنید. باید یک دیرکتوری وبلاگ و یک فایل management.py وجود داشته باشد:
Output
blog manage.py

اکنون که دایرکتوری پروژه را ایجاد کرده اید که شامل شروع اولیه برنامه وبلاگ شماست ، می توانیم به مرحله بعدی برویم.
مرحله 3 – تنظیمات را ویرایش کنید
از آنجا که ما پروژه اسکلت را تولید کرده ایم ، اکنون یک فایل settings.py داریم.
برای اینکه وبلاگ ما زمان صحیحی با ناحیه ما ارتباط داشته باشد ، فایل settings.py را ویرایش می کنیم تا از منطقه زمانی فعلی شما استفاده کند. می توانید از این لیست مناطق زمانی به عنوان مرجع استفاده کنید. به عنوان مثال ، ما از وقت America/New_York استفاده خواهیم کرد.
می خواهیم فایل را ویرایش کنیم ، بنابراین بیایید مسیر فایل را با ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنیم. در اینجا ، ما از nano استفاده خواهیم کرد.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/my_blog_app/blog/blog/settings.py
⦁
از آنجا که ما در حال ویرایش قسمت TIME_ZONE هستیم ، مانند زیر به قسمت پایین فایل خواهیم رفت.
settings.py
…
# Internationalization
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/topics/i18n/

LANGUAGE_CODE = ‘en-us’

TIME_ZONE = ‘UTC’

USE_I18N = True

USE_L10N = True

USE_TZ = True
…
ما می خواهیم خط TIME_ZONE را طوری تغییر دهیم که در منطقه زمانی فعلی شما تنظیم شود. در این مثال از منطقه زمانی نیویورک استفاده خواهیم کرد:
settings.py
…
# Internationalization
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/topics/i18n/

LANGUAGE_CODE = ‘en-us’

TIME_ZONE = ‘America/New_York’

USE_I18N = True
…

بیایید فایل را باز نگه داریم زیرا باید مسیری را برای فایل های استاتیک خود اضافه کنیم. فایلهایی که از برنامه وب Django شما دریافت می شوند به فایل های استاتیک شناخته می شوند. این فایل ها می تواند شامل تمام فایل های لازم برای ارائه کامل صفحه وب از جمله JavaScript ، CSS و تصاویر باشد.
به انتهای فایل تنظیمات بروید و مطابق شکل زیر STATIC_ROOT را اضافه کنید:
settings.py
…
# Static files (CSS, JavaScript, Images)
# https://docs.djangoproject.com/en/2.0/howto/static-files/

STATIC_URL = ‘/static/’
STATIC_ROOT = os.path.join(BASE_DIR, ‘static’)

اکنون که منطقه زمانی و مسیر فایل های استاتیک را اضافه کرده ایم ، باید IP بعدی خود را به لیست هاست های مجاز اضافه کنیم. به خط فایل settings.pyبروید. جایی که ALLOWED_HOSTS نوشته شده، در قسمت بالای فایل settings.py خواهد بود.
settings.py
…
# SECURITY WARNING: don’t run with debug turned on in production!
DEBUG = True

ALLOWED_HOSTS = [‘your server IP address’]

# Application definition
…

آدرس IP سرور مجازی خود را بین براکت و علامت تک نقل قول اضافه کنید.
پس از رضایت از تغییراتی که ایجاد کرده اید ، فایل را ذخیره کنید. اگر در حال استفاده از nano هستید ، می توانید این کار را با فشار دادن CTRL + X و سپس y برای تأیید تغییرات انجام دهید.
شما فایل settings.pyخود را با موفقیت ویرایش کرده اید تا منطقه زمانی مناسب پیکربندی شده باشد. همچنین مسیر فایل های استاتیک خود را اضافه کرده اید و آدرس IP را برای برنامه خود ALLOWED_HOST قرار داده اید.
در آخر ، اجازه دهید یک کاربر ادمین ایجاد کنیم تا بتوانید از رابط مدیر Djano استفاده کنید. بیایید این کار را با دستور Creatuperuser انجام دهیم:
⦁ (me_env) $ python manage.py createsuperuser
⦁
از شما یک نام کاربری ، یک آدرس ایمیل و رمز عبور برای کاربر خواسته می شود.
در این مرحله می توانیم به تنظیم اتصال بانک اطلاعاتی خود بپردازیم.
مرحله 4 – اتصال دهنده پایگاه داده MySQL را نصب کنید
برای استفاده از MySQL با پروژه خود ، به یک کتابخانه اتصال دهنده پایگاه داده Python 3 که سازگار با Django است ، نیاز خواهیم داشت. بنابراین ، ما اتصال دیتابیس را نصب خواهیم کرد ، mysqlclient ، که یک نسخه forked از MySQLdb است.
ابتدا اطمینان حاصل کنید که python3-dev را نصب کرده اید. با اجرای دستور زیر می توانید python3-dev را نصب کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo apt install python3-dev
⦁
اکنون می توانیم هدرها و کتابخانه های توسعه Python و MySQL را نصب کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo apt install python3-dev libmysqlclient-dev default-libmysqlclient-dev
⦁

برای پذیرش نصب ، y و ENTER را فشار دهید.
پس از اتمام نصب ، از pip3 برای نصب کتابخانه mysqlclient از PyPi استفاده خواهیم کرد. از آنجا که نسخه pip به pip3 اشاره می کند ، می توانیم از pip استفاده کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ pip install mysqlclient
⦁
خروجی مشابه این را دریافت خواهید کرد ، تأیید میکند که به درستی در حال نصب است:
successfully installed mysqlclient
…
Successfully installed mysqlclient-1.4.6
اکنون با استفاده از کتابخانه اتصال دهنده mysqlclient PyPi با موفقیت MySQL را نصب کردیم.
مرحله 5 – ایجاد بانک اطلاعاتی
اکنون که اسکلت برنامه Django شما راه اندازی شده است و mysqlclient و mysql-server نصب شده اند ، باید برای سازگاری MySQL ، backend Django را پیکربندی کنیم.
به صورت ریشه MySQL با دستور زیر وارد شوید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo mysql -u root
⦁
وقتی اعلان تغییر می کند می دانیم که در سرور مجازی MySQL قرار داریم:
Mysql>
بگذارید پایگاه داده های فعلی را با دستور زیر بررسی کنیم:
⦁ Mysql> SHOW DATABASES;
⦁
با فرض اینکه هنوز هیچ پایگاه داده ای ایجاد نکرده اید ، خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| mysql |
| performance_schema |
| sys |
+——————–+
4 rows in set (0.00 sec)

توجه: اگر هنگام تلاش برای اتصال با خطایی مواجه شدید ، تأیید کنید که رمزعبورتان درست است و MySQL را به درستی نصب کرده اید. در غیر اینصورت آموزش نحوه نصب و پیکربندی MySQL را دوباره مرور کنید.

به طور پیش فرض ، شما 4 پایگاه داده را تاکنون ایجاد کرده اید ، data_schema ، MySQL ، performance_schema و sys. نیازی به اتصال به این موارد نداریم ، زیرا حاوی اطلاعاتی مهم برای خود سرور مجازی MySQL هستند.
اکنون ، که با موفقیت به سرور مجازی MySQL خود وارد شده اید ، بانک اطلاعاتی اولیه را ایجاد می کنیم که داده ها را برای وبلاگ مان نگه می دارد.
برای ایجاد یک پایگاه داده در MySQL ، دستور زیر را با استفاده از یک اسم معنی دار برای پایگاه داده خود اجرا کنید:
⦁ Mysql> CREATE DATABASE blog_data;
⦁
پس از ایجاد موفقیت آمیز پایگاه داده ، خروجی زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Query OK, 1 row affected (0.00 sec)
توجه: اگر خروجی زیر را مشاهده می کنید:
database creation failed
ERROR 1007 (HY000): Can’t create database blog_data; database exists

یعنی ، همانطور که خطا بیان می کند ، یک بانک اطلاعاتی با نام blog_data از قبل وجود دارد.
و اگر خطای MySQL زیر را مشاهده کردید ، به این معنی است که یک خطای نحوی MySQL وجود دارد. بررسی کنید که فرمان را دقیقاً مطابق با این آموزش وارد کرده اید.
database creation failed
ERROR 1064 (42000): You have an error in your SQL syntax;

سپس ، تأیید کنید که اکنون پایگاه داده در لیست پایگاههای داده موجود شما قرار دارد:
⦁ $ SHOW DATABASES;
⦁
باید ببینید که پایگاه داده blog_data در میان پایگاه داده های موجود در خروجی است:
output
+——————–+
| Database |
+——————–+
| information_schema |
| blog_data |
| mysql |
| performance_schema |
| sys |
+——————–+
5 rows in set (0.00 sec)

در مرحله بعد ، قصد داریم یک حساب کاربری MySQL جداگانه ایجاد کنیم که ما بطور انحصاری برای کار با بانک اطلاعات جدید خود استفاده خواهیم کرد. ایجاد بانکهای اطلاعاتی و حسابهای خاص می تواند ما را از منظر مدیریتی و امنیتی پشتیبانی کند. ما در این راهنما از نام djangouser استفاده خواهیم کرد ، اما شما میتوانید از هر نامی استفاده کنید.
ما قصد داریم این حساب را ایجاد کنیم ، رمزعبور راتنظیم کنیم و به دیتابیس ایجاد شده دسترسی پیدا کنیم. می توانیم با تایپ دستور زیر این کار را انجام دهیم. به یاد داشته باشید یک رمزعبور قوی برای کاربر پایگاه داده خود در جایی که password را داریم انتخاب کنید:
⦁ Mysql> CREATE USER ‘djangouser’@’%’ IDENTIFIED WITH mysql_native_password BY ‘password’;
⦁
در مرحله بعد ، به دیتابیس اطلاع دهید که djangouser ما باید دسترسی کامل به دیتابیسی که ایجاد میکنیم داشته باشد:
⦁ Mysql> GRANT ALL ON blog_data.* TO ‘djangouser’@’%’;
⦁
اکنون یک بانک اطلاعاتی و یک حساب کاربری دارید که هرکدام به طور خاص برای Django ساخته شده است. باید امتیازات را flush کنیم تا نمونه فعلی MySQL از تغییرات اخیر ما اطلاع یابد:
⦁ Mysql> FLUSH PRIVILEGES;
⦁
با اتمام آن ، می توانید با وارد کردن EXIT یا با فشار دادن CTRL + D از سرور مجازی MySQL خارج شوید.
مرحله 6 – اتصال پایگاه داده MySQL را به برنامه خود اضافه کنید
سرانجام ، اعتبارات اتصال بانک اطلاعاتی را به برنامه Django شما اضافه خواهیم کرد.
توجه: لازم است به یاد داشته باشید که تنظیمات اتصال ، مطابق مستندات Django ، به ترتیب زیر استفاده می شوند:
OPTIONS
– NAME, USER, PASSWORD, HOST, PORT
– MySQL option files.
بیایید تغییرات لازم را برای اتصال برنامه وبلاگ Django به MySQL ایجاد کنیم.
به فایل settings.py بروید و خطوط فعلی DATABASES را با موارد زیر جایگزین کنید. ما دیکشنری پایگاه داده شما را پیکربندی خواهیم کرد تا بداند که از MySQL به عنوان backend دیتابیس شما استفاده کند و از چه فایلی برای خواندن اعتبارات اتصال بانک اطلاعاتی شما استفاده کند.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano ~/my_blog_app/blog/blog/settings.py
⦁
خطوط موجود را در آنجا پاک کرده و آن را با خطوط زیر جایگزین کنید ، حتماً تعداد مناسب پرانتز را حفظ کنید.
settings.py
…
# Database
# https://docs.djangoproject.com/en/3.0/ref/settings/#databases

DATABASES = {
‘default’: {
‘ENGINE’: ‘django.db.backends.mysql’,
‘OPTIONS’: {
‘read_default_file’: ‘/etc/mysql/my.cnf’,
},
}
}
…

فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، اجازه دهید فایل پیکربندی را ویرایش کنیم تا اعتبارات MySQL شما را داشته باشد. برای ویرایش فایل و افزودن اطلاعات زیر از nano به عنوان sudo استفاده کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo nano /etc/mysql/my.cnf
⦁
خطوط زیر را اضافه کنید و اطلاعات مربوط به خود را درج کنید.
my.cnf
…
[client]
database = blog_data
user = djangouser
password = your_actual_password
default-character-set = utf8

توجه خواهید کرد که utf8 به عنوان رمزگذاری پیش فرض تنظیم شده است ، که یک روش معمول برای رمزگذاری داده های تک کد در MySQL است. وقتی مطمئن شدید که جزئیات شما صحیح است ، فایل را ذخیره کنید و ببندید.
پس از ویرایش فایل ، لازم است که MySQL را مجدداً راه اندازی کنیم تا تغییرات به مرحله اجرا درآیند.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo systemctl daemon-reload
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ sudo systemctl restart mysql

لطفاً توجه داشته باشید که راه اندازی مجدد MySQL چند ثانیه طول می کشد ، بنابراین لطفاً صبور باشید.
مرحله 7 – اتصال MySQL به برنامه را آزمایش کنید
لازم است تأیید کنیم که تنظیمات موجود در Django سرور مجازی MySQL را به درستی تشخیص می دهد. ما می توانیم این کار را با اجرای سرور مجازی انجام دهیم. در صورت عدم موفقیت ، این بدان معنی است که اتصال به درستی کار نمی کند. در غیر این صورت ، اتصال معتبر است.
بیایید ابتدا تغییرات خود را در django با دستور زیر اعمال کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py migrate
⦁
باید به دیرکتوری زیر برویم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/
⦁
از آنجا ، می توانیم دستور زیر را اجرا کنیم:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver your-server-ip:8000
⦁
اکنون خروجی مشابه زیر را مشاهده خواهید کرد:
Output
Performing system checks…

System check identified no issues (0 silenced).

You have 13 unapplied migration(s). Your project may not work properly until you apply the migrations for app(s): admin, auth, contenttypes, sessions.
Run ‘python manage.py migrate’ to apply them.

January 4, 2018 – 15:45:39
Django version 2.0.1, using settings ‘blog.settings’
Starting development server at http://your-server-ip:8000/
Quit the server with CONTROL-C.

توجه: در خروجی خواهید دید که جابه جایی های بی رویه داشته اید. اما نگران نباشید ، در آموزش های بعدی به این موضوع پرداخته می شود. این مسئله بر تنظیم اولیه برنامه ما تأثیر نمی گذارد. لطفا پیش بروید.

دستورالعمل های خروجی را دنبال کنید و پیوند پیشنهادی ، http: // your-server-ip: 8000 / را دنبال کنید تا برنامه وب خود را مشاهده کنید و تأیید کنید که به درستی کار می کند.

اگر صفحه شما شبیه به تصویر بالا ظاهر می شود ، برنامه Django شما مطابق آنچه انتظار می رود کار می کند!
هنگامی که آزمایش برنامه تان به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا دستور Runnerver متوقف شود. با این کار شما به محیط برنامه نویسی خود باز خواهید گشت.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش پایه و اساس اولیه وبلاگ Django خود را ایجاد کرده اید. MySQL را نصب و پیکربندی کرده و به backend Django وصل کرده اید. همچنین برخی از اطلاعات مهم مانند TIME_ZONE و ALLOWED_HOSTS را به فایل تنظیمات برنامه خود اضافه کرده اید.
اکنون که این تنظیمات و پیکربندی های اولیه کامل شده است ، می توانید شروع به توسعه مدل ها و اعمال برنامه های جابه جایی در برنامه Django خود کنید.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

Virtual Network Computing یا VNC یک سیستم اتصال است که به شما امکان می دهد از صفحه کلید و ماوس خود برای تعامل با یک محیط دسکتاپ گرافیکی روی یک سرور مجازی از راه دور استفاده کنید. این امر باعث می شود مدیریت فایل ها ، نرم افزارها و تنظیمات روی یک سرور مجازی از راه دور برای کاربرانی که همچنان با خط فرمان احساس راحتی نمیکنند ، آسانتر شود.
در این راهنما ، با TightVNC یک سرور مجازی VNC را روی سرور مجازی اوبونتو 20.04 تنظیم کرده و از طریق یک تونل SSH با ایمنی به آن وصل می شوید. سپس از یک برنامه کلاینت VNC بر روی دستگاه محلی خود استفاده میکنید تا از طریق محیط دسکتاپ گرافیکی با سرور مجازی خود ارتباط برقرار کنید.
پیش نیازها
برای تکمیل این آموزش ، به موارد زیر نیاز دارید:
• یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 شامل یک کاربر ادمین غیر ریشه و فایروال تنظیم شده با UFW .
• یک کامپیوتر محلی با یک کلاینت VNC نصب شده . کلاینتVNC که استفاده میکنید باید از طریق تونل های SSH اتصالات را پشتیبانی کند.
o در ویندوز ، می توانید از TightVNC ، RealVNC یا UltraVNC استفاده کنید.
o در macOS ، می توانید از برنامه داخلی اشتراک گذاری صفحه استفاده کنید ، یا می توانید از یک برنامه cross-platform مانند RealVNC استفاده کنید.
o در لینوکس ، می توانید گزینه های بسیاری از جمله vinagre ، krdc ، RealVNC یا TightVNC را انتخاب کنید.
مرحله 1 – نصب محیط دسکتاپ و سرور مجازی VNC
به طور پیش فرض ، یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 با محیط دسکتاپ گرافیکی یا سرور مجازی VNC همراه نیست ، بنابراین ما با نصب آن ها کار را شروع خواهیم کرد.
برای انتخاب سرور مجازی VNC و محیط دسک تاپ گزینه های بسیاری برای شما وجود دارد. در این آموزش بسته هایی را برای جدیدترین محیط دسک تاپ Xfce و بسته TightVNC موجود از مخزن رسمی اوبونتو نصب خواهید کرد. Xfce و TightVNC هر دو به دلیل وزن کم و سرعت شناخته شده اند که اطمینان حاصل می کند اتصال VNC حتی در اتصالات کندتر اینترنت هموار و پایدار خواهد بود.
بعد از اتصال به سرور مجازی با SSH ، لیست بسته های خود را به روز کنید:
⦁ $ sudo apt update
⦁
اکنون Xfce را به همراه بسته xfce4-goodies نصب کنید ، که حاوی چند تغییر برای محیط دسک تاپ است:
⦁ $ sudo apt install xfce4 xfce4-goodies
⦁
در حین نصب ، ممکن است از شما خواسته شود یک مدیر نمایشگر پیش فرض برای Xfce انتخاب کنید. مدیر نمایشگر برنامه ای است که به شما امکان می دهد از طریق یک رابط گرافیکی وارد یک محیط دسک تاپ شوید. فقط هنگام اتصال با کلاینت VNC از Xfce استفاده خواهید کرد و در این بخش های Xfce از قبل به عنوان کاربر غیر ریشه اوبونتو وارد سیستم می شوید. بنابراین برای اهداف این آموزش ، انتخاب شما برای مدیر صفحه نمایش اهمیتی ندارد. یکی را انتخاب کنید و ENTER را فشار دهید.
پس از اتمام نصب ، سرور مجازی TightVNC را نصب کنید:
⦁ $ sudo apt install tightvncserver
⦁
در مرحله بعدی ، دستور vncserver را برای تنظیم رمز ورود دسترسی VNC ، ایجاد فایل های پیکربندی اولیه و شروع یک مثال سرور مجازی VNC اجرا کنید:
$ vncserver
⦁
از شما خواسته می شود یک رمز ورود را برای دسترسی از راه دور به دستگاه خود وارد کرده و تأیید کنید:
Output
You will require a password to access your desktops.

Password:
Verify:

رمز عبور باید بین شش تا هشت کاراکتر باشد. گذرواژه‌های بیش از 8 کاراکتر به صورت خودکار کوتاه خواهند شد.
پس از تأیید گذرواژه ، می توانید یک گذرواژه view-only ایجاد کنید. کاربرانی که با رمز ورود view-only به سیستم وارد می شوند ، قادر به کنترل نمونه VNC با ماوس یا صفحه کلید خود نخواهند بود. اگر می خواهید چیزی را با استفاده از سرور VNC خود به دیگران نشان دهید ، این گزینه مفید میباشد ، اما ضروری نیست.
سپس این فرآیند فایلهای تنظیمات پیش فرض لازم و اطلاعات اتصال را برای سرور ایجاد می کند. علاوه بر این ، یک نمونه سرور پیش فرض را در پورت 5901 راه اندازی می کند. این پورت ، پورت نمایشگر گفته می شود و توسط VNC به :1 شناخته میشود. VNC می تواند چندین نمونه را در سایر پورت های نمایش راه اندازی کند: :2 به پورت 5902 و :3 به 5903 اشاره میکند و به همین ترتیب:
Output
Would you like to enter a view-only password (y/n)? n
xauth: file /home/sammy/.Xauthority does not exist

New ‘X’ desktop is your_hostname:1

Creating default startup script /home/sammy/.vnc/xstartup
Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log

توجه داشته باشید که اگر هر زمان خواستید رمزعبور خود را تغییر دهید یا یک رمز ورود view-only اضافه کنید ، می توانید با دستور vncpasswd این کار را انجام دهید:
⦁ $ vncpasswd
⦁
در این مرحله ، سرور مجازی VNC نصب و راه اندازی می شود. اکنون بیایید آن را پیکربندی کنیم تا Xfce را راه اندازی کرده و از طریق یک رابط گرافیکی به سرور مجازی دسترسی داشته باشیم.
مرحله 2 – پیکربندی سرور مجازی VNC
سرور مجازی VNC باید بداند که در هنگام راه اندازی چه دستوراتی را اجرا کند. به طور خاص ، VNC باید بداند که به کدام دسکتاپ گرافیکی وصل شود.
این دستورات در یک فایل پیکربندی به نام xstartup در پوشه .vnc تحت دیرکتوری هوم شما قرار دارند. اسکریپت راه اندازی هنگامی ایجاد شد که در مرحله قبل vncserver را اجرا کردید ، اما برای راه اندازی دسکتاپ Xfce ، اسکریپت خودمان را ایجاد خواهیم کرد.
از آنجا که می خواهیم نحوه پیکربندی سرور مجازی VNC را تغییر دهیم ، ابتدا نمونه سرور مجازی VNC را که با استفاده از پورت 5901 در حال اجرا است با دستور زیر متوقف کنید:
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
خروجی باید به این شکل باشد ، اگرچه یک PID متفاوت را مشاهده خواهید کرد:
Output
Killing Xtightvnc process ID 17648
قبل از تغییر فایل xstartup ، از نسخه اصلی نسخه پشتیبان تهیه کنید:
⦁ $ mv ~/.vnc/xstartup ~/.vnc/xstartup.bak
⦁
اکنون یک فایل xstartup جدید ایجاد کرده و آن را در ویرایشگر متن خود باز کنید:
⦁ $ nano ~/.vnc/xstartup
⦁
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید:
~/.vnc/xstartup
#!/bin/bash
xrdb $HOME/.Xresources
startxfce4 &

خط اول یک  shebangاست. در فایل های قابل اجرای متن ساده در پلتفرم های * nix ، یک shebang به سیستم می گوید که چه مفسری را برای انتقال آن فایل برای اجرا وارد می کند. در این حالت ، شما فایل را به مفسر Bash ارائه می دهید. این امر به شما امکان می دهد که هر خط پی در پی را به صورت دستوراتی اجرا کنید.
اولین دستورالعمل موجود در فایل ، xrdb $ HOME / .Xresource ، به چارچوب رابط کاربری گرافیکی VNC میگوید فایل .Xresources کاربر سرور مجازی را بخواند. Xresource جایی است که یک کاربر می تواند تنظیمات خاصی از دسکتاپ گرافیکی ، مانند رنگ های ترمینال ، تم های مکان نما و رندر فونت ، تغییراتی ایجاد کند. دستور دوم به سرور مجازی می گوید که Xfce را راه اندازی کند ، در این قسمت تمام نرم افزارهای گرافیکی مورد نیاز خود را برای مدیریت راحت سرور مجازی خود پیدا خواهید کرد.
پس از افزودن این خطوط ، فایل را ذخیره کنید و ببندید. اگر از nano استفاده کرده اید ، این کار را با فشار دادن CTRL + X ، Y ، سپس enter انجام دهید.
برای اطمینان از اینکه سرور مجازی VNC قادر به استفاده صحیح از این فایل راه اندازی جدید خواهد بود ، باید آن را عملیاتی کنیم.
⦁ $ chmod +x ~/.vnc/xstartup
⦁

اکنون ، سرور مجازی VNC را رستارت کنید.
⦁ $ vncserver -localhost
⦁
توجه کنید که این بار این دستور شامل گزینه -localhost است که سرور مجازی VNC را به رابط حلقه برگشت سرور مجازی شما متصل می کند. این امر باعث می شود VNC فقط اتصالات منبعی را که روی آن نصب شده است مجاز بداند.
در مرحله بعد ، شما یک تونل SSH بین دستگاه محلی و سرور مجازی خود ایجاد می کنید ، در واقع VNC را فریب میدهید که اتصال حاصل از دستگاه محلی شما را از سمت سرور مجازی تان بداند. این استراتژی یک لایه امنیتی بیشتر در اطراف VNC اضافه خواهد کرد ، زیرا تنها کاربرانی که قادر به دستیابی به آن هستند ، کسانی هستند که از قبل دسترسی به SSH به سرور مجازی شما دارند.
خروجی مشابه این را مشاهده خواهید کرد:
Output
New ‘X’ desktop is your_hostname:1

Starting applications specified in /home/sammy/.vnc/xstartup
Log file is /home/sammy/.vnc/your_hostname:1.log

با پیکربندی موجود ، آماده هستید از دستگاه محلی خود به سرور مجازی VNC وصل شوید.
مرحله 3 – اتصال ایمن به دسکتاپ VNC
VNC در هنگام اتصال از پروتکل های ایمن استفاده نمی کند. ما برای اتصال ایمن به سرور مجازی خود از یک تونل SSH استفاده خواهیم کرد و سپس به کلاینت VNC می گوییم به جای برقراری ارتباط مستقیم از آن تونل استفاده کند.
یک اتصال SSH را روی رایانه محلی خود ایجاد کنید که به طور ایمن به اتصال محلی برای VNC منتقل شود. شما می توانید این کار را از طریق ترمینال در لینوکس یا macOS با دستور SSH زیر انجام دهید:
⦁ $ ssh -L 59000:localhost:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁

در اینجا منظور از گزینه های این دستور ssh چیست:
⦁ -L 59000: localhost: 5901: سوئیچ -L مشخص می کند که پورت داده شده در رایانه محلی (59000) باید به هاست داده شده و پورت روی سرور مجازی مقصد (localhost: 5901) یعنی پورت 5901 در مقصد که به your_server_ip شناخته میشود، ارسال گردد. توجه داشته باشید که پورت محلی که مشخص کرده اید تا حدودی دلخواه است؛ تا زمانی که پورت به سرویس دیگری متصل نشده باشد ، می توانید از آن به عنوان پورت انتقال برای تونل خود استفاده کنید.
⦁ -C: این پرچم فشرده سازی را فعال می کند که می تواند در به حداقل رساندن مصرف منابع و سرعت بخشیدن مفید باشد.
⦁ -N: این گزینه به ssh می گوید که شما نمی خواهید دستورات راه دور را اجرا کنید. این تنظیم هنگامی مفید است که شما فقط می خواهید پورت ها را ارسال کنید.
⦁ -l sammy your_server_ip: سوئیچ -l به شما امکان می دهد تا به محض اتصال به سرور مجازی ، کاربر مورد نظر خود را وارد کنید. حتماً sammy و your_server_ip را با نام کاربر غیر ریشه و آدرس IP سرور مجازی خود جایگزین کنید.
توجه: این دستور یک تونل SSH ایجاد می کند که از طریق پورت 22 در هر دستگاه ، یعنی پورت پیش فرض برای SSH ، اطلاعات را از پورت 5901 در سرور مجازی VNC شما به پورت 59000 در دستگاه محلی شما منتقل می کند. با فرض اینکه از راهنمای پیش نیاز ستاپ اولیه سرور مجازی اولیه برای اوبونتو 20.04 پیروی کرده باشید ، یک قانون UFW اضافه کرده اید تا امکان اتصال به سرور مجازی خود را از طریق OpenSSH فراهم کند.
این کار نسبت به باز کردن فایروال سرور مجازی شما برای اتصال به پورت 5901 ایمن تر است ، زیرا این امر به هر کسی امکان دسترسی به سرور مجازی شما از طریق VNC را می دهد. با اتصال به یک تونل SSH ، دسترسی VNC به ماشین هایی که از قبل دسترسی به SSH به سرور مجازی دارند را محدود می کنید.
اگر از PuTTY برای اتصال به سرور مجازی خود استفاده می کنید ، می توانید با کلیک راست روی نوار بالای پنجره ترمینال ، یک تونل SSH ایجاد کنید و سپس بر روی گزینه Change Settings… کلیک کنید:

شاخه CONNECTION را در منوی درختی در سمت چپ پنجره PuTTY Reconfiguration پیدا کنید. شاخه SSH را باز کرده و بر روی Tunnels کلیک کنید. در صفحه Options controlling SSH port forwarding ،59000 را به عنوان Port Source و localhost: 5901 به عنوان مقصد وارد کنید ، مانند این:

سپس برای اجرای تونل بر روی دکمه Add و سپس دکمه Apply کلیک کنید.
پس از راه اندازی تونل ، از یک کلاینت VNC برای اتصال به localhost:59000استفاده کنید. از شما خواسته می شود با استفاده از رمزعبور تنظیم شده در مرحله 1 ، تأیید اعتبار کنید.
پس از اتصال ، میزکار پیش فرض Xfce را مشاهده خواهید کرد. باید چیزی شبیه به این باشد:

همانطور که در اینجا مشاهده می شود ، می توانید در دیرکتوری هوم خود با مدیر فایل یا از خط فرمان به فایلها دسترسی پیدا کنید:

CTRL + C را در ترمینال محلی خود زده تا تونل SSH را متوقف کرده و به حالت عادی خود بازگردید. این کار بخش VNC شما را نیز قطع می کند.
اکنون می توانید سرور مجازی VNC خود را پیکربندی کنید تا به عنوان یک سرویس سیستمی اجرا شود.
مرحله 4 – اجرای VNC به عنوان یک سرویس سیستم
در مرحله بعدی ، سرور مجازی VNC را به عنوان یک سرویس سیستمی تنظیم خواهیم کرد تا بتوانیم مانند هر سرویس دیگر ، آن را بنا به نیاز ، راه اندازی ، متوقف و مجدداً راه اندازی کنیم. این کار همچنین راه اندازی VNC در حین ریبوت سرور مجازی را تضمین می کند.
ابتدا با استفاده از ویرایشگر متن مورد علاقه خود ، یک فایل واحد جدید با نام /etc/systemd/system/vncserver@.service ایجاد کنید:
⦁ $ sudo nano /etc/systemd/system/vncserver@.service
⦁
نماد @ در انتهای نام به ما اجازه می دهد تا آرگومانی را که می توانیم در پیکربندی سرویس استفاده کنیم ، وارد کنیم. از آن برای مشخص کردن پورت نمایشگر VNC استفاده خواهیم کرد که می خواهیم هنگام مدیریت سرویس استفاده کنیم .
خطوط زیر را به فایل اضافه کنید. حتماً مقدار کاربر ، گروه ، WorkingDirectory و نام کاربری را در مقدار PIDFILE تغییر دهید تا با نام کاربری شما مطابقت داشته باشد:
/etc/systemd/system/vncserver@.service
[Unit]
Description=Start TightVNC server at startup
After=syslog.target network.target

[Service]
Type=forking
User=sammy
Group=sammy
WorkingDirectory=/home/sammy

PIDFile=/home/sammy/.vnc/%H:%i.pid
ExecStartPre=-/usr/bin/vncserver -kill :%i > /dev/null 2>&1
ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 -localhost :%i
ExecStop=/usr/bin/vncserver -kill :%i

[Install]
WantedBy=multi-user.target

فرمان ExecStartPre اگر قبلاً در حال اجرا باشد VNC را متوقف می کند. دستور ExecStart ، VNC را شروع می کند و عمق رنگ را به رنگ 24 بیتی با رزولوشن 1280×800 تنظیم می کند. می توانید بنا به نیازهای خود این گزینه های راه اندازی را تغییر دهید. همچنین توجه داشته باشید که فرمان ExecStart  دوباره شامل گزینه -localhost میباشد.
فایل را ذخیره کنید و ببندید.
سپس ، سیستم را از وجود فایل واحد جدید آگاه کنید.
⦁ $ sudo systemctl daemon-reload
⦁
فایل واحد را فعال کنید.
⦁ $ sudo systemctl enable [e-mail]
⦁
1 بعد از علامت @ نشان می دهد که کدام شماره نمایش سرویس باید روی آن ظاهر شود ، در این حالت پیش فرض : 1 است، همانطور که در مرحله 2 بحث شد.
اگر هنوز نمونه فعلی سرور مجازی VNC در حال اجرا است آن را متوقف کنید.
⦁ $ vncserver -kill :1
⦁
سپس آن را شروع کنید همانطور که هر سرویس سیستمی دیگری را شروع می کنید.
⦁ $ sudo systemctl start vncserver@1
⦁
با این دستور می توانید تأیید کنید که شروع شده است:
⦁ $ sudo systemctl status vncserver@1
⦁
اگر به درستی شروع شود ، خروجی باید به این شکل باشد:
Output
● [e-mail] – Start TightVNC server at startup
Loaded: loaded (/etc/systemd/system/vncserver@.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Thu 2020-05-07 17:23:50 UTC; 6s ago
Process: 39768 ExecStartPre=/usr/bin/vncserver -kill :1 > /dev/null 2>&1 (code=exited, status=2)
Process: 39772 ExecStart=/usr/bin/vncserver -depth 24 -geometry 1280×800 :1 (code=exited, status=0/SUCCESS)
Main PID: 39795 (Xtightvnc)
…

سرور مجازی VNC شما اکنون آماده است تا هر زمان که سرور مجازی تان بوت میشود ، استفاده گردد و می توانید آن را با دستورات systemctl مانند سایر سرویس های سیستمی مدیریت کنید.
با این حال ، هیچ تفاوتی در طرف کلاینت وجود نخواهد داشت. برای اتصال مجدد ، دوباره تونل SSH خود را شروع کنید:
⦁ $ ssh -L 59000:localhost:5901 -C -N -l sammy your_server_ip
⦁
سپس با استفاده از نرم افزار کلاینت VNC خود اتصالی به localhost: 59000 برقرار کنید تا به سرور مجازی خود متصل شوید.
نتیجه
اکنون یک سرور مجازی VNC امن در سرور مجازی Ubuntu 20.04 خود فعال و راه اندازی کرده اید. در حال حاضر می توانید فایلها ، نرم افزارها و تنظیمات خود را با یک رابط گرافیکی آسان و کاربردی مدیریت کنید و قادر خواهید بود نرم افزارهای گرافیکی مانند مرورگرهای وب را از راه دور اجرا کنید.

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:RealVNC, TightVNC, UltraVNC

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04

MariaDB یک سیستم مدیریت پایگاه داده منبع باز است که معمولاً به عنوان جایگزینی برای MySQL به عنوان بخش دیتابیس LAMP محبوب (Linux ، Apache ، MySQL ، PHP / Python / Perl) استفاده می شود. درواقع به عنوان جایگزینی برای MySQL در نظر گرفته شده است.
نسخه کوتاه این راهنمای نصب شامل این سه مرحله است:
• ایندکس بسته خود را با استفاده از APT به روز کنید
• پکیج mariadb-server را با استفاده از APT نصب کنید. این بسته همچنین ابزارهای مرتبط را برای تعامل با MariaDB در نظر می گیرد
• اسکریپت امنیتی شامل mysql_secure_installation را اجرا کنید تا دسترسی به سرور مجازی محدود شود
$ sudo apt update

$ sudo apt install mariadb-server

$ sudo mysql_secure_installation

در این آموزش نحوه نصب MariaDB در سرور مجازی Ubuntu 20.04 توضیح داده خواهد شد و تأیید می شود که در حال اجرا است و از پیکربندی اولیه ایمن برخوردار است.
پیش نیازها
برای دنبال کردن این آموزش ، به یک سرور مجازی Ubuntu 20.04 نیاز دارید. این سرور مجازی باید شامل یک کاربر ادمین غیر ریشه و فایروال پیکربندی شده با UFW باشد. میتوانید طبق راهنمای ستاپ اولیه سرور مجازی این تنظیمات را انجام دهید.
مرحله 1 – نصب MariaDB
در زمان نوشتن این مقاله، مخازن APT پیش فرض Ubuntu 20.04 شامل نسخه 10.3 MariaDB است.
برای نصب آن ، ایندکس بسته را بر روی سرور مجازی خود با apt به روز کنید:
$ sudo apt update

سپس بسته را نصب کنید:
$ sudo apt install mariadb-server

این دستورات MariaDB را نصب می کنند ، اما از شما خواسته نمی شود که رمز عبوری را تنظیم کنید یا تغییرات دیگری در پیکربندی ایجاد کنید. از آنجا که پیکربندی پیش فرض، نصب MariaDB را ناایمن می کند ، ما از اسکریپتی استفاده خواهیم کرد که بسته mariadb-server برای محدود کردن دسترسی به سرور مجازی و حذف حساب های بلااستفاده فراهم می کند.
مرحله 2 – پیکربندی MariaDB
برای نصب های جدید MariaDB ، مرحله بعدی اجرای اسکریپت امنیتی گنجانده شده است. این اسکریپت برخی از گزینه های پیش فرض بدون ایمنی را تغییر می دهد. ما از آن برای مسدود کردن ورود به سیستم ریشه از راه دور و حذف کاربران استفاده نشده پایگاه داده استفاده خواهیم کرد.
اسکریپت امنیتی را اجرا کنید:
$ sudo mysql_secure_installation

این دستور مجموعه ای از اعلان ها را به شما نشان میدهد که می توانید در گزینه های امنیتی نصب MariaDB خود تغییراتی ایجاد کنید. اولین دستور از شما می خواهد رمز ورود ریشه داده فعلی را وارد کنید. از آنجا که ما هنوز تنظیم نکردیم ، ENTER را فشار دهید تا “none” را نشان دهد.
Output
NOTE: RUNNING ALL PARTS OF THIS SCRIPT IS RECOMMENDED FOR ALL MariaDB
SERVERS IN PRODUCTION USE! PLEASE READ EACH STEP CAREFULLY!

In order to log into MariaDB to secure it, we’ll need the current
password for the root user. If you’ve just installed MariaDB, and
you haven’t set the root password yet, the password will be blank,
so you should just press enter here.

Enter current password for root (enter for none):

اعلان بعدی از شما سؤال می کند که آیا می خواهید رمزعبور ریشه دیتابیس را تنظیم کنید یا خیر. در اوبونتو ، حساب اصلی برای MariaDB با نگهداری سیستم خودکار گره خورده است ، بنابراین ما نباید روشهای تأیید صحت تنظیم شده را برای آن حساب تغییر دهیم. با این کار امکان به روزرسانی بسته با حذف دسترسی به حساب ادمین باعث می شود سیستم به روزرسانی بسته شود. . N را تایپ کرده و ENTER را فشار دهید.
Output
. . .
OK, successfully used password, moving on…

Setting the root password ensures that nobody can log into the MariaDB
root user without the proper authorisation.

Set root password? [Y/n] N

اگر تایید هویت سوکت برای مورد شما مناسب نیست، در ادامه نحوه تنظیم حساب کاربری ادمین اضافه برای دسترسی به پسورد را پوشش خواهیم داد.
از آنجا ، می توانید Y و سپس ENTER را فشار دهید تا جواب پیش فرض همه سؤالات بعدی را بپذیرید. این کار برخی از کاربران ناشناس و بانک اطلاعاتی آزمایشی حذف می کند ، ورود به سیستم ریشه از راه دور را غیرفعال می کند و این قوانین جدید را بارگذاری می کند تا MariaDB سریعاً تغییراتی را که ایجاد کرده اید به مرحله اجرا برساند.
با این کار، پیکربندی ایمن اولی را به پایان میرسانید. مرحله بعدی یک مرحله اختیاری است، با این حال اگر ترجیح میدهید با پسورد تایید هویت را به سرور مجازی MariaDB انجام دهید، آن را دنبال کنید.
مرحله 3 – تنظیم تأیید اعتبار کاربر و امتیازات (اختیاری)
در سیستم های اوبونتو که MariaDB 10.1 در حال اجرا است ، کاربر اصلی MariaDB با استفاده از افزونه unix_socket به طور پیش فرض و نه با رمز عبور ، تأیید اعتبار را انجام می دهد. این امر امکان امنیت و قابلیت استفاده بیشتری را در بسیاری از موارد فراهم می کند ، اما در صورت نیاز به دادن امتیازات اجرایی به یک برنامه خارجی (به عنوان مثال ، phpMyAdmin) می تواند کار را پیچیده تر کند.
از آنجا که سرور مجازی از حساب root برای کارهایی مانند گردش ورود به سیستم و شروع و متوقف کردن سرور مجازی استفاده می کند ، بهتر است جزئیات تأیید اعتبار حساب root را تغییر ندهید. تغییر اعتبار در فایل پیکربندی /etc/mysql/debian.cnf ممکن است در ابتدا کار کند ، اما به روزرسانی های بسته به طور بالقوه می توانند آن تغییرات را بازنویسی کنند. به جای تغییر حساب اصلی ، نگهدارندگان بسته توصیه می کنند یک حساب ادمین جداگانه برای دسترسی مبتنی بر رمز عبور ایجاد کنید.
برای این کار ، یک حساب کاربری جدید با نام admin با همان قابلیت های root ایجاد می کنیم ، که برای احراز هویت رمز عبور پیکربندی شده است. برای انجام این کار ، اعلان MariaDB را از پایانه خود باز کنید:
$ sudo mariadb

اکنون کاربر جدیدی با امتیازات اصلی و دسترسی مبتنی بر رمز عبور ایجاد خواهیم کرد. نام کاربری و رمز عبور را برای مطابقت با موارد برگزیده خود تغییر دهید:
mariaDB [(none)]> GRANT ALL ON *.* TO ‘admin’@’localhost’ IDENTIFIED BY ‘password’ WITH GRANT OPTION;

برای اطمینان از ذخیره و در دسترس بودن آنها در بخش کنونی ، امتیازات را فلاش کنید:
mariaDB [(none)]> FLUSH PRIVILEGES;

پس از این ، از پوسته MariaDB خارج شوید:
mariaDB [(none)]> exit

در آخر ، بیایید نصب MariaDB را آزمایش کنیم.
مرحله 4 – تست MariaDB
هنگام نصب از مخازن پیش فرض ، MariaDB باید به صورت خودکار شروع به کار کند. برای آزمایش این موضوع ، وضعیت آن را بررسی کنید.
$ sudo systemctl status mariadb

خروجی مشابه زیر را دریافت خواهید کرد:
Output
● mariadb.service – MariaDB 10.3.22 database server
Loaded: loaded (/lib/systemd/system/mariadb.service; enabled; vendor preset: enabled)
Active: active (running) since Tue 2020-05-12 13:38:18 UTC; 3min 55s ago
Docs: man:mysqld(8)
https://mariadb.com/kb/en/library/systemd/
Main PID: 25914 (mysqld)
Status: “Taking your SQL requests now…”
Tasks: 31 (limit: 2345)
Memory: 65.6M
CGroup: /system.slice/mariadb.service
└─25914 /usr/sbin/mysqld
. . .
اگر MariaDB در حال اجرا نیست، میتوانید با دستور sudo systemctl start mariadb آن را راه اندازی کنید.
برای بررسی بیشتر ، می توانید با استفاده از ابزار mysqladmin ، که یک کلاینت است و به شما امکان اجرای دستورات ادمین را می دهد ، به پایگاه داده وصل شوید. برای مثال ، این دستور می گوید که به عنوان root به MariaDB وصل شوید و با استفاده از سوکت یونیکس نسخه را برگردانید:
$ sudo mysqladmin version

باید خروجی مشابه این دریافت کنید:
Output
mysqladmin Ver 9.1 Distrib 10.3.22-MariaDB, for debian-linux-gnu on x86_64
Copyright (c) 2000, 2018, Oracle, MariaDB Corporation Ab and others.

Server version 10.3.22-MariaDB-1ubuntu1
Protocol version 10
Connection Localhost via UNIX socket
UNIX socket /var/run/mysqld/mysqld.sock
Uptime: 4 min 49 sec

Threads: 7 Questions: 467 Slow queries: 0 Opens: 177 Flush tables: 1 Open tables: 31 Queries per second avg: 1.615

اگر یک کاربر ادمین جداگانه را با تأیید اعتبار رمزگذاری کرده اید ، می توانید همان کار را با تایپ کردن این دستور انجام دهید:
$ mysqladmin -u admin -p version

این بدان معناست که MariaDB در حال کار است و کاربر شما قادر به تأیید هویت موفقیت آمیز میباشد.
نتیجه
در این راهنما سیستم مدیریت پایگاه داده رابطه ای MariaDB را نصب کرده و با استفاده از اسکریپت mysql_secure_installation که با آن همراه است ، آن را ایمن کردید. همچنین این گزینه را داشتید که قبل از تست عملکرد سرور مجازی MariaDB ، یک کاربر جدید ادمین ایجاد کنید که از تأیید اعتبار مبتنی بر پسورد استفاده کند.
اکنون که سرور مجازی MariaDB را در حال اجرا و ایمن دارید ، در اینجا چند نمونه از مراحل بعدی که می توانید برای کار با سرور مجازی انجام دهید ، آورده شده است:
آموزش نحوه ورود و خروج بانکهای اطلاعاتی
تمرین اجرای پرس و جوهای SQL
گنجاندن MariaDB ذر یک پشته برنامه بزرگتر

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:10.3 MariaDB, Apache, MariaDB, mariadb-server, phpMyAdmin

فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

اگر مجموعه های توسعه Django را دنبال کرده باشید ، یک برنامه Django را راه اندازی کرده ، برنامه خود را به MySQL وصل کرده و مدل های دیتابیس را برای داده های Posts و Comments  در برنامه وب وبلاگ خود ایجاد کرده اید.
در این آموزش ، ما به سایت ادمین Django وصل شده و آن را فعال می کنیم تا بتوانید وبلاگ خود را مدیریت کنید. سایت مدیر Django با یک رابط کاربری ساخته شده است که به گونه ای طراحی شده که به شما و سایر افراد قابل اعتماد امکان مدیریت محتوای وب سایت را می دهد.
شایان ذکر است که مطالب رسمی Django اشاره می کند که اگرچه این برای استفاده داخلی یک سازمان ایده آل است ، اما ساخت یک برنامه وب حول یک رابط کاربری ادمین Django با تولید خودکار توصیه نمی شود. اگر دیدید که رابط کاربری شما لازم است پردازش محورتر باشد یا ثابت شد که جزئیات اجرای جداول و فیلدهای بانک اطلاعاتی را ابسترکت می کند ، بهتر است نظرات خود را برای سمت ادمین بنویسید.
پیش نیازها
این آموزش بخشی از مجموعه های توسعه Django است و ادامه آن مجموعه ها به حساب می آید.
اگر این مجموعه ها را دنبال نکرده اید ، فرضیات زیر مطرح می شود:
• شما نسخه 3 یا بالاتر Django را نصب کرده اید.
• برنامه Django خود را به یک پایگاه داده وصل کرده اید. ما از MySQL استفاده می کنیم ، و می توانید با دنبال کردن قسمت دوم مجموعه Django ، “چگونگی ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی” ، این کار را انجام دهید.
• شما با یک سیستم عامل مستقر در یونیکس کار می کنید ، ترجیحاً با سرور مجازی ابری اوبونتو 20.04 زیرا این سیستمی است که ما روی آن آزمایش کرده ایم. اگر می خواهید Django را در محیطی مشابه تنظیم کنید ، لطفاً به آموزش ما ، “نحوه نصب Django و ایجاد یک محیط توسعه در اوبونتو 20.04” مراجعه کنید.
از آنجا که این آموزش تا حد زیادی با رابط کاربری ادمین Django سروکار دارد ، حتی در صورت وجود ستاپ کمی متفاوت ، احتمالا میتوانید آن را دنبال کنید.
مرحله 1 – ادمین را فعال کنید
هر وقت کار را در Python و Django شروع کردیم ، باید محیط مجازی Python خود را فعال کرده و به دیرکتوری اصلی برنامه خود برویم. اگر مجموعه ها را دنبال کرده باشید ، می توانید با تایپ کردن دستور زیر به این هدف برسید.
⦁ $ cd ~/my_blog_app
⦁
⦁ $ . env/bin/activate

برای فعال کردن مدیر Django ، باید اطمینان حاصل کنیم که برنامه ما بخشی از لیست INSTALLED_APPS در فایل settings.py است.
به دیرکتوری فایل تنظیمات بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blog/
⦁
از اینجا ، فایل settings.py را باز کنید. اگر در حال حاضر وجود نداشته باشد ، django.contrib.admin را با استفاده از ویرایشگر متنی مانند nano به لیست INSTALLED_APPS اضافه کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano settings.py
⦁
بخش INSTALLED_APPS فایل باید مشابه فایل زیر باشد. برنامه ما در لیست یکی از برنامه های موجود در بالا ، blogsite است ، اما اگر برنامه ای با نام دیگری ایجاد کرده اید ، اطمینان حاصل کنید که آن برنامه همانطور که نشان داده شده است در این فایل لیست شده است.
settings.py
…
# Application definition
INSTALLED_APPS = [
‘blogsite’,
‘django.contrib.admin’,
‘django.contrib.auth’,
‘django.contrib.contenttypes’,
‘django.contrib.sessions’,
‘django.contrib.messages’,
‘django.contrib.staticfiles’,
]
…

در صورت ایجاد تغییر ، حتما فایل را ذخیره کنید و ببندید. در nano می توانید این کار را با تایپ کردن CTRL و X سپس Y و ENTER انجام دهید.
اکنون می توانیم فایل urls.py را دوباره با nano یا ویرایشگر متن دیگر باز کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
در زیر کامنت بالا ، فایل باید به صورت زیر باشد.
urls.py
…
“””
from django.contrib import admin
from django.urls import path

urlpatterns = [
path(‘admin/’, admin.site.urls),
]

اگر فایل با آنچه در بالا آمده است متفاوت است ، خطوط بالا را در فایل urls.py خود کپی و پیست کنید.
اکنون که اطمینان حاصل کردیم که پروژه وب Django ما دارای کد مناسب در فایل های settings.py و urls.py است ، می دانیم که برنامه ما به مدل های ادمین و رابط کاربری ادمین دسترسی خواهد داشت.
مرحله 2 – تأیید کنید که Admin یک برنامه نصب شده است
باید مدلهای بعدی را به پایگاه داده انتقال دهیم تا مدلهای Admin را که به تازگی اضافه شده است انتخاب کند.
به دایرکتوری که فایل management.py در آن قرار دارد بروید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog
⦁
به یاد داشته باشید هر زمان که تغییر در مدل ها انجام می دهید فرمان migrate  را اجرا کنید، مانند این:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py migrate
⦁
اگر در فایل های فوق هیچ تغییری ایجاد نمی کردیم ، هنگام اجرای دستور migrate باید خروجی مشابه زیر را دریافت میکردیم.
Output
Operations to perform:
Apply all migrations: admin, auth, blogsite, contenttypes, sessions
Running migrations:
No migrations to apply.

در غیر این صورت ، خروجی باید نشان دهد که Django جابه جایی های لازم برای پشتیبانی از برنامه ما را انجام داده است.
اکنون می توانیم سرور مجازی را با اجرای دستور زیر شروع کنیم. می توانید 0.0.0.0 را با آدرس IP خود جایگزین کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py runserver 0.0.0.0:8000
⦁
سپس در یک مرورگر مورد نظر خود به URL پنل ادمین بروید. حتماً آدرس IP سرور مجازی خود را وارد کنید.
http://your-server-ip:8000/admin/

یک صفحه ورود به سیستم شبیه به این دریافت خواهید کرد.

مشاهده این صفحه به ما اطلاع می دهد که برنامه مدیریت را با موفقیت فعال کرده ایم.
اگرچه این برنامه را فعال کرده ایم ، ممکن است هنوز حساب مدیریت Django را تنظیم نکرده باشیم. می توانیم برای ورود به مرحله بعد ، حساب ادمین ایجاد کنیم.
مرحله 3 – ایجاد حساب فوق کاربری Admin
اگر قبلاً یک حساب ادمین تنظیم کرده اید و می توانید وارد صفحه ادمین خود شوید ، می توانید از این مرحله عبور کنید.
یک ترمینال جدید را برای اتصال به سرور مجازی باز کنید ، یا برنامه Django را با فشار دادن CTRL و C غیرفعال کنید تا بتوانیم در محیط برنامه نویسی ترمینال سرور مجازی خود کار کنیم.
Django به شما امکان می دهد تا یک حساب فوق کاربری تولید کنید ، که می توانیم با اجرای فایل manage.py فرآیند ایجاد ابرکاربر را شروع کنیم.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ python manage.py createsuperuser
⦁
پس از انجام این کار ، از شما خواسته می شود تا جزئیات نام کاربری ، ایمیل و رمز عبور خود را وارد کنیم. در این آموزش ، ما با نام کاربری admin_user ، و ایمیل [e-mail] و پسوردadmin123 یک حساب ادمین ایجاد خواهیم کرد. شما باید این اطلاعات را با تنظیمات برگزیده خودتان پر کنید و حتماً از یک رمز عبور ایمن استفاده کنید که آن را به خاطر میسپارید.
Output
Username (leave blank to use ‘root’): admin_user
Email address: [e-mail]

سپس هنگامی که اعلان گذرواژه را می بینید ، رمز عبور خود را دو بار وارد کنید. هنگام وارد کردن آن ، و با زدن کلیدهای رمز عبور خروجی دریافت نخواهید کرد. برای تأیید گذرواژه ، Enter را فشار دهید.
Output
Password:
Password (again):

در این مرحله ، اکنون یک حساب کاربری ادمین با نام کاربری admin_user و رمز عبور admin123 داریم.
بیایید وارد آن شده و بررسی کنیم که چه چیزی در صفحه ادمین ما وجود دارد.
در صورت لزوم ، مجدداً برنامه Django را با Python manage.py runserver 0.0.0.0:8000 اجرا کنید و سپس برای مشاهده صفحه ورود به سیستم یک بار دیگر به آدرس http://your-server-ip:8000/admin/ بروید. سپس با نام کاربری و رمز عبور و پسوردی که تازه ایجاد کرده اید وارد شوید.
پس از ورود موفق به سیستم ، صفحه زیر را دریافت خواهید کرد.

در مرحله بعد ، باید روی اتصال برنامه وبلاگ خود به پنل ادمین کار کنیم.
مرحله 4 – ایجاد الگوهای URL برای پست و کامنت
در مرحله قبل ، با موفقیت وارد رابط کاربری شدیم ، اما شاید متوجه شده باشید که برنامه وبلاگ ما هنوز در دسترس نیست. برای ایجاد رابط ادمین با برنامه وبلاگ ، باید آن را با مدل های مرتبط پست و کامنت اضافه و ثبت کنیم.
برای این کار ، یک فایل خالی به نام urls.py ، در دیرکتوری وبلاگ ها ایجاد می کنیم ، مانند این:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ touch ~/my_blog_app/blog/blogsite/urls.py
⦁
در این فایل الگوی URL را برای برنامه وبلاگ خود اضافه خواهیم کرد تا بتوانیم از طریق رابط ادمین به آن دسترسی پیدا کنیم.
به مکان آن فایل urls.py که به تازگی ایجاد کردیم بروید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite/
سپس به عنوان نمونه فایل را با nano باز کنید.
⦁
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano urls.py
⦁
خطوط کد زیر را به فایل اضافه کنید.
urls.py
from django.urls import path
from . import views
urlpatterns = [
path(‘$/’, views.posts, name=’posts’),
path(‘$/’, views.comments, name=’comments’),
]

این ها عبارتهای الگوی URL مورد نیاز برای دسترسی به views  برای Posts و Comments هستند. ما هنوز آن views  را ایجاد نکرده ایم ، اما این مورد را بعداً در این مجموعه پوشش خواهیم داد.
مرحله 5 – برنامه وبلاگ را به مدیر وصل کنید
اتصال وبلاگ ما به رابط ادمین به ما این امکان را می دهد که پیوندها را برای Posts و Comments در داشبورد ادمین مشاهده کنیم. در حال حاضر ، داشبورد فقط لینک ها را برای گروه ها و کاربران نمایش می دهد.
برای اتصال این دو به یکدیگر ، باید مدل های پست ها و کامنت های خود را در داخل فایل blogsite ادمین ثبت کنیم.
به دیرکتوری blogsite بروید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ cd ~/my_blog_app/blog/blogsite
⦁
سپس فایل admin.py را در ویرایشگر متن مورد نظر خود باز کنید.
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ nano admin.py
⦁
فایل با عبارت ورود و یک کامنت پر می شود.
admin.py
from django.contrib import admin

# Register your models here.

برای پشتیبانی از برنامه خود باید فایل را طوری ویرایش کنید که کد زیر را در خود جای دهد.
admin.py
from django.contrib import admin
from blogsite.models import Post
from blogsite.models import Comment

admin.site.register(Post)
admin.site.register(Comment)

هنگامی که از فایل راضی هستید ، آن را ذخیره کنید و خارج شوید.
اکنون مدل های پست و کامنت را در داخل پنل ادمین ثبت کرده اید. این کار باعث می شود تا رابط کاربری این مدل ها را انتخاب کرده و به کاربرانی که وارد سیستم شده اند و داشبورد ادمین را مشاهده می کنند ، نشان دهد.
مرحله 6 – بررسی کنید که برنامه وبلاگ به ادمین اضافه شده است
اکنون که کد مربوط به Python را اضافه کرده اید ، سرور مجازی را اجرا کنید. http: // your-server-ip: 8000 / admin را باز کنید و اگر از قبل وارد سیستم نشده اید ، با استفاده از اطلاعات خود به صورت ادمین وارد شوید. در این آموزش ، با نام کاربری admin_user و رمز عبور admin123 وارد سیستم شده ایم.
اکنون که به سیستم وارد شده اید ، باید صفحه وب زیر به شما ارائه شود. اگر از قبل تغییر نکرده باشد ، ممکن است لازم باشد مرورگر خود را ریفرش کنید.

این تأیید می کند که ما اکنون برنامه ، blogsite را به داشبورد مدیر Django وصل کرده ایم.
هنگامی که آزمایش برنامه شما به پایان رسید ، می توانید CTRL + C را فشار دهید تا سرور مجازی Django متوقف شود. این کار شما را به محیط برنامه نویسی تان باز می گرداند.
هنگامی که آماده ترک محیط Python خود هستید ، می توانید دستور غیرفعال کردن را اجرا کنید:
⦁ (env) Sammy@ubuntu:$ deactivate
⦁
غیرفعال کردن محیط برنامه نویسی، شما را به سمت فرمان نهایی ترمینال باز می گرداند.
نتیجه
در این آموزش شما با موفقیت رابط کاربری ادمین را فعال کرده اید ، یک ورود به سیستم به عنوان ادمین ایجاد کرده اید و مدل های پست و کامنت را با ادمین ثبت کرده اید.
رابط ادمین Django به این صورت است که شما قادر خواهید بود تا پست های خود را ایجاد کنید و نظرات را با وبلاگ خود نظارت کنید.
با ورود به این مجموعه ها، views  را برای برنامه وبلاگ ایجاد خواهیم کرد.

 

از این لینک ها زیر می توانید آمورش های بیشتری برای لینوکس پیدا کنید :

نصب و پیکربندی Ansible در اوبونتو 18.04 – نصب MySQL در اوبونتو 18.04

نظارت بر سلامت سرور با Checkmk در اوبونتو – اجرای چند نسخه PHP بر روی یک سرور

نصب Nginx، MySQL، PHP در CentOS 7 –  نصب و پیکربندی Elasticsearch در اوبونتو 18.04

راه اندازی سرور اولیه با اوبونتو 20.04 – تنظیم کلیدهای SSH در Ubuntu 20.04

نصب و استفاده از PostgreSQL در اوبونتو 20.0 – نحوه نصب MySQL در اوبونتو 20.04

نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 18.04 –  نحوه نصب Python 3 روی سرور Ubuntu 20.04

نصب Linux،Apache،MySQL،PHP LAMP در اوبونتو 20.04 –  نصب وب سرور Apache در CentOS 8

نحوه نصب Drupal با Docker Compose –  نحوه نصب Nginx در اوبونتو 20.04

7 مورد از اقدامات امنیتی برای محافظت از سرورهای شما –  نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 20.04

نحوه نصب و ایمن سازی Redis در اوبونتو 18.04 – اضافه کردن فضای Swap در اوبونتو 20.04

چگونه می توان فایروال را با UFW در اوبونتو 20.04 تنظیم کرد – نظارت بر اطلاعیه و مسیر BGP با BGPalerter اوبونتو 18.04

نصب و ایمن سازی phpMyAdmin در اوبونتو 20.04  –  نصب و استفاده از Composer در اوبونتو 20.04

ریست کردن رمز ورود ریشه MySQL یا MariaDB –  استفاده از نوع داده MySQL BLOB برای ذخیره تصاویر

نصب Nginx در اوبونتو 18.04 – نصب توزیع Anaconda پایتون در اوبونتو 20.04

نحوه نصب جاوا با Apt در اوبونتو 18.04 –  نحوه نصب Django و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 16.04

نصب جنگو و تنظیم محیط توسعه در اوبونتو 20.04 – نحوه ایجاد سرور Minecraft در اوبونتو 18.04

نحوه راه اندازی یک پروژه Node با Typescript –  نحوه نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 18.04

ایجاد یک برنامه Django و اتصال آن به یک بانک اطلاعاتی – نصب و پیکربندی VNC در اوبونتو 20.04

نصب MariaDB در اوبونتو 20.04  –  فعال سازی و اتصال رابط کاربری Django

تنظیم پلتفرم Cloud IDE کد سرور را در اوبونتو 18.04 – پیکربندی Apache HTTP با رویداد MPM و PHP-FPM

 

 

کلمات کلیدی خرید سرور

خرید vps – خرید سرور مجازی – خرید سرور – سرور هلند – فروش vps – سرور مجازی آمریکا – خریدvps – سرور مجازی هلند – فروش سرور مجازی – سرور آمریکا – vps – سرور مجازی انگلیس – سرور مجازی آلمان – سرور مجازی کانادا – خرید vps آمریکا – خرید وی پی اس – سرور – خرید سرور مجازی هلند – vps خرید – سرور مجازی فرانسه – سرور مجازی هلند – خرید vps آمریکا – خرید سرور مجازی ارزان هلند – vps – خرید vps هلند – خرید سرور مجازی آمریکا – خرید vps فرانسه – تست vps – سرور مجازی تست – سرور مجازی ویندوز – ارزانترین vps – خرید وی پی اس – vps ارزان – 

 

 

 

 

برچسب‌ها:Django, Python